25.8.09

A Mother Of A Domme



Ο πρώτος υποτακτικός μου, ήταν γυναίκα. Και ήταν η μαμά μου.

Η μεγαλύτερη ευλογία για ένα παιδί, θα ήταν να έχει μαμά τη μαμά μου. (Η μεγαλύτερη κατάρα – από την άλλη – θα ήταν για μία μητέρα, να έχει παιδί εμένα…)

Η μαμά μου είναι ήρωας. Αν εγώ είχα ένα παιδί σαν εμένα, πιθανόν να το έπνιγα. Εκείνη, όχι μόνον δεν με αντιπάθησε αλλά με λάτρεψε. Η αγάπη της είναι τόση, που αν της έλεγα «θέλω να πέσεις από την ταράτσα», το μόνο που θα την σταματούσε, θα ήταν για μία στιγμή, όταν θα άνοιγε την πόρτα «έξω κάνει κρύο, παιδί μου, να ντυθείς καλά αν βγεις μετά».

Κανείς δεν ξέρει που θα έφτανε αυτή η αγάπη, εάν ήμουν και μοναχοπαίδι. Η μαμά μου πέρασε πολύ δύσκολα με μένα. Ήθελα αυτό που ήθελα, όταν το ήθελα. Και έπρεπε να το κάνει. Ό,τι και να ήταν αυτό. Και το έκανε.

Προσπάθησε πολλές φορές να με τιθασεύσει. Με το καλό. Με το κακό. Με τα χάδια. Με τη βία. Τίποτα… Ακόμα κι όταν αναγκαζόταν να με χαστουκίσει ή να με βάλει στα γόνατά της για το γνωστό spanking, κλείνονταν μετά στην τουαλέτα και την άκουγα να κλαίει. Και σαν να μην της έφταναν οι τύψεις, πήγαινα και την αγκάλιαζα – γιατί εγώ δεν έκλαιγα ποτέ, ούτε πονούσα – και της έλεγα «μαμά, μη κλαις, δεν πειράζει, εγώ σ’ αγαπάω». Και την έκανα χειρότερα.

Ήξερα ότι με αγαπούσε. Ήξερα ότι την αγανακτούσα. Ήξερα ότι δεν έφταιγε ποτέ. Λυπόμουν που την έφερνα σε αυτή τη θέση, να μισεί τον εαυτό της που κάνει τέτοια πράγματα στο παιδί της. Ακόμη και σήμερα, υπάρχουν φορές που όταν θυμάται τι κάναμε όταν ήμασταν μικρά, όταν της έρχονται στο μυαλό αυτά που έκανα κι εκεί που βλέπεις τη χαρά να την κυριεύει και τη φωνή της να σπάει από συγκίνηση, κατεβάζει τα μάτια ενοχικά και στενοχωριέται, γιατί θυμάται τι έκανε. Και χάνει τα λόγια της.

Η μαμά μου ήταν και είναι ο ήρωάς μου. Εκείνη που ήταν και είναι πάντα εκεί, ό,τι και αν της έκανα, ό,τι κι αν τραβούσε από μένα. Με αγαπούσε και με αγαπάει σαν πιστή. Με λάτρευε και με λατρεύει σαν θεά της. Έκανε και κάνει τα πάντα για να είμαι ευτυχισμένη. Μου έδινε και μου δίνει ό,τι ζητήσω.

Για τη μαμά μου, όλη της η ζωή είμαι εγώ. Για ό,τι θέλει να κάνει «να ρωτήσουμε την Νανά». Για ό,τι πρέπει να αποφασιστεί «ό,τι πει η Νανά». Για ό,τι κακό έχει ακούσει στις ειδήσεις «που είναι η Νανά;!»

