Όταν το καλοκαίρι παρατήρησα ότι δεν έρχονταν νέα mail στην ηλεκτρονική διεύθυνση, υπέθεσα πως είτε είχα καλύψει τους περισσότερους με τις αναρτήσεις είτε δεν υπήρχαν άλλες απορίες. Δεν φανταζόμουν ότι είχαν κατέβει οι αναρτήσεις τού acapela. Κι όταν μπήκα στο cm - μετά από τρεις μήνες -, έμεινα με το στόμα ανοικτό. Σελίδες ολόκληρες με mail, από nick - έστω και στην πλειονότητά τους μη ενεργά- που μόνο σχέση με το BDSM δεν είχαν, και το ότι δεν υπήρχε το "thyra13" ήταν απλώς θέμα χρόνου.
Δεν ξέρω τι να πω.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω.
Θα είναι ένα μπερδεμένο post, αυτό ξέρω μόνο...
Πρώτα από όλα, δεν έχω προλάβει να διαβάσω παρά ελάχιστα. Δεν είναι μόνο πολλά. Είναι ατελείωτα. Αλλά και υπέροχα... Υπάρχει κάποιος που ρωτά που να μου στείλει ντοκυμανταίρ για γάτες, επειδή μου αρέσουν, Χριστούλη μου... Το πιο αστείο, έως τώρα, το έστειλε κάποιος άλλος: "Υ.Γ. Τι γίνεται εδώ μέσα??????!!!!!". Κι επειδή δεν έχει έρθει η ώρα ακόμα, βρήκα την καταλληλότερη, περιεκτικότερη και λακωνικότερη απάντηση, σε ένα ημερολόγιο:
10/12/2010 2:32:32 PM: Unbelievable... almost all profiles are fake… Smart ass men, cyber freaks, money-makers, wannabe-cowards. Keep going people...
[Παράθεση κατόπιν αδείας των χρηστών "OwnerSadist"]
(Η σειρά δεν είναι απαραίτητη. Εάν προσέξετε κάθε τι που γράφουν, πολύ καλά - από το πρώτο, μέχρι το τελευταίο -, θα σας μείνουν λίγες απορίες μέχρι να μιλήσουμε γι' αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω τώρα, είναι ότι όσο ανώμαλη είμαι για τους vanilla, τόσο πιο ανώμαλη είμαι για τους BDSM-ers. Αυτό να κρατήσετε. Αρκεί προς το παρόν).
Τα λόγια είναι φτωχά για να σας ευχαριστήσω για τις προτάσεις σας, τις παρατηρήσεις σας, το ενδιαφέρον σας, τα καλά σας λόγια, και ιδίως για το ότι μπαίνετε στην διαδικασία να με ψάχνετε. Με τον τρόπο σας, με κάνετε να ενδιαφέρομαι περισσότερο για αυτό το blog, γιατί εγώ κολλάω με τα άτομα που ενδιαφέρονται, και μόνο από αυτά μπορώ να παίρνω κίνητρα. Θέλω, ωστόσο, να πω, ότι όπως δεν είμαι guru τού BDSM, έτσι δεν είμαι και guru τών σχέσεων. Είμαι guru τού εαυτού μου. Κι εδώ θα αναφέρω κάτι που είχε πει ο Nietzsche: "Αυτός είναι ο τρόπος μου. Ποιος είναι είναι ο δικός σου; Ο τρόπος, δεν υπάρχει". Και θα το παραφράσω σε: "Αυτή είναι η άποψή μου. Η άποψη, δεν υπάρχει". Ό,τι διαβάζετε, είναι οι δικές μου διαπιστώσεις. Είτε μέσα από τις δικές μου εμπειρίες είτε μέσω άλλων, αυτά είναι τα συμπεράσματά μου. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Αυτό που μου έχει δώσει όλες αυτές τις γνώσεις, είναι η επαφή μου με τους ανθρώπους. Μόνη μου - όσα βιβλία και να διάβαζα, σε όσα σεμινάρια και να πήγαινα -, δεν θα κατάφερνα ποτέ τίποτα. Ευχαριστώντας, λοιπόν, εμένα, ουσιαστικά, ευχαριστείτε όλους εκείνους που μου μίλησαν ανοικτά, για θέματα που όχι στον πιο κοντινό τους άνθρωπο δεν είχαν μιλήσει, αλλά κάποιοι ούτε που μπορούσαν να τα αποδεχθούν.
Πιθανόν κάποιοι να φαντάζονται ότι είμαι ένας άνθρωπος πολύ υπεράνω, πολύ "κάτι", ότι όλη την μέρα διαβάζω Chomsky, και έρχομαι σε επαφή με άτομα τής υψηλής διανόησης από τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Λυπάμαι - κι αυτό είναι τρόπος τού λέγειν, διότι γουστάρω αφάνταστα - που θα τους ξενερώσω, αλλά αυτήν την εποχή παρακολουθώ το Big Brother, το οποίο βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, και μακάρι να υπήρχε τρόπος να παρακολουθώ κάθε χρόνο την συμπεριφορά 10-15 εσώκλειστων ατόμων, και σε ό,τι είχε να κάνει με τον χαρακτήρα τους αλλά και σε ό,τι είχε να κάνει με τους άλλους.
Αυτό όσον αφορά και με το τι διασκεδάζω - που δεν είναι τα reality μαγειρικής, όπως πολύ λογικά υπέθεσαν κάποιοι -, γιατί η τηλεόραση δεν μου προσφέρει πλέον ψυχαγωγία, όπως κάποτε με τις εκπομπές που τηλεφωνούσαν ανθρωπάκια και έλεγαν τον πόνο τους. Τότε, εκτός από τις αρχές που ένοιωθα το στόμα μου να μουδιάζει και την λιποθυμία να έρχεται αγκαζέ με το εγκεφαλικό - διότι όσο και να σε ενδιαφέρει η ανθρώπινη φύση, η μαλακία σε άμετρες δόσεις δεν αντέχεται, φίλε... -, διασκέδαζα πραγματικά. Και αυτό που με διασκέδαζε ακόμα περισσότερο, ήταν τα σχόλια που κάναμε με τους άλλους μετά. Μιλάμε για τρελές εποχές, γεμάτες από γέλια μέχρι δακρύων, που αναπολούμε μέχρι σήμερα. Και θα αναφέρω ένα τηλεφώνημα, που μου το θύμισε ένας φίλος μου την περασμένη εβδομάδα, όταν συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, και καταλήξαμε να χτυπιόμαστε στα τραπέζια, με τον κόσμο γύρω μας να απορεί.
Μία μέρα, πήρε μία ηλικιωμένη κυρία, η οποία με το "καλημέρα" άρχισε να κλαίει και να σπαράζει. Το panel θορυβήθηκε και προσπαθούσε να την κατευνάσει, πιστεύοντας ότι της συνέβαινε κάτι τραγικό, όταν την άκουγαν να λέει μέσα από τα αναφιλητά: "Το έχασα το παιδάκι μουουου... Τον έχασα τον γιο μουουου...". Όταν την ψιλοσυνέφεραν, την ρώτησε η παρουσιάστρια φοβισμένα: "Τι του συνέβη;...". Κι εκεί που περιμέναμε να ακούσουμε ότι τον σκότωσε ο άνδρας ή ο εραστής τής καλής του - γιατί το θέμα ήταν τύπου "Το Τρίτο Άτομο στην Σχέση" -, εκείνη, πριν ξαναξεσπάσει σε λυγμούς, απάντησε: "Παντρεύτηκε και έφυγεεε...". (...) Η έκφραση άλλαξε στα πρόσωπά τους, έγινε μία παύση, και η υποψιασμένη παρουσιάστρια επανήλθε με άλλη ερώτηση: "Πόσο χρονών είναι το παιδί σας;". Και ακούστηκε η απάντηση: "Σαρανταπέντεεε...".
