25.9.11

Educating Rita

Όταν έχεις κάτι στο μυαλό σου, κάτι που θέλεις να αποκτήσεις ή να κάνεις, και έρχεται η ώρα που μπορείς να το αποκτήσεις ή να το κάνεις, δεν ξέρεις πως μπορείς να αντιδράσεις.
Όταν είναι κάτι πολύ προσωπικό, αναμφίβολα, έχεις ένα δέος.

Όταν έχει να κάνει με το BDSM, μπορεί να έχεις και φόβο.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, εγώ δεν κρατούσα κανένα μαστίγιο.
Ούτε τον φοβέριζα με κάτι.
(Άσε, που αυτό μπορεί και να του άρεσε, υποτίθεται).
Οπότε, ήταν λίγο δύσκολο να καταλάβω γιατί ήταν τόσο υπέρ το δέον τυπικός.

Μετά τις πρώτες 5-6 φορές που βγήκαμε, είχα ήδη βαρεθεί να μιλάμε για τον σαδομαζοχισμό. Ήταν σαν να με πήγαινε cinema και να βλέπαμε το ίδιο έργο. Όσο κι αν σου αρέσει κάτι, πόσες φορές να το δεις; Και μέσα σε πόσο χρονικό διάστημα; Πάλι τον δικαιολογούσα, ωστόσο, διότι όταν έχεις κάτι μέσα σου που δεν το συζητάς με κανέναν από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, είναι επόμενο να λυσσάς μόλις βρίσκεις κάποιον. Αλλά, και πάλι, με μέτρο. Μέτρο, που δεν υπήρχε στις δικές μας συναντήσεις. Ήταν σαν να είχαμε πιάσει ένα εκπαιδευτικό βιβλίο, και να έκανα ιδιαίτερα. Καμμία χαρά, καμμία αδημονία. Μία ευθεία γραμμή: μαστίγια, δεσμά, κεριά, λιβάνια. Είχα αρχίσει να βαριέμαι την ζωή μου. Αλλά δεν ήθελα να το βάλω κάτω. Ήμουν πολύ περισσότερο περίεργη.

Η μεγαλύτερη απορία μου ήταν όταν λέγαμε "καληνύχτα"...

Οι γυναίκες - όλες οι γυναίκες, όμως... - έχουμε ένα μεγάλο θέμα όταν αρχίζουμε να βγαίνουμε με κάποιον που μας αρέσει: σκεφτόμαστε την στιγμή τής "καληνύχτας". Πάντα. Η στιγμή εκείνη για εμάς είναι σημαντικά ιδιαίτερη. Σκεφτόμαστε: "κάνε να κρατήσει τα χεράκια του μακριά", "ας ελπίσουμε ότι δεν θα κάνει καμμία κίνηση και θα με ξενερώσει", "δεν πιστεύω να μου ζητήσει να πάμε σε κανένα ξενοδοχείο...". Με τους άνδρες δεν ξέρεις ποτέ. Μπορεί να είναι άψογοι μέχρι να ανακαλύψουν ότι τους γουστάρεις κι εσύ, και μετά, ξαφνικά, να γίνουν οι μεγαλύτεροι κάφροι που έχεις γνωρίσει. Και να ξεχάσεις ό,τι ήξερες, βρίζοντας θεούς και δαίμονες.

Σε γυναίκες όπως εγώ, αυτή η συμπεριφορά είναι ουσιώδης. Η εγκράτεια εκ μέρους των ανδρών που μας αρέσουν, παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο. Η εγκράτεια για εμάς είναι πολλά πράγματα, που δεν είναι της παρούσης για να αναλύσουμε. Όταν έχουμε απέναντί μας κάποιον που ισχυρίζεται ότι είναι υποτακτικός, το σίγουρο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι θα είναι εγκρατής. Τουλάχιστον...

Με τον Ψ, παρ' όλα αυτά, δεν το έλεγες "εγκράτεια".
Δεν καταλάβαινα τι ήταν.
Σκεφτόμουν ότι μπορεί να ήταν μία μεγάλη αμηχανία.
Αυτό μου έλεγε η απλή λογική που διαθέτω.
Πρώτη φορά με μία γυναίκα σαν εμένα, δεν ξέρει πως να το χειριστεί, και, εξ άλλου, οι άνδρες δεν φημίζονται για τους εξαιρετικούς και ντελικάτους χειρισμούς τους.

Αλλά ο υποτακτικός, είναι άνδρας.
Και το "άνδρας", έρχεται πάντα πρώτο.
Αυτή είναι η φύση του.
Άνδρας γεννιέται.
Το "υποτακτικός" είναι η ταυτότητα που βρίσκει στον δρόμο του.

Ok, λοιπόν, στις πρώτες δύο(;)-τρεις(;) φορές.
Μετά, κάθε φορά που με άφηνε σπίτι, περίμενα να δω τι στον διάολο θα έκανε.
Γιατί, δεν μπορούσε, κάτι θα έκανε!

Αλλά ο Ψ δεν έκανε τίποτα...

Και είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο.
Είμαι έτοιμη να ανακαλύψω τι συμβαίνει.
Δεν έχω κανέναν σκοπό να ανοίξω συζητήσεις.
Μία απλή κίνηση ήταν.