Για μένα, είναι το σόναρ της ψυχής μου. Όταν θα μπω στο σπίτι, χωρίς να με κοιτάξει καν στο πρόσωπο, θα την ακούσω να ρωτάει «γιατί είσαι στενοχωρημένη, Νανά;» ή «ποιος σε θύμωσε, Νανά;» Όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ, χωρίς να ανοίξει την πόρτα να με δει, ρωτάει απ’ έξω ψιθυριστά «Νανά; Τι έχεις και δεν κοιμάσαι;» Όταν με παίρνει τηλέφωνο, απαντώ με την πιο γλυκιά φωνή για να μην καταλάβει κι όμως εκείνη ρωτά «ποιον βρίζεις, παιδί μου, πάλι;»

Σε όλα αυτά τα χρόνια, την έχω κουράσει, την έχω πληγώσει, την έχω σοκάρει, την έχω στενοχωρήσει, την έχω βασανίσει.
Υπήρξα ο δυνάστης της, ο τύραννός της, ο διάβολός της.
Αλλά εκείνη με αγάπησε τόσο, όσο δεν αγάπησε ποτέ κανέναν. Ακόμα περισσότερο και από τον ίδιο της τον εαυτό.

Με λάτρεψε, γιατί ήξερε ότι κι εγώ την αγαπώ και πως ό,τι έκανα, δεν το έκανα για κακό. Το έκανα γιατί αυτός ήταν ο χαρακτήρας μου. Κι εκείνη - ίσως σαν μάνα, ίσως σαν γυναίκα που δεν έκανε ποτέ ό,τι έκανα εγώ, ίσως γιατί είχε πίστη σε εμένα – δεν έκανε πίσω. Μπορεί να πληγωνόταν στα αγκάθια της συμπεριφοράς μου αλλά ήταν εκεί. Πάντα. Ο φύλακας-άγγελός μου.

Σ’ αγαπάω πολύ, μαμά. Κι ας μην ξέρεις τι κάνω τα βράδια. Γιατί πολύ φοβάμαι, πως αν ήξερες, θα σε έχανα. Επί τόπου.

14.8.09

Mistress For 24 Hours



Ο Θεός με έκανε Mistress για 24 ώρες, δίνοντάς μου το δικαίωμα για πρώτη φορά, να νοιώσω όπως αυτές οι Γυναίκες που ονειρεύομαι. Αισθάνομαι μέσα μου ένα κύμα ερωτικά βάναυσο, θέλω να βρω τον κατάλληλο για Μένα, κάποιον να νοιώσει τις φλόγες μου καυτές και να σηκώσει το κορμί μου ψηλά.

Είμαι όμορφη, στημένη επάνω στα βασιλικά μου σανδάλια και τα πόδια μου είναι σαν δύο λιοντάρια επάνω στο θρόνο τους, έτοιμα να κατασπαράξουν την κάθε αντίρρηση και να την κάνουν λατρεία.

Το βλέμμα μου είναι αγέρωχο, τα μάτια μου φλογισμένα υπόσχονται την κόλαση για όσους την ονειρεύονται και τον πόνο για όσους τον αντέχουν και να που τώρα περπατώ μέσα στον κόσμο και τον αναζητώ, όλα είναι θέμα χρόνου.

Περπατώντας τον βλέπω να πλησιάζει κάνοντας τον αδιάφορο, όμως βάζω στοίχημα ότι το πρώτο πράγμα που κοίταξε σε αυτόν τον διάδρομο είμαι Εγώ, είναι όμορφος και έχει ένα θλιμμένο βλέμμα που μου υπόσχεται μια μεγάλη βραδιά. Καθώς περνάει από δίπλα μου, τον κοιτάζω μιλώντας με τα μάτια: είσαι δικός μου, και το ξέρω και το ξέρεις και εσύ, έχω ένα χαμόγελο που συμμερίζεται την αγωνία σου γιατί σε γνωρίζει έντονα, μπορείς να κρεμαστείς από τα μάτια μου και να κάνεις μονόζυγο, μπορείς να παίζεις στη παιδική χαρά που θα σου φτιάξω, η ομορφιά μου και ο πόθος μου δεν έχουν όρια και το ξέρεις, λυπάμαι αλλά από σήμερα θα ζεις μόνο για το χαμόγελο αυτό της αυταρέσκειας που λατρεύεις και Εγώ θα τρέφομαι από την υποταγή σου!