Διασκέδαζα και με άλλους, αλλά κι αυτοί εξαφανίστηκαν. Που είναι η Στέλλα, που είναι η Βέρα, που είναι η Julia, που είναι η Μαριάννα; - που είναι ο Wagner, που είναι ο Puccini; (διάολε, μέχρι κι αυτοί μου έλειψαν!). Οπότε, εάν κάποιος θέλει να πιστεύει για εμένα κάτι άλλο από αυτό που είμαι, θα τον παρακαλούσα να ξαναγυρίσει στην φούσκα του και να μας κάνει την χάρη να μας αφήσει ήσυχους. Το internet είναι ένας μεγενθυτικός φακός, που κάτω από αυτόν όλα - και όλοι - μοιάζουν τεράστια, μοναδικά, ιδανικά. Το internet προσφέρεται για εξιδανίκευση ατόμων, πραγμάτων και καταστάσεων, σε όσους το έχουν ανάγκη, αλλά και σε όσους έχουν όφελος. Κι εγώ, απλώς, συγκεντρώνω σε κείμενα ό,τι (δεν) βλέπει ο καθένας γύρω του.
Η ζωή είναι πολύ μικρή, για να ζεις το όνειρο τού άλλου.
Δεν έχει σημασία εάν σε κάποιον αρέσουν τα μαστίγια και σε κάποιον άλλον τα coochie-coochie, αν σε κάποιον αρέσουν τα χαστούκια και σε κάποιον άλλον τα χάδια, αν σε κάποιον αρέσουν τα σκληρά λόγια και σε άλλον τα γλυκόλογα. Σημασία έχει, ότι όταν έρχεται η στιγμή που βάζεις το κλειδί στην πόρτα και μπαίνεις σπίτι σου, ο άνθρωπος που σε περιμένει να σου δίνει την ηρεμία, την αρμονία και την ισορροπία, μέσω της προσωπικότητάς του. Και το κάνει γιατί το κάνεις κι εσύ για εκείνον. Και όταν η σχέση βασίζεται στην ειλικρίνεια και την καλή επικοινωνία, δεν μπορεί παρά να είναι αληθινή. Και αληθινή και ξεκάθαρη σχέση, σημαίνει ότι θέλεις να συμπληρώνεσαι αλλά και - το σπουδαιότερο - να συμπληρώνεις.
Όλα τα άλλα που μοιάζουν με σχέσεις, είναι απλώς τα δεκανίκια που χρησιμοποιούν τα ανθρωπάκια για να εκμεταλλεύονται τους άλλους, βαφτίζοντας "αγάπη" τον φόβο τού να μείνουν μόνοι, επειδή ξέρουν ότι αν δείξουν τον δόλιο πραγματικό εαυτό τους δεν θα τους θέλει κανείς. Γιατί κριτήριά τους μπορεί να είναι μία εξωτερική εμφάνιση, ένας τραπεζικός λογαριασμός, μία ανύπαρκτη προσωπικότητα, και τα κίνητρά τους ένα καταφύγιο για την ανικανότητά τους, μία τέντα για την δειλία τους, ένας φράχτης για τις ενοχές τους. Κι όταν επιλέγεις ένα αντικείμενο για να σε καλύψει, είναι όλα καλά, όταν, όμως, επιλέγεις έναν άνθρωπο, όλα είναι λάθος. Και δεν είναι ότι δεν το ξέρεις. Είναι ότι δεν σε νοιάζει.
Αλλά κανείς δεν παίρνει τίποτα από εσένα, εάν εσύ δεν του το δώσεις.
Οπότε, για να έχεις εσύ καταφύγια/τέντες/φράχτες, σημαίνει ότι κι άλλος ψάχνει κάτι ανάλογο, χωρίς να σου λέει τι πραγματικά είναι/θέλει, και σε μεταχειρίζεται με τον ίδιο τρόπο όπως κι εσύ, γιατί είναι νόμος τής ανθρώπινης φύσης να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που εκπροσωπεί ό,τι/όσα αξίζεις. Ο σύντροφος που έχουμε επιλέξει, είναι ο καθρέφτης μας. Αν γυρίζουμε και βλέπουμε ότι είναι σκατά, δεν είναι επειδή κοιτάζουμε εκείνον. Είναι επειδή αυτό που βλέπουμε εκείνη την στιγμή, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Κι αν αυτό είναι σκατά, τότε εμείς είμαστε απόσκατα.
Έχω έναν αγαπημένο ξάδερφο. Ήμασταν, από παιδιά, μυστήρια τραίνα: πολύ κλειστοί, πολύ λιγομίλητοι, πολύ μοναχικοί. Και ήμασταν ίσοι αλλά όχι όμοιοι. Δηλαδή. Ενώ εγώ ήμουν πολύ κοινωνική, είχα τρελές αντιπάθειες, εκείνος ήταν μάλλον αντικοινωνικός, αλλά τον συμπαθούσαν όλοι. Μεταξύ μας, μιλούσαμε με τις ώρες. Με τις ώρες, όμως. Αλλιώς, κανείς άλλος δεν μπορούσε να μας πάρει κουβέντα. Κάποια στιγμή, μία από τις πολύ καλές μου φίλες, μου ανακοίνωσε ότι παντρεύεται τον καλό της. Κι αν δεν μου έλεγε "και από τον Ιούνιο θα λέγομαι και Κ..." - γιατί το όνομά του το γνώριζα -, θα πήγαινα στον γάμο τού ξαδέρφου μου χωρίς να το ξέρω! Διότι αν περίμενα από εκείνον να μου το πει, δεν θα έμενα μαλάκας να την κοιτάζω. Εκείνος κι εγώ, έχουμε ένα κοινό πάθος: τις βόλτες με το αυτοκίνητο. Και ταιριάζουμε απόλυτα, γιατί εκείνος θέλει να οδηγεί, κι εγώ να καπνίζω στην θέση τού συνοδηγού, ενώ και οι δύο θέλουμε να ακούμε κλασσικό rock.
Όταν συναντηθήκαμε μετά από χρόνια - γιατί μετά τον γάμο έφυγαν στο εξωτερικό -, μετά από τις αγκαλιές και τα γέλια, και την ώρα που κατέβαινα τα σκαλιά για να φύγω, ήρθε πίσω μου και μου είπε: "Μην κανονίσεις τίποτα. Θα πάμε βόλτα". Μπορεί να ήταν το παλιό γνωστό σύνθημα, αλλά υπέθεσα ότι θα βγαίναμε όλοι μαζί. Όταν, όμως, ήρθε να με πάρει, είχα την ίδια αίσθηση που είχα και παλιά, όταν εξαφανιζόμασταν τρέχοντας στους δρόμους, κάνοντας τρελά χιλιόμετρα. Κι ενώ είμαι έτοιμη να με πάρουν τα κλάμματα - το είδος τής συγκίνησης που σου προκαλείται όταν με κάποιον επικοινωνείς - ξαναζώντας τα παλιά, απόρησα. Ήταν η μοναδική φορά που το μυαλό μου καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής δεν ήταν εκεί, δεν μπορούσα να απολαύσω ό,τι μας άρεσε. Όταν σταματήσαμε κάπου για να πάρουμε ένα εμφιαλωμένο ποτό, τον ρώτησα: "Αυτό το κάνεις επειδή συναντηθήκαμε μετά από τόσα χρόνια;". "Όχι", μου απάντησε αμέσως. "Δεν έχω σταματήσει να το κάνω".
Όταν επιστρέψαμε - μετά από ώρες οδήγησης και συζήτησης - περασμένα μεσάνυχτα, βρήκα την ξαδέρφη μου ξύπνια, αλλά ήσυχη, ήρεμη, χαμογελαστή. Περίμενα να μείνουμε μόνες, και αυτός είναι ο διάλογός μας, όταν εκείνος μπήκε για μπάνιο κι εμείς στην κουζίνα:
-Ανησύχησες;
-Όχι.