Εκεί που μιλούσαμε - ανακεφαλαιώνοντας, πάντα, το μάθημα... -, τον σταματώ απότομα.
Τον κοιτάζω προσεκτικά - πιο προσεκτικά δεν γίνονταν - και σκύβω να τον φιλήσω.
Και όπως είναι cool, ξαφνικά, καταλαβαίνει τι πάω να κάνω, και σε κλάσματα δευτερολέπτου - και ενώ φαίνεται ότι σκέφτηκε να το αποφύγει - έρχεται με φόρα και με φιλάει.
Ήταν η πρώτη φορά - και η τελευταία, έως τώρα - που κάποιος με φίλησε για να με σπρώξει...

Έχω μείνει και τον κοιτάζω.
Και κρατιέμαι να μην γελάσω...
Κι εκείνος έχει μείνει αμήχανα σιωπηλός, με μία ανεξήγητη έκπληξη να του έχει κάνει στιγμιαίο botox στα φρύδια, κοιτάζοντάς με με ένα ύφος τού στυλ "εντάξει...;".

Βγαίνω από το αυτοκίνητο με πολύ αργές κινήσεις, σαν να υπήρχε περίπτωση να με πιάσει κόψιμο, και ίσα που προλάβαινα να πάω σπίτι. Κλείνω την πόρτα, τον κοιτάζω από το παράθυρο, και το σκέφτομαι.
Αλλά δεν κρατήθηκα.
-Μην φοβάσαι, του είπα σαν να μιλούσα σε καθυστερημένο. Δεν θα κολλήσεις τίποτα. Κάνω κάθε χρόνο εξετάσεις. Επίσης, δεν κάνω πίπες, αν αυτό σε καθησυχάζει περισσότερο. Είσαι καλύτερα τώρα;

Με κοιτούσε σαν το χαζό.
"A, ok...", σκέφτηκα. "Δεν πάμε καλά...".
-Εμ... καληνύχτα!, του είπα χαμογελώντας στιγμιαία, και γύρισα αμέσως για να φύγω.

Στο σπίτι έσκασα στα γέλια.
Δεν υπήρχε αυτό που ζούσα, σκεφτόμουν.
Έτσι είναι οι μαζοχιστές;!
Σώθηκα...

Από την άλλη, ωστόσο, μπορεί και να έκανα λάθος.
Ήταν πολύ νωρίς ακόμη.

Αλλά αυτό που έχω να πω, και θα το λέω πάντα, είναι ότι όσα βιβλία και να έχουν γραφτεί, όσα πράγματα και να έχουν πει σπουδαίοι, αφόρητα μορφωμένοι και καταρτισμένοι άνθρωποι ανά τους αιώνες, η λαϊκή σοφία είναι πάντα πάνω από όλους και από όλα. Και η λαϊκή σοφία είχε απόφθεγμα για αυτό.

"Η καλή μέρα, από το πρωΐ φαίνεται".

18.9.11

Telling Is Not Selling

Δεν συνηθίζω να επιμένω.
Γενικώς.
Σου λέω ό,τι έχω να σου πω, και εάν το καταλάβεις/πιστέψεις, έχει καλώς.
Αν όχι, δικό σου θέμα.

Ειδικά όταν σου λέω κάτι για εμένα, καλά θα κάνεις να το ακούσεις.
Διαφορετικά, μάλλον, κάποια στιγμή θα υποστείς τις συνέπειες.
Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που γουστάρουν να δημιουργούν εντυπώσεις, ούτε και μου αρέσουν αυτού του είδους οι άνθρωποι.

Τον κοίταξα βαριεστημένα.
-Εάν θέλετε να με ακούσετε να σας λέω ότι είμαι σαδίστρια, ευχαρίστως: είμαι σαδίστρια. Ok;
-Τότε πως εξηγείτε το ότι σας αρέσουν τα μαστίγια;, ρώτησε ψιλοχαμογελώντας.
-Εάν μου άρεσε ένα χρυσό δακτυλίδι, θα σήμαινε ότι είμαι χρυσοθήρας; Σοβαρευτείτε.
Σοβαρεύτηκε.

-Το δακτυλίδι, όμως, θα σας άρεσε..., επέμεινε.
-Βασικά, θα μου άρεσε εάν πληρώναμε για να φύγουμε, του είπα απότομα.
Μαζεύτηκε.
-Είπα κάτι που σας πείραξε;, είπε ανήσυχος.
-Έχετε αρχίσει να γίνεστε πιεστικός. Και δεν βρίσκω τον λόγο.
-Θα με απορρίψετε...;, ρώτησε δειλά.
-Δεν συνηθίζω να απορρίπτω κανέναν και τίποτα, όταν δεν γνωρίζω, τουλάχιστον, τα στοιχειώδη.
-Δηλαδή, έχω ελπίδες...;, αναπτερώθηκε το ηθικό του.
-Εάν δεν φύγουμε αμέσως, φοβάμαι, καμμία.

Και φύγαμε.
Συμφώνησα να ξαναβγούμε.

Στο σπίτι πρέπει να κάπνισα κανένα πακέτο τσιγάρα.
Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη.
Εάν ήταν, όντως, μαζοχιστής, θα ζούσα εκείνη την πολύ σκοτεινή μου πλευρά που πάντα ήθελα να εξερευνήσω.
Συν, του ότι δεν είχα ιδέα για το πως είναι η σχέση σαδίστριας/μαζοχιστή, και θα ήταν κάτι ολοκαίνουριο για εμένα.