Ούτε ένα λεπτό δεν έχει περάσει και κάθομαι απέναντί του στο bar. Έχει ανοίξει την εφημερίδα να διαβάσει αλλά το μυαλό του έχει ξεφύγει, έχει ήδη χάσει τον έλεγχο με αυτά που του είπα με τα μάτια. Γυρίζει τη ματιά του στον χώρο και μετά στην εφημερίδα, χωρίς να με κοιτάζει και έχει ένα χρώμα κόκκινο στο πρόσωπό του, με δύο μάτια να μου λένε, σε παρακαλώ μη με βασανίζεις είσαι πολύ Θεά για μένα, δε θα το αντέξω! Όσο περνάει η ώρα είναι εις βάρος σου του απαντάω, η υπομονή μου τελειώνει, έλα τώρα να σου βάλω το κολάρο και θα είμαι πιο καλή μαζί σου! Όμως θέλει να βιώσει κι άλλο αυτή τη στιγμή και συνεχίζει να κινεί τα μάτια του αριστερά και δεξιά, ενώ την ίδια στιγμή παρακαλεί να μη συμβεί αυτό που ονειρεύεται, δηλαδή Εμένα να τον αιχμαλωτίζω μπροστά σε όλους αυτούς τους ανθρώπους. Η μία πλευρά του το θέλει βαθειά, όμως η αξιοπρέπεια του αντιστέκεται.

Εγώ εκείνη τη στιγμή έχω στραμμένο το βλέμμα μου αλλού γεμάτο σιγουριά, δεν τον κοιτάζω και γυρίζοντας του λέω με τα μάτια, είσαι έτοιμος να το περάσεις αυτό; Έχει παραδοθεί, τα μάτια του, που τώρα έχουν ένα χρώμα από μελαγχολία, ανησυχία και ευτυχία, δεν έφυγαν από επάνω μου και αφού συνάντησαν τα δικά μου για δευτερόλεπτα, κατέρρευσαν κοιτάζοντας το ποτήρι στο τραπέζι.

Σηκώνομαι και πηγαίνω προς τη μεριά του, με ήσυχο βήμα και μιλώντας δυνατά του λέω σηκωθείτε! Στο πρόσωπό του σχηματίστηκε ένα χαμόγελο αμηχανίας, καθώς γύρισαν μερικά κεφάλια από τα γύρω τραπέζια και μας κοίταξαν, ενώ τα δικά μου μάτια τους έλεγαν δεν υπάρχετε για Μένα! Φανερά εκστασιασμένος, άφησε στο τραπέζι τα χρήματα του καφέ και με ακολούθησε.

Του έδωσα στο χέρι τις τσάντες με τα ρούχα που είχα αγοράσει και περπατώντας στάθηκα στο απέναντι μαγαζί να κοιτάξω τις βιτρίνες. Εκείνος περίμενε υπομονετικά να τελειώσω, με ένα βλέμμα αμηχανίας και ευτυχίας μαζί. Στον δρόμο μου έκανε ερωτήσεις χωρίς να παίρνει απάντηση, ενώ κάθε λίγο γύριζα και τον κοιτούσα σαν να κοιτάζω κάτι που χρόνια μου ανήκει και έχω τη βεβαιότητα ότι είναι δικό μου.

