Communication

Το ότι κάποιες φορές τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, δεν είναι πρόσφατη ανακάλυψη. Το ότι κάποια μπορεί να εκφράζουν το εντελώς αντίθετο τής ενέργειας, είναι ένα φαινόμενο γένους αρσενικού. Το "γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο", μπορεί να κάψει αμέτρητα εγκεφαλικά κύτταρα μίας γυναίκας που αδυνατεί να συλλάβει το μέγεθος τής κληρονομικής μαλακίας ενός άνδρα. (Ναι, όσο θα μιλάμε για άνδρες, η μαλακία θα είναι βασικό θέμα των post).

Μία γυναίκα μπορεί να σου σπάσει τα αρχείδια με τις γκρίνιες της, με τα νάζια της, με τα σχέδιά της, αλλά - ακόμα κι αν δεν σου λέει κάτι ξεκάθαρα - μπορείς να καταλάβεις τι είναι αυτό που θέλει, τελικά. Ένας άνδρας, μπορεί να αντιδράσει με μία πράξη που έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με ό,τι ήξερες μέχρι τότε για εκείνον. Θα το κρίνεις αψυχολόγητο; Θα κάνεις λάθος. Θα το πεις "μαλακία"; Δεν θα πέσεις και πολύ έξω. Μόνο που αυτό το είδος τής μαλακίας δεν έχει να κάνει με το σύνηθες. Αλλά με το ίδιο του το φύλο.

Όταν ζούσαμε ακόμα στις σπηλιές, η τροφή ήταν μία πολύ δύσκολη υπόθεση. Λόγω τής μυϊκής του δύναμης - που του επέτρεπε να τρέχει και να σκαρφαλώνει πάνω σε δέντρα -, ο άνδρας έπρεπε, εκτός τού να κυνηγήσει, να προφυλάσσεται από τα άγρια θηρία. Αυτός είναι και ο λόγος που το λίπος συσσωρεύεται στην κοιλιά του, στην πρώτη περίπτωση - έπρεπε να μην βαραίνει τα πόδια του, και να μην τον εμποδίζει να τρέχει, δίνοντάς του το βάρος μπροστά. Και αυτός είναι ο λόγος που η πλάτη του έχει πολύ πιο σκληρό δέρμα από το γυναικείο, στην δεύτερη - για να προστατεύει τον οργανισμό του από τις αιφνίδιες επιθέσεις των ζώων, που μπορούσαν να του προκαλέσουν μολύνσεις, αποτρέποντας τις πληγές και περιορίζοντάς τες σε (βαθιές) αμυχές, προκειμένου να επιβιώνει. Οι γυναίκες τής φυλής έμεναν πίσω, συγκεντρωμένες, με τα παιδιά τους. Έπρεπε να συντηρούν με ξύλα την φωτιά, να προσέχουν τα μωρά τους, να έχουν τον νου τους στα τότε όμορφα κατοικίδιά τους: σκορπιούς, φίδια, αρουραίους. Αυτός είναι και ο λόγος που το λίπος συσσωρεύεται στην περιφέρειά τους, για να μπορούν να έχουν αποθέματα ενέργειας κυρίως για τον θηλασμό, όταν ο άνδρας θα γυρνούσε με άδεια χέρια ή λιγότερη τροφή από εκείνη που θα αρκούσε.