Τι με έκανε, όμως, τόσο ενθουσιώδη;

Χμ...
Λοιπόν, από τότε που βεβαιώθηκα για το τι ήταν αυτό που ήμουν, σκεφτόμουν πως σε ό,τι αφορούσε το ζήτημα τού πόνου δεν θα μπορούσα να αφήσω εντελώς ελεύθερο τον εαυτό μου σε έναν σκλάβο. Ναι, ασφαλώς, ένας σκλάβος εξ ορισμού είναι και μαζοχιστής - το να μην ήταν θα ήταν παράδοξο, εφ' όσον η χρήση του μαστίγιου, του riding crop κτλ υπάρχει, έστω και στην πιο ανεκτή μορφή της -, αλλά ο μαζοχιστής-μαζοχιστής ήταν άλλο πράγμα. Εκεί μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες.
Κι εγώ ήθελα.

Πως έβλεπα πάντα έναν μαζοχιστή;

Χμ...
Σαν καμβά.
Έτσι τον έβλεπα.

Που αντί για πινέλα, θα χρησιμοποιούσα μαστίγια.
Που αντί για χρώματα, θα άφηνα τα σημάδια μου.
Που αντί για πίνακας προς έκθεση, θα γινόταν το δικό μου, προσωπικό, atelier...

Υπήρχε, όμως, μία μεγάλη - αν όχι μέγιστη... - διαφορά.
Τότε δεν ήξερα ότι ο μαζοχιστής, δεν είναι απαραίτητα και σκλάβος.
Θεωρούσα ότι αυτά τα δύο είναι αδιαχώριστα και ότι το ένα δεν μπορεί να υπάρξει δίχως το άλλο.

Αυτό, λοιπόν, που εγώ είχα στο μυαλό μου, ήταν, κατ' αρχήν, ένας σκλάβος.
Το ότι θα ήταν μαζοχιστής, αποτελούσε συν.
Επομένως, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, γιατί τώρα θα τα είχα πακέτο!
Τα πράγματα έδειχναν ακόμη καλύτερα, διότι ο Ψ δεν είχε εμπειρία, όπως κι εγώ.
Εάν είχε, δεν θα έδινα συνέχεια στις συναντήσεις μας.
Μπορεί να μην ήξερα τότε ότι οι μαζοχιστές - κατά 90% - δεν έχουν σχέση με την υποταγή, αλλά, τουλάχιστον, η λογική μου μού έλεγε ότι με έναν έμπειρο μαζοχιστή δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι αυτό που θέλω, διότι θα ήταν περισσότερο σχέση κριτή/διαγωνιζόμενου. Και δεν είχα διάθεση για τέτοιου είδους υποψηφιότητες.

Οι συναντήσεις μας συνεχίστηκαν.
Με πήγαινε πάντα σε μέρη όπου σύχναζαν, μάλλον, μεγαλύτεροι από εμάς.
Μου άρεσαν, όμως.

Οι συζητήσεις μας περιστρέφονταν, κυρίως, γύρω από τον σαδομαζοχισμό, και προσπαθούσαμε να βρούμε κοινές συνισταμένες. Κι αν εμένα μου αρέσει, κυρίως, να ακούω, με τον Ψ, θα έλεγα, το είχα σχεδόν διαρκώς κλειστό. Έπρεπε να μάθω όσο γινόταν περισσότερα στοιχεία για τους μαζοχιστές, και το να μιλούσα - εκτός από τις απορίες που εξέφραζα - δεν θα βοηθούσε στις γνώσεις μου. Ο Ψ ήταν άριστος ομιλητής, σε σημείο που, όταν φεύγαμε, νόμιζα ότι γύριζα από διάλεξη.

Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν με άφηνε στο σπίτι.
Όταν είχα την αίσθηση ότι, όντως, ήμουν σε διάλεξη.

Και όχι σε ένα ραντεβού με άνδρα.

9.9.11

D/s: The Beautiful Life

Υπάρχει μία ερώτηση που μου κάνουν, σχεδόν εξ αρχής, και έχει να κάνει με την ανδρική κυριαρχία και την γυναικεία υποταγή. Κι επειδή όλα τα άλλα που μου γράφουν είναι πολύ σοβαρά, δεν θέλω να τους πω ότι αυτή είναι μία τραγικά γελοία ερώτηση για να την θέσεις σε μία Αφέντρα. Είναι σαν να ζητάς την γνώμη της για το πώς θα της φαίνονταν αν οι σκύλοι των τυφλών οδηγούνταν από τους ίδιους.

Η εξαίρεση στον κανόνα, είναι οι ομοφυλόφιλοι.
Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά, κατ’ αρχήν, ότι το BDSM ξεκίνησε από εκείνους.

Στις αρχές του 2008, μία Φίλη μου μού πρότεινε να με γνωρίσει με έναν άνδρα κυρίαρχο, τον J. Ανήκαν στην ίδια Κοινότητα, τον ήξερε χρόνια. Ήταν σίγουρη πως θα τα πηγαίναμε καλά, επειδή ήταν ομοφυλόφιλος κι επειδή μοιάζαμε σε πολλά, όπως με Εκείνη. Δέχθηκα. Πράγματι, ο J ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Αρχίσαμε να μιλάμε στο chat τού cm ώρες ατελείωτες – άσχετα με τα μηνύματα που ανταλλάζαμε στο site. Η συνομιλίες μας ήταν μικρές θυσίες: κάποιος έπρεπε ή να ξενυχτά ή να ξυπνά νωρίς. Αλλά το κάναμε με χαρά.

Ο J ήταν ένας άνθρωπος προσγειωμένος, συνειδητοποιημένος, ήσυχος, ενδιαφέρων, με πολύ καλή αίσθηση τού humor, θετικός. Ήταν μεγάλη η χαρά που μοιραζόμουν πράγματα μαζί του. Ήταν σταθερός, ειλικρινής, συνεπής. Μιλούσαμε για το BDSM και δεν μπορούσαμε να διαφωνήσουμε σε κάτι. Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά.