Φτάνοντας στο διαμέρισμά μου, άνοιξα τη πόρτα και με γλυκιά φωνή του είπα, περάστε μέσα και αφήστε τα πράγματα στο τραπέζι. Χωρίς να μιλήσω έβγαλα τα παπούτσια μου, ξάπλωσα στον καναπέ και άνοιξα τη τηλεόραση πιάνοντας ένα ασήμαντο κανάλι και βλέποντας ανούσιες διαφημίσεις αμερικάνικου τύπου, που διαφημίζουν όργανα γυμναστικής και κρέμες αδυνατίσματος, τον άφησα να μένει στην αμηχανία του, κοιτάζοντάς τον που και που, με τα μάτια μου να του λένε πρόσεξε τις κινήσεις σου, γιατί είμαι ικανή να σε τελειώσω και θα το κάνω!

Όταν κάθισε δίπλα μου, γύρισα το κεφάλι μου αργά προς το μέρος του και του είπα, δεν έχεις μάθει τίποτα ακόμα αλλά Εγώ θα σε μάθω να διαβάζεις το μυαλό μου, προς το παρόν θέλω ένα ουίσκι με πάγο! Συγνώμη, μου απάντησε φανερά σαστισμένος, θέλετε να μου πείτε που είναι; Στην ερώτηση αυτή δεν απάντησα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα έφερε το ποτό μου και στάθηκε μπροστά μου ρωτώντας με, τι άλλο να κάνω τώρα Κυρία;

Τα πόδια μου χρειάζονται πολύ περιποίηση, του είπα σε ναζιάρικο τόνο, γιατί περπάτησα πολύ σε εκείνο το εμπορικό κέντρο. Θέλω να συνηθίσεις να τα αγαπάς και να τα λατρεύεις, θέλω να τα κοιτάς γλυκά όταν σου μιλάνε, αυτή θέλω να είναι η προτεραιότητα σου! Θέλω να τους μιλάς, να τα ρωτάς, τι κάνετε σήμερα πως τα περάσατε; Γιατί αυτά θα είναι ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής σου!

Χωρίς να μιλήσει, με μία απότομη κίνηση, ακούμπησε το κεφάλι του στα καυτά μου πέλματα αγκαλιάζοντάς τα με τα δύο του χέρια φιλώντας τα απαλά και χαϊδεύοντάς τα. Ξέρω ότι εκείνη τη στιγμή τα πόδια μου είχαν αυτή τη μυρωδιά που ξεσηκώνει όλους τους ποδολάτρες, αυτή την ελαφριά μυρωδιά που αφήνει το δέρμα του παπουτσιού στο πέλμα και που μόνο όσοι έρχονται σε συναναστροφή με ποιοτικά γυναικεία πόδια μπορούν να καταλάβουν.

Εγώ παρατηρούσα αυτή την εικόνα με το ύφος της αυτάρεσκης ικανοποίησης, που έχει μια μητέρα όταν βλέπει τα παιδιά της να παίζουν ειρηνικά. Είχα αρχίσει και Εγώ να ερεθίζομαι βλέποντάς τον στα πόδια μου καθώς έβλεπα και το δικό του πέος σε στύση. Πήγαινε στο κρεβάτι γδύσου και περίμενέ με, διέταξα κάπως απότομα! Μάλιστα Κυρία, αποκρίθηκε!

Πηγαίνοντας στο δωμάτιο, τον βρήκα ξαπλωμένο με μία στύση σε όλη της την έκταση. Κρατούσα στο χέρι μου τη ζώνη από το παντελόνι του και φέρνοντάς την κοντά στο πρόσωπό του, τον κοίταξα επίμονα και του είπα, ελπίζω να μην χρειαστεί να την χρησιμοποιήσω!

Τα κορμιά μας ενωθήκαν καυτά, σαν να ήμασταν σε χρονομηχανή που μπήκε σε άλλη διάσταση, ατενίζαμε από μακριά την μεγάλη Θεά να τρέχει φορώντας τα αέρινα φουστάνια της και ανοίγοντάς τα να μας αγκαλιάζει και να μας ταξιδεύει στα ηλιόλουστα τοπία της και στις καταιγίδες της. Εκείνος ψιθύριζε σιγανά, Σας παρακαλώ Αφέντρα μου κάντε με σκλάβο Σας, κάντε με να ζω για Εσάς γιατί Εσάς θέλω να έχω προορισμό μου!