Με αυτόν τον τρόπο (δια/επι)βίωσης, γυναίκα και άνδρας, ανέπτυξαν διαφορετικές ικανότητες, αλλά και συναισθήματα. Όλα εξαρτώμενα από έναν και μόνο παράγοντα: την επικοινωνία. Η γυναίκα, μέσω τής συζήτησης, έμαθε να χτίζει σχέσεις, να συννενοείται ακόμα και με τα μισά λόγια, να κατευνάζει καταστάσεις, να είναι διαλακτική, να αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά ακόμα κι αν κάποιος δεν της το εξέφραζε, να ακούει ανεπαίσθητους ήχους διότι μπορεί να σήμαιναν κίνδυνο κυρίως για τα παιδιά της. Ο άνδρας ήταν κυρίως μόνος, το να παραμιλά θα έθετε σε κίνδυνο την ζωή του, και - σε αντίθεση με την γυναίκα που ανέπτυσσε ομιλία και ακοή, δίνοντας βάση ουσιαστικά σε ήχους -, ανέπτυξε την όρασή του και την ικανότητα να αποφεύγει, τρέχοντας. Τα βασικά συναισθήματα, επομένως, ήταν συγκεκριμένα. Για την γυναίκα, η συναίσθηση και η στοργή, για τον άνδρα, ο φόβος και η αποφυγή. Κι ενώ για τον άνδρα ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου το να μην βάλει τα κλάμματα και να μην αρχίζει να ουρλιάζει, βλέποντας την αρκούδα να τρέχει κατά πάνω του με τα σάλια να της τρέχουν από το στόμα, για την γυναίκα ήταν ζήτημα επιβίωσης το να έχει καλές σχέσεις με τις άλλες γυναίκες και τα παιδιά τής φυλής, κατά πρώτον, και με τον άνδρα σε δεύτερη μοίρα.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι ο άνδρας έμαθε να κυνηγά, να αποφεύγει, να φέρνει. Και η γυναίκα να οργανώνει, να αισθάνεται, να μιλά. Κι ας αφήσουμε τις σπηλιές και τους προγόνους μας, και ας έρθουμε στο σήμερα, με ένα ωραίο παραμύθι, που - ιδίως κάποιες 10ετίες πριν - ήταν εξαιρετικά δημοφιλές. Το παραμύθι έχει τίτλο: "Οι Γυναίκες Είναι Συναισθηματικές, και οι Άνδρες Eίναι Ψυχροί". Το έχει γράψει άνδρας, και το έχουν συντηρήσει εκατομμύρια από δαύτους. Γιατί εάν το έγραφαν γυναίκες, θα λεγόταν: "Οι Γυναίκες Φαίνονται Συναισθηματικές, και οι Άνδρες το Παίζουν Ψυχροί". Αλλά δεν θα ήταν παραμύθι.

Η ικανότητα τής επικοινωνίας, ήταν ο βασικός στόχος εναντίον των γυναίκων, από άνδρες που δεν μπορούσαν να επικοινωνήσουν ούτε καν με τους ίδιους τους τούς εαυτούς. Γεγονός καθόλου παράξενο, όταν ένα είδος με υπανάπτυκτη λογική, κρίνει κάποιο άλλο, που το κύριο χαρακτηριστικό του είναι η ανώτερη αντιληπτική αίσθηση. Έτσι, αυτή η επινόηση των καθυστερημένων ανδρών - προκειμένου να καλύψουν την περιορισμένη τους αντίληψη, και παράλληλα να υποβιβάσουν την διαίσθηση των γυναικών -, κατέληξε να μεταφράζει το συναίσθημα σε αδυναμία, και την ψυχρότητα σε δύναμη. Και, δυστυχώς, οι ρίζες είναι πάντοτε στο χώμα, που αυτό σημαίνει ότι αν δεν θέλεις να τις δεις, μπορείς να τις παραβλέψεις, διότι αν έβλεπες ότι έγραφαν επάνω τους "επικοινωνία", δεν θα μπορούσες να εξηγήσεις γιατί ο δικός σου καρπός δεν έχει αναπτυχθεί το ίδιο με του άλλου. Θα μπορούσες, όμως, να παρουσιάσεις ό,τι έβλεπες όπως σε σύμφερε. Γιατί η αλήθεια ήταν αλλού.

"Επικοινωνία" σημαίνει "έκφραση". Όσο πιο καλά/πολύ εκφράζεσαι, τόσο πιο καλά/πολύ επικοινωνείς. Όσο πιο καλά/πολύ επικοινωνείς, τόσα περισσότερα συναισθήματα γνωρίζεις / εκφράζεις / αναζητάς. Η επικοινωνία φέρνει τους ανθρώπους κοντά, τους δένει, τους βοηθά να κατανοήσουν την ίδια τους την φύση. Το συναίσθημα σε κάνει αγαπητό, δοτικό, δεκτικό. Όλα αυτά, προκαλούσαν μεγάλο προβληματισμό σε ένα φύλο που δεν ήθελε να μπει στον κόπο να εκπαιδευτεί. Διότι η επικοινωνία - και, συνεπώς, το συναίσθημα - θέλει δουλειά, θέλει να παραδέχεσαι τα λάθη σου, να μάθεις να πέφτεις αλλά και να ξανασηκώνεσαι, να κάνεις το πρώτο βήμα. Η έλλειψη επικοινωνίας οδηγεί στην απομόνωση, στην αποξένωση, στην παντελή έλλειψη αυτογνωσίας, την ανικανότητα συναίσθησης των πάντων. Αλλά όταν είσαι μόνο με τον εαυτό σου, νοιώθεις μοναδικός. Και όταν ανήκεις σε ένα φύλο που δεν καταλαβαίνει και πολλά, είναι πολύ πιο εύκολο να λοιδορείς το αντίθετό σου, από το να προσπαθείς να το εξερευνήσεις - ιδίως, δε, όταν δεν έλκεσαι από αυτό. Και δεν θα μπορούσες να παρασύρεις και την μάζα στην ομαδική παράκρουση, αλλά εκείνη αρκείται στα φαινόμενα, και όχι στην ουσία. Η στολή του δύτη είναι βαριά, και πρέπει να κολυμπήσεις, ενώ το αερόστατο σε κάνει και βόλτες: όσο πιο ελαφρύς, τόσο πιο από ψηλά.