-Σου είπε ότι θα πηγαίναμε βόλτα;
-Μου είπε ότι θα πάει εκείνος, όχι για εσένα.
-Και δεν κοιμήθηκες;
-Όχι, δεν μπορώ να κοιμηθώ αν λείπει από το κρεβάτι, και τον περιμένω.
-Το κάνει συχνά;
-Ποιο; Το να φεύγει με το αυτοκίνητο;
-Ναι.
-Από τότε που γνωριστήκαμε.
-Συγγνώμη... Από τότε που γνωριστήκατε, σηκώνεται και φεύγει, όπως όταν ήταν ελεύθερος;...
-Ναι.
Κι ενώ εγώ είχα γκρεμιστεί με ό,τι άκουγα, εκείνη δεν είχε πάψει στιγμή να χαμογελάει, να μου χαϊδεύει το χέρι σαν να προσπαθούσε να με παρηγορήσει γιατί δεν καταλάβαινα, να ετοιμάζει τσάι, και να μου προσφέρει τσιγάρα.
-Και δεν σε πειράζει; Δεν φοβάσαι ότι κάτι κάνει, κάπου πάει; Δεν αισθάνεσαι ότι σε "παρατάει";
-Όχι! Όταν γνωριστήκαμε μου είπε ότι του αρέσει να φεύγει με το αυτοκίνητο, σε ανύποπτο χρόνο. Το ήξερα πριν παντρευτούμε. Δεν έχει να κάνει με εμένα. Γιατί με "παρατάει"; Εκείνος, το ξέρεις ότι όπου και να τον καλούν, δεν αργεί ποτέ να γυρίσει σπίτι, γιατί ξέρει ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς εκείνον; Κι αν ήθελε να κάνει κάτι, θα περίμενε την στιγμή που θα έφευγε με το αυτοκίνητο, και θα μου το έλεγε; Δεν θα το έκανε στα κρυφά;
Δεν είχα τι να πω. Όταν ήρθε κι εκείνος και κάθησε δίπλα της, κατάλαβα ότι δεν ήταν ο ξάδερφός μου και η φίλη μου αυτοί που έβλεπα. Στα μάτια μου ήταν η προσωποποίηση τής ιδανικής σχέσης, και στο μυαλό μου μία έννοια: επικοινωνία. Και αυτή η σκηνή, είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχω ζήσει, σε σχέση με το πόσο γερά θεμέλια μπορεί να έχει ένα ζευγάρι, που δεν θέλει να παραμυθιάσει ούτε τον εαυτό του, ούτε τον άλλον.
Γιατί ελευθερία, δεν είναι η απουσία δεσμεύσεων. Είναι η ικανότητα να διατηρώ αυτό που είμαι εγώ, και παράλληλα να σέβομαι αυτό που είναι ο άλλος, μέσα στην σχέση - είτε αυτή είναι vanilla είτε αυτή είναι D/s. Αυτό είναι ο θεμέλιος λίθος των σχέσεων, αυτό που σου δίνει την σταθερότητα. Εάν δεν είναι έτσι, τότε δεν μιλάμε για σταθερότητα αλλά για στασιμότητα. Και μπορεί πολλοί να θέλουν να πιστεύουν ότι είναι το ίδιο, αλλά δεν είναι. Σταθερότητα, σημαίνει κίνηση. Στασιμότητα, σημαίνει αδράνεια. Κάποιος που έχει πατημένα τα φρένα στην ζωή, δεν μπορεί να είναι ενεργητικός, δεν μπορεί να πάει ούτε μέτρο παραπέρα. Σημαίνει άνθρωπο που βαριέται να περπατήσει, και περιμένει εσένα να τον πάρεις στην πλάτη.
Η κοινωνική με την προσωπική ζωή, είναι αλληλένδετες. Δεν υπάρχει άνθρωπος που είναι ενεργητικός στην κοινωνική του ζωή, και είναι παθητικός στην σχέση του, στο κρεβάτι του. Κατά τον ίδιο λόγο, ένας άνθρωπος που είναι παθητικός στην κοινωνική του ζωή, δεν μπορεί να είναι ενεργητικός στην σχέση του, στο κρεβάτι του. Δεν γίνεται να είμαι δραστήρια κοινωνικά, και στο κρεβάτι να είμαι κότα, ούτε να είμαι ψοφίμι στην κοινωνική μου ζωή, και στο κρεβάτι να κάνω παπάδες. Μην μπερδεύεστε με το "vanilla" και το "BDSM", γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε που αποτελούμε τα κομμάτια και των δύο. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που φύτρωσαν στην γη, ούτε που έπεσαν από τα δέντρα, ούτε που ήρθαν από άλλον πλανήτη. Μην με ρωτάτε γιατί διαφέρουμε. Δεν διαφέρω από κάποιον που δεν φοράει κλασσικούς κορσέδες. Διαφέρω από κάποιον που τον φορά για μόστρα. Δεν είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβετε. Ούτε μπορώ να επιλέξω κάποιον σύντροφο επειδή γουστάρει να βλέπει τούς κλασσικούς κορσέδες. Γιατί εμένα με ενδιαφέρει εκείνος που είναι πρόθυμος να καθήσει να τους δέσει, όση ώρα και να του πάρει, όσο κι αν δυσκολευτεί, γιατί αρέσουν - κυρίως - σε εμένα. Αυτή είναι η διαφορά μας. Όχι στο "τι". Στο "πως".
Δύο πράγματα είναι ο άνθρωπος - εκτός από το "ένα τίποτα":
Χαρακτήρας και περιβάλλον.
Αλληλεπιδρούν, και ό,τι υπερισχύσει.
Σε περίπτωση που υπερισχύει κάτι αρνητικό:
Αν είναι περιβάλλον, κάνε τα πάντα για να του δώσεις να καταλάβει, και είναι βέβαιο ότι μαζί σου μπορεί να γίνει τα πάντα.
Αν καταλάβεις ότι είναι χαρακτήρας, σήκω και φύγε, αμέσως, και μην διανοηθείς να πεις ούτε μία λέξη παραπάνω.
Στην πρώτη περίπτωση, πρέπει να δαπανήσεις χρόνο και λόγο, αλλά θα τα πάρεις πίσω διπλά και τρίδιπλα, σε πολλές μορφές και εκφάνσεις, και θα κερδίσεις την εκτίμησή του, διότι θα αναγνωρίσει ό,τι έκανες για εκείνον.
Στην δεύτερη περίπτωση, κάθε λεπτό και κάθε λέξη είναι χαμένη ενέργεια, δεν θα πάρεις ούτε το ελάχιστο - αν όχι το απόλυτο τίποτα - πίσω, και πολύ πιθανόν να βρεθείς κατηγορούμενη, διότι όσο εσύ προσπαθούσες μέχρι να καταλάβεις, εκείνος έβλεπε έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να τον πείσει για "κάτι".
Και όλα αυτά μάς εξηγούν γιατί πολλές φορές "την πατάμε". Και ίσως σταματάμε να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους - που δεν μας φταίνε σε τίποτα και είναι ανέντιμο να πληρώνει κάποιος τα χρέη τού άλλου -, πληγωνόμαστε, κλαίμε, βρίζουμε, τα πάντα. Αλλά αυτό είναι η ζωή: ενέργεια. Αν την δώσεις, θα σου επιστραφεί εις διπλούν. Γιατί μπορεί να "την πάτησες" τώρα, αλλά έχεις τα εφόδια για την επόμενη επαφή σου. Αν δεν την δώσεις, σημαίνει ότι δεν την έχεις. Οπότε δεν μπορείς και να έχεις επαφές ούτε με τον άλλον, ούτε με εσένα, ούτε με το περιβάλλον σου. Αν κρατήσω πίσω αυτό που είμαι, μπορεί να μην βρεθεί άνθρωπος για να το φτύσει και να κοιμάμαι ήσυχη, αλλά κάποια στιγμή θα πέσω σε κώμα. Αν το αφήσω, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεθεί κάποιος που το ψάχνει. Μην απογοητεύεστε. Μην σταματάτε. Η ζωή είναι δρόμος για όλους. Το ότι επιλέγουμε την λωρίδα που αντιστοιχεί στην ενέργεια που έχουμε, μας δίνει την δυνατότητα να βρούμε συνοδοιπόρους. Αν επιλέξουμε να φρενάρουμε, θα μας ποδοπατήσει το πλήθος, και θα μας κλωτσήσει στην άκρη για να κάνουμε παρέα με τα ψόφια γατόσκυλα, επειδή παύουμε να είμαστε άνθρωποι και γινόμαστε εμπόδια.
