29.10.10

Reading The Fine Prints

Ήταν η πρώτη Παρασκευή που δεν πήρα κασσέτες.
Σε λίγο καιρό θα κλείναμε έναν χρόνο, και όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρξε Παρασκευή που να μην έρθουν κασσέτες. Λίγο πριν κλείσει, τηλεφώνησα στην εταιρεία courier, να ρωτήσω εάν είχε γίνει κάποιο λάθος, εάν υπήρξε κάποια αμέλεια, οτιδήποτε. Μου έδωσαν τον υπεύθυνο, και μου είπε ότι κι εκείνοι είχαν παραξενευτεί και είχαν ρωτήσει στα κεντρικά, διότι μετά από έναν χρόνο τούς είχε γίνει συνήθεια.

Εάν για εκείνους ήταν θέμα συνήθειας, για εμένα ήταν θέμα επαφής.
Επαφή με εκείνον, με ό,τι έκανε, με ό,τι ένοιωθε. Και ίσως το να είμαι τόσο καλά, το να τον θέλω περισσότερο, το να δένομαι μαζί του πιο πολύ, προκαλείτο από αυτές τις κασσέτες. Για εμένα εκείνες οι κασσέτες ήταν καθαρή ενέργεια. Μπροστά σε αυτό, δεν ήταν τίποτα αυτά που έλεγε - και αυτά που έλεγε ήταν τα πάντα. Η ενέργειά του προκαλούσε την δική μου ενέργεια, που μετουσιώνονταν σε ενδιαφέρον, σε προσοχή, σε οτιδήποτε μπορεί ένας άνδρας να προκαλέσει σε μία γυναίκα που θέλει. Και από την άλλη, ήταν σαν να ήμασταν μαζί: είτε εγώ εκεί είτε εκείνος εδώ. Είτε ερχόταν την ίδια μέρα το απόγευμα είτε την άλλη το πρωΐ, οι κασσέτες ήταν στα χέρια μου Παρασκευή μεσημέρι.

Υπέθεσα ότι ήταν λόγω των αυξημένων υποχρεώσεών του στην δουλειά, και δεν είχε κουράγιο(;), διάθεση(;) να μιλά τόσες ώρες κάθε μέρα. Ή ότι μετά από την εβδομάδα που περάσαμε μαζί δεν είχε πλέον τι να μου πει(;), ότι μπορεί να το θεωρούσα υπερβολή(;). Και δεν ήταν ότι αυτά δεν άρμοζαν στον χαρακτήρα του: ο Χ ήταν τόσο σταθερός σε ό,τι έκανε και σε ό,τι έλεγε, που υποψιαζόμουν ότι κάτι δεν πήγε καλά εκείνη την εβδομάδα. Ήταν ότι δεν μπορούσα να υποθέσω ασφαλώς και εν τη απουσία του.

Δεν ήρθε εκείνη την Παρασκευή, αν και ήταν σίγουρος μέχρι τότε ότι θα ερχόταν. Ήρθε το Σάββατο το πρωΐ. Είχα ξυπνήσει από νωρίς - αν είχα κοιμηθεί και καθόλου... -, είχα ακυρώσει τα πάντα, και τον περίμενα καπνίζοντας σαν την τρελή, κόβοντας βόλτες μέσα στο διαμέρισμα, ανοίγοντας και κλείνοντας πόρτες/παράθυρα/συρτάρια/το ψυγείο, σκεπτόμενη από απίθανα έως και παρανοϊκά πράγματα.

Όταν άνοιξε η πόρτα, και με την πρώτη ματιά, ο Χ ήταν διαφορετικός.
Δεν χρειάστηκε ούτε να πιαστώ από κάπου, ούτε να αφήσω ό,τι κρατούσα. Για λίγα δεύτερα έμεινε εκεί που ήταν και με κοιτούσε. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Άφησε τα πράγματά του δίπλα από την πόρτα που έκλεισε, και με αργά βήματα ήρθε να γονατίσει μπροστά μου. Μόνον αυτό. Μείναμε έτσι.

Έφυγα από μπροστά του, και πήγα στην κουζίνα να ετοιμάσω τσάϊ, ρωτώντας τον αν είχε καλό ταξίδι - μιλώντας ψυχρά τυπικά. Αφού με ρώτησε εάν ήθελα να το κάνει εκείνος, και του απάντησα ξερά "όχι", μου απάντησε το ίδιο ψυχρά τυπικά ότι το ταξίδι ήταν καλό. Δεν θυμάμαι να είπαμε κάτι άλλο, αλλά και να είπαμε, ήταν στο ίδιο ύφος και στον ίδιο τόνο: ήμασταν ξένοι.

Όταν βγήκε από το μπάνιο, κάθησε απέναντί μου. (...)
Με ρώτησε εάν μπορεί να κοιμηθεί, έστω για μία ώρα, γιατί είχε ξενυχτήσει. Και επειδή το βράδυ έπρεπε να πάμε κάπου, δεν θα άντεχε. Δεν ήπιε ούτε γουλιά από το αφέψημα, και πήγε κατευθείαν στο κρεβάτι. Οι ώμοι του πεσμένοι, το βήμα του αργό. Έκλεισα την πόρτα, και πήγα στο παράθυρο τής κουζίνας. Δεν ξέρω πόσα τσιγάρα κάπνισα. Δεν ξέρω πόσα τσάγια ήπια, μέχρι να ξυπνήσει. Δεν θυμάμαι τι περνούσε από το μυαλό μου, καν...

Ξέρω, όμως, πως ό,τι περνούσε είχε να κάνει με την εβδομάδα που είχε περάσει. Και μπορεί να μην μου αρέσουν οι υποθέσεις όταν ο άλλος είναι εκεί και μπορείς να τον ρωτήσεις, αλλά ο Χ ήταν απών. Και δεν ήξερα ποιος κοιμόταν στο κρεβάτι μου. Ήξερα ότι αργά ή γρήγορα θα μάθαινα, αλλά οι ενοχές είχαν ξαναγυρίσει δριμύτερες, σκληρότερες, πιο επώδυνες. Το "δεν έπρεπε να..." ήταν η αρχή τής κάθε σκέψης που έκανα. Η πιθανότητα να τον είχα σπρώξει πιο πολύ(;), πιο δυνατά(;) από όσο έπρεπε(;), άντεχε(;), έπαιζε σαν standard στο μυαλό μου.

Ο Χ ήταν σαλιγκάρι.
'Ετσι τον φώναζα όταν μέναμε σπίτι. Του άρεσε η βροχή, η καταιγίδα, το ψιλόβροχο. Αλλά περισσότερο από όλα αυτά, του άρεσε η δική μου υγρασία. Και την έψαχνε είτε επάνω είτε κάτω. Όπου/όπως και να καθόμουν, θα έβρισκε τρόπο να καθήσει στα πόδια μου, με το κεφάλι ανάμεσά τους. Δεν έκανε τίποτα. Απλά, καθόταν εκεί, τόσο ήσυχος, που όταν δεν ένοιωθα την αναπνοή του στο δέρμα μου, τον έσπρωχνα να δω αν ζει. Και πάντα θα ρωτούσε "σας εμποδίζω;/σας ενοχλώ;". Εάν ήμασταν όρθιοι, έψαχνε για το στόμα μου. Μπορεί να μην του έκανα τίποτα, να μην του μιλούσα, να μην τον κοιτούσα καν, αλλά όταν η ματιά μου διασταυρώνονταν με την δική του, είχε αυτό το βλέμμα τού "μπορώ να σας φιλήσω;", του "ναι-μεν θα το ήθελα, αλλά δεν είναι στο χέρι μου, γι' αυτό σας παρακαλώ". Και δεν νομίζω να υπήρξαν πολλές φορές που να τον απέτρεψα, γιατί δεν νομίζω να υπήρχαν πολλές γυναίκες που θα έβλεπαν στα μάτια ενός άνδρα εκείνον τον απίστευτο ερωτισμό, και θα μπορούσαν να αρνηθούν.

Και όταν ο Χ έβαζε τα χείλη του επάνω στα χείλη τα δικά μου ή της μικρής, δεν υπήρχε ούτε άνθρωπος, ούτε ήχος, ούτε κατάσταση για να τον ξεκολλήσει. Εκτός από εμένα. Και τότε θα σταματούσε, αλλά θα τα κοιτούσε για λίγο, σαν να περίμενε το σύνθημα για να το ξανακάνει. Εάν δεν τον σταματούσα, δεν γνωρίζω για πόσες ώρες θα μπορούσε να συνεχίζει κολλημένος επάνω τους. Όταν, όμως, ήμασταν έξω, ο Χ γινόταν μέδουσα: διάφανος με όσους μιλούσα, έτοιμος να τσιμπήσει όποιον με πλησίαζε κάπως.

Αλλά εκείνο το Σάββατο το σαλιγκάρι δεν βγήκε.
Κοιμόταν στο ομόκεντρο καβούκι του, αποφεύγοντάς με.

Ούτε και η μέδουσα παρουσιάστηκε.
Εκεί που πήγαμε - το μέχρι να πάμε δεν χρειάζεται να το γράψω, είναι σαφές: ένα ψυχρό τυπικό τίποτα - πήγα μόνον εγώ. Εκείνος είχε αφήσει το σώμα του να με συνοδεύει, και όταν με κοιτούσε, η ματιά του έδειχνε ότι απουσίαζε, ότι κάπου ήταν χαμένος και έψαχνε.

Ήταν το πιο γελοίο και ψεύτικο βράδυ που περάσαμε μαζί.
Ήταν η ελεύθερη πτώση τού ό,τι πίστεψα αφ' ότου τελείωσε εκείνη η εβδομάδα.
Ήταν η απόλυτη απογοήτευση τού ό,τι αισθάνθηκα.

Εάν κάποιος μάς γνώριζε πριν, δεν θα μπορούσε να μας αναγνωρίσει εάν μας έβλεπε μετά. Φαινόμασταν αδιάφοροι, άγνωστοι μεταξύ μας, υποχρεωμένοι να μιλάμε και να χαμογελάμε με όλους, να λέμε τυπικά πράγματα ο ένας στον άλλον.

Φυσικά και φύγαμε νωρίς.
Όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο, έκλεισα την πίσω πόρτα που μου άνοιξε και, κοιτάζοντάς τον έντονα και αδιάθετα, άνοιξα την μπροστινή, κάθησα, και την έκλεισα πριν προλάβει να την αγγίξει. 'Ηταν δεδομένο και εμφανές ότι είχα φτάσει στα όριά μου, και ότι εάν δεν ξεκινούσε να μιλάει από μόνος του, εγώ δεν υπήρχε περίπτωση να παίξω τον ρόλο τού ανακριτή.

Ο ρόλος, όμως, που θα έπαιζα θα ήταν του ανακρινόμενου.
Και θα ήμουν κομπάρσος.

27.10.10

Pandora’s Box

Όταν μία σχέση - οποιουδήποτε είδους - προχωράει, βαθαίνει.
Όσο πιο γόνιμο είναι το έδαφος, τόσο πιο βαθιές οι ρίζες της.
Είναι η περίοδος εκείνη που οι άνθρωποι αλλάζουν.
Δεν είναι, όμως, πάντα "αλλαγή".
Κάποιοι το βλέπουν έτσι, αλλά τις περισσότερες φορές αυτό λέγεται "ανάδυση".

Το πρώτο επίπεδο – ας το πούμε έτσι – τής σχέσης, είναι τυπικό/αναγνωριστικό: Τι μας αρέσει, τι μας χαλάει, τι μας στενοχωρεί, με τι διασκεδάζουμε. Αργότερα - όταν αρχίζεις να γνωρίζεις καλύτερα κάποιον -, και σε δεύτερο επίπεδο, τον κατατάσσεις στην κατηγορία που ανταποκρίνεται: απλή κοινωνική επαφή, φιλική σχέση, προσωπική σχέση, καμμία σχέση.

Όταν περνάει ο καιρός με κάποιον, καταλαβαίνεις ποιος είναι ο πραγματικός του χαρακτήρας. Όσο κι αν έχει μάθει να υποκρίνεται, όσο δόλιος κι αν είναι, όσο ψεύτης, όσο οτιδήποτε, ο χρόνος είναι τόσο καλός αντιδραστήρας, που οτιδήποτε περνά το αναλύει εξονυχιστικά. Τα αποτελέσματα τής ανάλυσης είναι φύση αδύνατον να μην τα δεις, και από εσένα εξαρτάται το πως θα τα αξιολογήσεις - ακόμα κι αν τα ευρήματα είναι ψήγματα.

Κι εκεί έρχεται η λεγόμενη "αλλαγή". Αν εκείνος συνεχίσει να είναι όπως ήταν, σημαίνει ότι είναι αληθινός, και η σχέση αλλάζει διάσταση ως προς το βάθος. Αν «αλλάξει», δεν υπάρχει σχέση. Γιατί στην ανάδυση θα του βγουν κι άλλα, που μόνο υποστηρίζουν ό,τι σου έλεγε έως εκείνη την στιγμή. Στην αλλαγή θα του βγει ό,τι σου έκρυβε, και το μόνο που θα διαφέρει είναι το μέγεθος τής αντίθεσης τού "πριν" και του "μετά".

Για εμένα αυτό είναι και το σημείο που αρχίζω να εμπιστεύομαι. Μέχρι τότε ακούω. Δεν θα είμαι ποτέ καχύποπτη ή αρνητική – αλλά, απλώς, θα σε ακούω. Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο στην επιρροή σου, γιατί δεν βρίσκω τι νόημα θα είχε διαφορετικά. 'Οπου με πας, θα πάω, δίχως επιφύλαξη. Έχοντας γνώση τού πόσο επιβλητική είμαι, του πόσο δεσποτική μπορώ να γίνω, δεν θέλω να κάνεις κάτι που θέλω εγώ. Θέλω να είσαι εσύ. Εμένα με αγαπάω. Εσένα δεν γνωρίζω. Και οι μίμοι είναι καλοί μόνο για να διασκεδάζεις με τα νούμερά τους. Όχι για να αντικατοπτρίζεις το "εγώ" σου, γιατί τότε λέγονται "τσιράκια", και τα τσιράκια δεν είναι άνθρωποι, είναι ανθρωπάκια. Και τα ανθρωπάκια δεν έχουν κανένα είδος αγάπης μέσα τους. Έχουν μόνον απελπισία.

Όταν η σχέση αλλάξει επίπεδο, εσύ - για εμένα - πρέπει να μείνεις ακέραιος. Εκείνη είναι η ώρα που θα σε κρίνω, η ώρα που θα πάρω τις αποφάσεις μου. Ό,τι και να έχεις κάνει πριν - ακόμα και κακό - δεν με πειράζει. Ακόμα και κάποιος να έρθει να μου πει "αυτός είναι έτσι", δεν θα τον ακούσω. Θα κρατήσω ό,τι μου πει, αλλά για μένα υπάρχεις μόνον εσύ, και η συμπεριφορά μου απέναντί σου πρέπει να είναι αυτή που είναι, αναλλοίωτη, γιατί ο κάθε άνθρωπος φέρεται ανάλογα με το ποιον έχει απέναντί του. Οπότε, εσύ μπορεί να είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας για τον κόσμο, αλλά εγώ να σε γουστάρω γιατί μου δίνεις/βγάζεις πράγματα, ή να είσαι ο καλύτερος άνθρωπος για τους άλλους, αλλά τι να σε κάνω όταν σε εμένα δεν λες τίποτα.


Μέχρι και λίγο πριν από το να αλλάξει αυτό το επίπεδο, μπορεί ο άλλος να κάνει 1.002 ηλίθια πράγματα. Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει για 1.000.000 λόγους όταν δεν σε ξέρει καλά, οπότε πρέπει να δικαιολογείς, να προσπαθείς να καταλάβεις, να καταβάλλεις προσπάθεια για να μάθεις τις αντιδράσεις του. Όταν φτάσει να σε μάθει, και συνεχίζει, σημαίνει ότι μάλλον έχεις κάνει λάθος επιλογή, σταματάς τα πάντα και αποχωρείς. Γιατί όταν έρχεται το δεύτερο επίπεδο, και εκείνος δεν μπορεί πλέον να υποστηρίζει ό,τι σου παρουσίαζε, σημαίνει ότι άλλαξε. Όταν, όμως, ενισχύει ό,τι έκανε και ό,τι έλεγε, τότε σημαίνει ότι σου ανοίγεται, ότι η σχέση βαθαίνει, και τότε κι εσύ αφήνεσαι, όχι για να σε πάει εκείνος αλλά για να πάτε μαζί. Και για να πας με κάποιον μαζί, πρέπει να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη σου με την ακεραιότητά του.