Τον J δεν τον είχα δει ποτέ. Τότε το cm είχε μόνο text-chat, εγώ δεν ήξερα ακόμα την τύφλα μου με τον internet, δεν είχα messenger, και ο J ποτέ δεν μου είχε ζητήσει να κάνω εξαίρεση για εκείνον.

Μία μέρα, βρίσκω στο mail μου μία φωτογραφία. Μου φάνηκε ότι ήταν ο Brad Pitt στα 16 του: ξανθά μαλλιά, ανοιχτόχρωμα μάτια, κόκκινα χείλη και μάγουλα. Ένα παιδί. Στο κείμενο έλεγε ότι μου έγραφε από το γραφείο του, να μπω στο site για να πάρω το μήνυμα όταν θα το γράψει στο σπίτι του, και ότι μετά θέλει να μιλήσουμε “ASAP”.

Πολύ αργότερα, έρχεται στο cm το μήνυμά του, στο οποίο έλεγε ότι το παιδί αυτό ήταν 18 ετών, ότι τον γνώρισε σε ένα munch και ότι αμέσως εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για εκείνον. Όταν, όμως, του είπε την ηλικία του, ο J του έκανε σαφές ότι μέχρι να κλείσει τα 21 δεν υπήρχε περίπτωση να συμβεί το οτιδήποτε μαζί του και να καθήσει να σκεφτεί εάν, όντως, το BDSM ήταν αυτό που ήθελε.

Διαβάζοντας και τις λεπτομέρειες, δεν μπορούσα παρά να αισθάνομαι τυχερή που τον γνώρισα. Το ότι μου έστειλε την φωτογραφία στο mail κι όχι στον λογαριασμό μου στο site για να μην πάει κάτι στραβά και τον εκθέσει, το ότι δεν είπε σε κανέναν τίποτα για το γεγονός επειδή ήταν μόλις 18, το ότι θα μπορούσε πολύ εύκολα να έλεγε «ναι» στο παιδί αλλά δεν το έκανε, απλώς συνεισέφεραν περισσότερα στον θαυμασμό μου και την εκτίμησή μου προς το πρόσωπό του. Ο J δεν είχε σχέση εκείνη την εποχή. Δεν έβρισκε κάτι που να τον έλκυε, κι γι' αυτόν τον λόγο είχε μπει και στο cm. Ο μικρός τού άρεσε, κι όμως δεν ενέδιδε.

Ο καιρός περνούσε, εγώ άρχισα να τα καταφέρνω ανέλπιστα καλά με το internet, βρήκα τον Αγαπημένο μου, Λατρεμένο Messenger, κι έτσι ήρθε η στιγμή να δω κι εκείνον και να μιλήσουμε Επιτέλους και με εκείνον. O J ήταν ένας πολύ ερωτικός άνδρας. Με απίστευτες εκφράσεις προσώπου, τόσο χαρούμενος που μιλούσαμε, κι ας μην με έβλεπε εκείνος. Όταν θέλαμε κάτι μέσα στην μέρα ή στα μεσάνυχτα, κάναμε αναπάντητες στα κινητά μας και τρέχαμε στον messenger. Ήταν σαν να γνωριζόμασταν χρόνια και να ήμασταν πολύ κλειστοί φίλοι.

Τότε μπορούσα να έχω φρέσκα και απευθείας νέα για τον μικρό. Κρεμόμουν από τα χείλη του κάθε φορά που έλεγε για κάτι που έκανε. Το μικρό ήταν 100% υποτακτικός. Του το έλεγα από την αρχή, και με κάθε τι που έκανε τόσο πιο πολύ με επιβεβαίωνε. Ήταν τόσο ευαίσθητο, τόσο διακριτικό, τόσο αξιαγάπητο πλάσμα… Πήγαινε στα munch, καθόταν μόνο του σε ένα τραπέζι σε μία γωνία, δεν άνοιγε με κανέναν συζήτηση, έτρωγε μόνο του, και έφευγε όταν έφευγε ο J. Εάν κάποιος το πλησίαζε κάπως, ο J σηκωνόταν και τον έδιωχνε με τρόπο. Τον προστάτευε…

Το είπε και στην Φίλη μας, όταν αρχίσαμε να μιλάμε και οι τρεις μαζί με αυτόν τον Μαγικό Αγαπημένο Messenger. Κάτι είχε καταλάβει αλλά δεν ήταν σίγουρη. Της είπε ότι ο μικρός τού είχε ανακοινώσει ότι δεν θα έκανε άλλη σχέση, και θα περίμενε να κλείσει τα 21, όπως του είχε πει ο J.

Αλλά ο μικρός δεν καθόταν με σταυρωμένα χέρια. Έκανε πράγματα για τον J, που, όταν μου τα έλεγε, τα δάκρυά μου έτρεχαν κορόμηλα στο πληκτρολόγιο! Καταλάβαινα την υποταγή του, και παρ’ ότι ήταν μόλις 18, ήξερα ότι θα έκανε ό,τι του είχε πει. Δεν μπορώ να αναφέρω τι ήταν αυτά, αλλά ήταν τόσο γλυκά, τόσο υποτακτικά, που μας έκανε να σταματάμε να μιλάμε, και να χανόμαστε ο καθένας στις σκέψεις του. Ο μικρός λύγιζε σίδερα με την συμπεριφορά του…

Και μία μέρα δεν άντεξα. Του ζήτησα να τον φέρει σπίτι. Ήθελα να τον δω.