Ξέρω πως έχω απαντήσει στα μισά από όσα έχω διαβάσει, αλλά θέλω να αναφέρω κάτι που οι περισσότεροι ζητάτε: κάτι από την "καθημερινότητά" μου, κάτι από το "σήμερα", "που δεν έχει σχέση με το παρελθόν", το BDSM.
Το περασμένο Σάββατο ήμουν καλεσμένη σε μία γιορτή. Γνώρισα κάποιον με τον οποίο γίναμε αμέσως φίλοι. Μιλούσαμε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια, γελάσαμε πολύ, ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Όταν, μετά τα γενικά και αόριστα για τον κόσμο και τον καιρό, φτάσαμε στις ερωτήσεις τύπου λευκώματος, με ρώτησε: "Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;". Του απάντησα το Rock the Casbah, των Clash. Ξεσηκώθηκε και με ρώτησε: "Έχεις δει το ντοκυμανταίρ τού Temple, για τον Joe Strummer;!".
Εκείνη την στιγμή μελαγχόλησα, αλλά προσπάθησα να μην το δείξω. Δεν ήθελα να του πω ότι για εμένα ο Strummer, από τότε που ήμουν παιδί, ήταν κάτι που δεν ήξερα τι. Ότι μου έβγαζε μία αγάπη, ένα είδος προστατευτικής προσοχής, έλξη. Για κάποιον λόγο, κάτι μου έλεγε σαν άνθρωπος. Δεν ήθελα να του πω, ότι άργησα να μάθω ότι υπήρχε η ταινία, ότι κανείς δεν μου το είχε πει γιατί ήξερε ότι από τότε που έμαθα ότι πέθανε - και το έμαθα με πολύ άσχημο τρόπο -, δεν έκλαψα, αλλά πένθησα σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος. Δεν ήθελα να του πω ότι δεν θα το άντεχα να δω την ζωή του, αν αυτό που ήταν πραγματικά δικαιολογούσε τα παράξενα συναισθήματά μου προς εκείνον.
Αλλά δεν του είπα τίποτα. Μόνον απάντησα "όχι". Και μου είπε χαρούμενος: "Θέλεις να σου το φέρω αύριο πριν φύγω, να το δεις;!". (...) Προσπάθησα να το αποφύγω: "Μα, αύριο φεύγεις το πρωΐ, πότε να μου το φέρεις; Όταν θα γυρίσεις, δεν πειράζει...". "Εγώ θα γυρίσω μετά από έναν μήνα!", επέμεινε. "Σιγά μην περιμένεις έναν μήνα να το δεις! Θα πεταχτώ αύριο να σ'το φέρω, μην σε ανησυχεί!". (...) Προσπάθησα να το πάρω αλλιώς: "Αυτό σημαίνει ότι θα έρθεις στις 8 χαράματα, που αυτό σημαίνει θα με ξυπνήσεις, που αυτό - μπορώ να σε διαβεβαιώσω - δεν θέλεις να το δεις στην ζωή σου...". Ανένδοτος. (...) Δεν τον πείραζε. Και το πήρα απόφαση.
Όντως, την Κυριακή το πρωΐ ξύπνησα με το κουδούνι - και με πολλά νεύρα, επίσης, αλλά τι να κάνω αφού η μοίρα μου ήθελε με το ζόρι να δω τον Strummer... -, ο άνθρωπος, μπορεί να μην το έδειξε, αλλά ένα εγκεφαλικό θα πρέπει να το υπέστει Κυριακοπρωϊνιάτικα, γιατί είμαι τρελό θέαμα για πρωΐ, λέμε..., και επέστρεψα στο κρεβάτι μου με το DVD τού Strummer αγκαλιά κάτω από τα σκεπάσματα - το ότι εγώ κι ο Strummer θα βρισκόμασταν αγκαλιά έστω κι έτσι, ούτε που το είχα φανταστεί...
Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα φοβερό για την φαντασία μου. Όσο περνούσε η μέρα, τόσο περισσότερο προσπαθούσα να ξεχάσω ότι έχω το DVD, και ότι ήταν στο χέρι μου να μάθω την αλήθεια. Το απομεσήμερο, την ώρα που έκανα την siesta μου, το πήρα απόφαση. (...) Δεν θα γράψω τι αισθάνθηκα. Έχω ξαναπεί ότι δεν έχω μεγάλες δυνατότητες στο να μετατρέπω συναισθήματα σε λέξεις. Αλλά και να μπορούσα, δεν θα μου έφταναν όχι σεντόνια, ούτε τόπια post για να τα εκφράσω. (...) Εάν δεν το έχετε δει, θα έπρεπε να το σκεφτείτε να το δείτε. Είναι τόσο ιδανικό παράδειγμα πραγματικού ανθρώπου, πραγματικού άνδρα, που δεν μπορώ να σας δώσω να το καταλάβετε.
Κι ενώ κρατιόμουν με νύχια και με δόντια σε όλη την διάρκεια του ντοκυμανταίρ, το τέλος του με γονάτισε. Ενώ για δύο ολόκληρες ώρες είμαι τόσο στενοχωρημένη και μοιάζω με νεκρή, και ενώ με κρατούσαν λίγο ζωντανή οι σκηνές που έδειχνε σε κοντινά το δέρμα του - δεν υπάρχει αυτό το δέρμα σε άνδρα... δεν υπάρχει, λέ-με... να τον έχεις ξαπλωμένο στο κρεβάτι σου με ορούς και καθετήρες κανονικά, να μην σου σηκώνεται από εκεί, για να μπορείς να τον χαϊδεύεις ώρες/βδομάδες/μήνες, φίλε... -, στο τελευταίο λεπτό, με πήρε το παράπονο. Έκλαιγα απαρηγόρητη, με μαύρο δάκρυ, αναγνωρίζοντας το γιατί το υποσυνείδητό μου είχε φάει τέτοιο κόλλημα με εκείνον.
Και θα κλείσω με αυτό.
Μπορεί να γράφετε ότι ενώ εσείς είστε έτσι, οι άλλοι είναι αλλιώς. Γιατί αυτό και γιατί το άλλο. Μην αναρωτιέστε: σκεφτείτε. Σκεφτείτε τι κάνετε εσείς λάθος. Αφήστε τούς γύρω σας. Αν κάτι δεν πάει καλά στην προσωπική μας ζωή - εγώ δεν διαχωρίζω vanilla και BDSM-ers -, δεν είναι επειδή φταίνε οι άλλοι: είναι επειδή φταίμε εμείς και ό,τι είμαστε. Ό,τι είμαστε, αλλάζει. Και να μην στενοχωριέστε ποτέ για κάποιον άλλον, όσο δικός σας άνθρωπος κι αν είναι. Η ζωή μας είναι επιλογές. Δεν υπάρχει κανένας που δεν έχει ευθύνη για ό,τι είναι και ό,τι του συμβαίνει. Κι αν δεν θέλει να αλλάξει, δεν είναι επειδή δεν μπορεί: Έχει λόγο. Ψάξτε τον. Κι αν εγώ - γιατί μπορεί να είμαι τρελή, γιατί μπορεί να είμαι δόλια, γιατί μπορεί να μην ξέρω τι λέω - σας φαίνομαι λίγη, δείτε την ταινία τού Temple για τον Strummer. Και τεντώστε τα αυτιά σας στο τελευταίο λεπτό.
