28.2.10

Sun Effects

Το αγαπημένο μου στοιχείο της φύσης, είναι ο άνεμος.
Λατρεύω τους βοριάδες.
Κι αν είναι και θυελλώδεις, φτιάχνομαι τόσο, σαν να έχω βάλει τη μούρη μου μέσα σε ένα βουνό από coca.
Και γενικά.
Μου αρέσει η κίνηση. Σε όλα.
Ρούχα, μαλλιά, μουσική, τέχνες, κείμενα.

Αγαπάω, όμως, και το υγρό στοιχείο.
Τους καταρράκτες, κυρίως.
Και τα ποτάμια - όσο πιο ορμητικά, τόσο πιο καλά.
Μισώ τις λίμνες και τα λιμάνια.

Η θάλασσα είναι, για μένα, κάτι διαφορετικό.
Είναι ποίηση...
Δεν ξέρω γιατί.
Ίσως επειδή, τη βλέπω σαν γυναίκα.
Τη βλέπω σαν Domme...

Μπορεί να αλλάξει διάθεση, χρώματα, είναι απρόβλεπτη, τα νερά της μπορεί να είναι σμαραγδένια διάφανα, αλλά και σκοτεινά, σχεδόν μαύρα, μπορεί να είναι ζεστή, αλλά εκεί που στέκεσαι, να περνούν ψυχρά ρεύματα, κι εκεί που πας να αφεθείς, να ανατριχιάζεις ολόκληρος, και να σε ακινητοποιεί, ξεβράζει ό,τι της είναι άχρηστο, κρύβει θησαυρούς, στα σπλάχνα της γεννιούνται αμέτρητες ζωές, εμπνέει τους καλλιτέχνες, μαγεύει τους ναυτικούς.

Αυτό που με τρελαίνει, όμως, είναι όταν εκείνη θέλει, ανοίγει αυτή την τεράστια, αλμυρή αγκαλιά της, κι εσύ βουτάς μέσα της γυμνός.
Kι εκείνη αρχίζει να σε σηκώνει ψηλά...
Κι όσο κι αν τη φοβάσαι, αφήνεσαι να σε ξεμυαλίσει...
Όσο πιο πολύ της παραδίδεσαι, τόσο πιο πολύ σε καλεί να προχωρήσεις στα βαθιά...
Όσο πιο μακριά κολυμπήσεις στα κύματά της, τόσο πιο μικρός αισθάνεσαι...
Αλλά όσο πιο βαθιά της μπεις, τόσο πιο ψηλά σε σηκώνει...

Φωτιά, για μένα, σημαίνει ήλιος.
Τον ήλιο, τον βλέπω σαν γκόμενο.
Είναι εκεί.
Μπορεί να σου δώσει ζωή ή να σε κάψει ζωντανή.
Εκεί που σε χαϊδεύει, μπορεί να σε δαγκώσει.
Μπορείς να περπατήσεις στη σκιά, για να τον αποφύγεις ή στη μέση του δρόμου, για τον νοιώσεις.
Εκείνος έχει συγκεκριμένη τροχιά, συγκεκριμένη ένταση, συγκεκριμένο χρονικό διάστημα εμφάνισης, συγκεκριμένη επίδραση σε συγκεκριμένες περιόδους.
Κι από 'σένα εξαρτάται, πως θα σου συμπεριφερθεί...

Η γη, είναι μάνα.
Και για τη μάνα, δεν μιλάς.
Αισθάνεσαι.

Το καλοκαίρι, για 'μένα - μέχρι και έναν χρόνο πριν γνωρίσω τον Χ -, σήμαινε θάλασσα.
Μόνο.
Μου αρέσει, απίστευτα, το πρωϊνό μπάνιο, όταν η παραλία είναι άδεια, όταν έχω τη θάλασσα όλη δική μου.
Θέλω να είμαι μόνη μου, να κλωθογυρίζω μέσα στο νερό, να βλέπω τον ήλιο να ανεβαίνει ψηλά.
Όταν ο ήλιος φτάσει στο ψηλότερο σημείο, θέλω να φύγω.

