26.1.12

Toxicity

Θα έλεγα ότι είμαι σπιτόγατα.

Αγαπώ πολύ τον χώρο που κοιμάμαι και ξυπνώ. Μου αρέσει να μαγειρεύω, να δέχομαι φίλες/ους, να μένω μόνη. Διαβάζω, βλέπω ταινίες, μιλώ στο τηλέφωνο, σερφάρω στο internet. Είμαι στην άνεση τού σπιτιού μου. Νοιώθω, πραγματικά, βασίλισσα. Διότι το σπίτι μου είναι το βασίλειό μου.

Μου αρέσει, ωστόσο, και να βγαίνω.
Όχι για καφέδες - τα έχουμε ξαναπεί. Ούτε για να συναντήσω κάποιον επί τούτου. Προτιμώ αυτό να γίνει στο σπίτι μου, όπου μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Πιθανόν να έχει να κάνει και με τον έλεγχο. Θα βγω μόνο για κάποιο event ή happening - κάτι δηλαδή που γίνεται σε/για ειδικές περιστάσεις/περιπτώσεις -, και για να κάνω νέες γνωριμίες. Χωρίς αυτά τα τρία, δεν βρίσκω τον λόγο να βγω από το σπίτι μου.

Αν βγούμε έξω, και με αφήσεις ελεύθερη να κινηθώ στον χώρο, θα φύγω με 43 τηλέφωνα και 26 κάρτες. Επίσης, μπορεί να έχω δώσει σε άλλα 43 άτομα το τηλέφωνό μου και σε άλλα 26 την κάρτα μου. Θα μιλήσω με όσους περισσότερους μπορώ - άνδρες / γυναίκες / παιδιά -, εκτός κι αν βγω με τον σύντροφό μου, που θα αποφύγω συνειδητά τούς άνδρες που δεν συνοδεύονται, για να μην δώσω δικαίωμα.

Οι φίλες/οι μου βγαίνουν μαζί μου για τρεις, κυρίως, λόγους.
Διότι ξέρουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσουν καλά, νοιώθουν ασφάλεια, και απελευθερώνονται. Υπάρχουν φίλες/οι που με ακολουθούν σαν σκιά. Υπάρχουν φίλες/οι που κοιτάζουν εντυπωσιασμένοι από το πόσο απλό είναι να κάνει κανείς γνωριμίες, και το προσπαθούν κι εκείνες/οι. Αλλά δεν έχω κάποια/αν φίλη/ο που να αισθάνεται άσχημα γι' αυτό. Επίσης, οι φίλες/μου θέλουν να βγαίνουμε για ψύλλου πήδημα, με τρελή χαρά. Εάν αποδεχόμουν όλες τις προσκλήσεις τους, μάλλον θα ήμουν άστεγη...

Οι σχέσεις μου ήταν άλλο πράγμα.
Ας πούμε ότι οι μισές - δεν είναι, αλλά ας πούμε... - ήταν πολύ χαρούμενες που με έβλεπαν να το κάνω, και οι άλλες μισές - ας πούμε πάλι... - όχι. Στην πρώτη περίπτωση, όλα ήταν παραπάνω από καλά. Έβλεπα όχι απλή υπερηφάνεια, αλλά, κυριολεκτικά, καμάρι στα πρόσωπά τους. Στις άλλες μισές, δεν έμενα πολύ για να βλέπω τα μούτρα τους.

Με τον Ψ δεν ήταν σχέση.
Ναι.
Αλλά θα ξεκινήσουμε από αλλού.

Η βασική γκρίνια τού Ψ, σε σχέση με εμένα, ήταν το πως έπρεπε να είμαι.
Όχι, βέβαια, σε πρώτο πρόσωπο.
Πάντα σε τρίτο.
Του στυλ "πως πρέπει να είναι μία Αφέντρα".
Με μία πρόταση;
Στρατιωτάκια, αμίλητα, ακούνητα, στον τοίχο κολλημένα.
Με πολλές;
Δεν έπρεπε να μιλάω. Δεν έπρεπε να γελάω - ιδίως να γελάω... Να αστειεύομαι. Να δίνω σημασία σε άλλους.
(Κοίτα να δεις που τώρα μου φαίνονται αστεία... Τότε τα θεωρούσα τραγικά. Τραγικά, όμως...).

Μετά.
Όταν του έλεγαν να βγει, ποτέ δεν έλεγε "όχι".
Μόλις ερχόταν η ημέρα, έπαιρνε τηλέφωνο, έλεγε μία δικαιολογία τού κώλου, και το ακύρωνε.
Συνέχεια αυτό.