Σας ευχαριστώ όλους.
Δεν ξέρω τι να πω.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω.
Θα είναι ένα μπερδεμένο post, αυτό ξέρω μόνο...
Πρώτα από όλα, δεν έχω προλάβει να διαβάσω παρά ελάχιστα. Δεν είναι μόνο πολλά. Είναι ατελείωτα. Αλλά και υπέροχα... Υπάρχει κάποιος που ρωτά που να μου στείλει ντοκυμανταίρ για γάτες, επειδή μου αρέσουν, Χριστούλη μου... Το πιο αστείο, έως τώρα, το έστειλε κάποιος άλλος: "Υ.Γ. Τι γίνεται εδώ μέσα??????!!!!!". Κι επειδή δεν έχει έρθει η ώρα ακόμα, βρήκα την καταλληλότερη, περιεκτικότερη και λακωνικότερη απάντηση, σε ένα ημερολόγιο:
10/12/2010 2:32:32 PM: Unbelievable... almost all profiles are fake… Smart ass men, cyber freaks, money-makers, wannabe-cowards. Keep going people...
[Παράθεση κατόπιν αδείας των χρηστών "OwnerSadist"]
(Η σειρά δεν είναι απαραίτητη. Εάν προσέξετε κάθε τι που γράφουν, πολύ καλά - από το πρώτο, μέχρι το τελευταίο -, θα σας μείνουν λίγες απορίες μέχρι να μιλήσουμε γι' αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω τώρα, είναι ότι όσο ανώμαλη είμαι για τους vanilla, τόσο πιο ανώμαλη είμαι για τους BDSM-ers. Αυτό να κρατήσετε. Αρκεί προς το παρόν).
Τα λόγια είναι φτωχά για να σας ευχαριστήσω για τις προτάσεις σας, τις παρατηρήσεις σας, το ενδιαφέρον σας, τα καλά σας λόγια, και ιδίως για το ότι μπαίνετε στην διαδικασία να με ψάχνετε. Με τον τρόπο σας, με κάνετε να ενδιαφέρομαι περισσότερο για αυτό το blog, γιατί εγώ κολλάω με τα άτομα που ενδιαφέρονται, και μόνο από αυτά μπορώ να παίρνω κίνητρα. Θέλω, ωστόσο, να πω, ότι όπως δεν είμαι guru τού BDSM, έτσι δεν είμαι και guru τών σχέσεων. Είμαι guru τού εαυτού μου. Κι εδώ θα αναφέρω κάτι που είχε πει ο Nietzsche: "Αυτός είναι ο τρόπος μου. Ποιος είναι είναι ο δικός σου; Ο τρόπος, δεν υπάρχει". Και θα το παραφράσω σε: "Αυτή είναι η άποψή μου. Η άποψη, δεν υπάρχει". Ό,τι διαβάζετε, είναι οι δικές μου διαπιστώσεις. Είτε μέσα από τις δικές μου εμπειρίες είτε μέσω άλλων, αυτά είναι τα συμπεράσματά μου. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. Αυτό που μου έχει δώσει όλες αυτές τις γνώσεις, είναι η επαφή μου με τους ανθρώπους. Μόνη μου - όσα βιβλία και να διάβαζα, σε όσα σεμινάρια και να πήγαινα -, δεν θα κατάφερνα ποτέ τίποτα. Ευχαριστώντας, λοιπόν, εμένα, ουσιαστικά, ευχαριστείτε όλους εκείνους που μου μίλησαν ανοικτά, για θέματα που όχι στον πιο κοντινό τους άνθρωπο δεν είχαν μιλήσει, αλλά κάποιοι ούτε που μπορούσαν να τα αποδεχθούν.
Πιθανόν κάποιοι να φαντάζονται ότι είμαι ένας άνθρωπος πολύ υπεράνω, πολύ "κάτι", ότι όλη την μέρα διαβάζω Chomsky, και έρχομαι σε επαφή με άτομα τής υψηλής διανόησης από τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών. Λυπάμαι - κι αυτό είναι τρόπος τού λέγειν, διότι γουστάρω αφάνταστα - που θα τους ξενερώσω, αλλά αυτήν την εποχή παρακολουθώ το Big Brother, το οποίο βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον, και μακάρι να υπήρχε τρόπος να παρακολουθώ κάθε χρόνο την συμπεριφορά 10-15 εσώκλειστων ατόμων, και σε ό,τι είχε να κάνει με τον χαρακτήρα τους αλλά και σε ό,τι είχε να κάνει με τους άλλους.
Αυτό όσον αφορά και με το τι διασκεδάζω - που δεν είναι τα reality μαγειρικής, όπως πολύ λογικά υπέθεσαν κάποιοι -, γιατί η τηλεόραση δεν μου προσφέρει πλέον ψυχαγωγία, όπως κάποτε με τις εκπομπές που τηλεφωνούσαν ανθρωπάκια και έλεγαν τον πόνο τους. Τότε, εκτός από τις αρχές που ένοιωθα το στόμα μου να μουδιάζει και την λιποθυμία να έρχεται αγκαζέ με το εγκεφαλικό - διότι όσο και να σε ενδιαφέρει η ανθρώπινη φύση, η μαλακία σε άμετρες δόσεις δεν αντέχεται, φίλε... -, διασκέδαζα πραγματικά. Και αυτό που με διασκέδαζε ακόμα περισσότερο, ήταν τα σχόλια που κάναμε με τους άλλους μετά. Μιλάμε για τρελές εποχές, γεμάτες από γέλια μέχρι δακρύων, που αναπολούμε μέχρι σήμερα. Και θα αναφέρω ένα τηλεφώνημα, που μου το θύμισε ένας φίλος μου την περασμένη εβδομάδα, όταν συναντηθήκαμε για να συζητήσουμε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα, και καταλήξαμε να χτυπιόμαστε στα τραπέζια, με τον κόσμο γύρω μας να απορεί.
Μία μέρα, πήρε μία ηλικιωμένη κυρία, η οποία με το "καλημέρα" άρχισε να κλαίει και να σπαράζει. Το panel θορυβήθηκε και προσπαθούσε να την κατευνάσει, πιστεύοντας ότι της συνέβαινε κάτι τραγικό, όταν την άκουγαν να λέει μέσα από τα αναφιλητά: "Το έχασα το παιδάκι μουουου... Τον έχασα τον γιο μουουου...". Όταν την ψιλοσυνέφεραν, την ρώτησε η παρουσιάστρια φοβισμένα: "Τι του συνέβη;...". Κι εκεί που περιμέναμε να ακούσουμε ότι τον σκότωσε ο άνδρας ή ο εραστής τής καλής του - γιατί το θέμα ήταν τύπου "Το Τρίτο Άτομο στην Σχέση" -, εκείνη, πριν ξαναξεσπάσει σε λυγμούς, απάντησε: "Παντρεύτηκε και έφυγεεε...". (...) Η έκφραση άλλαξε στα πρόσωπά τους, έγινε μία παύση, και η υποψιασμένη παρουσιάστρια επανήλθε με άλλη ερώτηση: "Πόσο χρονών είναι το παιδί σας;". Και ακούστηκε η απάντηση: "Σαρανταπέντεεε...".