Είσαι μέσα στον ιστό μου του απάντησα, δεν μπορείς να φύγεις, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να εργάζεσαι για Μένα και για την ομορφιά μου, όλες οι πύλες εξόδου κλείσανε για σένα και σπρώχνοντάς τον σηκώθηκα στα γόνατα σηκώνοντας τη ζώνη ψηλά. Το βλέμμα μου ήταν αγέλαστο και σε συνοδεία με τη ζώνη, έπεφτε πάνω στο κορμί του με δύναμη αυξανόμενη λέγοντάς του: έχω τους λόγους μου που σε χτυπάω, πρέπει να μου έχεις εμπιστοσύνη, για το καλό σου το κάνω!

Μετά από αρκετά χτυπήματα, το ύφος μου έγινε ήρεμο και καθησυχαστικό. Του κράτησα το κεφάλι απαλά κοιτώντας με λάγνο βλέμμα, σηκώθηκα όρθια και κοιτώντας τον γλυκά τον ρώτησα:

Ποια είναι η Θεά σου;
Εσείς!
Πόσο με λατρεύεις;
Όσο όλο το σύμπαν, όσο δεν γνωρίζω!
Ποιο είναι το πιο σημαντικό για εσένα;
Εσείς!

Τον κοίταξα ανακουφισμένη λέγοντάς του, δεν θα ξαναμιλήσεις αν δεν σου πω Εγώ! Κάθισα αργά επάνω του, αφήνοντας το πέος του να γλιστρήσει μέσα μου σαν ένα σπαθί που μπήκε στην θήκη του, ενώ εκείνος μου έλεγε συνεχώς με τα μάτια του : πόσο Σας λατρεύω Θεά μου! Τόσο που ο κόσμος μου είστε Εσείς, γιατί η ομορφιά Σας και το μεγαλείο Σας είναι τόσο αχανή, που θα μπορούσα να ζήσω άπειρες ζωές μέσα στους τοίχους του! Λατρεύω το θεϊκά δολοφονικό θηλυκό βλέμμα Σας, για τον τρόπο που με αγαπάει μέσα από την έπαρση του, λατρεύω μία αλόγιστη δύναμη που βγαίνει από αυτό το πνεύμα και αναζητά εμένα, για να μου κάνει τη τιμή να ξεσπάσει επάνω μου, λατρεύω Εσάς γιατί με αφήνετε να κολυμπώ στις πυρωμένες λίμνες Σας και Σας ευχαριστώ που τις έχετε ανοιχτές για μένα, γιατί έτσι μόνο μπορώ να αισθανθώ πιο πολύ το μεγαλείο Σας, όταν με πονάει!

Οι δύο πλευρές του σκοτεινού yin & yang έγιναν τώρα πιο ορατές για εμένα. Δύο πλευρές που καίγονται από τον ίδιο σκοτεινό ήλιο, μα ακολουθούν διαφορετικές διαδρομές προκειμένου να συναντηθούν στο κοινό τοπίο και να δημιουργήσουν μαζί το αμάγαλμα της ακραίας αγάπης.

*musicslave

9.8.09

Vanilla Vs FemDom World



Η μεγαλύτερη φαντασίωση των vanilla ανδρών, είναι μία Αφέντρα. Μία αυταρχική γυναίκα που θα τους «τιμωρεί» επειδή ήταν «κακά παιδιά». Φυσικά, θα φοράει στενά ρούχα – κατά προτίμηση δερμάτινα – και οπωσδήποτε θα κρατά κάτι στο χέρι. Χάρακα; Μαστίγιο; Τη ζώνη τους; Οτιδήποτε κάνει.