Άρχισα να τον δοκιμάζω κι εγώ.
Του έλεγα - άκυρα... - "με έχουν καλέσει εκεί" - σιγά μη με είχαν καλέσει και ήθελα να πάω μαζί του, τώρα... - "θα με συνοδεύσεις;". "Ναι", έλεγε. Το πρωΐ εκείνης τής ημέρας, με έπαιρνε τηλέφωνο, μου έλεγε μια παπαριά, και το ακύρωνε. Δεν με πείραζε που το έκανε και σε εμένα. Ποια ήμουν εγώ στο κάτω-κάτω τής γραφής; Η υπηρέτριά του. Εδώ ακύρωνε σημαντικές συναντήσεις με άτομα που έρχονταν μέχρι και από το εξωτερικό, και που κάποιοι άλλοι θα έκαναν τα πάντα για να τους γνωρίσουν, πόσο, μάλλον, να είναι καλεσμένοι τους. Αυτό που με ενοχλούσε, ήταν η μαλακία του. Δεν σκεφτόταν καν ότι ήξερα πως το έκανε. Τέτοια ξεφτίλα...

Και αυτή ήταν μικρή ξεφτίλα.
Η μεγάλη ήταν όταν, όντως, βγαίναμε έξω...

Στις σχέσεις μας, δεν παίζει ρόλο μόνο το πως φερόμαστε όταν είμαστε μόνοι.
Παίζει ρόλο και το πως φερόμαστε ο ένας στον άλλον μπροστά σε τρίτους, αλλά και το πως φερόμαστε εμείς στους τρίτους. Η μεταξύ μας αλληλεπίδραση και η αλληλεπίδραση και των δύο, αλλά και του κάθε ενός ξεχωριστά, παίζει μεγάλο ρόλο όταν βρισκόμαστε ανάμεσα σε άλλους. Εκεί μπορείς να καταλάβεις πότε κάποιοι είναι ζευγάρι, πότε είναι καλό ζευγάρι, και πότε κακό. Και μπορείς να το καταλάβεις από μακριά.

Στον δικό μου τον κύκλο, δεν ετίθετο θέμα να τον παρουσιάσω - δεν έχω παρουσιάσει σοβαρές μου σχέσεις... Οι φορές που βγήκαμε - μετρημένες, μην φανταστεί κανείς... -, ήταν με τους δικούς του ανθρώπους. Όλοι από τον επαγγελματικό του χώρο. Να πάει το μυαλό όσων τον ήξεραν ότι είμαι η γκόμενά του, ούτε κατά διάνοια. Μάλλον για καμμία γραμματέα θα με περνούσαν. Εύκολα, λοιπόν, με πλησίαζαν. Δεν χρειαζόταν να μπω εγώ στον κόπο. Εξ άλλου, δεν πήγαινα και πολύ μακριά. Ήθελα να τον παρακολουθώ: πως μιλά, πως κινείται.

Με απλά λόγια;
Δεν ήθελε να μου μιλά κανείς.
Δεν ήθελε να μιλώ σε κανέναν.
Έφριττε όποτε με έκαναν να γελώ.
Με πλησίαζε, με ένα ύφος "αυτό είναι δικό μου, μακριά!".
Όχι "αυτή".
"Αυτό".

Χρειάζεται να εξηγήσω τι σημαίνει για κάποιον το ουδέτερο άρθρο;
Μάλλον, όχι...

Δεν ήθελε να είμαι με κόσμο.
Ούτε να γελώ με τα αστεία των άλλων.
Φοβόταν μην με χάσει.
Συγγνώμη.
Φοβόταν μην το χάσει.

Και έτσι, όλοι απομακρύνονταν.
Μέχρι την ώρα που φεύγαμε, δεν με πλησίαζε ούτε μύγα.
Οι άνθρωποι που στέκονταν / κάθονταν δίπλα μου, ούτε που με κοιτούσαν.
Αυτό ήθελε.

Με μεγάλη μου έκπληξη, μαθαίνω μία μέρα ότι έχει καλέσει στο σπίτι του κάποιους εξωτερικούς συνεργάτες, για να μιλήσουν για ένα project. Και με μεγαλύτερη, ότι ήθελε να ήμουν παρούσα - χμ... παρόν. Χάρηκα. Όσο σίγουρος και να είσαι για κάποιον, υπάρχει πάντα η εξαίρεση. Και ίσως να ήταν εκείνη.
Δεν ήταν.

Στο τραπέζι καθόμουν δίπλα του.
Δεν μου απηύθυνε τον λόγο ούτε μία φορά.
Δεν με σύστησε, καν.

