Όταν μία σχέση - οποιουδήποτε είδους - προχωράει, βαθαίνει.Όσο πιο γόνιμο είναι το έδαφος, τόσο πιο βαθιές οι ρίζες της.
Είναι η περίοδος εκείνη που οι άνθρωποι αλλάζουν.
Δεν είναι, όμως, πάντα "αλλαγή".
Κάποιοι το βλέπουν έτσι, αλλά τις περισσότερες φορές αυτό λέγεται "ανάδυση".
Το πρώτο επίπεδο – ας το πούμε έτσι – τής σχέσης, είναι τυπικό/αναγνωριστικό: Τι μας αρέσει, τι μας χαλάει, τι μας στενοχωρεί, με τι διασκεδάζουμε. Αργότερα - όταν αρχίζεις να γνωρίζεις καλύτερα κάποιον -, και σε δεύτερο επίπεδο, τον κατατάσσεις στην κατηγορία που ανταποκρίνεται: απλή κοινωνική επαφή, φιλική σχέση, προσωπική σχέση, καμμία σχέση.
Όταν περνάει ο καιρός με κάποιον, καταλαβαίνεις ποιος είναι ο πραγματικός του χαρακτήρας. Όσο κι αν έχει μάθει να υποκρίνεται, όσο δόλιος κι αν είναι, όσο ψεύτης, όσο οτιδήποτε, ο χρόνος είναι τόσο καλός αντιδραστήρας, που οτιδήποτε περνά το αναλύει εξονυχιστικά. Τα αποτελέσματα τής ανάλυσης είναι φύση αδύνατον να μην τα δεις, και από εσένα εξαρτάται το πως θα τα αξιολογήσεις - ακόμα κι αν τα ευρήματα είναι ψήγματα.
Κι εκεί έρχεται η λεγόμενη "αλλαγή". Αν εκείνος συνεχίσει να είναι όπως ήταν, σημαίνει ότι είναι αληθινός, και η σχέση αλλάζει διάσταση ως προς το βάθος. Αν «αλλάξει», δεν υπάρχει σχέση. Γιατί στην ανάδυση θα του βγουν κι άλλα, που μόνο υποστηρίζουν ό,τι σου έλεγε έως εκείνη την στιγμή. Στην αλλαγή θα του βγει ό,τι σου έκρυβε, και το μόνο που θα διαφέρει είναι το μέγεθος τής αντίθεσης τού "πριν" και του "μετά".
Για εμένα αυτό είναι και το σημείο που αρχίζω να εμπιστεύομαι. Μέχρι τότε ακούω. Δεν θα είμαι ποτέ καχύποπτη ή αρνητική – αλλά, απλώς, θα σε ακούω. Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο στην επιρροή σου, γιατί δεν βρίσκω τι νόημα θα είχε διαφορετικά. 'Οπου με πας, θα πάω, δίχως επιφύλαξη. Έχοντας γνώση τού πόσο επιβλητική είμαι, του πόσο δεσποτική μπορώ να γίνω, δεν θέλω να κάνεις κάτι που θέλω εγώ. Θέλω να είσαι εσύ. Εμένα με αγαπάω. Εσένα δεν γνωρίζω. Και οι μίμοι είναι καλοί μόνο για να διασκεδάζεις με τα νούμερά τους. Όχι για να αντικατοπτρίζεις το "εγώ" σου, γιατί τότε λέγονται "τσιράκια", και τα τσιράκια δεν είναι άνθρωποι, είναι ανθρωπάκια. Και τα ανθρωπάκια δεν έχουν κανένα είδος αγάπης μέσα τους. Έχουν μόνον απελπισία.
Όταν η σχέση αλλάξει επίπεδο, εσύ - για εμένα - πρέπει να μείνεις ακέραιος. Εκείνη είναι η ώρα που θα σε κρίνω, η ώρα που θα πάρω τις αποφάσεις μου. Ό,τι και να έχεις κάνει πριν - ακόμα και κακό - δεν με πειράζει. Ακόμα και κάποιος να έρθει να μου πει "αυτός είναι έτσι", δεν θα τον ακούσω. Θα κρατήσω ό,τι μου πει, αλλά για μένα υπάρχεις μόνον εσύ, και η συμπεριφορά μου απέναντί σου πρέπει να είναι αυτή που είναι, αναλλοίωτη, γιατί ο κάθε άνθρωπος φέρεται ανάλογα με το ποιον έχει απέναντί του. Οπότε, εσύ μπορεί να είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας για τον κόσμο, αλλά εγώ να σε γουστάρω γιατί μου δίνεις/βγάζεις πράγματα, ή να είσαι ο καλύτερος άνθρωπος για τους άλλους, αλλά τι να σε κάνω όταν σε εμένα δεν λες τίποτα.