Όταν έφυγε ο Χ, αισθανόμουν 100% ελεύθερη. Δεν είχα ξαναγνωρίσει αυτό το συναίσθημα. Να μπορώ να είμαι 100% ο εαυτός μου. Πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό στην σχέση τους; Και όχι μόνο να είμαι 100% εγώ, αλλά αυτό που είμαι ο άλλος να το λατρεύει. Σταμάτησαν οι δισταγμοί, σταμάτησαν οι ενοχές. Είχα φτάσει σε ένα επίπεδο που ποτέ δεν είχα ξεπεράσει.

Εάν η ντόπα στους vanilla είναι το να σκέφτονται πράγματα ονειρικά ή ρομαντικά ή δεν ξέρω τι άλλο, και με αυτά να φτιάχνονται, ας σκεφτεί κανείς πως είναι όταν τα πράγματα που ζεις μέσα σε μία σχέση Εξουσίας/υποταγής είναι σκληρά, είναι τετράγωνα, συμβαίνουν, όταν είσαι ρεαλιστής, πόσο περισσότερο νοιώθεις φτιαγμένος.

Ο Χ δεν έτρεφε αυταπάτες για το ποια ήμουν. Ούτε για το ποιος ήταν. Και όχι μόνον αυτό. Μπορούσε να βγαίνει από την κατάστασή μας την ίδια. Μπορούσε να αποστασιοποιείται. Να κοιτάζει την σχέση μας από μακριά, και να βλέπει τα πράγματα ως είχαν. Στις μεταξύ μας συζητήσεις δεν υπήρχαν παρερμηνείες. Μπορεί πολλές φορές να μην προλάβαινα να ολοκληρώσω την φράση μου για κάτι, αλλά εκείνος δεν έπεφτε ποτέ έξω σε ό,τι ήθελα να πω. Δεν υπήρχαν υπονοούμενα. Ούτε φανταστικές καταστάσεις. Λειτουργούσαμε στο παρόν, όσο περίεργο/σκληρό/πρωτόγνωρο κι αν ήταν. Κι αυτό για εμένα ήταν δεδομένο. Για εκείνον ήταν ένα μάθημα που ήθελε πολύ να πάρει, και να είναι άριστος όταν ερχόταν η εξεταστική.

Και όταν μία σχέση φτάνει στο σημείο να λειτουργεί και χωρίς λέξεις, όταν μία και μόνο ματιά είναι αρκετή για να καταλάβεις ό,τι ο άλλος θα έπρεπε να εξηγήσει, σημαίνει ότι είσαι εκεί, ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, είτε τα είχες φανταστεί είτε όχι. Κι αν κάτι έκανε τον Χ ιδανικό σκλάβο για εμένα, ήταν το ότι ενώ μπορούσε να είχε στο μυαλό του 1.000 πράγματα πριν με γνωρίσει, όταν έγινε δικός μου σκλάβος το μόνο που ήθελε ήταν να κάνει ό,τι είχα σκεφθεί εγώ. Και όχι μόνο δεν ήθελε να συζητήσει τι ήταν αυτά, έβλεπες ότι ερχόταν και σε πολύ δύσκολη θέση. Ο μόνος τρόπος για να μάθω εάν κάτι δεν πήγαινε καλά, ήταν να ρωτάω σε ανύποπτο χρόνο "Εχουμε κάνει κάτι μέχρι σήμερα που δεν θα έπρεπε; Που, εάν γύριζε ο χρόνος πίσω, θα το αλλάζαμε;". Και πάντα - πάντα, όμως - κουνούσε το κεφάλι του έντονα αρνητικά, και η απάντησή του ήταν "Αν ήθελα να γυρίσει ο χρόνος πίσω, δεν θα ήταν για να διορθώσουμε, αλλά για να τα ξαναζήσω", και μετά έσκυβε το κεφάλι, και μου φιλούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του: μαλλιά, μάγουλα, χέρια, στήθος, κώλο, πόδια.

Αν η Αφέντρα έχει μόνο μία υποχρέωση, είναι να ψάχνει τον σκλάβο μέσα του.
Οι εξωτερικές πληγές επουλώνονται.
Αν χάσεις έστω και μία εσωτερικά, μία μέρα θα χάσεις τον σκλάβο σου.

Και καμμιά φορά, οι ερωτήσεις δεν είναι αρκετές.

25.10.10

Kill The Beasts

Κατόπιν εντολής τής Εισαγγελέα Πρωτοδικών Ράϊκου Ελένης, δημοσιοποιούνται τα παρακάτω ονόματα κατηγορουμένων για εγκλήματα σε βάρος ανηλίκων:

Αδαμόπουλος Γεώργιος του Κων/νου και της Μαγδαληνής, γεν. 22/4/1974 στην Αθήνα, Κτηματομεσίτης

Βασταρδής Αναστάσιος - (38) Άεργος

Γεωργιάδης Βασίλειος - (44) Ηλεκτρολόγος

Γεωργιάδης Δημήτριος - (37) Ιδ. Υπάλληλος

Γκότσης Βασίλειος του Νικολάου και της Μαρίας, γεν. 16/01/1965 στην Αθήνα, κατ. Περιστερίου-Σαγγερίου αρ. 42, Δημόσιος υπάλληλος

Δημητρακόπουλος Παναγιώτης του Νικολάου και της Σταυρούλας, γεν. 30/6/1971 στην Αθήνα, Ιδιωτικός υπάλληλος- Athens Astir Palace

Διαλυνάς Κων/νος του Νικολάου και της Μαρίας, γεν. 22/8/1979 στο Ηράκλειο-Κρήτης, Ιδιωτικός υπάλληλος

Ζήσιμος Αντώνιος - Iδ. Υπάλληλος

Ζώης Λεωνίδας (42) - Iδ. Υπάλληλος

Ηλιόπουλος Γεώργιος του Ιωάννη - (29) Ηλεκτρολόγος Μηχανικός / Νέα Μάκρη

Θυμωδέας Φώτιος – Εκπαιδευτικός

Καλλιμάνης Στυλιανός του Γεωργίου και της Μαρίας, γεν. 20/11/1973 στο Αμαρούσιο Αττικής, Επιχειρηματίας

Καραμουσαδάκης Παναγιώτης

Καρανικόλας Λεωνίδας - (41) Εισοδηματίας

Καραχάλιος Ιωάννης - (38) Επιχειρηματίας

Καρέζης Αλέξανδρος - Επιχειρηματίας

Κατσαβός Δημήτριος - Στρατιωτικός / Λάρισα

Κεσαπίδης Μιχαήλ του Χαράλαμπου και της Μαρίας, γεν. 16/9/1970 στην Θεσ/νίκη, Μηχανικός αυτ/των

Κοροβέσης Ευάγγελος του Κων/νου και της Παναγιώτας, γεν. 18/2/1972 στην Αθήνα, Ελεύθερος επαγγελματίας

Κουγιουμτζής Κων/νος - (31) Τεχνικός Η/Υ

Κούκος Λεωνίδας του Σπυρίδωνα και της Καλλιόπης-Πηνελόπης, γεν. 17/9/1977 στην Αθήνα, Καθηγητής σωματικής αγωγής

Κυριακίδης Δημήτριος - Γιατρός / Βέροια

Λέφας Γεώργιος του Χρήστου και της Δέσποινας, γεν. 24/5/1983 στο Κιλκίς, Ιδιωτικός υπάλληλος

Μπαχαριάν Άρης - d.j. / Μύκονος

Μπελιζενίτης Ευάγγελος - (38) Φωτογράφος

Νικολουδάκης Σπυρίδων - (29) Τεχνικός Mega Channel

Oldfield Derek - Ιδ. Υπάλληλος

Πανταζής Νικόλαος - (51) Ηλεκτρολόγος-Μηχανικός

Παπαδημητρίου Γεώργιος - Αξιωματικός του Στρατού

Παπαδόπουλος Γεώργιος του Στέφανου και της Πολυξένης, γεν. 29/11/1962 στο Κιλκις, Δικηγόρος

Πατίκας Δημήτριος - (27) Διατροφολόγος

Παπαευαγγέλου Αλέξανδρος - (31) Οικονομολόγος

Ρομάνι Καρίμ του Ράμπια και της Άννας, γεν. 4/7/1988 στον Χολαργό-Αττικής, Φοιτητής

Ρώρρας Αθανάσιος - (45) Μουσικός

Σαχπαζής Κων/νος του Γεωργίου και της Αδαμαντίας, γεν. 29/7/1968 στο Περιστέρι Αττικής, Ιδιωτικός υπάλληλος

Σκουμπουρδής Εμμανουήλ του Ιωάννη και της Μαρίας, γεν. 26/5/1949 στην Ρόδο, Άεργος

Σουκαλόπουλος Δημήτριος - (40)

Συμεωνίδης Σπυρίδων του Χρήστου - (52) Μηχανικός Metro / Καλλιθέα

Τσόγκας Πολύκαρπος του Χαραλάμπους και της Βασιλικής, γεν. 23/8/1949 στην Ναύπακτο, κατ. Αθηνών-Τριανταφυλλίδη αρ. 26, Συνταξιούχος-ΕΡΤ

Τσόγκας Χαράλαμπος του Πολύκαρπου και της Υπατίας, γεν. 28/1/1982 στο Χολαργό, κατ. Αθηνών, Υπάλληλος ΕΡΤ

Χαντζάρας Σπυρίδων του Γεωργίου και της Χριστίνας, γεν. 2/6/1979 στην Θεσ/νίκη, Άνεργος

Χαραλαμπίδης Χαράλαμπος του Κων/νου - (41) Αγγειοχειρουργός / Γλυφάδα

Χασιώτης Φαίδων του Χρήστου - (48) Επιχειρηματίας / Μαρούσι

Χιωτάκης Αντώνιος - (49) Iδ. Υπάλληλος

Χριστόπουλος Γεώργιος του Επαμεινώνδα και της Φωτεινής, γεν. 15/3/1971 στην Θεσ/νίκη, Άεργος


Κατασχέθηκαν πλήθος CD / DVD και σκληροί δίσκοι με υλικό σκληρού porno με βρέφη ηλικίας από 6 μηνών – μεταξύ άλλων – να κακοποιούνται σεξουαλικά από ενήλικες, δεμένα οπισθάγκωνα.

Το σκληρότερο υλικό παιδικής πορνογραφίας, βρέθηκε στην κατοχή τού Μακρυστάθη Φωτίου (44), Αρχιμανδρίτη, κάτοικου Πειραιά.

22.10.10

The Future Is Unwritten



Όταν το καλοκαίρι παρατήρησα ότι δεν έρχονταν νέα mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση, υπέθεσα πως είτε είχα καλύψει τους περισσότερους με τις αναρτήσεις είτε δεν υπήρχαν άλλες απορίες. Δεν φανταζόμουν ότι είχαν κατέβει οι αναρτήσεις τού acapela. Κι όταν μπήκα στο cm - μετά από τρεις μήνες -, έμεινα με το στόμα ανοικτό. Σελίδες ολόκληρες με mail, από nick - έστω και στην πλειονότητά τους μη ενεργά- που μόνο σχέση με το BDSM δεν είχαν, και το ότι δεν υπήρχε το "thyra13" ήταν απλώς θέμα χρόνου.

Δεν ξέρω τι να πω.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω.
Θα είναι ένα μπερδεμένο post, αυτό ξέρω μόνο...

Πρώτα από όλα, δεν έχω προλάβει να διαβάσω παρά ελάχιστα. Δεν είναι μόνο πολλά. Είναι ατελείωτα. Αλλά και υπέροχα... Υπάρχει κάποιος που ρωτά που να μου στείλει ντοκυμανταίρ για γάτες, επειδή μου αρέσουν, Χριστούλη μου... Το πιο αστείο, έως τώρα, το έστειλε κάποιος άλλος: "Υ.Γ. Τι γίνεται εδώ μέσα??????!!!!!". Κι επειδή δεν έχει έρθει η ώρα ακόμα, βρήκα την καταλληλότερη, περιεκτικότερη και λακωνικότερη απάντηση, σε ένα ημερολόγιο:

10/12/2010 2:32:32 PM: Unbelievable... almost all profiles are fake… Smart ass men, cyber freaks, money-makers, wannabe-cowards. Keep going people...
[Παράθεση κατόπιν αδείας των χρηστών "OwnerSadist"]

(Η σειρά δεν είναι απαραίτητη. Εάν προσέξετε κάθε τι που γράφουν, πολύ καλά - από το πρώτο, μέχρι το τελευταίο -, θα σας μείνουν λίγες απορίες μέχρι να μιλήσουμε γι' αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω τώρα, είναι ότι όσο ανώμαλη είμαι για τους vanilla, τόσο πιο ανώμαλη είμαι για τους BDSM-ers. Αυτό να κρατήσετε. Αρκεί προς το παρόν).

Τα λόγια είναι φτωχά για να σας ευχαριστήσω για τις προτάσεις σας, τις παρατηρήσεις σας, το ενδιαφέρον σας, τα καλά σας λόγια, και ιδίως για το ότι μπαίνετε στην διαδικασία να με ψάχνετε. Με τον τρόπο σας, με κάνετε να ενδιαφέρομαι περισσότερο για αυτό το blog, γιατί εγώ κολλάω με τα άτομα που ενδιαφέρονται, και μόνο από αυτά μπορώ να παίρνω κίνητρα. Θέλω, ωστόσο, να πω, ότι όπως δεν είμαι guru τού BDSM, έτσι δεν είμαι και guru τών σχέσεων. Είμαι guru τού εαυτού μου. Κι εδώ θα αναφέρω κάτι που είχε πει ο Nietzsche: "Αυτός είναι ο τρόπος μου. Ποιος είναι είναι ο δικός σου; Ο τρόπος, δεν υπάρχει". Και θα το παραφράσω σε: "Αυτή είναι η άποψή μου. Η άποψη, δεν υπάρχει". Ό,τι διαβάζετε, είναι οι δικές μου διαπιστώσεις. Είτε μέσα από τις δικές μου εμπειρίες είτε μέσω άλλων, αυτά είναι τα συμπεράσματά μου. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Αυτό που μου έχει δώσει όλες αυτές τις γνώσεις, είναι η επαφή μου με τους ανθρώπους. Μόνη μου - όσα βιβλία και να διάβαζα, σε όσα σεμινάρια και να πήγαινα -, δεν θα κατάφερνα ποτέ τίποτα. Ευχαριστώντας, λοιπόν, εμένα, ουσιαστικά, ευχαριστείτε όλους εκείνους που μου μίλησαν ανοικτά, για θέματα που όχι στον πιο κοντινό τους άνθρωπο δεν είχαν μιλήσει, αλλά κάποιοι ούτε που μπορούσαν να τα αποδεχθούν.

Πιθανόν κάποιοι να φαντάζονται ότι είμαι ένας άνθρωπος πολύ υπεράνω, πολύ "κάτι", ότι όλη την μέρα διαβάζω Chomsky, και έρχομαι σε επαφή με άτομα τής υψηλής διανόησης από τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Λυπάμαι - κι αυτό είναι τρόπος τού λέγειν, διότι γουστάρω αφάνταστα - που θα τους ξενερώσω, αλλά αυτήν την εποχή παρακολουθώ το Big Brother, το οποίο βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, και μακάρι να υπήρχε τρόπος να παρακολουθώ κάθε χρόνο την συμπεριφορά 10-15 εσώκλειστων ατόμων, και σε ό,τι είχε να κάνει με τον χαρακτήρα τους αλλά και σε ό,τι είχε να κάνει με τους άλλους.

Αυτό όσον αφορά και με το τι διασκεδάζω - που δεν είναι τα reality μαγειρικής, όπως πολύ λογικά υπέθεσαν κάποιοι -, γιατί η τηλεόραση δεν μου προσφέρει πλέον ψυχαγωγία, όπως κάποτε με τις εκπομπές που τηλεφωνούσαν ανθρωπάκια και έλεγαν τον πόνο τους. Τότε, εκτός από τις αρχές που ένοιωθα το στόμα μου να μουδιάζει και την λιποθυμία να έρχεται αγκαζέ με το εγκεφαλικό - διότι όσο και να σε ενδιαφέρει η ανθρώπινη φύση, η μαλακία σε άμετρες δόσεις δεν αντέχεται, φίλε... -, διασκέδαζα πραγματικά. Και αυτό που με διασκέδαζε ακόμα περισσότερο, ήταν τα σχόλια που κάναμε με τους άλλους μετά. Μιλάμε για τρελές εποχές, γεμάτες από γέλια μέχρι δακρύων, που αναπολούμε μέχρι σήμερα. Και θα αναφέρω ένα τηλεφώνημα, που μου το θύμισε ένας φίλος μου την περασμένη εβδομάδα, όταν συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, και καταλήξαμε να χτυπιόμαστε στα τραπέζια, με τον κόσμο γύρω μας να απορεί.