Η γυναίκα μπορεί να εκφέρει 6.000 έως 8.000 λέξεις την ημέρα, ενώ ο άνδρας μόλις τις μισές 2.000 έως 4.000. Όσο πιο επικοινωνιακή είναι μία γυναίκα, τόσο περισσότερο μιλά. Ο άνδρας, όσο ανεπτυγμένος κι αν είναι επικοινωνιακά, μιλά μετρημένα. Για να μιλήσει περισσότερο, πρέπει να έχει λόγο. Η γυναίκα γεννιέται με περισσότερο από έναν: αγάπη, ενδιαφέρον, οικειότητα, συναίσθηση. Αυτοί είναι και ο λόγοι που μία γυναίκα θα αγγίξει ή θα φιλήσει κάποιον, ανεξαρτήτως φύλου. Και αυτός θα είναι και λόγος, που όταν μία γυναίκα ανακαλύψει ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει με κάποιον, θα του πει: " μην με αγγίζεις!", και σπανιότατα "μην μου μιλάς!". Η απτική επικοινωνία, είναι πολύ σημαντικότερη για εκείνη από την λεκτική, λόγω τής υπεραναπτυγμένης συναίσθησης που διαθέτει να αντιλαμβάνεται κάτι που μπορεί να της κρύβεις - με άλλα λόγια, κάτι που δεν της λες. Μία γυναίκα που μιλά, θα προκαλέσει το ενδιαφέρον ενός άνδρα περισσότερο από μία άλλη που είναι λιγομίλητη: όσο πιο πολύ μιλά, τόσο περισσότερο τού δίνει το σήμα τής απελευθερωμένης, τόσο μεγαλύτερη αξιολογεί την σεξουαλικότητά της. Ένας άνδρας που περιφρονεί την γυναικεία ανωτερότητα, θα προτιμήσει μία γυναίκα-φυτό, γιατί δεν θα μιλά πολύ, θα μιλά, μάλλον, σιγά/αργά, κι έτσι θα είναι ακίνδυνη για τον ελλειμματικό ή ανύπαρκτο ανδρισμό του.

Η έκφραση των συναισθημάτων μας, δεν είναι λεκτική - είναι, συντριπτικά, σωματική. Μόλις το 7% είναι λόγια. Το 93% είναι έκφραση προσώπου και στάση σώματος. Η γυναίκα μπορεί να αντιληφθεί 2.000 έως 3.000, και ο άνδρας μόλις χίλιες έως 2.000. Η γυναίκα έχει συνολικά 20.000 "τρόπους" επικοινωνίας, ενώ ο άνδρας μόλις 7.000. Και αν οι στατιστικές κουράζουν, μπορούμε να το πούμε απλά: όσα πτυχία επικοινωνίας, δημοσίων σχέσεων, διπλωματίας, management, ψυχολογίας, και να πάρει ένας άνδρας σε μία ολόκληρη ζωή, ποτέ δεν θα μπορέσει να φτάσει την επιδεξιότητα μίας γυναίκας, επειδή εκείνη γεννιέται με όλα αυτά, επειδή είναι γραμμένα στο DNA της. Γι' αυτό κι όταν μία γυναίκα κοιτάζει έναν άνδρα, βλέπει τον χαρακτήρα του - μάτια, χέρια, εκφράσεις -, κι όταν ένας άνδρας κοιτάζει μία γυναίκα, βλέπει τα βυζιά της. Η γυναίκα καταλαβαίνει πολλά περισσότερα από μία κίνησή του, και την αναλύει. Το μυαλό του άνδρα φτάνει μέχρι λίγα εκατοστά πιο κάτω: στο πουλί του - εάν θεωρήσουμε ότι βρίσκεται μέσα στο κρανίο του, αν όχι, δεν κάνει βήμα.