Ο J κανόνισε μία συγκέντρωση στο σπίτι του, με barbeque κτλ. και τον κάλεσε. Όταν ήρθε η ώρα – εννοείται πως δεν είχα κλείσει μάτι εκείνη την νύχτα! – η camera άνοιξε, και δίπλα στην Φίλη μας ήταν το μικρό… Η Φίλη μου μας σύστησε, και ο μικρός γονάτισε αμίλητος μπροστά στον υπολογιστή… Η Φίλη μου κουνούσε το κεφάλι της ικανοποιημένη στην camera, και με ρωτούσε εάν τον βλέπω. Τον έβλεπα… Είχα ακουμπήσει τους αγκώνες στο γραφείο, είχα σταυρώσει τα δάκτυλα μπροστά στο στόμα μου, και δάκρυζα από συγκίνηση…

Ο μικρός ήταν υποτακτικός… Η ομορφιά του ήταν τόσο εύθραυστη, η ευγένειά του γλυκιά, ο τόνος τής φωνής του βαθύς και βελούδινος, δεν κοίταξε ούτε μία φορά στην camera. Δεν μου μιλούσε εάν δεν τον ρωτούσα. Κοκκίνιζε όταν του έλεγα κάτι θετικό ή του ανέφερα τον J. Το σημαντικότερο; Ο μικρός ανταγωνίζονταν σε ερωτισμό τον J άνετα. Άνετα, όμως. Ήταν το πρώτο πράγμα που του είπα όταν ανέβηκε μετά για να μιλήσουμε. Και του είπα, επίσης, τα εξής: «Εάν αυτός ο νεαρός κάνει ό,τι σου είπε, και περιμένει 3 χρόνια, δεν θέλω να είμαι εκεί όταν θα βρεθείτε μόνοι για πρώτη φορά. Ή, μάλλον, περίμενε! Θέλω!». Γελούσαμε, αλλά ήξερε πολύ καλά τι έλεγα…

(Από εδώ και πέρα, δεν ξέρω πως θα τα καταφέρω να ολοκληρώσω το post… Και μην περιμένετε διορθώσεις. Ό,τι βγει…)

Στις αρχές τού χρόνου, ο J ήταν μαζί μου τηλεφωνικά κάθε μέρα. Συμπαραστάτης, ακροατής, στήριγμα. Του ζητούσα να μου μιλάει για τον μικρό, να ξεχνιέμαι. Και το έκανε. Γιατί ο μικρός μεγάλωσε, και τον Φεβρουάριο είχε γενέθλια: έκλεισε τα 21. Ο μικρός δεν είχε κάνει sex με κανέναν από τότε που γνώρισε τον J. Είχαν συζητήσει τα πάντα κι εκείνος ήταν σύμφωνος. Ήταν πρόθυμος να υπογράψει συμβόλαιο, αλλά με τα εξής όρια: ο J μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε με όποιαν ή όποιον ήθελε, αλλά αν ήταν και εκείνος μαζί θα ήταν μόνο με γυναίκα. Όχι με άλλον άνδρα.

Και τότε ο J μου ανακοίνωσε, ότι λόγω τής πίστης που είχα στον μικρό – τον θεωρούσε κάτι σαν προστατευόμενό μου, εξ αποστάσεως – δεν θα έκαναν τίποτε, μέχρι να ήμουν εγώ καλά, και να ήμουν «εκεί», «μαζί τους». Ήξερε ότι θα μου έδινε τεράστια χαρά. Το σημαντικότερο, όμως, ήταν ότι αυτό ήταν, αρχικά, πρόταση τού μικρού…

Από τον Φεβρουάριο μέχρι και εχθές, ο μικρός έκανε ό,τι μπορούσε – όταν έμπαινα στο internet – για να με κάνει να περνάω καλά. Μου έπαιζε κιθάρα, μου μιλούσε για το BDSM, το πόσο αγαπούσε τον J, τι θα έκανε όταν θα γινόταν σκλάβος του, τι θα έκανε εάν ήταν εδώ μαζί μου για να μην στενοχωριέμαι, μου έδειχνε τα πράγματα που του αγόραζε, έπαιρνε αγκαλιά το lap-top και μου έδειχνε τι είχε κάνει στο σπίτι τού J, στην αυλή του, πως πήγαινε στο πανεπιστήμιο, τα πάντα.

Άφηνα ανοικτό το messenger – ήξερε ότι δεν ήθελα να μιλάω – και όποτε περνούσα μπροστά από την οθόνη, αυτό το ευαίσθητο πρόσωπο με μαγνήτιζε και καθόμουν για λίγο και τον χάζευα. Μου μιλούσε, ακόμη κι όταν δεν ήμουν παρούσα… Έλεγα στον J ότι είναι τυχερός, και ότι ο μικρός είναι απίστευτη δύναμη και πηγή ενέργειας. Κι εκείνος συμφωνούσε. Γιατί και ο J είχε λυγίσει με την υποταγή τού μικρού…

Σήμερα, ο μικρός πρόσφερε το training collar του και ένα chastity CB-6000, σε μία τελετή, παρουσία λίγων καλεσμένων και εμένα στο messenger. Η στιγμή ήταν εξαιρετικά συγκινητική, ο μικρός ενθουσιασμένος μεν, ταπεινός δε. Ο J δεν μπορούσε να πιστέψει ότι αυτό έγινε. Όταν είπε και την ιστορία, όλοι έμειναν με ανοικτό το στόμα, χειροκροτώντας και συγχαίροντας τον μικρό που κοκκίνιζε σαν παντζάρι. Αλλά έσφιγγαν και το χέρι τού J, για την ακεραιότητα και την αξιοπρέπεια που έδειξε όλα αυτά τα χρόνια.