Μία μέρα, πήρε μία ηλικιωμένη κυρία, η οποία με το "καλημέρα" άρχισε να κλαίει και να σπαράζει. Το panel θορυβήθηκε και προσπαθούσε να την κατευνάσει, πιστεύοντας ότι της συνέβαινε κάτι τραγικό, όταν την άκουγαν να λέει μέσα από τα αναφιλητά: "Το έχασα το παιδάκι μουουου... Τον έχασα τον γιο μουουου...". Όταν την ψιλοσυνέφεραν, την ρώτησε η παρουσιάστρια φοβισμένα: "Τι του συνέβη;...". Κι εκεί που περιμέναμε να ακούσουμε ότι τον σκότωσε ο άνδρας ή ο εραστής τής καλής του - γιατί το θέμα ήταν τύπου "Το Τρίτο Άτομο στην Σχέση" -, εκείνη, πριν ξαναξεσπάσει σε λυγμούς, απάντησε: "Παντρεύτηκε και έφυγεεε...". (...) Η έκφραση άλλαξε στα πρόσωπά τους, έγινε μία παύση, και η υποψιασμένη παρουσιάστρια επανήλθε με άλλη ερώτηση: "Πόσο χρονών είναι το παιδί σας;". Και ακούστηκε η απάντηση: "Σαρανταπέντεεε...".

Διασκέδαζα και με άλλους, αλλά κι αυτοί εξαφανίστηκαν. Που είναι η Στέλλα, που είναι η Βέρα, που είναι η Julia, που είναι η Μαριάννα; - που είναι ο Wagner, που είναι ο Puccini; (διάολε, μέχρι κι αυτοί μου έλειψαν!). Οπότε, εάν κάποιος θέλει να πιστεύει για εμένα κάτι άλλο από αυτό που είμαι, θα τον παρακαλούσα να ξαναγυρίσει στην φούσκα του και να μας κάνει την χάρη να μας αφήσει ήσυχους. Το internet είναι ένας μεγενθυτικός φακός, που κάτω από αυτόν όλα - και όλοι - μοιάζουν τεράστια, μοναδικά, ιδανικά. Το internet προσφέρεται για εξιδανίκευση ατόμων, πραγμάτων και καταστάσεων, σε όσους το έχουν ανάγκη, αλλά και σε όσους έχουν όφελος. Κι εγώ, απλώς, συγκεντρώνω σε κείμενα ό,τι (δεν) βλέπει ο καθένας γύρω του.

Η ζωή είναι πολύ μικρή, για να ζεις το όνειρο τού άλλου.
Δεν έχει σημασία εάν σε κάποιον αρέσουν τα μαστίγια και σε κάποιον άλλον τα coochie-coochie, αν σε κάποιον αρέσουν τα χαστούκια και σε κάποιον άλλον τα χάδια, αν σε κάποιον αρέσουν τα σκληρά λόγια και σε άλλον τα γλυκόλογα. Σημασία έχει, ότι όταν έρχεται η στιγμή που βάζεις το κλειδί στην πόρτα και μπαίνεις σπίτι σου, ο άνθρωπος που σε περιμένει να σου δίνει την ηρεμία, την αρμονία και την ισορροπία, μέσω της προσωπικότητάς του. Και το κάνει γιατί το κάνεις κι εσύ για εκείνον. Και όταν η σχέση βασίζεται στην ειλικρίνεια και την καλή επικοινωνία, δεν μπορεί παρά να είναι αληθινή. Και αληθινή και ξεκάθαρη σχέση, σημαίνει ότι θέλεις να συμπληρώνεσαι αλλά και - το σπουδαιότερο - να συμπληρώνεις.

Όλα τα άλλα που μοιάζουν με σχέσεις, είναι απλώς τα δεκανίκια που χρησιμοποιούν τα ανθρωπάκια για να εκμεταλλεύονται τους άλλους, βαφτίζοντας "αγάπη" τον φόβο τού να μείνουν μόνοι, επειδή ξέρουν ότι αν δείξουν τον δόλιο πραγματικό εαυτό τους δεν θα τους θέλει κανείς. Γιατί κριτήριά τους μπορεί να είναι μία εξωτερική εμφάνιση, ένας τραπεζικός λογαριασμός, μία ανύπαρκτη προσωπικότητα, και τα κίνητρά τους ένα καταφύγιο για την ανικανότητά τους, μία τέντα για την δειλία τους, ένας φράχτης για τις ενοχές τους. Κι όταν επιλέγεις ένα αντικείμενο για να σε καλύψει, είναι όλα καλά, όταν, όμως, επιλέγεις έναν άνθρωπο, όλα είναι λάθος. Και δεν είναι ότι δεν το ξέρεις. Είναι ότι δεν σε νοιάζει.

Αλλά κανείς δεν παίρνει τίποτα από εσένα, εάν εσύ δεν του το δώσεις.
Οπότε, για να έχεις εσύ καταφύγια/τέντες/φράχτες, σημαίνει ότι κι άλλος ψάχνει κάτι ανάλογο, χωρίς να σου λέει τι πραγματικά είναι/θέλει, και σε μεταχειρίζεται με τον ίδιο τρόπο όπως κι εσύ, γιατί είναι νόμος τής ανθρώπινης φύσης να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που εκπροσωπεί ό,τι/όσα αξίζεις. Ο σύντροφος που έχουμε επιλέξει, είναι ο καθρέφτης μας. Αν γυρίζουμε και βλέπουμε ότι είναι σκατά, δεν είναι επειδή κοιτάζουμε εκείνον. Είναι επειδή αυτό που βλέπουμε εκείνη την στιγμή, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Κι αν αυτό είναι σκατά, τότε εμείς είμαστε απόσκατα.

Έχω έναν αγαπημένο ξάδερφο. Ήμασταν, από παιδιά, μυστήρια τραίνα: πολύ κλειστοί, πολύ λιγομίλητοι, πολύ μοναχικοί. Και ήμασταν ίσοι αλλά όχι όμοιοι. Δηλαδή. Ενώ εγώ ήμουν πολύ κοινωνική, είχα τρελές αντιπάθειες, εκείνος ήταν μάλλον αντικοινωνικός, αλλά τον συμπαθούσαν όλοι. Μεταξύ μας, μιλούσαμε με τις ώρες. Με τις ώρες, όμως. Αλλιώς, κανείς άλλος δεν μπορούσε να μας πάρει κουβέντα. Κάποια στιγμή, μία από τις πολύ καλές μου φίλες, μου ανακοίνωσε ότι παντρεύεται τον καλό της. Κι αν δεν μου έλεγε "και από τον Ιούνιο θα λέγομαι και Κ..." - γιατί το όνομά του το γνώριζα -, θα πήγαινα στον γάμο τού ξαδέρφου μου χωρίς να το ξέρω! Διότι αν περίμενα από εκείνον να μου το πει, δεν θα έμενα μαλάκας να την κοιτάζω. Εκείνος κι εγώ, έχουμε ένα κοινό πάθος: τις βόλτες με το αυτοκίνητο. Και ταιριάζουμε απόλυτα, γιατί εκείνος θέλει να οδηγεί, κι εγώ να καπνίζω στην θέση τού συνοδηγού, ενώ και οι δύο θέλουμε να ακούμε κλασσικό rock.

Όταν συναντηθήκαμε μετά από χρόνια - γιατί μετά τον γάμο έφυγαν στο εξωτερικό -, μετά από τις αγκαλιές και τα γέλια, και την ώρα που κατέβαινα τα σκαλιά για να φύγω, ήρθε πίσω μου και μου είπε: "Μην κανονίσεις τίποτα. Θα πάμε βόλτα". Μπορεί να ήταν το παλιό γνωστό σύνθημα, αλλά υπέθεσα ότι θα βγαίναμε όλοι μαζί. Όταν, όμως, ήρθε να με πάρει, είχα την ίδια αίσθηση που είχα και παλιά, όταν εξαφανιζόμασταν τρέχοντας στους δρόμους, κάνοντας τρελά χιλιόμετρα. Κι ενώ είμαι έτοιμη να με πάρουν τα κλάμματα - το είδος τής συγκίνησης που σου προκαλείται όταν με κάποιον επικοινωνείς - ξαναζώντας τα παλιά, απόρησα. Ήταν η μοναδική φορά που το μυαλό μου καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής δεν ήταν εκεί, δεν μπορούσα να απολαύσω ό,τι μας άρεσε. Όταν σταματήσαμε κάπου για να πάρουμε ένα εμφιαλωμένο ποτό, τον ρώτησα: "Αυτό το κάνεις επειδή συναντηθήκαμε μετά από τόσα χρόνια;". "Όχι", μου απάντησε αμέσως. "Δεν έχω σταματήσει να το κάνω".

Όταν επιστρέψαμε - μετά από ώρες οδήγησης και συζήτησης - περασμένα μεσάνυχτα, βρήκα την ξαδέρφη μου ξύπνια, αλλά ήσυχη, ήρεμη, χαμογελαστή. Περίμενα να μείνουμε μόνες, και αυτός είναι ο διάλογός μας, όταν εκείνος μπήκε για μπάνιο κι εμείς στην κουζίνα:
-Ανησύχησες;
-Όχι.
-Σου είπε ότι θα πηγαίναμε βόλτα;
-Μου είπε ότι θα πάει εκείνος, όχι για εσένα.
-Και δεν κοιμήθηκες;
-Όχι, δεν μπορώ να κοιμηθώ αν λείπει από το κρεβάτι, και τον περιμένω.
-Το κάνει συχνά;
-Ποιο; Το να φεύγει με το αυτοκίνητο;
-Ναι.
-Από τότε που γνωριστήκαμε.
-Συγγνώμη... Από τότε που γνωριστήκατε, σηκώνεται και φεύγει, όπως όταν ήταν ελεύθερος;...
-Ναι.

Κι ενώ εγώ είχα γκρεμιστεί με ό,τι άκουγα, εκείνη δεν είχε πάψει στιγμή να χαμογελάει, να μου χαϊδεύει το χέρι σαν να προσπαθούσε να με παρηγορήσει γιατί δεν καταλάβαινα, να ετοιμάζει τσάι, και να μου προσφέρει τσιγάρα.
-Και δεν σε πειράζει; Δεν φοβάσαι ότι κάτι κάνει, κάπου πάει; Δεν αισθάνεσαι ότι σε "παρατάει";
-Όχι! Όταν γνωριστήκαμε μου είπε ότι του αρέσει να φεύγει με το αυτοκίνητο, σε ανύποπτο χρόνο. Το ήξερα πριν παντρευτούμε. Δεν έχει να κάνει με εμένα. Γιατί με "παρατάει"; Εκείνος, το ξέρεις ότι όπου και να τον καλούν, δεν αργεί ποτέ να γυρίσει σπίτι, γιατί ξέρει ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς εκείνον; Κι αν ήθελε να κάνει κάτι, θα περίμενε την στιγμή που θα έφευγε με το αυτοκίνητο, και θα μου το έλεγε; Δεν θα το έκανε στα κρυφά;

Δεν είχα τι να πω. Όταν ήρθε κι εκείνος και κάθησε δίπλα της, κατάλαβα ότι δεν ήταν ο ξάδερφός μου και η φίλη μου αυτοί που έβλεπα. Στα μάτια μου ήταν η προσωποποίηση τής ιδανικής σχέσης, και στο μυαλό μου μία έννοια: επικοινωνία. Και αυτή η σκηνή, είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχω ζήσει, σε σχέση με το πόσο γερά θεμέλια μπορεί να έχει ένα ζευγάρι, που δεν θέλει να παραμυθιάσει ούτε τον εαυτό του, ούτε τον άλλον.

Γιατί ελευθερία, δεν είναι η απουσία δεσμεύσεων. Είναι η ικανότητα να διατηρώ αυτό που είμαι εγώ, και παράλληλα να σέβομαι αυτό που είναι ο άλλος, μέσα στην σχέση - είτε αυτή είναι vanilla είτε αυτή είναι D/s. Αυτό είναι ο θεμέλιος λίθος των σχέσεων, αυτό που σου δίνει την σταθερότητα. Εάν δεν είναι έτσι, τότε δεν μιλάμε για σταθερότητα αλλά για στασιμότητα. Και μπορεί πολλοί να θέλουν να πιστεύουν ότι είναι το ίδιο, αλλά δεν είναι. Σταθερότητα, σημαίνει κίνηση. Στασιμότητα, σημαίνει αδράνεια. Κάποιος που έχει πατημένα τα φρένα στην ζωή, δεν μπορεί να είναι ενεργητικός, δεν μπορεί να πάει ούτε μέτρο παραπέρα. Σημαίνει άνθρωπο που βαριέται να περπατήσει, και περιμένει εσένα να τον πάρεις στην πλάτη.

Η κοινωνική με την προσωπική ζωή, είναι αλληλένδετες. Δεν υπάρχει άνθρωπος που είναι ενεργητικός στην κοινωνική του ζωή, και είναι παθητικός στην σχέση του, στο κρεβάτι του. Κατά τον ίδιο λόγο, ένας άνθρωπος που είναι παθητικός στην κοινωνική του ζωή, δεν μπορεί να είναι ενεργητικός στην σχέση του, στο κρεβάτι του. Δεν γίνεται να είμαι δραστήρια κοινωνικά, και στο κρεβάτι να είμαι κότα, ούτε να είμαι ψοφίμι στην κοινωνική μου ζωή, και στο κρεβάτι να κάνω παπάδες. Μην μπερδεύεστε με το "vanilla" και το "BDSM", γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε που αποτελούμε τα κομμάτια και των δύο. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που φύτρωσαν στην γη, ούτε που έπεσαν από τα δέντρα, ούτε που ήρθαν από άλλον πλανήτη. Μην με ρωτάτε γιατί διαφέρουμε. Δεν διαφέρω από κάποιον που δεν φοράει κλασσικούς κορσέδες. Διαφέρω από κάποιον που τον φορά για μόστρα. Δεν είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβετε. Ούτε μπορώ να επιλέξω κάποιον σύντροφο επειδή γουστάρει να βλέπει τούς κλασσικούς κορσέδες. Γιατί εμένα με ενδιαφέρει εκείνος που είναι πρόθυμος να καθήσει να τους δέσει, όση ώρα και να του πάρει, όσο κι αν δυσκολευτεί, γιατί αρέσουν - κυρίως - σε εμένα. Αυτή είναι η διαφορά μας. Όχι στο "τι". Στο "πως".

Δύο πράγματα είναι ο άνθρωπος - εκτός από το "ένα τίποτα":
Χαρακτήρας και περιβάλλον.
Αλληλεπιδρούν, και ό,τι υπερισχύσει.
Σε περίπτωση που υπερισχύει κάτι αρνητικό:
Αν είναι περιβάλλον, κάνε τα πάντα για να του δώσεις να καταλάβει, και είναι βέβαιο ότι μαζί σου μπορεί να γίνει τα πάντα.
Αν καταλάβεις ότι είναι χαρακτήρας, σήκω και φύγε, αμέσως, και μην διανοηθείς να πεις ούτε μία λέξη παραπάνω.
Στην πρώτη περίπτωση, πρέπει να δαπανήσεις χρόνο και λόγο, αλλά θα τα πάρεις πίσω διπλά και τρίδιπλα, σε πολλές μορφές και εκφάνσεις, και θα κερδίσεις την εκτίμησή του, διότι θα αναγνωρίσει ό,τι έκανες για εκείνον.
Στην δεύτερη περίπτωση, κάθε λεπτό και κάθε λέξη είναι χαμένη ενέργεια, δεν θα πάρεις ούτε το ελάχιστο - αν όχι το απόλυτο τίποτα - πίσω, και πολύ πιθανόν να βρεθείς κατηγορούμενη, διότι όσο εσύ προσπαθούσες μέχρι να καταλάβεις, εκείνος έβλεπε έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να τον πείσει για "κάτι".