Έτσι, εύκολα μπορούμε να μάθουμε πως να χειριζόμαστε το αντίθετο φύλο. Για την γυναίκα, πρέπει να ανέβεις σκαλοπάτια: με το να μάθεις να μιλάς. Για τον άνδρα, αρκεί να πέσεις χαμηλά: με το να μάθεις τι είναι αυτό που τον ξε/καυλώνει. Κι αυτά εξηγούν γιατί είναι λογικό να υπάρχουν τόσοι άνδρες που έχουν δίπλα τους γυναικούλες και φυτά, ενώ σπάνια θα γνωρίσεις γυναίκα που να έχει τέτοια διαστροφή. Για την γυναίκα σημασία έχει η επικοινωνία, για τον άνδρα η εκσπερμάτιση.

Κι ας ξαναγυρίσουμε στο παραμύθι.

Η δυνατότητα τής γυναίκας να επικοινωνεί και να εκφράζεται, στο ηλίθιο μυαλό τού άνδρα άναβε κόκκινα λαμπάκια, εκείνα που άναβαν και στους προγόνους τους: εκείνα τού φόβου. Με το να καθαρίζει λέγοντας "αυτό είναι, απλώς, συναίσθημα", απέκρυπτε τον δικό του φόβο. Φόβο για εκείνη, φόβο για την ανεπαρκή ικανότητα συνομιλίας, φόβο να διεγερθούν τα συναισθήματά του. Ο διέγερση τού πουλιού του ήταν αρκετή, όταν μπορούσε να επιδεικνύει στους φίλους του ότι γαμάει. Στην γυναίκα δεν είχε ανάγκη να αποδείξει κάτι άλλο, διότι φρόντιζε να την μαντρώνει στο σπίτι, για να του φροντίζει τα παιδιά με το όνομα τής μανούλας και του πατερούλη, να του σιδερώνει τα πουκάμισα, και να του φτιάχνει παστίτσιο τις Κυριακές. Όσο για τα συναισθήματα, υπήρχε τρόπος να τα αγνοήσει: το έπαιζε αφεντικό, σφυρίζοντας αδιάφορα. Το "σφυρίζω αδιάφορα", μεταφράζονταν σε "είμαι κυρίαρχος", ενώ στην ουσία σήμαινε "δεν έχω ιδέα τι να κάνω". Κι όταν δεν γνωρίζουμε κάτι - ή, πιο σωστά, δεν θέλουμε να μάθουμε -, δεν μπορεί να μας βλάψει.

Έβλαψε, όμως, εκατομμύρια γυναικών - και συνεχίζει να βλάπτει. Όταν ο άνδρας είναι συναισθηματικά ανώριμος - και αυτό έχει μόνο μία εξήγηση: αδιαφορία για την γυναικεία ανωτερότητα -, το συναίσθημα τού είναι άγνωστο, και τον φοβίζει. Όσο τρελό κι αν ακούγεται, η ιστορία είναι γεμάτη από αντράκια που αγάπησαν παράφορα - αίσθημα δυνατό, αλλά συγχρόνως και πρωτόγνωρο - μία γυναίκα, αλλά την παράτησαν για να παντρευτούν μία άλλη - τις περισσότερες φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Εκείνες νόμιζαν ότι είχε παράλληλη σχέση, γιατί αυτό έλεγε η λογική. Το αντράκι, όμως, δεν έχει λογική. Αλλά ούτε και συναίσθημα. Έχει φόβο. Και προκειμένου να παραδοθεί στην αγάπη μίας γυναίκας, παντρεύονταν μία άλλη για την οποία δεν είχε συναισθήματα, για να αποδείξει στον εαυτό του ότι δεν τρέχει τίποτα, και ότι όλα είναι καλά. Αλλά δεν ήταν.

Αυτή είναι η αντίδραση στον φόβο τού καμμένου αρσενικού μπροστά στην γυναικεία υπεροχή. Η αντίληψή του, έχει σταματήσει στις τάξεις τού δημοτικού, όταν τραβούσε τα μαλλιά τού κοριτσιού που του άρεσε. Κι ενώ εκείνο πήγαινε τρέχοντας στην μαμά του, και της έλεγε πόσο κακός είναι ο Αντωνάκης, και πόσο την μισεί, εκείνο το μαλακισμένο ήταν τρελά ερωτευμένο μαζί του. Αλλά όταν είναι μικρός - προτού ανακληθεί οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα -, αυτό που θα του βγει στην επιφάνεια, είναι το συναίσθημα τού φόβου. Είναι το ίδιο συναίσθημα που τα προκαλεί να πλακώνονται μεταξύ τους όταν είναι μικρά, και να καταλήγουν να γίνονται τρομερά ανταγωνιστικοί ο ένας με τον άλλον, όταν μεγαλώσουν: ο φόβος ότι χάνουν τον έλεγχο. Αν το αρσενικό μεγαλώσει αλλά δεν ωριμάσει - το συναίσθημα που αισθάνεται και που το σπρώχνει να επικοινωνήσει με το εκ φύσεως ώριμο θηλυκό -, του προκαλεί δυσφορία, φόβο, και αυτό το αποβάλλει μέσω οργής και θυμού, και τις περισσότερες φορές, δια της βίας. Το αντράκι θα θεωρήσει το συναίσθημα επικίνδυνο, θα καταλάβει ότι προκαλεί απώλεια τού ελέγχου, ότι θα κινδυνέψει να πέσει η μάσκα τής "ψυχρότητας", και όπως οι πρόγονοί του θα το έβαζαν στα πόδια όταν θα έβλεπαν τον λύκο να τους ορέγεται, έτσι κι εκείνος θα στραφεί στις μπεκάτσες - όπου "μπεκάτσες" = γυναικούλες.