Αυτό το post, είναι αφιερωμένο σε εσάς, J & p.
Εύχομαι να το ζήσετε όσο πιο έντονα γίνεται, για όσο πιο πολύ γίνεται.
J, το αξίζεις.
p, είσαι σπάνιος σκλάβος.
Με κάνατε πολύ ευτυχισμένη, και εύχομαι αυτή την ευτυχία εσείς να την ζείτε στο διπλάσιο.

I really wish I was there…
After the camera was turned off…
I love Y/you, both.

7.9.11

Walk The Talk

Δεν ρωτάμε πολλές φορές "είσαι τρελός;";
Δεν περιμένουμε απάντηση.
Είναι ρητορική ερώτηση.
Και, φυσικά, δεν ρωτάμε ποτέ έναν τρελό αν είναι τρελός.
Ρωτάμε έναν λογικό που λέει κάτι που μας φαίνεται εξωφρενικό.
Κι αν η απάντησή του είναι καταφατική, δεν του δίνουμε σημασία.
Συνεχίζουμε την συζήτηση από εκεί που την αφήσαμε εμείς.

Εγώ τι να έκανα;
Είχα έναν άνθρωπο μπροστά μου, ο οποίος, ξεκάθαρα, δεν έκανε πλάκες ούτε έλεγε πράγματα στην τύχη. Το μόνο που σκέφτηκα σε εκείνα τα δευτερόλεπτα αμηχανίας, ήταν να βρω έναν τρόπο να ξεκαθαρίσω τι είπα εγώ και τι κατάλαβε εκείνος. Αλλά κάποιες άλλες σκέψεις έπεφταν σαν μετεωρίτες ενδιάμεσα: "Λες να είναι μαζοχιστής, στ' αλήθεια...;" ή "Το φαντάζεσαι να ακριβολογεί;!".

Ανακάθησα.
Έγειρα λίγο το κεφάλι μου στο πλάϊ, και περίμενα.
Ήταν εμφανές ότι ήταν αμήχανος.
-Θέλετε να μου ορίσετε το "μαζοχιστής";
-"Μαζοχιστής"... ναι... ο μαζοχιστής είναι εκείνος που του αρέσει να υποφέρει...
-... να υποφέρει...
-... ναι...
-Με ποιον τρόπο;, έβαλα ξανά τα τσιγάρα μου στο τραπέζι και άναψα ένα. Τουλάχιστον να το διασκέδαζα.
-Με διάφορους τρόπους.
-Ακούω.

Εκεί κόλλησε.
Πολύ το χαιρόμουν...
Χαμογέλασα.
Ήταν αστείο.

-Είστε μαζοχιστής και δεν ξέρετε τους τρόπους; Ακούστε. Δεν χρειάζεται να λέτε ότι είστε μαζοχιστής. Το κατάλαβα. Σας αρέσουν τα δύσκολα. Δεν είναι ντροπή.
-Εάν είσαι μαζοχιστής, δηλαδή, είναι ντροπή;, ρώτησε.
-Δεν έχω γνωρίσει κανέναν. Δεν ξέρω.
-Εγώ, σας είπα, ότι είμαι μαζοχιστής. Το εννοούσα.

Το εννοούσε.
Και έχω πάθει σοκ.
Πλήθος ερωτήσεων μού βομβάρδιζε το μυαλό. Δεν ήξερα τι να πρωτορωτήσω. Ήθελα να τα μάθω όλα. Όλα! Ήμουν πολύ χαρούμενη. Πάρα πολύ. Καθόμουν απέναντι από ένα σπάνιο είδος ανθρώπου, που δεν ήταν καθόλου εύκολο να γνωρίσεις στα ξεκούδουνα. Το καλύτερο, δε; Του άρεσα! Με ήθελε! Μα, τι καλή που ήμουν!

-Τότε η επόμενή μου ερώτηση είναι αν ο μαζοχιστής αναζητά μία σαδίστρια.
-Ναι. Αυτό αναζητεί.
-Σας φαίνομαι εγώ για σαδίστρια;
-Οι όροι είναι πολύ σχετικοί, μου απάντησε σοβαρά. Τι είναι μαζοχισμός; Τι είναι σαδισμός;
-Διαστροφές, του απάντησα ακόμα πιο σοβαρά.
-Θεωρείτε ότι είναι;
-Εγώ; Το DSM το λέει. Χρόνια τώρα.
-Εσείς συμφωνείτε;
-Εγώ συμφωνώ.
-Λέτε ότι είμαι διεστραμμένος;
-Εσείς τι λέτε, έχει σημασία.
-Σύμφωνα με το DSM;
-Σύμφωνα με εσάς.

Ο Ψ πήρε βαθιά ανάσα.
Κοίταξε γύρω του, το σκέφτηκε, και έσκυψε πιο κοντά μου στο τραπέζι.
-Εγώ λέω ότι ο κάθε άνθρωπος έχει κάτι κρυφό μέσα του, είπε σαν να δίδασκε. Κάτι που του αρέσει πολύ, αλλά το κρύβει, γιατί αυτό δεν είναι αποδεκτό από την κοινωνία, γενικά. Από την στιγμή που δεν κάνει κακό σε κάποιον άλλον, δεν μπορεί κανείς να τον καταδικάσει. Ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να διαθέσει τον εαυτό του όπως θέλει.
-Κι εσείς επιθυμείτε να τον διαθέσετε στις σαδιστικές διαθέσεις μίας γυναίκας.
-Ναι. Αυτή ήταν πάντα η επιθυμία μου.