Και όλα αυτά μάς εξηγούν γιατί πολλές φορές "την πατάμε". Και ίσως σταματάμε να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους - που δεν μας φταίνε σε τίποτα και είναι ανέντιμο να πληρώνει κάποιος τα χρέη τού άλλου -, πληγωνόμαστε, κλαίμε, βρίζουμε, τα πάντα. Αλλά αυτό είναι η ζωή: ενέργεια. Αν την δώσεις, θα σου επιστραφεί εις διπλούν. Γιατί μπορεί να "την πάτησες" τώρα, αλλά έχεις τα εφόδια για την επόμενη επαφή σου. Αν δεν την δώσεις, σημαίνει ότι δεν την έχεις. Οπότε δεν μπορείς και να έχεις επαφές ούτε με τον άλλον, ούτε με εσένα, ούτε με το περιβάλλον σου. Αν κρατήσω πίσω αυτό που είμαι, μπορεί να μην βρεθεί άνθρωπος για να το φτύσει και να κοιμάμαι ήσυχη, αλλά κάποια στιγμή θα πέσω σε κώμα. Αν το αφήσω, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεθεί κάποιος που το ψάχνει. Μην απογοητεύεστε. Μην σταματάτε. Η ζωή είναι δρόμος για όλους. Το ότι επιλέγουμε την λωρίδα που αντιστοιχεί στην ενέργεια που έχουμε, μας δίνει την δυνατότητα να βρούμε συνοδοιπόρους. Αν επιλέξουμε να φρενάρουμε, θα μας ποδοπατήσει το πλήθος, και θα μας κλωτσήσει στην άκρη για να κάνουμε παρέα με τα ψόφια γατόσκυλα, επειδή παύουμε να είμαστε άνθρωποι και γινόμαστε εμπόδια.

Ξέρω πως έχω απαντήσει στα μισά από όσα έχω διαβάσει, αλλά θέλω να αναφέρω κάτι που οι περισσότεροι ζητάτε: κάτι από την "καθημερινότητά" μου, κάτι από το "σήμερα", "που δεν έχει σχέση με το παρελθόν", το BDSM.

Το περασμένο Σάββατο ήμουν καλεσμένη σε μία γιορτή. Γνώρισα κάποιον με τον οποίο γίναμε αμέσως φίλοι. Μιλούσαμε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια, γελάσαμε πολύ, ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Όταν, μετά τα γενικά και αόριστα για τον κόσμο και τον καιρό, φτάσαμε στις ερωτήσεις τύπου λευκώματος, με ρώτησε: "Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;". Του απάντησα το Rock the Casbah, των Clash. Ξεσηκώθηκε και με ρώτησε: "Έχεις δει το ντοκυμανταίρ τού Temple, για τον Joe Strummer;!".

Εκείνη την στιγμή μελαγχόλησα, αλλά προσπάθησα να μην το δείξω. Δεν ήθελα να του πω ότι για εμένα ο Strummer, από τότε που ήμουν παιδί, ήταν κάτι που δεν ήξερα τι. Ότι μου έβγαζε μία αγάπη, ένα είδος προστατευτικής προσοχής, έλξη. Για κάποιον λόγο, κάτι μου έλεγε σαν άνθρωπος. Δεν ήθελα να του πω, ότι άργησα να μάθω ότι υπήρχε η ταινία, ότι κανείς δεν μου το είχε πει γιατί ήξερε ότι από τότε που έμαθα ότι πέθανε - και το έμαθα με πολύ άσχημο τρόπο -, δεν έκλαψα, αλλά πένθησα σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος. Δεν ήθελα να του πω ότι δεν θα το άντεχα να δω την ζωή του, αν αυτό που ήταν πραγματικά δικαιολογούσε τα παράξενα συναισθήματά μου προς εκείνον.

Αλλά δεν του είπα τίποτα. Μόνον απάντησα "όχι". Και μου είπε χαρούμενος: "Θέλεις να σου το φέρω αύριο πριν φύγω, να το δεις;!". (...) Προσπάθησα να το αποφύγω: "Μα, αύριο φεύγεις το πρωΐ, πότε να μου το φέρεις; Όταν θα γυρίσεις, δεν πειράζει...". "Εγώ θα γυρίσω μετά από έναν μήνα!", επέμεινε. "Σιγά μην περιμένεις έναν μήνα να το δεις! Θα πεταχτώ αύριο να σ'το φέρω, μην σε ανησυχεί!". (...) Προσπάθησα να το πάρω αλλιώς: "Αυτό σημαίνει ότι θα έρθεις στις 8 χαράματα, που αυτό σημαίνει θα με ξυπνήσεις, που αυτό - μπορώ να σε διαβεβαιώσω - δεν θέλεις να το δεις στην ζωή σου...". Ανένδοτος. (...) Δεν τον πείραζε. Και το πήρα απόφαση.

Όντως, την Κυριακή το πρωΐ ξύπνησα με το κουδούνι - και με πολλά νεύρα, επίσης, αλλά τι να κάνω αφού η μοίρα μου ήθελε με το ζόρι να δω τον Strummer... -, ο άνθρωπος, μπορεί να μην το έδειξε, αλλά ένα εγκεφαλικό θα πρέπει να το υπέστει Κυριακοπρωϊνιάτικα, γιατί είμαι τρελό θέαμα για πρωΐ, λέμε..., και επέστρεψα στο κρεβάτι μου με το DVD τού Strummer αγκαλιά κάτω από τα σκεπάσματα - το ότι εγώ κι ο Strummer θα βρισκόμασταν αγκαλιά έστω κι έτσι, ούτε που το είχα φανταστεί...

Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα φοβερό για την φαντασία μου. Όσο περνούσε η μέρα, τόσο περισσότερο προσπαθούσα να ξεχάσω ότι έχω το DVD, και ότι ήταν στο χέρι μου να μάθω την αλήθεια. Το απομεσήμερο, την ώρα που έκανα την siesta μου, το πήρα απόφαση. (...) Δεν θα γράψω τι αισθάνθηκα. Έχω ξαναπεί ότι δεν έχω μεγάλες δυνατότητες στο να μετατρέπω συναισθήματα σε λέξεις. Αλλά και να μπορούσα, δεν θα μου έφταναν όχι σεντόνια, ούτε τόπια post για να τα εκφράσω. (...) Εάν δεν το έχετε δει, θα έπρεπε να το σκεφτείτε να το δείτε. Είναι τόσο ιδανικό παράδειγμα πραγματικού ανθρώπου, πραγματικού άνδρα, που δεν μπορώ να σας δώσω να το καταλάβετε.

Κι ενώ κρατιόμουν με νύχια και με δόντια σε όλη την διάρκεια του ντοκυμανταίρ, το τέλος του με γονάτισε. Ενώ για δύο ολόκληρες ώρες είμαι τόσο στενοχωρημένη και μοιάζω με νεκρή, και ενώ με κρατούσαν λίγο ζωντανή οι σκηνές που έδειχνε σε κοντινά το δέρμα του - δεν υπάρχει αυτό το δέρμα σε άνδρα... δεν υπάρχει, λέ-με... να τον έχεις ξαπλωμένο στο κρεβάτι σου με ορούς και καθετήρες κανονικά, να μην σου σηκώνεται από εκεί, για να μπορείς να τον χαϊδεύεις ώρες/βδομάδες/μήνες, φίλε... -, στο τελευταίο λεπτό, με πήρε το παράπονο. Έκλαιγα απαρηγόρητη, με μαύρο δάκρυ, αναγνωρίζοντας το γιατί το υποσυνείδητό μου είχε φάει τέτοιο κόλλημα με εκείνον.

Και θα κλείσω με αυτό.
Μπορεί να γράφετε ότι ενώ εσείς είστε έτσι, οι άλλοι είναι αλλιώς. Γιατί αυτό και γιατί το άλλο. Μην αναρωτιέστε: σκεφτείτε. Σκεφτείτε τι κάνετε εσείς λάθος. Αφήστε τούς γύρω σας. Αν κάτι δεν πάει καλά στην προσωπική μας ζωή - εγώ δεν διαχωρίζω vanilla και BDSM-ers -, δεν είναι επειδή φταίνε οι άλλοι: είναι επειδή φταίμε εμείς και ό,τι είμαστε. Ό,τι είμαστε, αλλάζει. Και να μην στενοχωριέστε ποτέ για κάποιον άλλον, όσο δικός σας άνθρωπος κι αν είναι. Η ζωή μας είναι επιλογές. Δεν υπάρχει κανένας που δεν έχει ευθύνη για ό,τι είναι και ό,τι του συμβαίνει. Κι αν δεν θέλει να αλλάξει, δεν είναι επειδή δεν μπορεί: Έχει λόγο. Ψάξτε τον. Κι αν εγώ - γιατί μπορεί να είμαι τρελή, γιατί μπορεί να είμαι δόλια, γιατί μπορεί να μην ξέρω τι λέω - σας φαίνομαι λίγη, δείτε την ταινία τού Temple για τον Strummer. Και τεντώστε τα αυτιά σας στο τελευταίο λεπτό.

Σας ευχαριστώ όλους.

19.10.10

4.000 Views For BDSM BéBé

15.10.10

Communication

Το ότι κάποιες φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, δεν είναι πρόσφατη ανακάλυψη. Το ότι κάποια μπορεί να εκφράζουν το εντελώς αντίθετο τής ενέργειας, είναι ένα φαινόμενο γένους αρσενικού. Το "γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο", μπορεί να κάψει αμέτρητα εγκεφαλικά κύτταρα μίας γυναίκας που αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος τής κληρονομικής μαλακίας ενός άνδρα. (Ναι, όσο θα μιλάμε για άνδρες, η μαλακία θα είναι βασικό θέμα των post).

Μία γυναίκα μπορεί να σου σπάσει τα αρχείδια με τις γκρίνιες της, με τα νάζια της, με τα σχέδιά της, αλλά - ακόμα κι αν δεν σου λέει κάτι ξεκάθαρα - μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που θέλει, τελικά. Ένας άνδρας, μπορεί να αντιδράσει με μία πράξη που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με ό,τι ήξερες μέχρι τότε για εκείνον. Θα το κρίνεις αψυχολόγητο; Θα κάνεις λάθος. Θα το πεις "μαλακία"; Δεν θα πέσεις και πολύ έξω. Μόνο που αυτό το είδος τής μαλακίας δεν έχει να κάνει με το σύνηθες. Αλλά με το ίδιο του το φύλο.

Όταν ζούσαμε ακόμα στις σπηλιές, η τροφή ήταν μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Λόγω τής μυϊκής του δύναμης - που του επέτρεπε να τρέχει και να σκαρφαλώνει πάνω σε δέντρα -, ο άνδρας έπρεπε, εκτός τού να κυνηγήσει, να προφυλάσσεται από τα άγρια θηρία. Αυτός είναι και ο λόγος που το λίπος συσσωρεύεται στην κοιλιά του, στην πρώτη περίπτωση - έπρεπε να μην βαραίνει τα πόδια του, και να μην τον εμποδίζει να τρέχει, δίνοντάς του το βάρος μπροστά. Και αυτός είναι ο λόγος που η πλάτη του έχει πολύ πιο σκληρό δέρμα από το γυναικείο, στην δεύτερη - για να προστατεύει τον οργανισμό του από τις αιφνίδιες επιθέσεις των ζώων, που μπορούσαν να του προκαλέσουν μολύνσεις, αποτρέποντας τις πληγές και περιορίζοντάς τες σε (βαθιές) αμυχές, προκειμένου να επιβιώνει. Οι γυναίκες τής φυλής έμεναν πίσω, συγκεντρωμένες, με τα παιδιά τους. Έπρεπε να συντηρούν με ξύλα την φωτιά, να προσέχουν τα μωρά τους, να έχουν τον νου τους στα τότε όμορφα κατοικίδιά τους: σκορπιούς, φίδια, αρουραίους. Αυτός είναι και ο λόγος που το λίπος συσσωρεύεται στην περιφέρειά τους, για να μπορούν να έχουν αποθέματα ενέργειας κυρίως για τον θηλασμό, όταν ο άνδρας θα γυρνούσε με άδεια χέρια ή λιγότερη τροφή από εκείνη που θα αρκούσε.

Με αυτόν τον τρόπο (δια/επι)βίωσης, γυναίκα και άνδρας, ανέπτυξαν διαφορετικές ικανότητες, αλλά και συναισθήματα. Όλα εξαρτώμενα από έναν και μόνο παράγοντα: την επικοινωνία. Η γυναίκα, μέσω τής συζήτησης, έμαθε να χτίζει σχέσεις, να συννενοείται ακόμα και με τα μισά λόγια, να κατευνάζει καταστάσεις, να είναι διαλακτική, να αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά ακόμα κι αν κάποιος δεν της το εξέφραζε, να ακούει ανεπαίσθητους ήχους διότι μπορεί να σήμαιναν κίνδυνο κυρίως για τα παιδιά της. Ο άνδρας ήταν κυρίως μόνος, το να παραμιλά θα έθετε σε κίνδυνο την ζωή του, και - σε αντίθεση με την γυναίκα που ανέπτυσσε ομιλία και ακοή, δίνοντας βάση ουσιαστικά σε ήχους -, ανέπτυξε την όρασή του και την ικανότητα να αποφεύγει, τρέχοντας. Τα βασικά συναισθήματα, επομένως, ήταν συγκεκριμένα. Για την γυναίκα, η συναίσθηση και η στοργή, για τον άνδρα, ο φόβος και η αποφυγή. Κι ενώ για τον άνδρα ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου το να μην βάλει τα κλάμματα και να μην αρχίζει να ουρλιάζει, βλέποντας την αρκούδα να τρέχει κατά πάνω του με τα σάλια να της τρέχουν από το στόμα, για την γυναίκα ήταν ζήτημα επιβίωσης το να έχει καλές σχέσεις με τις άλλες γυναίκες και τα παιδιά τής φυλής, κατά πρώτον, και με τον άνδρα σε δεύτερη μοίρα.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο άνδρας έμαθε να κυνηγά, να αποφεύγει, να φέρνει. Και η γυναίκα να οργανώνει, να αισθάνεται, να μιλά. Κι ας αφήσουμε τις σπηλιές και τους προγόνους μας, και ας έρθουμε στο σήμερα, με ένα ωραίο παραμύθι, που - ιδίως κάποιες 10ετίες πριν - ήταν εξαιρετικά δημοφιλές. Το παραμύθι έχει τίτλο: "Οι Γυναίκες Είναι Συναισθηματικές, και οι Άνδρες Eίναι Ψυχροί". Το έχει γράψει άνδρας, και το έχουν συντηρήσει εκατομμύρια από δαύτους. Γιατί εάν το έγραφαν γυναίκες, θα λεγόταν: "Οι Γυναίκες Φαίνονται Συναισθηματικές, και οι Άνδρες το Παίζουν Ψυχροί". Αλλά δεν θα ήταν παραμύθι.

Η ικανότητα τής επικοινωνίας, ήταν ο βασικός στόχος εναντίον των γυναίκων, από άνδρες που δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν ούτε καν με τους ίδιους τους τούς εαυτούς. Γεγονός καθόλου παράξενο, όταν ένα είδος με υπανάπτυκτη λογική, κρίνει κάποιο άλλο, που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ανώτερη αντιληπτική αίσθηση. Έτσι, αυτή η επινόηση των καθυστερημένων ανδρών - προκειμένου να καλύψουν την περιορισμένη τους αντίληψη, και παράλληλα να υποβιβάσουν την διαίσθηση των γυναικών -, κατέληξε να μεταφράζει το συναίσθημα σε αδυναμία, και την ψυχρότητα σε δύναμη. Και, δυστυχώς, οι ρίζες είναι πάντοτε στο χώμα, που αυτό σημαίνει ότι αν δεν θέλεις να τις δεις, μπορείς να τις παραβλέψεις, διότι αν έβλεπες ότι έγραφαν επάνω τους "επικοινωνία", δεν θα μπορούσες να εξηγήσεις γιατί ο δικός σου καρπός δεν έχει αναπτυχθεί το ίδιο με του άλλου. Θα μπορούσες, όμως, να παρουσιάσεις ό,τι έβλεπες όπως σε σύμφερε. Γιατί η αλήθεια ήταν αλλού.