Δεν τους ενδιαφέρει αν ίσως μετά από μερικές ώρες, η Βαγγελιώ τριφτεί στον ώμο τους και τους νιαουρίσει: «Θανάαασση μου… θα βγούμε αύριο με τον Μπάμπη και την Τούλααα;» (Σκάσιμο τσιχλόφουσκας προαιρετικό). Αυτό που ήθελαν το είχαν: ένα καλό πήδημα. Μετά από αυτό, όλα επιστρέφουν στη θέση τους. Στόχος επετεύχθη.

Γιατί ο Θανάσσης της δύσκολα θα καταλάβαινε τι του συμβαίνει, αν η Βαγγελίτσα του όταν έμπαιναν στο αυτοκίνητο τού έλεγε με σταθερή / κοφτή φωνή: «Ω! Και να μην το ξεχάσω. Αύριο θα βγούμε με τον Μπάμπη και την Τούλα. Στις 9 να είσαι κάτω από το σπίτι μου», καθώς θα έδενε τη ζώνη της. (Το μόνο σκάσιμο που θα ακούγονταν, θα ήταν αυτό του Θανασσάκη).

Δεν είναι κακός ο Θανάσσης. Υποτακτικός δεν είναι. Ο καημένος ο Θανάσσης, θα κοιτούσε την Βαγγελιώ του και θα σκεφτόταν ποια εκκλησία είναι ανοικτή και που θα έβρισκε εξορκιστή να διανυκτερεύει. Γιατί ο Θανάσσης έχει μάθει να είναι ο άνδρας! Η μαμά του τού το είχε πει. Ο μπαμπάς του τού το είχε μάθει. «Εσύ θα μιλάς, εκείνη θα ακούει». Γιατί αυτό το παραμύθι το λένε χρόνια και στη δική του οικογένεια. Και στου γείτονα! Πάντα έτσι ήταν. Δεν γίνεται να αλλάξει τώρα.

Από την άλλη, σκέφτεται κανείς και την φτωχή τη Βαγγελιώ. Φαντάσου, λέει, βγαίνοντας από το σπίτι, ο Θανασσάκης να της άνοιγε την πόρτα του αυτοκινήτου, να την έβαζε να καθίσει στο πίσω κάθισμα (στο πίσω κάθισμα;;;), και καθώς θα έβαζε μπροστά τη μηχανή, να της έλεγε: «Που θα θέλατε να πάμε, Κυρία;» ή ακόμα χειρότερα: «Που θα θέλατε να σας πάω, Αφέντρα;»

Δεν είναι χαζή η Βαγγελιώ. Αφέντρα δεν είναι. Η καημένη η Βαγγελιώ, θα κοιτούσε τον Θανασσάκη της και θα σκεφτόταν αν ο καλός της έπαθε εγκεφαλικό από τις πολλές χαρακιές και αν το Σισμανόγλειο εφημερεύει. Γιατί η Βαγγελιώ έχει μάθει ότι αυτή είναι η γυναίκα! Ο μπαμπάς της τής το είχε πει. Η μαμά της τής το είχε μάθει. «Εκείνος θα αποφασίζει, εσύ θα κάνεις». Γιατί αυτό το παραμύθι το λένε χρόνια στη δική της οικογένεια. Και στου γείτονα! Πάντα έτσι ήταν. Δεν γίνεται να αλλάξει τώρα.

Γιατί μία Αφέντρα θα ήταν μόνο για μία νύχτα για έναν vanilla;
Διότι ο vanilla δεν καταλαβαίνει την ορμέφυτη κλίση της Γυναίκας. Εκείνη που την χαρακτηρίζει με την άριστη διαχείριση του ελέγχου. Και ο vanilla δεν ξέρει τι μπορεί να σημαίνει «έλεγχος» εκτός κρεβατοκάμαρας. Για εκείνον η Domme είναι μία αρρενοποιημένη εκδοχή γυναίκας. Καμμία θηλυκότητα. Καμμία έλξη.