Διασκέδαζα και με άλλους, αλλά κι αυτοί εξαφανίστηκαν. Που είναι η Στέλλα, που είναι η Βέρα, που είναι η Julia, που είναι η Μαριάννα; - που είναι ο Wagner, που είναι ο Puccini; (διάολε, μέχρι κι αυτοί μου έλειψαν!). Οπότε, εάν κάποιος θέλει να πιστεύει για εμένα κάτι άλλο από αυτό που είμαι, θα τον παρακαλούσα να ξαναγυρίσει στην φούσκα του και να μας κάνει την χάρη να μας αφήσει ήσυχους. Το internet είναι ένας μεγενθυτικός φακός, που κάτω από αυτόν όλα - και όλοι - μοιάζουν τεράστια, μοναδικά, ιδανικά. Το internet προσφέρεται για εξιδανίκευση ατόμων, πραγμάτων και καταστάσεων, σε όσους το έχουν ανάγκη, αλλά και σε όσους έχουν όφελος. Κι εγώ, απλώς, συγκεντρώνω σε κείμενα ό,τι (δεν) βλέπει ο καθένας γύρω του.
Η ζωή είναι πολύ μικρή, για να ζεις το όνειρο τού άλλου.
Δεν έχει σημασία εάν σε κάποιον αρέσουν τα μαστίγια και σε κάποιον άλλον τα coochie-coochie, αν σε κάποιον αρέσουν τα χαστούκια και σε κάποιον άλλον τα χάδια, αν σε κάποιον αρέσουν τα σκληρά λόγια και σε άλλον τα γλυκόλογα. Σημασία έχει, ότι όταν έρχεται η στιγμή που βάζεις το κλειδί στην πόρτα και μπαίνεις σπίτι σου, ο άνθρωπος που σε περιμένει να σου δίνει την ηρεμία, την αρμονία και την ισορροπία, μέσω της προσωπικότητάς του. Και το κάνει γιατί το κάνεις κι εσύ για εκείνον. Και όταν η σχέση βασίζεται στην ειλικρίνεια και την καλή επικοινωνία, δεν μπορεί παρά να είναι αληθινή. Και αληθινή και ξεκάθαρη σχέση, σημαίνει ότι θέλεις να συμπληρώνεσαι αλλά και - το σπουδαιότερο - να συμπληρώνεις.
Όλα τα άλλα που μοιάζουν με σχέσεις, είναι απλώς τα δεκανίκια που χρησιμοποιούν τα ανθρωπάκια για να εκμεταλλεύονται τους άλλους, βαφτίζοντας "αγάπη" τον φόβο τού να μείνουν μόνοι, επειδή ξέρουν ότι αν δείξουν τον δόλιο πραγματικό εαυτό τους δεν θα τους θέλει κανείς. Γιατί κριτήριά τους μπορεί να είναι μία εξωτερική εμφάνιση, ένας τραπεζικός λογαριασμός, μία ανύπαρκτη προσωπικότητα, και τα κίνητρά τους ένα καταφύγιο για την ανικανότητά τους, μία τέντα για την δειλία τους, ένας φράχτης για τις ενοχές τους. Κι όταν επιλέγεις ένα αντικείμενο για να σε καλύψει, είναι όλα καλά, όταν, όμως, επιλέγεις έναν άνθρωπο, όλα είναι λάθος. Και δεν είναι ότι δεν το ξέρεις. Είναι ότι δεν σε νοιάζει.
Αλλά κανείς δεν παίρνει τίποτα από εσένα, εάν εσύ δεν του το δώσεις.
Οπότε, για να έχεις εσύ καταφύγια/τέντες/φράχτες, σημαίνει ότι κι άλλος ψάχνει κάτι ανάλογο, χωρίς να σου λέει τι πραγματικά είναι/θέλει, και σε μεταχειρίζεται με τον ίδιο τρόπο όπως κι εσύ, γιατί είναι νόμος τής ανθρώπινης φύσης να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που εκπροσωπεί ό,τι/όσα αξίζεις. Ο σύντροφος που έχουμε επιλέξει, είναι ο καθρέφτης μας. Αν γυρίζουμε και βλέπουμε ότι είναι σκατά, δεν είναι επειδή κοιτάζουμε εκείνον. Είναι επειδή αυτό που βλέπουμε εκείνη την στιγμή, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Κι αν αυτό είναι σκατά, τότε εμείς είμαστε απόσκατα.
Έχω έναν αγαπημένο ξάδερφο. Ήμασταν, από παιδιά, μυστήρια τραίνα: πολύ κλειστοί, πολύ λιγομίλητοι, πολύ μοναχικοί. Και ήμασταν ίσοι αλλά όχι όμοιοι. Δηλαδή. Ενώ εγώ ήμουν πολύ κοινωνική, είχα τρελές αντιπάθειες, εκείνος ήταν μάλλον αντικοινωνικός, αλλά τον συμπαθούσαν όλοι. Μεταξύ μας, μιλούσαμε με τις ώρες. Με τις ώρες, όμως. Αλλιώς, κανείς άλλος δεν μπορούσε να μας πάρει κουβέντα. Κάποια στιγμή, μία από τις πολύ καλές μου φίλες, μου ανακοίνωσε ότι παντρεύεται τον καλό της. Κι αν δεν μου έλεγε "και από τον Ιούνιο θα λέγομαι και Κ..." - γιατί το όνομά του το γνώριζα -, θα πήγαινα στον γάμο τού ξαδέρφου μου χωρίς να το ξέρω! Διότι αν περίμενα από εκείνον να μου το πει, δεν θα έμενα μαλάκας να την κοιτάζω. Εκείνος κι εγώ, έχουμε ένα κοινό πάθος: τις βόλτες με το αυτοκίνητο. Και ταιριάζουμε απόλυτα, γιατί εκείνος θέλει να οδηγεί, κι εγώ να καπνίζω στην θέση τού συνοδηγού, ενώ και οι δύο θέλουμε να ακούμε κλασσικό rock.
Όταν συναντηθήκαμε μετά από χρόνια - γιατί μετά τον γάμο έφυγαν στο εξωτερικό -, μετά από τις αγκαλιές και τα γέλια, και την ώρα που κατέβαινα τα σκαλιά για να φύγω, ήρθε πίσω μου και μου είπε: "Μην κανονίσεις τίποτα. Θα πάμε βόλτα". Μπορεί να ήταν το παλιό γνωστό σύνθημα, αλλά υπέθεσα ότι θα βγαίναμε όλοι μαζί. Όταν, όμως, ήρθε να με πάρει, είχα την ίδια αίσθηση που είχα και παλιά, όταν εξαφανιζόμασταν τρέχοντας στους δρόμους, κάνοντας τρελά χιλιόμετρα. Κι ενώ είμαι έτοιμη να με πάρουν τα κλάμματα - το είδος τής συγκίνησης που σου προκαλείται όταν με κάποιον επικοινωνείς - ξαναζώντας τα παλιά, απόρησα. Ήταν η μοναδική φορά που το μυαλό μου καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής δεν ήταν εκεί, δεν μπορούσα να απολαύσω ό,τι μας άρεσε. Όταν σταματήσαμε κάπου για να πάρουμε ένα εμφιαλωμένο ποτό, τον ρώτησα: "Αυτό το κάνεις επειδή συναντηθήκαμε μετά από τόσα χρόνια;". "Όχι", μου απάντησε αμέσως. "Δεν έχω σταματήσει να το κάνω".
Όταν επιστρέψαμε - μετά από ώρες οδήγησης και συζήτησης - περασμένα μεσάνυχτα, βρήκα την ξαδέρφη μου ξύπνια, αλλά ήσυχη, ήρεμη, χαμογελαστή. Περίμενα να μείνουμε μόνες, και αυτός είναι ο διάλογός μας, όταν εκείνος μπήκε για μπάνιο κι εμείς στην κουζίνα:
-Ανησύχησες;
-Όχι.
-Σου είπε ότι θα πηγαίναμε βόλτα;
-Μου είπε ότι θα πάει εκείνος, όχι για εσένα.
-Και δεν κοιμήθηκες;
-Όχι, δεν μπορώ να κοιμηθώ αν λείπει από το κρεβάτι, και τον περιμένω.
-Το κάνει συχνά;
-Ποιο; Το να φεύγει με το αυτοκίνητο;
-Ναι.