Ήταν η σειρά μου να σκύψω πάνω στο τραπέζι.
-Είχατε ποτέ ανάλογη εμπειρία;, τον ρώτησα περιπαικτικά. Έχετε να μου πείτε ιστορίες;
-Όχι, απάντησε ειλικρινά.
-Όχι;, απόρρησα. Τότε πως μπορείτε να λέτε ότι είστε μαζοχιστής;
Ο Ψ πήρε άλλη μία βαθιά ανάσα.
-Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν γνωρίζετε, μου είπε απλά. Δεν χρειάζεται να είσαι ή να κάνεις κάτι με κάποιον άλλον. Το ξέρεις γιατί έχεις δοκιμάσει πράγματα στον εαυτό σου.

Για μία στιγμή, τον φαντάστηκα να αυτομαστιγώνεται, και μου ήρθε να βάλω τα γέλια.
-Λοιπόν, ίσως θα σας στενοχωρήσω, αλλά εγώ δεν είμαι σαδίστρια.
-Επειδή είναι μέσα στο DSM;
-Επειδή δεν είναι στο DNA μου.
-Πως φαντάζεστε τον σαδισμό;, με ρώτησε με αληθινή απορία.
Μόλις είχαμε ανοίξει μία από τις αγαπημένες μου συζητήσεις...

-Χμ..., άναψα κι άλλο τσιγάρο. Πως φαντάζομαι κάποιον άνθρωπο που είναι σαδιστής, θέλετε να με ρωτήσετε. Ο σαδισμός είναι μία αφηρημένη έννοια, και μόνον ακαδημαϊκά θα μπορούσα να σας απαντήσω. Αλλά, προφανώς, δεν είναι αυτό που μου ζητάτε.
-Όχι.
-Θέλετε να σας ορίσω τον σαδιστή.
-Ναι.
-Λοιπόν, σαδιστής είναι εκείνος που αρέσκεται στο να προκαλεί πόνο στον άλλον. Που, για κάποιον λόγο, το να βασανίζει κάποιον τον γεμίζει; Του λέει κάτι;
-Εσάς; Σας λέει κάτι;
-Όχι.

Ο Ψ ανασκουμπώθηκε.
-Εάν σας έλεγα ότι έχετε σαδιστική προσωπικότητα, θα με πιστεύατε;
-Όχι.
-Γιατί;
-Γιατί, μάλλον, αυτό θέλετε να πιστεύετε εσείς. Και, υποθέτω, σας έχει μπερδέψει ο χαρακτήρας μου που είναι αυταρχικός. Το να είναι μία γυναίκα αυταρχική, δεν την κάνει και σαδίστρια.
-Φοβάστε το DSM;
-Φοβάμαι τις κατσαρίδες. Δεν μου αρέσουν οι λάθος εκτιμήσεις.

Τα μάτια τού Ψ μίκρυναν.
-Εάν σας έβαζα ένα μαστίγιο στο τραπέζι, τώρα, τι θα κάνατε;
Τα μάτια μου πρέπει να άστραψαν.
Και ο Ψ έκανε πίσω στο κάθισμά του, και με κοίταξε, σχεδόν, θριαμβευτικά.

-Επιμένετε ότι δεν είστε σαδίστρια;

4.9.11

The Meeting

Ο Ψ, επίσης, ήταν και πολύ έξυπνος.
Ευρηματικός.
Ήρθε σε επικοινωνία μαζί μου με έναν ευφυή, διακριτικό τρόπο που με ξάφνιασε ιδιαίτερα.
Και το εκτίμησα.

Επιπλέον, εκτίμησα το ότι δεν το έβαλε κάτω.
Εάν ήταν κάποιος άλλος στην θέση του, άνετα θα το είχε βάλει στα πόδια.
Και το γεγονός ότι δεν το έβαλε, με έβαλε σε σκέψεις.

Όταν μου ζήτησε να βγούμε, δέχθηκα αμέσως.
Ήμουν πολύ περίεργη.
Έπρεπε να δω τι ήταν αυτό που με είχε προβληματίσει εκείνη την ημέρα.
Γιατί κάτι ήταν, σίγουρα.

Με πήγε σε ένα πολύ ήσυχο και πολύ σοβαρό μέρος.
Ό,τι έπρεπε για τις διαθέσεις μου εκείνη την εποχή.
Μιλούσαμε εξ ίσου ήσυχα και σοβαρά, και είχα χαλαρώσει τόσο πολύ, που από μέσα μου τον ευγνωμονούσα. Ήταν πολύ συγκεκριμένος στην ομιλία του, χωρίς περιττούς χαρακτηρισμούς, χωρίς υπερβολές. Ακριβώς ό,τι ήθελα. Μιλούσαμε για τις δουλειές μας, κυρίως, για την ανθρώπινη επικοινωνία, και τον έβρισκα πολύ σωστό και σύμφωνο με πολλά από αυτά που πίστευα κι εγώ. Αλλά, το σπουδαιότερο, ήταν ότι μου έβγαζε ηρεμία.