Γιατί ένας υποτακτικός θα ήταν για καμμία νύχτα για μία vanilla;
Διότι η vanilla δεν καταλαβαίνει για ποιον λόγο να έχει δίπλα της έναν άνδρα που θεωρεί θηλυκοποιημένο. Έναν άνδρα που παραδίδει τον έλεγχο. Είναι αδύνατον να βγει ένας υποτακτικός από την κρεβατοκάμαρά της. Γιατί δεν θα τον άφηνε να μπει. Καμμία αρρενωπότητα. Καμμία έλξη.

Στο κόσμο των vanilla, οι θέσεις είναι δεδομένες. Οι άντρες φέρονται αντρικά και οι γυναίκες φέρονται γυναικεία. Όπου «αντρικά», μιλάω – όπου «γυναικεία», ακούω.

Πολλές φορές όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται…

5.8.09

Feedback: The Godfather (Dom)



Γύρω στις 27 κάθε μήνα, υπήρχε συνήθως αυξημένη επισκεψιμότητα στο cm.

Ο λόγος ήταν τα ημερολόγια μιας Κυρίας, που το γράψιμό της ήταν όπως πέφτει μια πέτρα σε ένα βάλτο. Πλαφ, κυματάκια, μετά πάλι βάλτος. Λέξεις, η μια πίσω από την άλλη, που μπαίνανε άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο μέσα μας. Μια πένα σκέτη λόγχη, που με ένα καθαρά προσωπικό ύφος έκανε το βάλτο πραγματικά να ταράζεται.

Αυτό το cm είναι σκέτο παζάρι. Το BDSM είναι πολύ πιο πέρα από την αγοραπωλησία προϊόντων και τον αυνανισμό μοναχικών slaves, μπρος στη φωτογραφία της Mistress που χρεώνει "200 avro την ώρα" τις υπηρεσίες της...

Τα ημερολόγια χάνονται στο σωρό. Ένα blog, μια γωνιά επικοινωνίας έξω από τις πόρτες του παζαριού... Ένα blog που μπορεί να μπαίνει σιγά-σιγά όλο και πιο βαθειά στα σκοτεινά νερά του BDSM, βάζοντας ταυτόχρονα σαφώς μια διαχωριστική γραμμή, ένα σύνορο στην "κουλτούρα" της εμπορευματοποίησης και στα λαμόγια του BDSM.

Το blog αυτό λοιπόν έχει ήδη αρχίσει να χτίζεται. Από τις πρώτες κιόλας καταχωρήσεις, φαίνεται ότι η δημιουργός του απελευθερώνεται από τις δεσμεύσεις που συνεπάγεται το στυλ ενός ημερολογίου, αξιοποιώντας και νέες δυνατότητες (φωτογραφία, video κλπ.). Πέρα όμως από τα νέα μέσα που χρησιμοποιεί, όλα τα κείμενα είναι original ΒeΒe, το ίδιο δυνατά και σκωπτικά, που όσο προχωράει το διάβασμα, τόσο ανεβαίνει και το ενδιαφέρον του αναγνώστη...

Πιστεύω ότι το blog θα αποκτήσει φανατικούς όχι μόνο αναγνώστες αλλά ενεργούς υποστηρικτές, συνταξιδιώτες της δημιουργού του. Πιστεύω επίσης ότι θα πρέπει να χωράνε και οι όποιες διαφορετικές απόψεις-προσεγγίσεις των θεμάτων, αρκεί αυτές να γίνονται με ανοιχτό και καθαρό μυαλό και να λένε τα πράγματα με το όνομά τους.