Η συναισθηματική τους ανωριμότητα, η ανικανότητα να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, τους απαγορεύει την επικοινωνία, και όσο εκείνη είναι απούσα, απούσα είναι και η γυναίκα. Κι εκεί πρέπει να ψάξουμε για την μανούλα. Όταν η μανούλα δεν έχει εκπαιδεύσει τον γιο της, ο γιος της πρέπει να είναι σίγουρος ότι καμμία γυναίκα δεν θα αναλάβει να το κάνει. Όταν η μανούλα διατηρεί αυτό το εν δυνάμει δέντρο σε πόα, το κάνει για τον χειρίζεται - πιθανόν γιατί με τον άνδρα της δεν τα έβγαλε πέρα -, έτσι ώστε καθώς μεγαλώνει εκείνο, να αναγνωρίζει τον χειρισμό ως έκφραση συναισθήματος, κι όταν αυτός δεν μπορεί να επιτευχθεί με μία γυναίκα, θα μεταμορφωθεί σε θυμό και οργή. Γιατί το να αισθανθεί κάτι για μία γυναίκα, προϋποθέτει να θέλει να χάσει τον έλεγχο - αυτόν που δεν έχει, αλλά τι να κάνουμε -, και εάν δεν θέλει, ο χειρισμός είναι εκείνος που θα του τον δώσει. Θα είναι πλαστός. Αλλά με τι προσόντα να το καταλάβει; Γι΄αυτό και βλέπεις τόσα αγχωμένα αντράκια να το παίζουν βαρύμαγκες. Γι' αυτό και θα ακούσεις πολλά από αυτά, να δηλώνουν ότι "δεν θέλουν να κάνουν σχέση για να μην πληγωθούν" - που είναι από τα τραγικότερα πράγματα που μπορεί να ακούσει κανείς από έναν άνδρα, και εκεί - πάλι - πρέπει να ψάξεις για την μανούλα.

Το πως είναι αυτή η μανούλα, είναι εύκολο. Είναι μία γυναικούλα, που βολεύτηκε με ένα άλλο αντράκι που το έπαιζε ιστορία, φρόντισε να γκαστρωθεί, σταύρωνε τα δάκτυλά της 9 μήνες για να βγάλει γιο από το μουνί της, όταν τον έβγαλε τον έβαζε συνέχεια να το κοιτάζει για να είναι και το μόνο που θα αναγνωρίζει, αρνήθηκε να της κόψουν τον ομφάλιο λώρο γιατί ο γιος της θα ήταν ο μόνος "δικός της". Είναι η ίδια η μανούλα, που όταν πήγαινε μαζί του στο super market και της κοπανιόνταν στους διαδρόμους ζητώντας Milko, εκείνη δεν το έπαιρνε από το αυτί σούρνωντας στο σπίτι για να το βάλει τιμωρία, αλλά το ρωτούσε: "θέλεις και μία σοκολάτα;". Όταν η ίδια δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα δικά της συναισθήματα, και αρνούνταν να βάλει σε μία τάξη τον ίδιο της τον εαυτό, πως μπορούσε να γίνει αγαπητή από το παιδί της, εφ' όσον μόνο να το χειριστεί μπορούσε; Αυτό το παιδί - ως ενήλικας - θα ξέρει τι είναι "όχι" από μία γυναίκα, όταν δεν θα μπορεί να επικοινωνήσει μαζί της; Μάλλον, όχι.