"Επικοινωνία" σημαίνει "έκφραση". Όσο πιο καλά/πολύ εκφράζεσαι, τόσο πιο καλά/πολύ επικοινωνείς. Όσο πιο καλά/πολύ επικοινωνείς, τόσα περισσότερα συναισθήματα γνωρίζεις / εκφράζεις / αναζητάς. Η επικοινωνία φέρνει τους ανθρώπους κοντά, τους δένει, τους βοηθά να κατανοήσουν την ίδια τους την φύση. Το συναίσθημα σε κάνει αγαπητό, δοτικό, δεκτικό. Όλα αυτά, προκαλούσαν μεγάλο προβληματισμό σε ένα φύλο που δεν ήθελε να μπει στον κόπο να εκπαιδευτεί. Διότι η επικοινωνία - και, συνεπώς, το συναίσθημα - θέλει δουλειά, θέλει να παραδέχεσαι τα λάθη σου, να μάθεις να πέφτεις αλλά και να ξανασηκώνεσαι, να κάνεις το πρώτο βήμα. Η έλλειψη επικοινωνίας οδηγεί στην απομόνωση, στην αποξένωση, στην παντελή έλλειψη αυτογνωσίας, την ανικανότητα συναίσθησης των πάντων. Αλλά όταν είσαι μόνο με τον εαυτό σου, νοιώθεις μοναδικός. Και όταν ανήκεις σε ένα φύλο που δεν καταλαβαίνει και πολλά, είναι πολύ πιο εύκολο να λοιδορείς το αντίθετό σου, από το να προσπαθείς να το εξερευνήσεις - ιδίως, δε, όταν δεν έλκεσαι από αυτό. Και δεν θα μπορούσες να παρασύρεις και την μάζα στην ομαδική παράκρουση, αλλά εκείνη αρκείται στα φαινόμενα, και όχι στην ουσία. Η στολή του δύτη είναι βαριά, και πρέπει να κολυμπήσεις, ενώ το αερόστατο σε κάνει και βόλτες: όσο πιο ελαφρύς, τόσο πιο από ψηλά.

Η γυναίκα μπορεί να εκφέρει 6.000 έως 8.000 λέξεις την ημέρα, ενώ ο άνδρας μόλις τις μισές 2.000 έως 4.000. Όσο πιο επικοινωνιακή είναι μία γυναίκα, τόσο περισσότερο μιλά. Ο άνδρας, όσο ανεπτυγμένος κι αν είναι επικοινωνιακά, μιλά μετρημένα. Για να μιλήσει περισσότερο, πρέπει να έχει λόγο. Η γυναίκα γεννιέται με περισσότερο από έναν: αγάπη, ενδιαφέρον, οικειότητα, συναίσθηση. Αυτοί είναι και ο λόγοι που μία γυναίκα θα αγγίξει ή θα φιλήσει κάποιον, ανεξαρτήτως φύλου. Και αυτός θα είναι και λόγος, που όταν μία γυναίκα ανακαλύψει ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει με κάποιον, θα του πει: " μην με αγγίζεις!", και σπανιότατα "μην μου μιλάς!". Η απτική επικοινωνία, είναι πολύ σημαντικότερη για εκείνη από την λεκτική, λόγω τής υπεραναπτυγμένης συναίσθησης που διαθέτει να αντιλαμβάνεται κάτι που μπορεί να της κρύβεις - με άλλα λόγια, κάτι που δεν της λες. Μία γυναίκα που μιλά, θα προκαλέσει το ενδιαφέρον ενός άνδρα περισσότερο από μία άλλη που είναι λιγομίλητη: όσο πιο πολύ μιλά, τόσο περισσότερο τού δίνει το σήμα τής απελευθερωμένης, τόσο μεγαλύτερη αξιολογεί την σεξουαλικότητά της. Ένας άνδρας που περιφρονεί την γυναικεία ανωτερότητα, θα προτιμήσει μία γυναίκα-φυτό, γιατί δεν θα μιλά πολύ, θα μιλά, μάλλον, σιγά/αργά, κι έτσι θα είναι ακίνδυνη για τον ελλειμματικό ή ανύπαρκτο ανδρισμό του.

Η έκφραση των συναισθημάτων μας, δεν είναι λεκτική - είναι, συντριπτικά, σωματική. Μόλις το 7% είναι λόγια. Το 93% είναι έκφραση προσώπου και στάση σώματος. Η γυναίκα μπορεί να αντιληφθεί 2.000 έως 3.000, και ο άνδρας μόλις χίλιες έως 2.000. Η γυναίκα έχει συνολικά 20.000 "τρόπους" επικοινωνίας, ενώ ο άνδρας μόλις 7.000. Και αν οι στατιστικές κουράζουν, μπορούμε να το πούμε απλά: όσα πτυχία επικοινωνίας, δημοσίων σχέσεων, διπλωματίας, management, ψυχολογίας, και να πάρει ένας άνδρας σε μία ολόκληρη ζωή, ποτέ δεν θα μπορέσει να φτάσει την επιδεξιότητα μίας γυναίκας, επειδή εκείνη γεννιέται με όλα αυτά, επειδή είναι γραμμένα στο DNA της. Γι' αυτό κι όταν μία γυναίκα κοιτάζει έναν άνδρα, βλέπει τον χαρακτήρα του - μάτια, χέρια, εκφράσεις -, κι όταν ένας άνδρας κοιτάζει μία γυναίκα, βλέπει τα βυζιά της. Η γυναίκα καταλαβαίνει πολλά περισσότερα από μία κίνησή του, και την αναλύει. Το μυαλό του άνδρα φτάνει μέχρι λίγα εκατοστά πιο κάτω: στο πουλί του - εάν θεωρήσουμε ότι βρίσκεται μέσα στο κρανίο του, αν όχι, δεν κάνει βήμα.

Έτσι, εύκολα μπορούμε να μάθουμε πως να χειριζόμαστε το αντίθετο φύλο. Για την γυναίκα, πρέπει να ανέβεις σκαλοπάτια: με το να μάθεις να μιλάς. Για τον άνδρα, αρκεί να πέσεις χαμηλά: με το να μάθεις τι είναι αυτό που τον ξε/καυλώνει. Κι αυτά εξηγούν γιατί είναι λογικό να υπάρχουν τόσοι άνδρες που έχουν δίπλα τους γυναικούλες και φυτά, ενώ σπάνια θα γνωρίσεις γυναίκα που να έχει τέτοια διαστροφή. Για την γυναίκα σημασία έχει η επικοινωνία, για τον άνδρα η εκσπερμάτιση.

Κι ας ξαναγυρίσουμε στο παραμύθι.

Η δυνατότητα τής γυναίκας να επικοινωνεί και να εκφράζεται, στο ηλίθιο μυαλό τού άνδρα άναβε κόκκινα λαμπάκια, εκείνα που άναβαν και στους προγόνους τους: εκείνα τού φόβου. Με το να καθαρίζει λέγοντας "αυτό είναι, απλώς, συναίσθημα", απέκρυπτε τον δικό του φόβο. Φόβο για εκείνη, φόβο για την ανεπαρκή ικανότητα συνομιλίας, φόβο να διεγερθούν τα συναισθήματά του. Ο διέγερση τού πουλιού του ήταν αρκετή, όταν μπορούσε να επιδεικνύει στους φίλους του ότι γαμάει. Στην γυναίκα δεν είχε ανάγκη να αποδείξει κάτι άλλο, διότι φρόντιζε να την μαντρώνει στο σπίτι, για να του φροντίζει τα παιδιά με το όνομα τής μανούλας και του πατερούλη, να του σιδερώνει τα πουκάμισα, και να του φτιάχνει παστίτσιο τις Κυριακές. Όσο για τα συναισθήματα, υπήρχε τρόπος να τα αγνοήσει: το έπαιζε αφεντικό, σφυρίζοντας αδιάφορα. Το "σφυρίζω αδιάφορα", μεταφράζονταν σε "είμαι κυρίαρχος", ενώ στην ουσία σήμαινε "δεν έχω ιδέα τι να κάνω". Κι όταν δεν γνωρίζουμε κάτι - ή, πιο σωστά, δεν θέλουμε να μάθουμε -, δεν μπορεί να μας βλάψει.

Έβλαψε, όμως, εκατομμύρια γυναικών - και συνεχίζει να βλάπτει. Όταν ο άνδρας είναι συναισθηματικά ανώριμος - και αυτό έχει μόνο μία εξήγηση: αδιαφορία για την γυναικεία ανωτερότητα -, το συναίσθημα τού είναι άγνωστο, και τον φοβίζει. Όσο τρελό κι αν ακούγεται, η ιστορία είναι γεμάτη από αντράκια που αγάπησαν παράφορα - αίσθημα δυνατό, αλλά συγχρόνως και πρωτόγνωρο - μία γυναίκα, αλλά την παράτησαν για να παντρευτούν μία άλλη - τις περισσότερες φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εκείνες νόμιζαν ότι είχε παράλληλη σχέση, γιατί αυτό έλεγε η λογική. Το αντράκι, όμως, δεν έχει λογική. Αλλά ούτε και συναίσθημα. Έχει φόβο. Και προκειμένου να παραδοθεί στην αγάπη μίας γυναίκας, παντρεύονταν μία άλλη για την οποία δεν είχε συναισθήματα, για να αποδείξει στον εαυτό του ότι δεν τρέχει τίποτα, και ότι όλα είναι καλά. Αλλά δεν ήταν.

Αυτή είναι η αντίδραση στον φόβο τού καμμένου αρσενικού μπροστά στην γυναικεία υπεροχή. Η αντίληψή του, έχει σταματήσει στις τάξεις τού δημοτικού, όταν τραβούσε τα μαλλιά τού κοριτσιού που του άρεσε. Κι ενώ εκείνο πήγαινε τρέχοντας στην μαμά του, και της έλεγε πόσο κακός είναι ο Αντωνάκης, και πόσο την μισεί, εκείνο το μαλακισμένο ήταν τρελά ερωτευμένο μαζί του. Αλλά όταν είναι μικρός - προτού ανακληθεί οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα -, αυτό που θα του βγει στην επιφάνεια, είναι το συναίσθημα τού φόβου. Είναι το ίδιο συναίσθημα που τα προκαλεί να πλακώνονται μεταξύ τους όταν είναι μικρά, και να καταλήγουν να γίνονται τρομερά ανταγωνιστικοί ο ένας με τον άλλον, όταν μεγαλώσουν: ο φόβος ότι χάνουν τον έλεγχο. Αν το αρσενικό μεγαλώσει αλλά δεν ωριμάσει - το συναίσθημα που αισθάνεται και που το σπρώχνει να επικοινωνήσει με το εκ φύσεως ώριμο θηλυκό -, του προκαλεί δυσφορία, φόβο, και αυτό το αποβάλλει μέσω οργής και θυμού, και τις περισσότερες φορές, δια της βίας. Το αντράκι θα θεωρήσει το συναίσθημα επικίνδυνο, θα καταλάβει ότι προκαλεί απώλεια τού ελέγχου, ότι θα κινδυνέψει να πέσει η μάσκα τής "ψυχρότητας", και όπως οι πρόγονοί του θα το έβαζαν στα πόδια όταν θα έβλεπαν τον λύκο να τους ορέγεται, έτσι κι εκείνος θα στραφεί στις μπεκάτσες - όπου "μπεκάτσες" = γυναικούλες.

Η συναισθηματική τους ανωριμότητα, η ανικανότητα να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, τους απαγορεύει την επικοινωνία, και όσο εκείνη είναι απούσα, απούσα είναι και η γυναίκα. Κι εκεί πρέπει να ψάξουμε για την μανούλα. Όταν η μανούλα δεν έχει εκπαιδεύσει τον γιο της, ο γιος της πρέπει να είναι σίγουρος ότι καμμία γυναίκα δεν θα αναλάβει να το κάνει. Όταν η μανούλα διατηρεί αυτό το εν δυνάμει δέντρο σε πόα, το κάνει για τον χειρίζεται - πιθανόν γιατί με τον άνδρα της δεν τα έβγαλε πέρα -, έτσι ώστε καθώς μεγαλώνει εκείνο, να αναγνωρίζει τον χειρισμό ως έκφραση συναισθήματος, κι όταν αυτός δεν μπορεί να επιτευχθεί με μία γυναίκα, θα μεταμορφωθεί σε θυμό και οργή. Γιατί το να αισθανθεί κάτι για μία γυναίκα, προϋποθέτει να θέλει να χάσει τον έλεγχο - αυτόν που δεν έχει, αλλά τι να κάνουμε -, και εάν δεν θέλει, ο χειρισμός είναι εκείνος που θα του τον δώσει. Θα είναι πλαστός. Αλλά με τι προσόντα να το καταλάβει; Γι΄αυτό και βλέπεις τόσα αγχωμένα αντράκια να το παίζουν βαρύμαγκες. Γι' αυτό και θα ακούσεις πολλά από αυτά, να δηλώνουν ότι "δεν θέλουν να κάνουν σχέση για να μην πληγωθούν" - που είναι από τα τραγικότερα πράγματα που μπορεί να ακούσει κανείς από έναν άνδρα, και εκεί - πάλι - πρέπει να ψάξεις για την μανούλα.

Το πως είναι αυτή η μανούλα, είναι εύκολο. Είναι μία γυναικούλα, που βολεύτηκε με ένα άλλο αντράκι που το έπαιζε ιστορία, φρόντισε να γκαστρωθεί, σταύρωνε τα δάκτυλά της 9 μήνες για να βγάλει γιο από το μουνί της, όταν τον έβγαλε τον έβαζε συνέχεια να το κοιτάζει για να είναι και το μόνο που θα αναγνωρίζει, αρνήθηκε να της κόψουν τον ομφάλιο λώρο γιατί ο γιος της θα ήταν ο μόνος "δικός της". Είναι η ίδια η μανούλα, που όταν πήγαινε μαζί του στο super market και της κοπανιόνταν στους διαδρόμους ζητώντας Milko, εκείνη δεν το έπαιρνε από το αυτί σούρνωντας στο σπίτι για να το βάλει τιμωρία, αλλά το ρωτούσε: "θέλεις και μία σοκολάτα;". Όταν η ίδια δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα δικά της συναισθήματα, και αρνούνταν να βάλει σε μία τάξη τον ίδιο της τον εαυτό, πως μπορούσε να γίνει αγαπητή από το παιδί της, εφ' όσον μόνο να το χειριστεί μπορούσε; Αυτό το παιδί - ως ενήλικας - θα ξέρει τι είναι "όχι" από μία γυναίκα, όταν δεν θα μπορεί να επικοινωνήσει μαζί της; Μάλλον, όχι.

Το κακομαθημένο, ναρκισσιστικό, εγωϊστικό κωλοπαίδι, ο "άνδρας τής ζωής της", αυτό που το κρατούσε σε ένα ροζ συννεφάκι για να μην μπορεί να της ξεφύγει - το ροζ ενδέχεται να αποτελέσει και λέξι-κλειδί στην ενήλικη ζωή του -, θα βγει στον κόσμο, κι όταν θα καταλάβει ότι ούτε οι άνθρωποι - και κυρίως -, ούτε οι γυναίκες τού στρώνουν τούς δρόμους με δάφνες για να περάσει, θα μάθει να τους μισεί. Διότι όταν κάποιος μεγάλωσε με χειρισμό, μόνο να χειρίζεται ξέρει. Και περιμένει κι εσύ να τον χειριστείς, γιατί αυτό γνώρισε από την μανούλα ως "αγάπη". Οι χειριστικοί άνδρες, είναι οι άνδρες εκείνοι που μία μανούλα τούς μεγάλωσε δίνοντάς τους ό,τι ζητούσαν. Κι αυτά είναι νόμος. Κι από εκείνη την στιγμή, θα παλεύει κάθε μέρα τής ζωής του για να αποδεικνύει - με οποιονδήποτε τρόπο - ότι είναι ανώτερος κι ότι έχει τον έλεγχο. Αλλά δεν θα υπάρξει ούτε μία στιγμή που θα τον κατηγορήσει μία γυναίκα που καταλαβαίνει. Γιατί για όλα φταίει μία άλλη γυναίκα - μία ανάξια γυναίκα, η μανούλα του.