-Από τότε που γνωριστήκαμε.
-Συγγνώμη... Από τότε που γνωριστήκατε, σηκώνεται και φεύγει, όπως όταν ήταν ελεύθερος;...
-Ναι.
Κι ενώ εγώ είχα γκρεμιστεί με ό,τι άκουγα, εκείνη δεν είχε πάψει στιγμή να χαμογελάει, να μου χαϊδεύει το χέρι σαν να προσπαθούσε να με παρηγορήσει γιατί δεν καταλάβαινα, να ετοιμάζει τσάι, και να μου προσφέρει τσιγάρα.
-Και δεν σε πειράζει; Δεν φοβάσαι ότι κάτι κάνει, κάπου πάει; Δεν αισθάνεσαι ότι σε "παρατάει";
-Όχι! Όταν γνωριστήκαμε μου είπε ότι του αρέσει να φεύγει με το αυτοκίνητο, σε ανύποπτο χρόνο. Το ήξερα πριν παντρευτούμε. Δεν έχει να κάνει με εμένα. Γιατί με "παρατάει"; Εκείνος, το ξέρεις ότι όπου και να τον καλούν, δεν αργεί ποτέ να γυρίσει σπίτι, γιατί ξέρει ότι δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς εκείνον; Κι αν ήθελε να κάνει κάτι, θα περίμενε την στιγμή που θα έφευγε με το αυτοκίνητο, και θα μου το έλεγε; Δεν θα το έκανε στα κρυφά;
Δεν είχα τι να πω. Όταν ήρθε κι εκείνος και κάθησε δίπλα της, κατάλαβα ότι δεν ήταν ο ξάδερφός μου και η φίλη μου αυτοί που έβλεπα. Στα μάτια μου ήταν η προσωποποίηση τής ιδανικής σχέσης, και στο μυαλό μου μία έννοια: επικοινωνία. Και αυτή η σκηνή, είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχω ζήσει, σε σχέση με το πόσο γερά θεμέλια μπορεί να έχει ένα ζευγάρι, που δεν θέλει να παραμυθιάσει ούτε τον εαυτό του, ούτε τον άλλον.
Γιατί ελευθερία, δεν είναι η απουσία δεσμεύσεων. Είναι η ικανότητα να διατηρώ αυτό που είμαι εγώ, και παράλληλα να σέβομαι αυτό που είναι ο άλλος, μέσα στην σχέση - είτε αυτή είναι vanilla είτε αυτή είναι D/s. Αυτό είναι ο θεμέλιος λίθος των σχέσεων, αυτό που σου δίνει την σταθερότητα. Εάν δεν είναι έτσι, τότε δεν μιλάμε για σταθερότητα αλλά για στασιμότητα. Και μπορεί πολλοί να θέλουν να πιστεύουν ότι είναι το ίδιο, αλλά δεν είναι. Σταθερότητα, σημαίνει κίνηση. Στασιμότητα, σημαίνει αδράνεια. Κάποιος που έχει πατημένα τα φρένα στην ζωή, δεν μπορεί να είναι ενεργητικός, δεν μπορεί να πάει ούτε μέτρο παραπέρα. Σημαίνει άνθρωπο που βαριέται να περπατήσει, και περιμένει εσένα να τον πάρεις στην πλάτη.
Η κοινωνική με την προσωπική ζωή, είναι αλληλένδετες. Δεν υπάρχει άνθρωπος που είναι ενεργητικός στην κοινωνική του ζωή, και είναι παθητικός στην σχέση του, στο κρεβάτι του. Κατά τον ίδιο λόγο, ένας άνθρωπος που είναι παθητικός στην κοινωνική του ζωή, δεν μπορεί να είναι ενεργητικός στην σχέση του, στο κρεβάτι του. Δεν γίνεται να είμαι δραστήρια κοινωνικά, και στο κρεβάτι να είμαι κότα, ούτε να είμαι ψοφίμι στην κοινωνική μου ζωή, και στο κρεβάτι να κάνω παπάδες. Μην μπερδεύεστε με το "vanilla" και το "BDSM", γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε που αποτελούμε τα κομμάτια και των δύο. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που φύτρωσαν στην γη, ούτε που έπεσαν από τα δέντρα, ούτε που ήρθαν από άλλον πλανήτη. Μην με ρωτάτε γιατί διαφέρουμε. Δεν διαφέρω από κάποιον που δεν φοράει κλασσικούς κορσέδες. Διαφέρω από κάποιον που τον φορά για μόστρα. Δεν είναι τόσο δύσκολο να το καταλάβετε. Ούτε μπορώ να επιλέξω κάποιον σύντροφο επειδή γουστάρει να βλέπει τούς κλασσικούς κορσέδες. Γιατί εμένα με ενδιαφέρει εκείνος που είναι πρόθυμος να καθήσει να τους δέσει, όση ώρα και να του πάρει, όσο κι αν δυσκολευτεί, γιατί αρέσουν - κυρίως - σε εμένα. Αυτή είναι η διαφορά μας. Όχι στο "τι". Στο "πως".
Δύο πράγματα είναι ο άνθρωπος - εκτός από το "ένα τίποτα":
Χαρακτήρας και περιβάλλον.
Αλληλεπιδρούν, και ό,τι υπερισχύσει.
Σε περίπτωση που υπερισχύει κάτι αρνητικό:
Αν είναι περιβάλλον, κάνε τα πάντα για να του δώσεις να καταλάβει, και είναι βέβαιο ότι μαζί σου μπορεί να γίνει τα πάντα.
Αν καταλάβεις ότι είναι χαρακτήρας, σήκω και φύγε, αμέσως, και μην διανοηθείς να πεις ούτε μία λέξη παραπάνω.
Στην πρώτη περίπτωση, πρέπει να δαπανήσεις χρόνο και λόγο, αλλά θα τα πάρεις πίσω διπλά και τρίδιπλα, σε πολλές μορφές και εκφάνσεις, και θα κερδίσεις την εκτίμησή του, διότι θα αναγνωρίσει ό,τι έκανες για εκείνον.
Στην δεύτερη περίπτωση, κάθε λεπτό και κάθε λέξη είναι χαμένη ενέργεια, δεν θα πάρεις ούτε το ελάχιστο - αν όχι το απόλυτο τίποτα - πίσω, και πολύ πιθανόν να βρεθείς κατηγορούμενη, διότι όσο εσύ προσπαθούσες μέχρι να καταλάβεις, εκείνος έβλεπε έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να τον πείσει για "κάτι".
Και όλα αυτά μάς εξηγούν γιατί πολλές φορές "την πατάμε". Και ίσως σταματάμε να ενδιαφερόμαστε για τους άλλους - που δεν μας φταίνε σε τίποτα και είναι ανέντιμο να πληρώνει κάποιος τα χρέη τού άλλου -, πληγωνόμαστε, κλαίμε, βρίζουμε, τα πάντα. Αλλά αυτό είναι η ζωή: ενέργεια. Αν την δώσεις, θα σου επιστραφεί εις διπλούν. Γιατί μπορεί να "την πάτησες" τώρα, αλλά έχεις τα εφόδια για την επόμενη επαφή σου. Αν δεν την δώσεις, σημαίνει ότι δεν την έχεις. Οπότε δεν μπορείς και να έχεις επαφές ούτε με τον άλλον, ούτε με εσένα, ούτε με το περιβάλλον σου. Αν κρατήσω πίσω αυτό που είμαι, μπορεί να μην βρεθεί άνθρωπος για να το φτύσει και να κοιμάμαι ήσυχη, αλλά κάποια στιγμή θα πέσω σε κώμα. Αν το αφήσω, δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεθεί κάποιος που το ψάχνει. Μην απογοητεύεστε. Μην σταματάτε. Η ζωή είναι δρόμος για όλους. Το ότι επιλέγουμε την λωρίδα που αντιστοιχεί στην ενέργεια που έχουμε, μας δίνει την δυνατότητα να βρούμε συνοδοιπόρους. Αν επιλέξουμε να φρενάρουμε, θα μας ποδοπατήσει το πλήθος, και θα μας κλωτσήσει στην άκρη για να κάνουμε παρέα με τα ψόφια γατόσκυλα, επειδή παύουμε να είμαστε άνθρωποι και γινόμαστε εμπόδια.