Το κακομαθημένο, ναρκισσιστικό, εγωϊστικό κωλοπαίδι, ο "άνδρας τής ζωής της", αυτό που το κρατούσε σε ένα ροζ συννεφάκι για να μην μπορεί να της ξεφύγει - το ροζ ενδέχεται να αποτελέσει και λέξι-κλειδί στην ενήλικη ζωή του -, θα βγει στον κόσμο, κι όταν θα καταλάβει ότι ούτε οι άνθρωποι - και κυρίως -, ούτε οι γυναίκες τού στρώνουν τούς δρόμους με δάφνες για να περάσει, θα μάθει να τους μισεί. Διότι όταν κάποιος μεγάλωσε με χειρισμό, μόνο να χειρίζεται ξέρει. Και περιμένει κι εσύ να τον χειριστείς, γιατί αυτό γνώρισε από την μανούλα ως "αγάπη". Οι χειριστικοί άνδρες, είναι οι άνδρες εκείνοι που μία μανούλα τούς μεγάλωσε δίνοντάς τους ό,τι ζητούσαν. Κι αυτά είναι νόμος. Κι από εκείνη την στιγμή, θα παλεύει κάθε μέρα τής ζωής του για να αποδεικνύει - με οποιονδήποτε τρόπο - ότι είναι ανώτερος κι ότι έχει τον έλεγχο. Αλλά δεν θα υπάρξει ούτε μία στιγμή που θα τον κατηγορήσει μία γυναίκα που καταλαβαίνει. Γιατί για όλα φταίει μία άλλη γυναίκα - μία ανάξια γυναίκα, η μανούλα του.

Και πάμε σε εκείνους που ξέρουν τι είναι συναίσθημα, αλλά προτιμούν να αγαπούν μόνο τον εαυτό τους, γιατί η γυναίκα θέλει δουλειά, κι εκείνοι βαριούνται που ζουν. Όσο για την επικοινωνία, δεν χρειάζονται πολλά, αφού το πουλί τους είναι το είδος εκείνο που τους εκφράζει γιατί τους συνδέει: (με τα) αρχείδια. Η τωρινή εποχή είναι ο παράδεισός τους - λόγω internet -, διότι τι να την κάνεις την γυναίκα, φίλε, όταν υπάρχουν ανατομικές καρέκλες για να ξεκουράζεις τον πήχυ σου την ώρα που την παίζεις. Στον μαλάκα, ο φόβος είναι δεδομένος. Ο φόβος τής γυναικείας υπεροχής, είναι πολύ μεγαλύτερος από οποιοδήποτε άλλο είδος άνδρα, γιατί του αρέσει, γιατί τον κάνει να αισθάνεται κακομοίρης, και η κακομοιριά είναι το σήμα κατατεθέν του. Ο μαλάκας - αν τον χτυπήσει η πέτρα κατά λάθος, και τον πετύχει στο χέρι -, θα αφήσει το πουλί του μόνο για ένα φυτό. Γυναίκα δεν πρόκειται να δει, γιατί δεν θέλει, είναι ευτυχισμένος εκεί που κάθεται, και συνήθως εκεί που κάθεται, τον παίρνει - χωρίς να είναι σίγουρο αν μιλάμε μόνο για τον ύπνο.

Ο μαλάκας και το φυτό, θα κάνουν μία σχέση άγονη - άσχετο το ότι μπορεί να κάνουν και παιδιά, διότι αυτό τούς παρέχει την "απόδειξη" ότι "μπορούν" μέσα από την παθητικότητά τους να κάνουν κάτι που δεν χρήζει και μεγάλης ενέργειας, και που μπορεί να γίνει ακόμη κι αν κλείσεις τα μάτια, και, σε τελική ανάλυση, να λένε κι αυτοί ότι κάτι έκαναν. Δεν μπορούν να αγαπήσουν, αμφότεροι, γιατί ο ένας τρέμει την γυναίκα, και την άλλη ποιος άνδρας θα την ήθελε αν δεν έχει γλάστρες; Μπορούν, όμως, να στηριχθούν ο ένας στον άλλον. Και ενώ δεν υπάρχει η παραμικρή επικοινωνία, υπάρχει, όμως, τεράστια ανάγκη. Ο ένας συμπαρίσταται στην ανικανότητα τού άλλου, καλύπτοντας το κενό τής ανύπαρκτης σεξουαλικότητάς τους, δημιουργώντας μία τεράστια μιζέρια που τους ακολουθεί σαν σύννεφο πάνω από τα κεφάλια τους, αλλά που την φροντίζουν σαν παράσημο στο στήθος τους. Ο άνδρας αυτός, κρατιέται μακριά από τις γυναίκες, διότι η γυναίκα έχει απαιτήσεις, κι εκείνος ως μόνη απαίτηση έχει την ανάρτηση περισσοτέρων porno clip στο διαδίκτυο. Θα σου ορκιστεί, όμως, ότι την γουστάρει, αλλά τα δάκτυλά του θα είναι γεμάτα από το σπέρμα του - απόδειξη ότι λέει ψέματα. Και μέχρι εκεί.