Και πάμε σε εκείνους που ξέρουν τι είναι συναίσθημα, αλλά προτιμούν να αγαπούν μόνο τον εαυτό τους, γιατί η γυναίκα θέλει δουλειά, κι εκείνοι βαριούνται που ζουν. Όσο για την επικοινωνία, δεν χρειάζονται πολλά, αφού το πουλί τους είναι το είδος εκείνο που τους εκφράζει γιατί τους συνδέει: (με τα) αρχείδια. Η τωρινή εποχή είναι ο παράδεισός τους - λόγω internet -, διότι τι να την κάνεις την γυναίκα, φίλε, όταν υπάρχουν ανατομικές καρέκλες για να ξεκουράζεις τον πήχυ σου την ώρα που την παίζεις. Στον μαλάκα, ο φόβος είναι δεδομένος. Ο φόβος τής γυναικείας υπεροχής, είναι πολύ μεγαλύτερος από οποιοδήποτε άλλο είδος άνδρα, γιατί του αρέσει, γιατί τον κάνει να αισθάνεται κακομοίρης, και η κακομοιριά είναι το σήμα κατατεθέν του. Ο μαλάκας - αν τον χτυπήσει η πέτρα κατά λάθος, και τον πετύχει στο χέρι -, θα αφήσει το πουλί του μόνο για ένα φυτό. Γυναίκα δεν πρόκειται να δει, γιατί δεν θέλει, είναι ευτυχισμένος εκεί που κάθεται, και συνήθως εκεί που κάθεται, τον παίρνει - χωρίς να είναι σίγουρο αν μιλάμε μόνο για τον ύπνο.

Ο μαλάκας και το φυτό, θα κάνουν μία σχέση άγονη - άσχετο το ότι μπορεί να κάνουν και παιδιά, διότι αυτό τούς παρέχει την "απόδειξη" ότι "μπορούν" μέσα από την παθητικότητά τους να κάνουν κάτι που δεν χρήζει και μεγάλης ενέργειας, και που μπορεί να γίνει ακόμη κι αν κλείσεις τα μάτια, και, σε τελική ανάλυση, να λένε κι αυτοί ότι κάτι έκαναν. Δεν μπορούν να αγαπήσουν, αμφότεροι, γιατί ο ένας τρέμει την γυναίκα, και την άλλη ποιος άνδρας θα την ήθελε αν δεν έχει γλάστρες; Μπορούν, όμως, να στηριχθούν ο ένας στον άλλον. Και ενώ δεν υπάρχει η παραμικρή επικοινωνία, υπάρχει, όμως, τεράστια ανάγκη. Ο ένας συμπαρίσταται στην ανικανότητα τού άλλου, καλύπτοντας το κενό τής ανύπαρκτης σεξουαλικότητάς τους, δημιουργώντας μία τεράστια μιζέρια που τους ακολουθεί σαν σύννεφο πάνω από τα κεφάλια τους, αλλά που την φροντίζουν σαν παράσημο στο στήθος τους. Ο άνδρας αυτός, κρατιέται μακριά από τις γυναίκες, διότι η γυναίκα έχει απαιτήσεις, κι εκείνος ως μόνη απαίτηση έχει την ανάρτηση περισσοτέρων porno clip στο διαδίκτυο. Θα σου ορκιστεί, όμως, ότι την γουστάρει, αλλά τα δάκτυλά του θα είναι γεμάτα από το σπέρμα του - απόδειξη ότι λέει ψέματα. Και μέχρι εκεί.

Για να κλείσουμε, με το αγαπημένο μου. Τους άνδρες.
Ο άνδρας που μαθαίνει να επικοινωνεί με την γυναίκα, που αντιλαμβάνεται ότι το συναίσθημα είναι υπαρκτό μόνο όταν εκδηλώνεται - όχι με λόγια, αλλά με πράξεις -, που μπορεί να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να κλάψει όταν το νοιώσει - μην μπερδευόμαστε με τους Βασιλάκηδες Καΐλες, που θέλουν συνέχεια να εκτονώνουν την έντασή τους, πνίγοντάς σε με την ευθύνη ότι κάτι δεν κάνεις εσύ καλά -, που μπορεί να σε αγκαλιάσει και να σου πει "σ' αγαπάω", χωρίς να φοβάται ότι εσύ δεν αισθάνεσαι το ίδιο για εκείνον, που θεωρεί το όλο ζήτημα τού "ελέγχου" και της "ψυχρότητας" μία υποκρισία και μισή, είναι ο άνδρας που μπορεί να μην σου μοιάζει ούτε στο μικρό του δακτυλάκι, αλλά θα ξέρεις, ότι έχει κάνει προσπάθεια να ξεφύγει από κοινωνικές νόρμες, νόρμες που τον ήθελαν "κάπως", όπως, δηλαδή, δεν είναι, γιατί έσκαψε μέσα του, κι αυτό που βρήκε δεν ήταν μία πλαστή συμπεριφορά σε εσένα - και κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό -, αλλά η αλήθεια.

Κι αυτή η αλήθεια τον θέλει πολύ πιο ευαίσθητο από εσένα, πολύ πιο ρομαντικό, τον έχει αποδεσμεύσει από τα παραμύθια. Και μπορεί να σου ζητήσει να του πεις ένα - γιατί έτσι τον έχουν συνηθίσει. Τότε να του διαβάσεις τον "Μικρό Πρίγκηπα", για να μάθει τι είναι ικανό να κάνει ένα αρσενικό όταν αγαπάει, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει, ότι πιθανόν να συναντήσει εμπόδια στον δρόμο του που θέλουν να το κοροϊδέψουν προσφέροντάς του υποκατάστατα, αλλά εκείνο ξέρει, πως ό,τι αγαπάει έχει γεννηθεί για να το φροντίζει, κι αν αυτό για τον Μικρό Πρίγκηπα ήταν ένα τριαντάφυλλο, για έναν άνδρα δεν μπορεί να είναι παρά μία και μόνο γυναίκα. Εκείνη στην οποία θα αφοσιωθεί, θα παραδοθεί, και θα αφήσει όλες τις πόρτες τής ψυχής του ανοικτές για να ζήσει όσα περισσότερα μπορεί μαζί της.

Και το παρακάτω, δεν μου ξεφεύγει. Θέλω να το γράψω, γιατί είναι σημαντικό.

Αν ένας άνδρας σού πει ότι δεν μοιάζει με τους άλλους, μην αλλάξεις παραμύθι. Να επιμείνεις, όμως, στο σημείο όπου ο Μικρός Πρίγκηπας συναντά την αλεπού. Και κάνε μία μικρή διόρθωση: δεν είσαι εσύ εκείνη που τον φοβάται, αλλά ότι υπάρχει περίπτωση να σε φοβηθεί εκείνος. Γιατί ο δικός σου ερωτισμός βγαίνει σε παράξενες μορφές, που όσο κι αν θέλει να τις ζήσει, μπορεί να τον τρομάξουν. Και ζήτησέ του ό,τι κι η αλεπού. Όταν θα κλείσεις το βιβλίο και τον δεις να κοιμάται, μην περιμένεις να ξυπνήσει. Διώξε τον. Εάν κοιμάται, σημαίνει ότι τον ενδιέφερε μόνο το παραμύθι. Και ότι θέλει να ζήσει τον δικό του μύθο.

Αν ένας άνδρας είναι περισσότερο άνδρας από τον μέσο όρο, θα είναι σκλάβος. Κι αν κι εσύ είσαι όπως εγώ, το ίδιο παραμύθι να του διαβάσεις. Και να κάνεις όλα τα παραπάνω, μέχρι να φτάσεις στην τελευταία σελίδα. Αν είναι, όντως, σκλάβος, θα περιμένει να τον κοιτάξεις, με τα μάτια ορθάνοικτα. Τότε μπορείς να του πεις, ότι για εκείνον μπορεί να είσαι το δικό του τριαντάφυλλο, αλλά η δική σου ποικιλία βγαίνει με πολλά αγκάθια. Κι ότι εάν ποτέ πληγωθεί, δεν θα είναι επειδή θέλεις το κακό του. Θα είναι επειδή έτσι γεννήθηκες. Κι επειδή κι εκείνος γεννήθηκε έτσι - αλλά από την άλλη πλευρά -, θα καταλάβει όταν θα του εξηγήσεις, ότι μπορεί εκείνη την στιγμή να είσαι αμείλικτη και να τον ματώσεις, την αμέσως επόμενη, όμως, έχεις την ικανότητα να γίνεσαι η πιο έμπειρη νοσοκόμα, και να κλείνεις επιδέξια τις πληγές του. Και τότε, όχι μόνο δεν θα φοβάται, αλλά θα περιμένει να πληγωθεί ξανά, και ξανά, και ξανά.

Εάν δεν είσαι σαν εμένα, να ξέρεις ότι όταν ο άνδρας είναι ανοικτός στην επικοινωνία - και, συνεπώς, στα συναισθήματά του -, η αγάπη του εκδηλώνεται με τον ίδιο τρόπο που εκδηλώνεται και η δική σου: με την φυσική επαφή. Μπορεί να χρειαζόμαστε τα λόγια τους για να έχουμε καλή επικοινωνία, αλλά καμμιά φορά τα λόγια είναι, απλώς, λόγια, και κάποιος , ενδεχομένως, να τα χρησιμοποιεί. Καμμιά φορά, λοιπόν, υπάρχουν άνδρες που δεν τα καταφέρνουν, γιατί κάποιες δεν ήθελαν να τους τα διδάξουν - και σίγουρα είχαν τον σκοπό τους. Μπορεί, αυτός ο άνδρας να θέλει να του τα μάθεις εσύ, για να μπορεί να επικοινωνεί καλύτερα μαζί σου. Μην σε πειράξει. Έχεις τις πράξεις του που μπορείς να "διαβάσεις". Για τον ίδιο, ακριβώς, λόγο: επειδή πέρασαν χρόνια για να εκδηλωθούν λεκτικά, έμαθαν να "μιλούν" περισσότερο με αυτές.

Γιατί όταν αγαπάμε κάποιον, θέλουμε να περνάμε τον περισσότερο χρόνο μαζί του. Δεν έχει σημασία εάν κοιτάζουμε το ηλιοβασίλεμα ή αν μαγειρεύουμε ή αν καθόμαστε και βλέπουμε τα πουλιά να πετάνε ή πηδιόμαστε. Η απόδειξη τής αγάπης είναι μία, και για τα δύο φύλα: θέλουμε να είμαστε μαζί. Με λόγια ή χωρίς, αυτό είναι το δείγμα τής καλής επικοινωνίας, με τον άλλον, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό λέγεται "αγάπη", και σε ό,τι αφορά τον άλλον, αλλά και σε ό,τι αφορά εμάς τους ίδιους. Γιατί ο άνθρωπος που δεν αγαπάει τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπήσει εσένα. Και πιο συγκεκριμένα: ο άνδρας που δεν αγαπάει τον εαυτό του ή δεν ενδιαφέρεται για την ίδια του την φύση, δεν μπορεί ούτε εσένα να αγαπήσει, ούτε να εκτιμήσει την ανωτερότητα της δικής σου.

Όσο για εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το να μην επικοινωνείς και να μην εκφράζεσαι, σε κάνει δυνατό, σε κάνει άνδρα, θα πω το γνωστό "καλά κάνουν" και το τετριμμένο "ό,τι δίνεις, παίρνεις". Για εκείνους που βλέπουν καλά, δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Διότι αντιλαμβάνονται ότι η δύναμη δεν είναι ανδρικό στοιχείο: είναι καθαρά γυναικείο. Τι σχέση μπορεί να έχει ένας άνδρας με την δύναμη, όταν δεν αναφερόμαστε στην μυϊκή; Και τι είδους επικοινωνία μπορεί να έχει με τους γύρω του, όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με εκείνη;

Η δύναμη είναι στα χέρια τής γυναίκας.
Και δεν υπάρχουν άνδρες που δεν το ξέρουν.
Μόνον άνδρες που θέλουν να το αγνοούν.

11.10.10

Imagination

Ό,τι υπάρχει και ό,τι συμβαίνει γύρω μας, είναι αποκύημα μίας φαντασίας.
Κάποιος φαντάστηκε κάτι και το έθεσε σε εφαρμογή.
Η φαντασία είναι η κινητήρια δύναμη του κόσμου.
Σε κάνει να προσπαθείς, να οραματίζεσαι, να επιδιώκεις.
Χωρίς αυτήν, θα κρεμιόμασταν ακόμα από τα δέντρα.

Το να με βλέπω στα 14 με ένα πτυχίο στο χέρι, στα 28 με ένα σπίτι δικό μου, στα 40 με εγγόνια να μου πετάνε παιχνίδια στο πάτωμα, είναι όλα φαντασία. Η φαντασία είναι ενέργεια, που σε παρακινεί, που σε κάνει να προχωράς μόνο μπροστά, που σε βοηθά να εξελίσσεσαι. Η απουσία της φαντασίας, σημαίνει αδράνεια, αδιαφορία, ανικανότητα. Χωρίς φαντασία, δεν έχεις ζωή, γιατί χωρίς φαντασία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Υπάρχει, όμως, και το αντίστροφο. Να ξοδεύεις μία ζωή, μόνο για να φαντάζεσαι.

Από μικρό αγόρι, ο άνδρας - έστω και υποσυνείδητα - καταλαβαίνει ότι η γυναίκα είναι ανώτερή του. Κι επειδή το μικρό του μυαλό αντιλαμβάνεται την μυϊκή του δύναμη ως υπεροχή έναντι τής γυναίκας, αρνείται να το παραδεχθεί. Η μετέπειτα συναναστροφή του με τις γυναίκες - την περίοδο που αρχίζει να συγκεκριμενοποιείται ο σεξουαλικός του προσανατολισμός -, έχει δύο αποτελέσματα: ή τον κάνει να συνειδητοποιεί ότι μπορεί να μεγάλωσε σε μία κοινωνία που του έλεγε "εσύ είσαι ο άνδρας, εσύ έχεις το πουλί, εσύ γαμάς", και κατάλαβε, όμως, ότι στην πραγματικότητα η υπεροχή δεν εξαρτάται από μύες και στύσεις, αλλά από το μυαλό, ή τον κάνει να αισθάνεται ότι απειλείται από την γυναικεία ανωτερότητα, να σιχαίνεται την σκέψη ότι είναι κατώτερός της, και, είτε θα την μισήσει είτε θα προσπαθήσει να την μιμιθεί - πολλές φορές αυτά τα δύο λειτουργούν και συνδυαστικά.

Ο άνδρας που αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, και θα το αποδεχθεί, θα αγαπήσει την γυναίκα, θα κατανοήσει πως χωρίς εκείνη δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένος, θα κάνει πράγματα για να την ευχαριστεί, θα μπορέσει να αφεθεί σε όποια επιλέξει ως ιδανική. Αυτός ο άνδρας είναι ευγενής, δοτικός, ήρεμος. Η επαφή του με την πραγματικότητα, του δίνει σταθερότητα, επιδεξιότητα, ειλικρίνεια. Βλέπει τα πράγματα ξεκάθαρα, και βιώνει τις σχέσεις του με τις γυναίκες έχοντας απαιτήσεις και από εκείνες και από τον εαυτό του. Μαθαίνει να διακρίνει, να εκτιμά, να παίρνει αποφάσεις. Γνωρίζει ότι με την γυναίκα μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα από ό,τι μόνος του, διότι αναγνωρίζει την πανίσχυρη δύναμη τού θηλυκού μυαλού, του θηλυκού τρόπου σκέψης. (Γι' αυτό και ο ιδανικός άνδρας είναι πάντα σκλάβος - δεν ξέρω τι έχω πάθει και δεν κρατιέμαι, τελευταία...).

Ο άνδρας που αρνείται να το αντιληφθεί, μπαίνει σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Η φούσκα στην οποία επιλέγει να ζήσει, καθώς μεγαλώνει, διογκώνεται θεαματικά, διογκώνοντας μαζί και το εγώ του, και το μόνο που καταφέρνει είναι να εγκλωβίζεται σε παραστάσεις, που βασικό πρωταγωνιστή έχουν τον ίδιο. Χρησιμοποιεί την φαντασία για να οχυρωθεί, να προστατευθεί, να μείνει εκεί που είναι για να μην τον ενοχλήσει κανείς, αλλά η φαντασία τον εκδικείται. Του θολώνει την ζωή, του διαστρεβλώνει την αλήθεια, του παραμορφώνει την γυνακεία υπόσταση. Μέσα στην φούσκα του, είναι πάντα μουδιασμένος, νωθρός. Όταν βγαίνει από εκεί, είναι νευρικός, ανικανοποίητος, αγνώμων, και το μόνο που σκέφτεται είναι πότε θα ξαναγυρίσει μέσα. Ο άνδρας που ζει στην φαντασίωση, βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με τον αλκοολικό ή τον ναρκομανή - και πολύ συχνά χρησιμοποιεί και ό,τι φτιάχνει και τους δύο, γιατί η φαντασία είναι μία ανυπόστατη κατάσταση, που αν δεν θέλεις να σε βάλει σε τροχιά, θα σε βάλει κάτω από τους τροχούς της, που θα σε λιώσουν αν σε πετύχουν έξω, και οι ουσίες είναι πάντα απαραίτητες σε κάποιον που αρέσκεται στην παράλυση.