Ξέρω πως έχω απαντήσει στα μισά από όσα έχω διαβάσει, αλλά θέλω να αναφέρω κάτι που οι περισσότεροι ζητάτε: κάτι από την "καθημερινότητά" μου, κάτι από το "σήμερα", "που δεν έχει σχέση με το παρελθόν", το BDSM.
Το περασμένο Σάββατο ήμουν καλεσμένη σε μία γιορτή. Γνώρισα κάποιον με τον οποίο γίναμε αμέσως φίλοι. Μιλούσαμε σαν να γνωριζόμασταν χρόνια, γελάσαμε πολύ, ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Όταν, μετά τα γενικά και αόριστα για τον κόσμο και τον καιρό, φτάσαμε στις ερωτήσεις τύπου λευκώματος, με ρώτησε: "Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;". Του απάντησα το Rock the Casbah, των Clash. Ξεσηκώθηκε και με ρώτησε: "Έχεις δει το ντοκυμανταίρ τού Temple, για τον Joe Strummer;!".
Εκείνη την στιγμή μελαγχόλησα, αλλά προσπάθησα να μην το δείξω. Δεν ήθελα να του πω ότι για εμένα ο Strummer, από τότε που ήμουν παιδί, ήταν κάτι που δεν ήξερα τι. Ότι μου έβγαζε μία αγάπη, ένα είδος προστατευτικής προσοχής, έλξη. Για κάποιον λόγο, κάτι μου έλεγε σαν άνθρωπος. Δεν ήθελα να του πω, ότι άργησα να μάθω ότι υπήρχε η ταινία, ότι κανείς δεν μου το είχε πει γιατί ήξερε ότι από τότε που έμαθα ότι πέθανε - και το έμαθα με πολύ άσχημο τρόπο -, δεν έκλαψα, αλλά πένθησα σαν να ήταν δικός μου άνθρωπος. Δεν ήθελα να του πω ότι δεν θα το άντεχα να δω την ζωή του, αν αυτό που ήταν πραγματικά δικαιολογούσε τα παράξενα συναισθήματά μου προς εκείνον.
Αλλά δεν του είπα τίποτα. Μόνον απάντησα "όχι". Και μου είπε χαρούμενος: "Θέλεις να σου το φέρω αύριο πριν φύγω, να το δεις;!". (...) Προσπάθησα να το αποφύγω: "Μα, αύριο φεύγεις το πρωΐ, πότε να μου το φέρεις; Όταν θα γυρίσεις, δεν πειράζει...". "Εγώ θα γυρίσω μετά από έναν μήνα!", επέμεινε. "Σιγά μην περιμένεις έναν μήνα να το δεις! Θα πεταχτώ αύριο να σ'το φέρω, μην σε ανησυχεί!". (...) Προσπάθησα να το πάρω αλλιώς: "Αυτό σημαίνει ότι θα έρθεις στις 8 χαράματα, που αυτό σημαίνει θα με ξυπνήσεις, που αυτό - μπορώ να σε διαβεβαιώσω - δεν θέλεις να το δεις στην ζωή σου...". Ανένδοτος. (...) Δεν τον πείραζε. Και το πήρα απόφαση.
Όντως, την Κυριακή το πρωΐ ξύπνησα με το κουδούνι - και με πολλά νεύρα, επίσης, αλλά τι να κάνω αφού η μοίρα μου ήθελε με το ζόρι να δω τον Strummer... -, ο άνθρωπος, μπορεί να μην το έδειξε, αλλά ένα εγκεφαλικό θα πρέπει να το υπέστει Κυριακοπρωϊνιάτικα, γιατί είμαι τρελό θέαμα για πρωΐ, λέμε..., και επέστρεψα στο κρεβάτι μου με το DVD τού Strummer αγκαλιά κάτω από τα σκεπάσματα - το ότι εγώ κι ο Strummer θα βρισκόμασταν αγκαλιά έστω κι έτσι, ούτε που το είχα φανταστεί...
Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτα φοβερό για την φαντασία μου. Όσο περνούσε η μέρα, τόσο περισσότερο προσπαθούσα να ξεχάσω ότι έχω το DVD, και ότι ήταν στο χέρι μου να μάθω την αλήθεια. Το απομεσήμερο, την ώρα που έκανα την siesta μου, το πήρα απόφαση. (...) Δεν θα γράψω τι αισθάνθηκα. Έχω ξαναπεί ότι δεν έχω μεγάλες δυνατότητες στο να μετατρέπω συναισθήματα σε λέξεις. Αλλά και να μπορούσα, δεν θα μου έφταναν όχι σεντόνια, ούτε τόπια post για να τα εκφράσω. (...) Εάν δεν το έχετε δει, θα έπρεπε να το σκεφτείτε να το δείτε. Είναι τόσο ιδανικό παράδειγμα πραγματικού ανθρώπου, πραγματικού άνδρα, που δεν μπορώ να σας δώσω να το καταλάβετε.
Κι ενώ κρατιόμουν με νύχια και με δόντια σε όλη την διάρκεια του ντοκυμανταίρ, το τέλος του με γονάτισε. Ενώ για δύο ολόκληρες ώρες είμαι τόσο στενοχωρημένη και μοιάζω με νεκρή, και ενώ με κρατούσαν λίγο ζωντανή οι σκηνές που έδειχνε σε κοντινά το δέρμα του - δεν υπάρχει αυτό το δέρμα σε άνδρα... δεν υπάρχει, λέ-με... να τον έχεις ξαπλωμένο στο κρεβάτι σου με ορούς και καθετήρες κανονικά, να μην σου σηκώνεται από εκεί, για να μπορείς να τον χαϊδεύεις ώρες/βδομάδες/μήνες, φίλε... -, στο τελευταίο λεπτό, με πήρε το παράπονο. Έκλαιγα απαρηγόρητη, με μαύρο δάκρυ, αναγνωρίζοντας το γιατί το υποσυνείδητό μου είχε φάει τέτοιο κόλλημα με εκείνον.
Και θα κλείσω με αυτό.
Μπορεί να γράφετε ότι ενώ εσείς είστε έτσι, οι άλλοι είναι αλλιώς. Γιατί αυτό και γιατί το άλλο. Μην αναρωτιέστε: σκεφτείτε. Σκεφτείτε τι κάνετε εσείς λάθος. Αφήστε τούς γύρω σας. Αν κάτι δεν πάει καλά στην προσωπική μας ζωή - εγώ δεν διαχωρίζω vanilla και BDSM-ers -, δεν είναι επειδή φταίνε οι άλλοι: είναι επειδή φταίμε εμείς και ό,τι είμαστε. Ό,τι είμαστε, αλλάζει. Και να μην στενοχωριέστε ποτέ για κάποιον άλλον, όσο δικός σας άνθρωπος κι αν είναι. Η ζωή μας είναι επιλογές. Δεν υπάρχει κανένας που δεν έχει ευθύνη για ό,τι είναι και ό,τι του συμβαίνει. Κι αν δεν θέλει να αλλάξει, δεν είναι επειδή δεν μπορεί: Έχει λόγο. Ψάξτε τον. Κι αν εγώ - γιατί μπορεί να είμαι τρελή, γιατί μπορεί να είμαι δόλια, γιατί μπορεί να μην ξέρω τι λέω - σας φαίνομαι λίγη, δείτε την ταινία τού Temple για τον Strummer. Και τεντώστε τα αυτιά σας στο τελευταίο λεπτό.
Σας ευχαριστώ όλους.