Για να κλείσουμε, με το αγαπημένο μου. Τους άνδρες.
Ο άνδρας που μαθαίνει να επικοινωνεί με την γυναίκα, που αντιλαμβάνεται ότι το συναίσθημα είναι υπαρκτό μόνο όταν εκδηλώνεται - όχι με λόγια, αλλά με πράξεις -, που μπορεί να αφήσει τον εαυτό του ελεύθερο να κλάψει όταν το νοιώσει - μην μπερδευόμαστε με τους Βασιλάκηδες Καΐλες, που θέλουν συνέχεια να εκτονώνουν την έντασή τους, πνίγοντάς σε με την ευθύνη ότι κάτι δεν κάνεις εσύ καλά -, που μπορεί να σε αγκαλιάσει και να σου πει "σ' αγαπάω", χωρίς να φοβάται ότι εσύ δεν αισθάνεσαι το ίδιο για εκείνον, που θεωρεί το όλο ζήτημα τού "ελέγχου" και της "ψυχρότητας" μία υποκρισία και μισή, είναι ο άνδρας που μπορεί να μην σου μοιάζει ούτε στο μικρό του δακτυλάκι, αλλά θα ξέρεις, ότι έχει κάνει προσπάθεια να ξεφύγει από κοινωνικές νόρμες, νόρμες που τον ήθελαν "κάπως", όπως, δηλαδή, δεν είναι, γιατί έσκαψε μέσα του, κι αυτό που βρήκε δεν ήταν μία πλαστή συμπεριφορά σε εσένα - και κυρίως στον ίδιο του τον εαυτό -, αλλά η αλήθεια.

Κι αυτή η αλήθεια τον θέλει πολύ πιο ευαίσθητο από εσένα, πολύ πιο ρομαντικό, τον έχει αποδεσμεύσει από τα παραμύθια. Και μπορεί να σου ζητήσει να του πεις ένα - γιατί έτσι τον έχουν συνηθίσει. Τότε να του διαβάσεις τον "Μικρό Πρίγκηπα", για να μάθει τι είναι ικανό να κάνει ένα αρσενικό όταν αγαπάει, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει, ότι πιθανόν να συναντήσει εμπόδια στον δρόμο του που θέλουν να το κοροϊδέψουν προσφέροντάς του υποκατάστατα, αλλά εκείνο ξέρει, πως ό,τι αγαπάει έχει γεννηθεί για να το φροντίζει, κι αν αυτό για τον Μικρό Πρίγκηπα ήταν ένα τριαντάφυλλο, για έναν άνδρα δεν μπορεί να είναι παρά μία και μόνο γυναίκα. Εκείνη στην οποία θα αφοσιωθεί, θα παραδοθεί, και θα αφήσει όλες τις πόρτες τής ψυχής του ανοικτές για να ζήσει όσα περισσότερα μπορεί μαζί της.

Και το παρακάτω, δεν μου ξεφεύγει. Θέλω να το γράψω, γιατί είναι σημαντικό.

Αν ένας άνδρας σού πει ότι δεν μοιάζει με τους άλλους, μην αλλάξεις παραμύθι. Να επιμείνεις, όμως, στο σημείο όπου ο Μικρός Πρίγκηπας συναντά την αλεπού. Και κάνε μία μικρή διόρθωση: δεν είσαι εσύ εκείνη που τον φοβάται, αλλά ότι υπάρχει περίπτωση να σε φοβηθεί εκείνος. Γιατί ο δικός σου ερωτισμός βγαίνει σε παράξενες μορφές, που όσο κι αν θέλει να τις ζήσει, μπορεί να τον τρομάξουν. Και ζήτησέ του ό,τι κι η αλεπού. Όταν θα κλείσεις το βιβλίο και τον δεις να κοιμάται, μην περιμένεις να ξυπνήσει. Διώξε τον. Εάν κοιμάται, σημαίνει ότι τον ενδιέφερε μόνο το παραμύθι. Και ότι θέλει να ζήσει τον δικό του μύθο.