Και επειδή ο άνδρας προσδιορίζεται κυρίως από την σεξουαλική του ζωή, και κατόπιν από την κοινωνική - αντιστρόφως από την γυναίκα -, μπορεί αυτό στην κοινωνική του ζωή να εκδηλώνεται με το να πηγαίνει στα γυμναστήρια και να κάθεται με τις ώρες για να φουσκώνει τούς μύες του, στην σεξουαλική του ζωή, ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο ορατά, παρ' όλο που είναι χειρότερα κι από εκείνον που χτυπάει τις ενέσεις με αναβολικά στεροειδή, την μία μετά την άλλη. Και όπως αυτού του είδους η κατάχρηση οδηγεί στην εξάρτηση, στην σμίκρυνση των όρχεων και τον καρκίνο, έτσι κι εκείνος μετατρέπεται σε ένα εγωκεντρικό πράγμα που μισεί τις γυναίκες, που όλα γύρω του - και ιδίως η γυναίκα - είναι απλώς αντικείμενα χειρισμού.

Η γυναίκα μπορεί να ανεχθεί μία τέτοια συμπεριφορά, μόνον όταν έχει κάποιο συμφέρον - συνήθως, επαγγελματική εξέλιξη, κοινωνική ανέλιξη -, και αυτό για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μέχρι να επιτευχθεί ο στόχος της. Βλέπει την σχέση σαν ψυχρή συναλλαγή, και όπως εκείνος την χρησιμοποιεί, έτσι κι εκείνη χρησιμοποιεί εκείνον. Η γυναίκα, όταν γνωρίζει κάποιον που δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει την αξία της, και βλέπει ότι η στάση του την υποβιβάζει, την προσβάλλει ή την υποτιμά, δεν μπορεί να λειτουργήσει ερωτικά - όπως, εξ' άλλου, κι εκείνος. Διαισθάνεται, ότι - παρ' όλα τα άλλα στοιχεία του που μπορεί να είναι έως και άριστα - την εκμεταλλεύεται, και δεν αφήνεται ποτέ. Ο άνδρας που ζει σε μία φαντασίωση είναι αδύνατον να μην προδοθεί. Η γυναίκα, πολλές φορές, κρατά πίσω την σεξουαλικότητά της, γιατί πάντα έχει στο μυαλό της ότι μπορεί κάποιος να την χρησιμοποιεί ως αντικείμενο. Και, δυστυχώς, αυτήν την εγκράτεια την πληρώνουν άνδρες άκρως σεξουαλικοί, που είναι καλώς γειωμένοι, και καταπληκτικοί στο κρεβάτι.

Το πως μπορεί να καταλάβει μία γυναίκα έναν τύπο που είναι στον κόσμο του, απαξιώνοντάς την, είναι τόσο απλό, όσο να βράσει ένα αυγό: δεν μπορεί να τον ψυχολογήσει. Τα συμπτώματα είναι δεδομένα: δεν είναι ξεκάθαρος, φάσκει κι αντιφάσκει, άλλα λέει κι άλλα κάνει, έχει την τάση να μεγιστοποιεί τα ασήμαντα και να μειώνει τα σημαντικά. Η μη αποδοχή τής πραγματικότητας, του προκαλεί ανικανότητα να αξιολογεί, τάση να αποφεύγει, αφού διαρκώς παραπαίει ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, στο σωστό και το λάθος. Κι ένας άνδρας που δεν μπορεί να βάλει στην σωστή τους διάσταση ανθρώπους και γεγονότα, σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει εκτίμηση για το γυναικείο φύλο. Μπορεί, όμως, να το εκμεταλλεύεται.

Ο άνδρας που ζει με τις φαντασιώσεις, δεν μπορεί να αγαπήσει μία γυναίκα, διότι δεν αντέχει την πραγματικότητα, και η παραγματικότητα είναι ότι είναι ανώτερή του. Κι αν κοροϊδεύει τον εαυτό του, δεν γίνεται να μην κοροϊδέψει κι εσένα. Η φαντασίωση ενέχει το ψέμα, την υποκρισία και την απάτη, που οδηγούν σε εμμονές, και μπορούν να καταλήξουν στην παράνοια. Εάν μείνεις, θα τα υποστείς όλα - σε ακραίες περιπτώσεις, και ταυτόχρονα. Διότι, όταν η σεξουαλικότητα τού άνδρα δεν μοιράζεται με εκείνη της γυναίκας, ατροφεί, σαπίζει, και το μόνο που πρέπει να περιμένεις, είναι η σήψη του να μολύνει την υγειή σου άποψη για τους άνδρες, κάτι που είναι, σχεδόν, δεδομένο.

Η φαντασία σε έναν άνδρα που αρνείται να ενηλικιωθεί, είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας, γιατί μόνο μέσα σε εκείνη μπορεί να είναι κάποιος. Και την επιλέγει, γιατί πολύ συχνά - αν όχι πάντοτε - έξω από αυτή δεν είναι κανείς. Η απαξίωση και η υποτίμηση προς το γυναικείο φύλο, τον κλειδώνει στο δωμάτιό του, και τον υποχρεώνει να αυνανίζεται. Μόνος του μπορεί να έχει τον έλεγχο. Έναν έλεγχο πλασματικό, που περιορίζεται στα πλαίσια μίας φαντασίωσης, χωρίς εσένα παρούσα, εσένα που πρέπει να σου δώσει κάτι που δεν έχει. Αλλά και να βγει από το δωμάτιό του, δεν θα ψάξει για γυναίκα. Θα μπει στο πρώτο μπουρδέλο που θα βρει, να ψάξει για πουτάνα. Κι αυτό, γιατί το ψέμα, η υποκρισία, και η απάτη, είναι αυτό που θα του προσφέρει κι εκείνη. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να αισθάνεται ισορροπημένος, όταν δεν κινδυνεύει από μία γυναίκα που θα τον ταρακουνήσει και μπορεί να τον επαναφέρει.

Η γυναίκα τού προκαλεί τον φόβο τής δράσης. Και όταν εκείνος έχει σαφή προτίμηση στην αδράνεια - διότι δεν υπάρχει άνδρας που να αρέσκεται στις φαντασιώσεις, και να μην είναι παθητικός -, η γυναίκα είναι ανεπιθύμητη, γιατί θα καταλάβει πόσο ανίκανος είναι, πόσο δειλός, πόσο ανάξιος, και πιθανόν να του το πει. Και όταν η φούσκα τού παρέχει την τέλεια ηχομόνωση από την γυναικεία φωνή, το να ακούσει μία γυναίκα να τον κρίνει, θα είναι σαν να του κολλάει κάποιος το αυτί σε ένα ηχείο που βγαίνουν ανυπόφορα decibel. Στην πουτάνα, μπορεί να ακούσει το τραγούδι με τους στίχους που θέλει, στην ένταση που αντέχει, με την πουτάνα να χορεύει στον ρυθμό που εκείνος διευθύνει.

Ίσως, κάποτε, οι πουτάνες να χρησίμευαν στο να πηγαίνουν κυρίως ανύπαντροι άνδρες, επειδή δεν μπορούσαν να γαμήσουν. Και αυτό που πλήρωναν, ήταν η ίδια τους η υποκρισία, που επέβαλλε στις γυναίκες να καταπιέζουν την σεξουαλικότητά τους, με το να μην μπορούν να κάνουν sex μέχρι να παντρευτούν. Αλλά μπροστά στον φόβο τής γυναικείας ανώτερότητας - που πηγαίνει πάντοτε χέρι-χέρι με την σεξουαλικότητά της -, προτιμούσαν οι μέλλουσες σύζυγοί τους να είναι ανέγγιχτες, να μην γνωρίζουν τι είναι sex, τι είναι ηδονή, προκειμένου να μην κάνει εκείνη ποτέ την επανάστασή της, και όταν/αν θα ασφυκτιούσε, να ήταν πλέον αργά. Σήμερα, αυτός που πηγαίνει σε πουτάνα, είναι γιατί δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πραγματικότητα, και έχει ανάγκη την φαντασίωση - και όχι μία άλλη γυναίκα - για να λειτουργήσει. Διότι η γυναικεία ανωτερότητα, είναι η μοναδική πραγματικότητα. Κι αυτή δεν μπορεί να τον φτιάξει, γιατί δεν του αρέσει.

Η πουτάνα είναι άκακη, άφοβη, και δεν έχει κανένα στοιχείο αυτού που φτύνει: της γυναικείας ανωτερότητας. Πληρώνεται για να ξεχνάει το φύλο της - πράγμα που έχει ανάγκη ο φαντασιόπληκτος για να ξεχνάει κι εκείνος το δικό του -, και τον ξεκαυλώνει, όχι τόσο επειδή ανέχεται, αλλά επειδή του "πιστοποιεί" ότι είναι ο αρχηγός, ότι είναι άρχοντας, και, σε τελειωμένα ανθρωπάκια, αυτό που έχει ως πεποίθηση ότι "όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες" και "οι γκόμενες γεννήθηκαν να σε ξεκαυλώνουν". Η πουτάνα τού δίνει τον έλεγχο, και εκείνος μπορεί να τον έχει - έστω και για 5 λεπτά - μόνο αν τον πληρώσει. Διότι όπως εκείνος μοιάζει με άνδρα, έτσι κι εκείνη μοιάζει με γυναίκα, και το κοινό τους γνώρισμα, είναι ότι και οι δύο ασελγούν σε ό,τι η γυναίκα πρεσβεύει - ο καθένας με τον τρόπο του.

Πιθανόν, να νομίζει κανείς πως οι άνδρες που απαξιώνουν την γυναίκα, είναι κάτι καμπούρηδες με ελιές στην μύτη, που τους κρέμονται τα παντελόνια. Κι όμως. Πολλοί μπορεί να έχουν σχέση, να είναι παντρεμένοι, να έχουν παιδιά. Αλλά έχουν πάντα παράλληλη ζωή, γιατί η φαντασία όταν δεν σε πάει μπροστά, σε πετάει εκτός. Την σεξουαλική του ζωή αντιπροσωπεύουν δύο πράγματα: η παλάμη του και η πουτάνα του. Όλα τα άλλα, είναι απλώς η σκόνη που σηκώνει για να μην φαίνεται ότι, ουσιαστικά, είναι απών.

Οι παλιές, έλεγαν: "τον άνδρα, αν δεν τον παραμυθιάσεις, δεν τον κρατάς". Και έτσι είναι, αν μιλάμε για αντράκια. Μόνο που αν παραμυθιάζεις έναν άνδρα, δεν μπορείς να λέγεσαι γυναίκα. Όταν παραβλέπεις ή όταν συντηρείς συμπεριφορές απαράδεκτες, που σε υποτιμούν, είσαι, μάλλον, γυναικούλα. Όντως, τότε τον έχεις δεμένο από τα αρχείδια - καμμία σχέση με το BDSM. Μόνο που τότε - όταν κρατάς κάποιον ναρκωμένο -, σημαίνει ότι κι εσύ με την ίδια πρέζα φτιάχνεσαι. Δεν υπάρχει γυναίκα που να θέλει τον άνδρα απενεργοποιημένο. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην φύση της. Ένας ντοπαρισμένος άνδρας δεν είναι σε θέση να την ικανοποιήσει, να την αγαπήσει, να της δοθεί. Εκτός κι αν την συμφέρει ή έχει δόλιους σκοπούς, - όταν της αρκεί μόνον η παρουσία του, και όχι το "είναι" του που είναι ο ανδρισμός του. Εάν δεν συντρέχουν οι παραπάνω λόγοι, τότε μιλάμε καθαρά για την γυναικούλα που είναι εξ' ίσου παθητική - γνωστή και ως "φυτό", που ζει, επίσης, στην κοσμάρα της και έχει την δική της φούσκα -, την οποία όχι μόνο δεν την πειράζει, αλλά είναι και ευτυχισμένη. Διότι, όπως εκείνος δεν θα μπορούσε να είναι με μία αληθινή γυναίκα, έτσι κι εκείνη δεν θα μπορούσε να είναι με έναν αληθινό άνδρα.

Επίσης, κάποιες άλλες λένε ακόμη: "Ο άνδρας είναι σαν μικρό παιδί". Και έτσι είναι, εάν δεν τον μεγαλώσει άξια μάνα. Αν τον μεγαλώσει μία γυναικούλα, και όχι μία γυναίκα. Αλλά ναι, θα πηγαίνει στις εκθέσεις αυτοκινήτων για να χαϊδεύει τις Ferrari και να φαντάζεται τον εαυτό του ως Niki Lauda - κι ας μην έχει δεκάρα. Ναι, μπορεί να παίζει video games, προσπαθώντας να βάλει τον εαυτό του στην θέση εκείνου του πολεμιστή που κατασπαράζει βρυκόλακες και άγρια θηρία - και ας μην μπορεί να αλλάξει ούτε μία λάμπα. Ναι, μπορεί να παίζει το πουλί του όταν βλέπει την Monica Bellucci - κι εγώ θα είμαι η τελευταία που θα τον κατηγορήσει γι΄αυτό -, καθώς φαντάζεται ότι την πηδάει ανελέητα σε αλώνια - και ας μην έχει δοκιμάσει ακόμα να πηδήξει κάποια ούτε καν πάνω σε πλυντήριο. Ναι, όλα αυτά είναι χαριτωμένα, αν το "παιδί" σημαίνει "αθωότητα".

Όταν, όμως, με το "παιδί", εννοούμε την ανωριμότητα, τότε κάποια φταίει. Και αυτή που τον μεγάλωσε, και αυτή που τον έκανε σύντροφο, και αυτή που τον έκανε άνδρα της. Ο άνδρας δεν ωριμάζει από μόνος του. Ο άνδρας, χωρίς την γυναικεία καθοδήγηση, είναι απλώς ένας μαλάκας. ( Και το "μαλάκας" δεν είναι τυχαία έκφραση. Ο αυνανισμός και η χαζομάρα, είναι έννοιες ταυτόσημες, και εκφράζουν άτομο που ανήκει στο παράλληλο σύμπαν). Όταν ο άνδρας αρνείται να ωριμάσει - γιατί όταν μεγαλώνει έχει την δυνατότητα τής επιλογής, και την ικανότητα να διακρίνει το ορθό -, τότε μιλάμε για ένα αντράκι, το οποίο μπορεί να δει την γυναίκα μόνο σε ρόλους, κυρίως τους εξής δύο: είτε σαν μανούλα, είτε σαν πουτάνα - και σε ακραίες περιπτώσεις στον συνδυασμό τους.

Αυτό, λοιπόν, που κάνει ένα παιδί "χαριτωμένο", τον άνδρα τον κάνει "ανίκανο" - για πολλά πράγματα, αλλά εμείς εδώ ασχολούμαστε με την σεξουαλική του ζωή. Κι όταν λέμε ότι "οι άνδρες είναι σαν τα παιδιά", τι άλλο μπορεί να σημαίνει, εκτός τού ότι παραμένουν ανώριμοι μέχρι να πεθάνουν; Με τι μπορεί να προληφθεί ή να κατασταλλεί η φαντασιοπληξία; Με χαστούκια. (Ειλικρινά, δεν ξέρω τι έχω πάθει, και πετάω συνέχεια σπόντες...). Για να πάψουμε να χρησιμοποιούμε αυτή την έκφραση ως το παραπέτασμα για την ανωριμότητα και την φαντασία, προκείμενου να αποποιούμαστε των ευθυνών μας - σε ό,τι αναλογεί σε κάθε φύλο. Και να σταματήσει, επί τέλους, να αποτελεί την υπογραφή στην δήλωση ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους.

Η φαντασία γεννά ιδέες, ανοίγει πόρτες, δημιουργεί προοπτικές. Όταν την υιοθετείς ως πραγματικότητα, γεννά την απαξίωση, προκαλεί παραισθήσεις, φέρνει πανικό. Η δύναμη στον άνδρα, δεν είναι ούτε στους μύες του, ούτε στο πουλί του. Είναι στην ικανότητα να βλέπει τα πράγματα όπως είναι. Και μπορεί αυτό να είναι γυναικείο προνόμιο, ο άνδρας, όμως, που έχει καλή σεξουαλική ζωή - και, μοιραία, κοινωνική -, είναι ένας άνδρας που, πρώτα από όλα, σέβεται, αγαπάει τις γυναίκες, υποκλίνεται στην ψυχή τους, στην ιδιοσυγκρασία τους, που θαυμάζει την ανωτερότητά τους, που ζει στο "εδώ και τώρα", και όχι στην "χώρα τού Ποτέ".