Ένα έτος πριν τη γνωριμία μας, όμως, ανακάλυψα ότι είχα ένα θέμα με τον ήλιο...
Εκεί που ήμουν ξαπλωμένη στην παραλία, με μεγάλη παρέα, άρχισα να ψιλοθολώνω...
Να βλέπω τους γκόμενους, που περνούσαν από μπροστά μου, με άλλο μάτι... Υγρό...
Οι ενδορφίνες μου; Οι σεροτονίνες μου; Οι ντοπαμίνες μου;
Μια φορά, γκόμενα την είχε κάνει τη δουλειά.
Ο ήλιος και οι γκόμενες φασώνονταν, και την πλήρωνα εγώ.
Και μαζί με ΄μένα, την πλήρωνε και κάποιος που δεν χρωστούσε.
Όχι, ότι δεν του άρεσε...

Στα παιδιά, είχα πει το θέμα μου με τη θάλασσα, αλλά είχα αποκρύψει - επιμελώς... - το θέμα μου με τον ήλιο.
Δηλαδή, ότι μου αρέσει το μπάνιο στη θάλασσα, όταν ακόμα είμαι ζεστή από τον ύπνο, κι όταν την έχω κοντά μου, θέλω να πάω εκεί, αμέσως μόλις ξυπνήσω.
Και αυτή ήταν και η αλήθεια.
Όταν, όμως, με ρώτησαν γιατί δεν μένω, μέχρι να έρθουν κι εκείνοι, τους είπα ότι το δέρμα μου είναι πολύ ευαίσθητο, και καίγεται.
(Θα μπορούσε. Δεν θα μπορούσε;)
Είπαν κάτι για τις ομπρέλες, είπα κάτι σαν "και τι να το κάνω να κάθομαι;", και τους έπεισα.

Σίγουρα, δεν θα ήθελα να είμαι μαζί με τους φίλους του και να γυρίζω με το μαγιώ μπροστά τους, αλλά κι αυτό να μην ήταν, τι θα μπορούσα να κάνω με τον Χ, όταν το μάτι μου θα είχε αρχίσει να γυαλίζει;...
Ήλιος. 1 το κρατούμενο.

Όσο εκείνος έλειπε στα εξωτερικά, ήταν καλά.
Ό,τι κι αν μου ερχόταν, έλεγα "όπου να 'ναι, θα 'ρθει".
Κανένα πρόβλημα.
Τότε, όμως, ήταν η πρώτη φορά, που ήμασταν μαζί, για μία ολόκληρη εβδομάδα, και δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα...
Άνδρας. 2 τα κρατούμενα.

Το γεγονός, ότι έπραττε ό,τι του είχα ζητήσει, με έκανε χειρότερα.
Δεν μου μιλούσε πολύ, δεν με κοιτούσε πολύ, δεν με πλησίαζε πολύ.
Κάθε πρωΐ, μόλις άκουγε τη συρόμενη, ανασηκωνόταν στο κρεβάτι του, και με κοίταζε με ένα ύφος, λες και τον εγκατέλειπα.
Κοιταζόμασταν για λίγο, και δεν ξέρω πως έπαιρνα τα πόδια μου, για να φύγω.
Προς το τέλος, δεν μπορούσα να τον δω καθαρά..
.
Υποταγή. 3 τα κρατούμενα.

Πόσο Domme, μπορεί να είσαι;
Πόσο Κυριαρχική, μπορεί να είσαι;
Το ότι είσαι Γυναίκα, μπορείς να το ξεχάσεις;
Πόση υπομονή και εγκαρτέρηση, πια;

Όταν ξημέρωσε Παρασκευή, ήμουν πέρα από τα όριά μου.
Είχε καρφωθεί κι αυτό το "ήταν" του, στο μυαλό μου...
Είχα γίνει, λέμε.
Ένα. Με τους χασίκλες και τα τζάνκια.

Άρχισα να τρώω τις σάρκες μου.
"Εσύ φταις! Τι τα ήθελες τα παραδείγματα;! Τι σε πείραξε η Coca Cola;! Άσ' τον εκεί, να του πέσουν τα δόντια! Δεν ήθελες να μπουκωθείς με το λουκανικάκι, και να βγάλεις τον σκασμό! Κοίτα τι έκανες τώρα! Όχι, κοίτα τι έκανες!"

Κι όμως.
Ήταν αδύνατον να με συνεφέρω.
Ένας, μόνο, μπορούσε.
Και το όνομά του, ήταν Χ.

Ναι.
Αυτός με τη γαμημένη την Coca Cola.