Αν ένας άνδρας είναι περισσότερο άνδρας από τον μέσο όρο, θα είναι σκλάβος. Κι αν κι εσύ είσαι όπως εγώ, το ίδιο παραμύθι να του διαβάσεις. Και να κάνεις όλα τα παραπάνω, μέχρι να φτάσεις στην τελευταία σελίδα. Αν είναι, όντως, σκλάβος, θα περιμένει να τον κοιτάξεις, με τα μάτια ορθάνοικτα. Τότε μπορείς να του πεις, ότι για εκείνον μπορεί να είσαι το δικό του τριαντάφυλλο, αλλά η δική σου ποικιλία βγαίνει με πολλά αγκάθια. Κι ότι εάν ποτέ πληγωθεί, δεν θα είναι επειδή θέλεις το κακό του. Θα είναι επειδή έτσι γεννήθηκες. Κι επειδή κι εκείνος γεννήθηκε έτσι - αλλά από την άλλη πλευρά -, θα καταλάβει όταν θα του εξηγήσεις, ότι μπορεί εκείνη την στιγμή να είσαι αμείλικτη και να τον ματώσεις, την αμέσως επόμενη, όμως, έχεις την ικανότητα να γίνεσαι η πιο έμπειρη νοσοκόμα, και να κλείνεις επιδέξια τις πληγές του. Και τότε, όχι μόνο δεν θα φοβάται, αλλά θα περιμένει να πληγωθεί ξανά, και ξανά, και ξανά.

Εάν δεν είσαι σαν εμένα, να ξέρεις ότι όταν ο άνδρας είναι ανοικτός στην επικοινωνία - και, συνεπώς, στα συναισθήματά του -, η αγάπη του εκδηλώνεται με τον ίδιο τρόπο που εκδηλώνεται και η δική σου: με την φυσική επαφή. Μπορεί να χρειαζόμαστε τα λόγια τους για να έχουμε καλή επικοινωνία, αλλά καμμιά φορά τα λόγια είναι, απλώς, λόγια, και κάποιος , ενδεχομένως, να τα χρησιμοποιεί. Καμμιά φορά, λοιπόν, υπάρχουν άνδρες που δεν τα καταφέρνουν, γιατί κάποιες δεν ήθελαν να τους τα διδάξουν - και σίγουρα είχαν τον σκοπό τους. Μπορεί, αυτός ο άνδρας να θέλει να του τα μάθεις εσύ, για να μπορεί να επικοινωνεί καλύτερα μαζί σου. Μην σε πειράξει. Έχεις τις πράξεις του που μπορείς να "διαβάσεις". Για τον ίδιο, ακριβώς, λόγο: επειδή πέρασαν χρόνια για να εκδηλωθούν λεκτικά, έμαθαν να "μιλούν" περισσότερο με αυτές.

Γιατί όταν αγαπάμε κάποιον, θέλουμε να περνάμε τον περισσότερο χρόνο μαζί του. Δεν έχει σημασία εάν κοιτάζουμε το ηλιοβασίλεμα ή αν μαγειρεύουμε ή αν καθόμαστε και βλέπουμε τα πουλιά να πετάνε ή πηδιόμαστε. Η απόδειξη τής αγάπης είναι μία, και για τα δύο φύλα: θέλουμε να είμαστε μαζί. Με λόγια ή χωρίς, αυτό είναι το δείγμα τής καλής επικοινωνίας, με τον άλλον, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Αυτό λέγεται "αγάπη", και σε ό,τι αφορά τον άλλον, αλλά και σε ό,τι αφορά εμάς τους ίδιους. Γιατί ο άνθρωπος που δεν αγαπάει τον εαυτό του, δεν μπορεί να αγαπήσει εσένα. Και πιο συγκεκριμένα: ο άνδρας που δεν αγαπάει τον εαυτό του ή δεν ενδιαφέρεται για την ίδια του την φύση, δεν μπορεί ούτε εσένα να αγαπήσει, ούτε να εκτιμήσει την ανωτερότητα της δικής σου.

Όσο για εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το να μην επικοινωνείς και να μην εκφράζεσαι, σε κάνει δυνατό, σε κάνει άνδρα, θα πω το γνωστό "καλά κάνουν" και το τετριμμένο "ό,τι δίνεις, παίρνεις". Για εκείνους που βλέπουν καλά, δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Διότι αντιλαμβάνονται ότι η δύναμη δεν είναι ανδρικό στοιχείο: είναι καθαρά γυναικείο. Τι σχέση μπορεί να έχει ένας άνδρας με την δύναμη, όταν δεν αναφερόμαστε στην μυϊκή; Και τι είδους επικοινωνία μπορεί να έχει με τους γύρω του, όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει με εκείνη;

Η δύναμη είναι στα χέρια τής γυναίκας.
Και δεν υπάρχουν άνδρες που δεν το ξέρουν.
Μόνον άνδρες που θέλουν να το αγνοούν.