Μέχρι και λίγο πριν από το να αλλάξει αυτό το επίπεδο, μπορεί ο άλλος να κάνει 1.002 ηλίθια πράγματα. Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει για 1.000.000 λόγους όταν δεν σε ξέρει καλά, οπότε πρέπει να δικαιολογείς, να προσπαθείς να καταλάβεις, να καταβάλλεις προσπάθεια για να μάθεις τις αντιδράσεις του. Όταν φτάσει να σε μάθει, και συνεχίζει, σημαίνει ότι μάλλον έχεις κάνει λάθος επιλογή, σταματάς τα πάντα και αποχωρείς. Γιατί όταν έρχεται το δεύτερο επίπεδο, και εκείνος δεν μπορεί πλέον να υποστηρίζει ό,τι σου παρουσίαζε, σημαίνει ότι άλλαξε. Όταν, όμως, ενισχύει ό,τι έκανε και ό,τι έλεγε, τότε σημαίνει ότι σου ανοίγεται, ότι η σχέση βαθαίνει, και τότε κι εσύ αφήνεσαι, όχι για να σε πάει εκείνος αλλά για να πάτε μαζί. Και για να πας με κάποιον μαζί, πρέπει να έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη σου με την ακεραιότητά του.
Όταν έφυγε ο Χ, αισθανόμουν 100% ελεύθερη. Δεν είχα ξαναγνωρίσει αυτό το συναίσθημα. Να μπορώ να είμαι 100% ο εαυτός μου. Πόσοι μπορούν να το κάνουν αυτό στην σχέση τους; Και όχι μόνο να είμαι 100% εγώ, αλλά αυτό που είμαι ο άλλος να το λατρεύει. Σταμάτησαν οι δισταγμοί, σταμάτησαν οι ενοχές. Είχα φτάσει σε ένα επίπεδο που ποτέ δεν είχα ξεπεράσει.
Εάν η ντόπα στους vanilla είναι το να σκέφτονται πράγματα ονειρικά ή ρομαντικά ή δεν ξέρω τι άλλο, και με αυτά να φτιάχνονται, ας σκεφτεί κανείς πως είναι όταν τα πράγματα που ζεις μέσα σε μία σχέση Εξουσίας/υποταγής είναι σκληρά, είναι τετράγωνα, συμβαίνουν, όταν είσαι ρεαλιστής, πόσο περισσότερο νοιώθεις φτιαγμένος.
Ο Χ δεν έτρεφε αυταπάτες για το ποια ήμουν. Ούτε για το ποιος ήταν. Και όχι μόνον αυτό. Μπορούσε να βγαίνει από την κατάστασή μας την ίδια. Μπορούσε να αποστασιοποιείται. Να κοιτάζει την σχέση μας από μακριά, και να βλέπει τα πράγματα ως είχαν. Στις μεταξύ μας συζητήσεις δεν υπήρχαν παρερμηνείες. Μπορεί πολλές φορές να μην προλάβαινα να ολοκληρώσω την φράση μου για κάτι, αλλά εκείνος δεν έπεφτε ποτέ έξω σε ό,τι ήθελα να πω. Δεν υπήρχαν υπονοούμενα. Ούτε φανταστικές καταστάσεις. Λειτουργούσαμε στο παρόν, όσο περίεργο/σκληρό/πρωτόγνωρο κι αν ήταν. Κι αυτό για εμένα ήταν δεδομένο. Για εκείνον ήταν ένα μάθημα που ήθελε πολύ να πάρει, και να είναι άριστος όταν ερχόταν η εξεταστική.
Και όταν μία σχέση φτάνει στο σημείο να λειτουργεί και χωρίς λέξεις, όταν μία και μόνο ματιά είναι αρκετή για να καταλάβεις ό,τι ο άλλος θα έπρεπε να εξηγήσει, σημαίνει ότι είσαι εκεί, ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα, είτε τα είχες φανταστεί είτε όχι. Κι αν κάτι έκανε τον Χ ιδανικό σκλάβο για εμένα, ήταν το ότι ενώ μπορούσε να είχε στο μυαλό του 1.000 πράγματα πριν με γνωρίσει, όταν έγινε δικός μου σκλάβος το μόνο που ήθελε ήταν να κάνει ό,τι είχα σκεφθεί εγώ. Και όχι μόνο δεν ήθελε να συζητήσει τι ήταν αυτά, έβλεπες ότι ερχόταν και σε πολύ δύσκολη θέση. Ο μόνος τρόπος για να μάθω εάν κάτι δεν πήγαινε καλά, ήταν να ρωτάω σε ανύποπτο χρόνο "Εχουμε κάνει κάτι μέχρι σήμερα που δεν θα έπρεπε; Που, εάν γύριζε ο χρόνος πίσω, θα το αλλάζαμε;". Και πάντα - πάντα, όμως - κουνούσε το κεφάλι του έντονα αρνητικά, και η απάντησή του ήταν "Αν ήθελα να γυρίσει ο χρόνος πίσω, δεν θα ήταν για να διορθώσουμε, αλλά για να τα ξαναζήσω", και μετά έσκυβε το κεφάλι, και μου φιλούσε ό,τι έβρισκε μπροστά του: μαλλιά, μάγουλα, χέρια, στήθος, κώλο, πόδια.
Αν η Αφέντρα έχει μόνο μία υποχρέωση, είναι να ψάχνει τον σκλάβο μέσα του.
Οι εξωτερικές πληγές επουλώνονται.
Αν χάσεις έστω και μία εσωτερικά, μία μέρα θα χάσεις τον σκλάβο σου.
Και καμμιά φορά, οι ερωτήσεις δεν είναι αρκετές.
