Δεν συνηθίζω να επιμένω.Γενικώς.
Σου λέω ό,τι έχω να σου πω, και εάν το καταλάβεις/πιστέψεις, έχει καλώς.
Αν όχι, δικό σου θέμα.
Ειδικά όταν σου λέω κάτι για εμένα, καλά θα κάνεις να το ακούσεις.
Διαφορετικά, μάλλον, κάποια στιγμή θα υποστείς τις συνέπειες.
Δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που γουστάρουν να δημιουργούν εντυπώσεις, ούτε και μου αρέσουν αυτού του είδους οι άνθρωποι.
Τον κοίταξα βαριεστημένα.
-Εάν θέλετε να με ακούσετε να σας λέω ότι είμαι σαδίστρια, ευχαρίστως: είμαι σαδίστρια. Ok;
-Τότε πως εξηγείτε το ότι σας αρέσουν τα μαστίγια;, ρώτησε ψιλοχαμογελώντας.
-Εάν μου άρεσε ένα χρυσό δακτυλίδι, θα σήμαινε ότι είμαι χρυσοθήρας; Σοβαρευτείτε.
Σοβαρεύτηκε.
-Το δακτυλίδι, όμως, θα σας άρεσε..., επέμεινε.
-Βασικά, θα μου άρεσε εάν πληρώναμε για να φύγουμε, του είπα απότομα.
Μαζεύτηκε.
-Είπα κάτι που σας πείραξε;, είπε ανήσυχος.
-Έχετε αρχίσει να γίνεστε πιεστικός. Και δεν βρίσκω τον λόγο.
-Θα με απορρίψετε...;, ρώτησε δειλά.
-Δεν συνηθίζω να απορρίπτω κανέναν και τίποτα, όταν δεν γνωρίζω, τουλάχιστον, τα στοιχειώδη.
-Δηλαδή, έχω ελπίδες...;, αναπτερώθηκε το ηθικό του.
-Εάν δεν φύγουμε αμέσως, φοβάμαι, καμμία.
Και φύγαμε.
Συμφώνησα να ξαναβγούμε.
Στο σπίτι πρέπει να κάπνισα κανένα πακέτο τσιγάρα.
Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη.
Εάν ήταν, όντως, μαζοχιστής, θα ζούσα εκείνη την πολύ σκοτεινή μου πλευρά που πάντα ήθελα να εξερευνήσω.
Συν, του ότι δεν είχα ιδέα για το πως είναι η σχέση σαδίστριας/μαζοχιστή, και θα ήταν κάτι ολοκαίνουριο για εμένα.
Τι με έκανε, όμως, τόσο ενθουσιώδη;
Χμ...
Λοιπόν, από τότε που βεβαιώθηκα για το τι ήταν αυτό που ήμουν, σκεφτόμουν πως σε ό,τι αφορούσε το ζήτημα τού πόνου δεν θα μπορούσα να αφήσω εντελώς ελεύθερο τον εαυτό μου σε έναν σκλάβο. Ναι, ασφαλώς, ένας σκλάβος εξ ορισμού είναι και μαζοχιστής - το να μην ήταν θα ήταν παράδοξο, εφ' όσον η χρήση του μαστίγιου, του riding crop κτλ υπάρχει, έστω και στην πιο ανεκτή μορφή της -, αλλά ο μαζοχιστής-μαζοχιστής ήταν άλλο πράγμα. Εκεί μπορούσες να κάνεις ό,τι ήθελες.
Κι εγώ ήθελα.
Πως έβλεπα πάντα έναν μαζοχιστή;
Χμ...
Σαν καμβά.
Έτσι τον έβλεπα.
Που αντί για πινέλα, θα χρησιμοποιούσα μαστίγια.
Που αντί για χρώματα, θα άφηνα τα σημάδια μου.
Που αντί για πίνακας προς έκθεση, θα γινόταν το δικό μου, προσωπικό, atelier...
Υπήρχε, όμως, μία μεγάλη - αν όχι μέγιστη... - διαφορά.
Τότε δεν ήξερα ότι ο μαζοχιστής, δεν είναι απαραίτητα και σκλάβος.
Θεωρούσα ότι αυτά τα δύο είναι αδιαχώριστα και ότι το ένα δεν μπορεί να υπάρξει δίχως το άλλο.
Αυτό, λοιπόν, που εγώ είχα στο μυαλό μου, ήταν, κατ' αρχήν, ένας σκλάβος.
Το ότι θα ήταν μαζοχιστής, αποτελούσε συν.
Επομένως, η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, γιατί τώρα θα τα είχα πακέτο!
Τα πράγματα έδειχναν ακόμη καλύτερα, διότι ο Ψ δεν είχε εμπειρία, όπως κι εγώ.
Εάν είχε, δεν θα έδινα συνέχεια στις συναντήσεις μας.
Μπορεί να μην ήξερα τότε ότι οι μαζοχιστές - κατά 90% - δεν έχουν σχέση με την υποταγή, αλλά, τουλάχιστον, η λογική μου μού έλεγε ότι με έναν έμπειρο μαζοχιστή δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι αυτό που θέλω, διότι θα ήταν περισσότερο σχέση κριτή/διαγωνιζόμενου. Και δεν είχα διάθεση για τέτοιου είδους υποψηφιότητες.
Οι συναντήσεις μας συνεχίστηκαν.
Με πήγαινε πάντα σε μέρη όπου σύχναζαν, μάλλον, μεγαλύτεροι από εμάς.
Μου άρεσαν, όμως.
Οι συζητήσεις μας περιστρέφονταν, κυρίως, γύρω από τον σαδομαζοχισμό, και προσπαθούσαμε να βρούμε κοινές συνισταμένες. Κι αν εμένα μου αρέσει, κυρίως, να ακούω, με τον Ψ, θα έλεγα, το είχα σχεδόν διαρκώς κλειστό. Έπρεπε να μάθω όσο γινόταν περισσότερα στοιχεία για τους μαζοχιστές, και το να μιλούσα - εκτός από τις απορίες που εξέφραζα - δεν θα βοηθούσε στις γνώσεις μου. Ο Ψ ήταν άριστος ομιλητής, σε σημείο που, όταν φεύγαμε, νόμιζα ότι γύριζα από διάλεξη.
Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν με άφηνε στο σπίτι.
Όταν είχα την αίσθηση ότι, όντως, ήμουν σε διάλεξη.
Και όχι σε ένα ραντεβού με άνδρα.