-Μπορώ να σας ρωτήσω, τώρα που είμαστε μόνοι;, είπε κάποια στιγμή.
-Φυσικά. Για το αν θα απαντήσω, όμως, δεν μπορώ να σας εγγυηθώ. Πρακτικά, είμαστε άγνωστοι.
-Ναι, ασφαλώς..., είπε ευγενικά. Θα μου απαντήσετε σε ό,τι εσείς κρίνετε ότι θέλετε ή ότι μπορείτε.
-Σύμφωνοι. Σας ακούω.
-Οι προηγούμενες σχέσ...
-Νομίζω πως θα σας σταματήσω εδώ, τον έκοψα. Για την προηγούμενη προσωπική μου ζωή, δεν μιλώ ποτέ. Μπορεί να με ακούσετε να λέω γενικότητες σε ανύποπτο χρόνο και μπροστά σε πολλά άτομα, ίσως, αλλά ιδιαιτέρως και συγκεκριμένως, δεν υπάρχει περίπτωση. Θέλετε να ρωτήσετε κάτι άλλο;

Παύση.
Το σκέφτηκε, κοιτάζοντάς με.
-Δεν υπολογίσατε ότι θα είμαι η ίδια με την προηγούμενη συνάντηση, να υποθέσω..., είπα και άναψα τσιγάρο.
-Το αντίθετο, είπε αμέσως. Ήλπιζα να είστε η ίδια.
-Είμαι. Λοιπόν.
-Αυτό ήταν που ήθελα να σας ρωτήσω..., είπε μαλακά, με τον φόβο ότι θα τον κόψω πάλι.
-Τι εννοείτε;
-Ήθελα να σας ρωτήσω εάν είστε έτσι και στις σχέσεις σας...
-Έτσι είμαι παντού.

Μου φάνηκε σαν να χαμογέλασε αμυδρά;
Τόσο, που, ίσως, ούτε εκείνος το κατάλαβε;
Τι στον διάολο έπαιζε;...

-Μόνο που η ερώτησή σας αυτή δεν έχει σχέση με την προηγούμενη, τον επανέφερα.
-Ναι... ήθελα να ξεκινήσω αλλιώς, αλλά εκεί ήθελα να καταλήξω... δεν ήθελα να σας ρωτήσω για τις προηγούμενες σχέσεις σας.
-Τι σχέση έχουν οι σχέσεις μου με εσάς, και σας ενδιαφέρουν;, τον ρώτησα σβήνοντας το τσιγάρο.
-Ήθελα να βεβαιωθώ πως αυτό που είδα, είναι αυτό που κατάλαβα.
-Τι καταλάβατε;
-Ότι είστε μία πολύ δυναμική και απαιτητική γυναίκα.
-Αυτά προλάβατε να δείτε.
-Δηλαδή;, με κοίταξε με ανυπομονησία.

Τον κοίταξα κι εγώ, και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος.
-Έχει καταντήσει σαν ποίημα, είπα σαν να μιλούσα στον εαυτό μου. Λοιπόν. Είμαι κακή, ψυχρή και ανάποδη, για να μην σας ταλαιπωρώ. Είμαι δύσκολη, κλειστή, παράξενη, χειρότερη και από γεροντοκόρη, αν σας βοηθά ο χαρακτηρισμός. Οπότε, αντιλαμβάνεστε ότι είμαι πολύ χειρότερη από ό,τι εισπράξατε εκείνη την ημέρα. Έχετε άλλες ερωτήσεις;

Δεν φαινόταν να είχε. Με κοιτούσε σαν να ήταν αλλού.
Άφησα τα χέρια μου στο τραπέζι και περίμενα να επανέλθει μόνος του, κοιτάζοντάς τον.
-Δεν ξέρω τι να πω..., είπε σαστισμένος.
-Είδατε;, τον ρώτησα χαμογελώντας ψυχρά. Κανείς δεν ξέρει. Θέλετε να φύγουμε;
-Όχι, είπε βιαστικά.

Τον κοίταξα καχύποπτη.
Μήπως, όντως, ήθελε να με προσλάβει; Μήπως υπήρχε καμμία θέση κατασκόπου στην εταιρεία, που θα ταίριαζα γάντι, αν με ρωτούσε. Μήπως έψαχνε για κάποια έμπιστη γραμματέα, γιατί φαινόταν κι ο ίδιος κλειστός τύπος, και με εξέταζε προσεκτικά; Πραγματικά είχε αρχίσει να με ενδιαφέρει η περίπτωσή του.

-Πολύ καλά, του είπα ξεφυσώντας. Και τι θα θέλατε;
Παύση.
Το σκεφτόταν.
-Θα ήθελα να κάνω σχέση μαζί σας, είπε απλά.
Τον κοίταξα ξαφνιασμένη. Μετά έβαλα τα γέλια.
-Το γυρίσαμε στην πλάκα;
-Σας είπα. Δεν παίζω παιχνίδια. Θέλω να κάνω σχέση μαζί σας.
-Μετά από όλα όσα σας είπα;
-Ναι.

Τα επόμενα λεπτά τής συζήτησης ήταν πέραν πάσης προσδοκίας.

-Έχετε καταλάβει τι σας είπα;, τον ρώτησα ψυχρά.
-Απόλυτα. Και τι μου είπατε, και τι είδα.
-Είστε σίγουρος.
-Απόλυτα.
-Τότε θα πρέπει να είστε μαζοχιστής, είπα και πήρα την τσάντα μου για να αποχωρήσω.
-Αυτό είμαι, είπε απλά.
Γύρισα να τον κοιτάξω.
-Τι είπατε;, μισόκλεισα τα μάτια. Με δούλευε. Δεν υπήρχε περίπτωση.

-Είπα ότι είμαι μαζοχιστής.