Όλοι οι άλλοι, έχουν ό,τι αντιστοιχεί σε αυτό που είναι οι ίδιοι.
Τίποτα.

8.10.10

Stimulation

Ο δρόμος προς την σεξουαλική ευχαρίστηση, δεν είναι ένας.
Είναι δύο.
Και όχι μόνο δύο, αλλά και παράλληλοι.
Το πως και αν διασταυρωθούν, είναι μεγάλο κατόρθωμα, και για τα δύο φύλα.

Δυστυχώς, όταν πρόκειται να συνευρεθούν γυναίκα-άνδρας, πρέπει να υπάρξουν εκατέρωθεν υποχωρήσεις. Ευτυχώς, διότι η θέληση για την διαδικασία μάθησης της/του συντρόφου, διαχωρίζει τον ενεργητικό από τον παθητικό άνθρωπο, τον ικανό από τον ανίκανο, τον ενδιαφερόμενο από τον αδιάφορο. Η διαδρομή είναι δύσκολη αλλά άκρως ενδιαφέρουσα.

Η διέγερση για τον άνδρα, είναι ένα μεγάλο τίποτα. Έχουμε ξαναπεί ότι το κέντρο εντολών δεν βρίσκεται στο κρανίο του. Όταν το πουλί του σηκώνεται, κατεβάζει τις ασφάλειες τού εγκεφάλου του, με τα γνωστά αποτελέσματα. Δεν έχει σημασία που, τι, πότε, που, πως, πόσο, με ποια.Όλα είναι ίσωμα. Και όσο δεν γνωρίζει την γυναίκα, τόσο είναι μονόδρομος και αδιέξοδο μπροστά του.

Η διέγερση για την γυναίκα, είναι μεγάλη υπόθεση. Για να σε φέρει ο δρόμος στο κρεβάτι της, πρέπει να έχεις περάσει πρώτα από το μυαλό της - στο μουνί της δεν μπορείς να απευθυνθείς. Ο εγκέφαλός της λειτουργεί 24/7/365, χωρίς κενά και διαλείψεις. Και αν αυτός δεν δώσει εντολή, οι πόρτες δεν ανοίγουν. Πρέπει να βρεις τρόπο να κά(μ)ψεις τις αντιστάσεις της.

Είναι δεδομένο, ότι ο άνδρας ερεθίζεται με εικόνες, ενώ η γυναίκα με λέξεις. Το να βλέπεις μία φωτογραφία με μία ξεβράκωτη γκόμενα / με την γλώσσα έξω / να κρατάει τα βυζιά της, και να σου σηκώνεται, δεν χρειάζεται να έχεις μυαλό. Το να πρέπει να χειριστείς το κέντρο λόγου σου, το απαιτεί. Τα βασικά πράγματα που διεγείρουν τις γυναίκες, είναι ελάχιστα. Ευγένεια, ενδιαφέρον - και η κορωνίς όλων -, χιούμορ. Όλα προϋποθέτουν έναν άνδρα ικανό να εκφράζεται. Όσο πιο έμπειρος ο άνδρας, τόσο μεγαλύτερη και η ευχέρεια που διαθέτει. Και τα τρία, είναι θέμα εκπαίδευσης που, χωρίς την παρουσία της γυναίκας, είναι αδύνατον να επιτευχθούν.

Και καθώς η εμπειρία δεν έχει τόσο να κάνει με τον χρόνο - όπως πολύ λανθασμένα θέλουμε να πιστεύουμε για όλους τους τομείς στην ζωή - όσο με ενεργητικότητα, μπορεί να βρεις έναν νεαρό άνδρα στα 20-25 του που οι γκόμενες να τον λατρεύουν, την ίδια στιγμή που μπορεί να γνωρίσεις έναν άνδρα στα 40-45 του που όταν ανοίγει το στόμα του πετάει μαλακίες, και οι γκόμενες δίπλα του να ψάχνουν την έξοδο κινδύνου. Η διαφορά τους είναι ότι ο μικρός το σπούδασε, και ο μεγάλος ούτε που πάτησε στις παραδόσεις, προτιμώντας τις χειρόγραφες ασκήσεις στο δωμάτιό του.

Εάν ένας άνδρας καταφέρει και μπει στο μυαλό μίας γυναίκας - που αυτό σημαίνει, όχι τυχαία, με υποτακτικής φύσεως κινήσεις -, η διέγερση είναι εξασφαλισμένη. Οι δρόμοι τους έχουν διασταυρωθεί, και το μόνο που μένει, είναι να συγχρονιστούν στο βάδισμα. Οι προειδοποιήσεις στον δρόμο της γυναίκας, είναι ένας φωτεινός σηματοδότης πάντα πορτοκαλί, και ένα και μοναδικό σήμα: Slow. Για να αλλάξει ο σηματοδότης σε πράσινο, και το σήμα σε Caution: Slippery When Wet, ο άνδρας πρέπει να είναι προσηλωμένος. Αλλά, κυρίως, προσγειωμένος.

Ο άνδρας - ως οπτικός τύπος -, γνωρίζει την διέγερση από πολύ μικρός, μόνος του. Είτε στατική είτε κινούμενη η εικόνα που τον διεγείρει, του προκαλεί τις φαντασιώσεις, που λίγο έχουν να κάνουν με την πραγματική φύση τής γυναίκας. Όσο περισσότερο καιρό παραμείνει στην (προ)εφηβική του εποχή, τόσο λιγότερες πιθανότητες έχει να καταλάβει το αντίθετο φύλο. Διότι ό,τι δημιουργείται στο μυαλό του, είναι μία σύνθεση από αναληθείς πληροφορίες σχετικά με την γυναίκα, επειδή όλα είναι σχεδιασμένα για τον αυνανισμό του. Και επειδή ο αυνανισμός και το sεx έχουν την ίδια κατάληξη, πιστεύει ότι η διαδικασία είναι στο χέρι του - κυριολεκτικά και μεταφορικά -, και οι γυναίκες πρόθυμες να κάνουν ότι έχει φανταστεί για να εκσπερματώσει.

Εάν, λοιπόν, δεν βγει έγκαιρα από την nirvana του, είναι πιθανό να ξοδέψει πολλά χρόνια από την ζωή του για να καταλάβει ότι από το Άλφα έως το Ωμέγα, μεσολαβούν άλλα 22 γράμματα. Που αυτό σημαίνει, ότι με μία γυναίκα δεν θα μπορέσει να φτάσει να κάνει ό,τι επιθυμεί, εάν δεν μάθει την αλφαβήτα, και ότι θα είναι αναγκασμένος να αποκλειστεί στις φαντασιώσεις. Που αυτό - πρακτικά - σημαίνει απομόνωση, και σε ηλικίες πέρα των 20-25, ξεκάθαρη απαξίωση του γυναικείου φύλου.

Όταν ο άνδρας μαθαίνει την αλφαβήτα - με μία, ή και περισσότερες, γυναίκα σε διδακτική έδρα -, καταλαβαίνει πως οι φαντασιώσεις που πλάθονται για την εκσπερμάτωση, δεν έχουν καμμία σχέση με την γυναικεία διέγερση, και ότι η γυναίκα δεν είναι μία συγκεκριμένη πρακτική, ένα συγκεκριμένο σημείο σώματος, μία παθητική φιγούρα στις σελίδες ενός περιοδικού που βρήκε κάτω από το στρώμα των γονέων του ή μία σελίδα που βρήκε ανοικτή στο internet, επειδή ο μεγαλύτερος αδερφός του πετάχτηκε για τσιγάρα. Αυτό τον φέρνει στην πραγματικότητα, με τις αληθινές γυναίκες - αυτές με την σάρκα και τα οστά -, και όσο πιο πολύ θέλει να πάει σε εκείνες, τόσο πιο εύκολα θα μάθει τι είναι. Και εκείνες, αλλά κυρίως εκείνος.

Η γυναίκα μπορεί να γνωρίζει την διέγερση μόνη της, αλλά για την πραγματική ηδονή εξαρτάται 100% από τον άνδρα. Μπορεί κι εκείνη να αυνανίζεται με εικόνες, και να έχει φαντασιώσεις, καθώς, όμως, αντιλαμβάνεται την διαφορά μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, το μόνο που πραγματικά επιθυμεί είναι η συνεύρεσή της με έναν άνδρα. Και ενώ όλοι ασχολούνται με το τι τραυματική εμπειρία βιώνει ένας άνδρας αν δεν αποδειχθεί καλός στις επιδόσεις του στο κρεβάτι, κανείς δεν αναφέρει καν, το πως αισθάνεται μία γυναίκα που πέφτει στο κρεβάτι με έναν άνδρα που το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το Ωμέγα, αφήνοντάς την μόνη να περιπλανάται σε έναν δρόμο που ο συνοδοιπόρος της την άφησε πίσω χιλιόμετρα. Το πρώτο συμβαίνει λίγες φορές στην ζωή ενός άνδρα, στην ζωή, όμως, της γυναίκας, συνέβαινε - και συμβαίνει - κατά κόρον.

Η φύση έχει πλάσει την γυναίκα με έντονη την διαίσθηση, και, φυσικά, την ικανότητα τής επικοινωνίας. Ο άνδρας έχει γεννηθεί με τεράστια αποθέματα ενέργειας, γιατί η φύση τον έπλασε, απλώς, κυνηγό. Κι ενώ το να είσαι κυνηγός σημαίνει να τρέχεις, να επιδιώκεις, να πολεμάς, το να είσαι ένα πλάσμα επικοινωνιακό με καθοριστική αισθητηριακή αντίληψη, σημαίνει ότι δεν περιμένεις τον άλλο με το ρόπαλο να έρθει για να σε ρίξει, ούτε να κάθεσαι σε μία εξέδρα για να χειροκροτείς κάθε φορά που φτάνει στο τέρμα-100στάρι χύνοντας. Έτσι, λοιπόν, ενώ το ένα φύλο είναι φανερά μονοδιάστατο από την φύση του, και το άλλο έχει δημιουργηθεί για να διευρύνει και να επεκτείνεται, καμμία γυναίκα δεν μπορεί να δεχθεί το "Μου σηκώθηκε, λέω να σε γαμήσω. Γουστάρεις; Κάνα τρίλεπτο λέω θα σε απασχολήσω".

Και φτάσαμε στις παραμύθες τής γυναικείας διέγερσης:

Η γυναίκα θέλει αγάπες, λατρείες και υπόσχεση γάμου, για να σου κάτσει = Η γυναίκα θέλει να την κάνεις να νοιώθει μοναδική για εσένα, με το να της το δείχνεις, αλλά περισσότερο με το να της το λες. Όλα τα άλλα, απλώς εκφράζουν την ασχετοσύνη, την βαρεμάρα σου, και μάλλον δίνεις άκυρη αξία στον εαυτό σου.

Η γυναίκα θέλει πολλή ώρα στοματικό sex = Όταν η γυναίκα δεν βρίσκει τίποτα άλλο σε σένα που να την φτιάχνει, μόνο με στοματικό sex θα σου ανοίξει τα πόδια. Κούραση, ε; Πήγαινε με άνδρα. Μην είσαι χαζός.

Η γυναίκα θέλει να την χαϊδεύεις με τις ώρες = Το δέρμα δεν συγκρατεί μόνο τα εσωτερικά όργανα στην θέση τους, είναι όργανο από μόνο του. Η γυναίκα έχει πολύ λεπτότερη επιδερμίδα από τον άνδρα, και είναι 10 φορές πιο ευαίσθητη από την δική σου, χοντρόπετσε. Είναι και ο υποσυνείδητος λόγος, που όταν την ρωτούν τι κοιτά πρώτα σε έναν άνδρα, θα απαντήσει "τα χέρια του". Όταν την χαϊδεύεις διεγείρεται δραματικά, όσο όταν εσύ όταν χαϊδεύεις το πουλί σου - δεν σου λέω τι παθαίνει όταν την χαϊδεύεις εκεί που φαντάζεσαι, γιατί δεν έχω να σου δώσω παράδειγμα, επειδή δεν έχεις σημείο επάνω σου που να αντιστοιχεί, αλλά και να σου πω ότι θα ήταν σαν να είχες 100 πουλιά, και τα χάϊδευες συγχρόνως, πάλι δεν θα μπορούσες να το διανοηθείς. Ξέχνα το. Μείνε με τον εαυτό σου που θέλει λιγότερα και σε συγκεκριμένο σημείο.

Η γυναίκα θέλει μόνον αγκαλιές = Η αγκαλιά - και, πιο συχνά, το άγγιγμα - είναι ο τρόπος που επικοινωνεί μία γυναίκα. Οι τρόποι επικοινωνίας της με τους γύρω, εκφράζονται κυρίως με απτικές κινήσεις. Αυτή είναι η φύση της. Εάν την αγκαλιάζεις, σημαίνει ότι ζητάς να επικοινωνήσεις μαζί της. Κι εκείνη, αν της αρέσεις, το δέχεται γιατί αυτό αποζητά. Η αγκαλιά στην ερωτική διαδοχή, μεταφράζεται σε αναζήτηση αληθινής επαφής, σε εκδήλωση ερωτισμού, ακόμα και προστασίας, υπό την έννοια "εγώ είμαι εδώ, και θα φροντίσω για 'σένα". Αν δεν έχεις καταλάβει ακόμη ότι η γυναίκα θέλει τον άνδρα ιππότη, σταμάτα να πηδάς γκόμενες που τις πληρώνεις για να σου λένε τι "γαμάω" άνδρας είσαι. Γιατί δεν είσαι.

Και για να συνοψίσουμε.
Μπορεί αυτό να μην το καταλαβαίνουν οι άνδρες, αλλά μία γυναίκα για να διεγερθεί πρέπει να την βλέπεις σαν βασίλισσα και να φέρεσαι υποτακτικά. Και, δυστυχώς, όταν δεν είσαι μέσα στο BDSM όλα αυτά σου πέφτουν λίγο βαριά. Αλλά είναι η αλήθεια. Η μοναδική ανωτερότητα που είναι επιθυμητή από έναν άνδρα προς μία γυναίκα, είναι να είναι με μία λέξη "gentleman". Και όλες οι εκφράσεις ενός gentleman, είναι πάντα υποτακτικές. Όσο απελευθερωμένη κι αν είναι μία γυναίκα, όσο προχωρημένη, αυτό που την ολοκληρώνει είναι ένας άνδρας που έχει ξεφύγει από το "πάμε, ρε μαλάκα, στην τουαλέτα να δούμε ποιος χύνει πιο πολύ;!", και μαθαίνει μαζί της την δική της αλφαβήτα - που για κάθε γυναίκα μπορεί να έχει διαφορετικά γράμματα, αλλά οι λέξεις που σχηματίζουν δεν αλλάζουν ποτέ.

(Θέλω να γράψω ότι όλος ο ερωτισμός προέρχεται μόνον από έναν υποτακτικό άνδρα, αλλά ούτε η ετικέττα είναι η σωστή, ούτε η ώρα έχει έρθει γι' αυτήν, ούτε κι εγώ θα είμαι αντικειμενική... Αλλά θα σκάσω! Ok. Θα γράψω μόνον αυτό: ο ερωτισμός ενός υποτακτικού, δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με 100 vanilla άνδρες. Όχι γιατί είναι καλύτερος. Αλλά γιατί είναι αυτό το ένστικτο που τον καθοδηγεί. Γιατί γεννιέται. Δεν γίνεται...).

Όσο για τους υπόλοιπους.
Δεν χρειάζεται να γίνει κάποιος υποτακτικός. Ούτε να εισχωρήσει στο BDSM. (Όχι ότι ένας υποτακτικός - θα το πω! - δεν θα ήταν σπουδαίος δάσκαλος...). Αυτό που χρειάζεται να κάνει, είναι να κρατά πάντα στο μυαλό του, ότι η γυναίκα είναι ένα πλάσμα από την φύση του ερωτικό, και εάν δεν εκφράζει τον ερωτισμό του λεκτικά και απτικά, δεν υπάρχουν υποκατάστατα για την διέγερσή της. Αν κάποιος τα κάνει από το ένστικτό του - και δεν είναι υποτακτικός -, είναι σπουδαίος άνδρας. Αλλά κι αν κάποιος χρειάζεται να τα μάθει, δεν έχει παρά να το ζητήσει.

Όλα είναι μία ερώτηση: "μπορείς να μου μάθεις;".