*Το πρώτο feedback, υπογράφεται από τον Godfather που με πλησίασε λόγω των ημερολογίων μου στο cm. Από όλους όσοι με προέτρεπαν κατά καιρούς, εκείνος επέμενε σθεναρά από την αρχή της γνωριμίας μας για τη δημιουργία αυτού του blog. Οι αντιρρήσεις μου και ο σκεπτικισμός μου δεν τον έκαμψαν σε καμμία μας συζήτηση. Είναι ένας άνθρωπος με άποψη, με εμπειρία στον χώρο του BDSM και η υποστήριξή του με τιμά.

1.8.09

- Is It A Girl, Doctor? - No... It's A Domme...



Αν δεν έμοιαζα τόσο πολύ και στους δύο γονείς μου, θα ήμουν σίγουρη ότι είμαι παιδί άλλων.

Σε μία οικογένεια πολύ σοβαρή, πολύ διακριτική, πολύ μεσαίων έως χαμηλών τόνων, εγώ, ως πρωτότοκο παιδί - όχι μόνο της δικής μου οικογενείας αλλά και του πρώτου βαθμού συγγενών - επέφερα μεγάλη αναστάτωση.

Στην αρχή από χαρά. Εκτός από πρωτότοκη, ήμουν και το πρώτο κορίτσι. Οι θείοι και οι θείες έτρεχαν να αγοράσουν παιχνίδια, η γιαγιά έπλεκε νυχθημερόν, η μαμά ετοίμαζε κούνιες, στράτες κλπ, ο μπαμπάς παρέγγελνε γλυκά. Όλα στο χρώμα που είχαν ξεχάσει ότι υπήρχε. Ροζ. Η μαμά μου χρίστηκε βασίλισσα. Κι εγώ πριγκήπισσα.

Μετά ήρθε ο προβληματισμός. Τόσα χρόνια, τόσα αγόρια, κανένα να μην ήταν ποτέ τόσο ζωηρό και ατίθασο όσο αυτό το παιδί; Μα είναι κορίτσι. Πως γίνεται; Δεν παίζει με κούκλες, δεν της αρέσουν τα παραμύθια, μιλάει δυνατά, κάνει πάντα το δικό της, είναι τόσο επίμονη, πεισματάρα, δεν παίρνει από λόγια, δεν θέλει να την παίρνεις αγκαλιά, απαιτεί, διορθώνει, διατάζει.

Ακολούθησε η στρατηγική. Θα πάμε με τα νερά της. Θα τη φέρουμε βόλτα. Θα την πιάσουμε στο φιλότιμο. Λάθος στρατηγική. Τα νερά ήταν τρικυμιώδη. Βόλτα έκαναν μόνον εκείνοι, για να ηρεμήσουν. Όσο για το φιλότιμο; Δεν το βρήκαν πουθενά.

Τελικά, επήλθε η παραίτηση. Δεν ξέρω τι θα γίνει αυτό το παιδί. Γέννησα έναν δικτάτορα. Ήθελα να ήξερα ποιανού είναι αυτό το παιδί. Είναι σίγουρα κορίτσι;

Ήταν. Δύσκολο όμως. Περίεργο. Ασυνήθιστο. Ανεξάρτητο. Μυστήριο.
Ήταν έτσι τα κορίτσια; Όχι.

Πως ήταν τα κορίτσια;
Καλόβολα. Εκείνη; Ανυπότακτη.
Ναζιάρικα. Εκείνη; Απλησίαστη.
Γλυκομίλητα. Εκείνη; Απότομη.

Το κορίτσι εκείνο, μεγάλωνε με χαρακτήρα πιο έντονο από όλα τα αγόρια που η οικογένειά της θυμόταν να είχε μεγαλώσει. Κανείς δεν ήξερε γιατί συνέβαινε αυτό. Τι έκαναν λάθος. Γιατί αυτό το κορίτσι είναι έτσι; Γιατί αυτό το κορίτσι είναι τόσο διαφορετικό;

Μετά από χρόνια, το ίδιο ακριβώς θα αναρωτιόνταν κι εκείνο...