Τον παρατηρούσα, ωστόσο, να ακούει με μεγάλη προσοχή, να είναι ιδιαίτερα περιποιητικός, να ρωτά συχνά για το εάν το catering είχε κάνει καλή δουλειά με τα εδέσματα, να επιβλέπει το προσωπικό. Το ενδιαφέρον του - αν και ήταν απλά για την δουλειά - με ευχαριστούσε.
Ο λογαριασμός, παρ' όλα αυτά, ήρθε άλλη μέρα...

Την ημέρα που, ανεβαίνοντας την σκάλα για να πάω στο διαμέρισμα, βρήκα ανοικτή την πόρτα τού διαμερίσματος τής μητέρας του. Από την σκάλα μέχρι την πόρτα, ήταν ούτε ένα μέτρο απόσταση. Και αυτό που είδα με εξέπληξε τόσο πολύ, που δεν μου έχει φύγει ακόμη ως εικόνα.

Δεν είχα δει - και δεν έχω δει ξανά - ποτέ δύο πολυθρόνες με γυρισμένη την πλάτη στην πόρτα ενός σπιτιού... Ένα τεράστιο σαλόνι, σχεδόν άδειο, με μία τηλεόραση σχεδόν στο κέντρο του, και δύο πολυθρόνες πλάτη, ένα με ενάμιση μέτρο μακριά από την πόρτα... Στην δεξιά καθόταν η μητέρα του, ένα τραπεζάκι δίπλα της με ένα μικρό φωτιστικό, και στην αριστερή εκείνος, με ένα άλλο ένα ίδιο τραπεζάκι. Μιλούσαν. Μιλούσαν, χωρίς να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον. Έβλεπαν τηλεόραση, η οποία δεν ήταν και ιδιαίτερα δυνατά για να ακούς. Πριν προλάβω να πω "καλησπέρα" χτυπώντας την ανοικτή πόρτα - κι ενώ φανταζόμουν πως σχολιάζαν αυτό που έβλεπαν στην τηλεόραση -, τους ακούω να μιλούν για το τραπέζι που είχε γίνει.

Ο σαρκασμός, η ειρωνία, η υποτίμηση, έχαναν πάσα έννοια...
Ο δε Ψ, σχολίαζε από το τι φορούσε η γυναίκα τού τάδε, μέχρι το τι αυτοκίνητο οδηγούσε ο δείνα. Η μητέρα του, κυρίως, γελούσε. Υπεροπτικά. Όχι. Το ενδιαφέρον του στο τραπέζι δεν είχε να κάνει με το ενδιαφέρον ενός οικοδεσπότη. Είχε να κάνει με την δουλειά ενός πληροφοριοδότη. Δεν ήταν τραπέζι. Ήταν μάζωξη. Έπαιρνε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσε, για να έχει μετά να υποβιβάζει και να εξευτελίζει. Με την μαμά του...

Μάζεψα το χέρι μου αργά, κι άρχισα να κατεβαίνω με προσοχή τα σκαλιά.
Όχι για να μην γλιστρήσω.
Για να μην με ακούσουν.

Έφυγα με τόση ντροπή, που δεν μπορώ να περιγράψω...
Όχι επειδή άκουσα.
Επειδή κατάλαβα.

Και είχα καταλάβει μόλις τα μισά.

11.1.12

Misery

Έχουμε αναφερθεί ξανά στην λαϊκή σοφία, που λέει πως όποιος είναι τσιγκούνης στα χρήματα είναι και στα αισθήματα. Εκείνοι που το έχουν διαπιστώσει, ξέρουν πόσο αληθές είναι. Διότι δεν υπάρχει μόνο το αρχαίο "ουκ αν λάβοις παρά τού μη έχοντος" αλλά και το "ουκ αν λάβοις παρά τού μη δίδοντος"...

Ο Ψ δεν είχε οικονομικό πρόβλημα.
Ούτε οι οικογένειά του είχε αντιμετωπίσει ποτέ κάτι τέτοιο. Σε αυτήν την περίπτωση, θα ήταν κάτι φυσιολογικό. Ο Ψ ήταν, προφανώς, ένας άνθρωπος άπληστος. Ένας άνθρωπος που τα ήθελε όλα δικά του. Κι αυτός που τα θέλει όλα δικά του, δεν έχει τίποτα...

Δεν θα μιλήσω για τις προηγούμενες σχέσεις μου.
Δεν έχει νόημα, αφ' ενός, και, αφ' ετέρου θα ήταν άκομψο.
Θα μιλήσω για τις πρωτογενείς μου εικόνες.
Θα μιλήσω για τον μπαμπά μου.

Όταν ήμασταν παιδιά, και μας έπαιρναν μαζί τους οι γονείς μας, ήταν το καλύτερό μου. Πάντα ήταν το καλύτερό μου όταν γνώριζα κόσμο. Συνήθως, έφερναν και οι άλλοι τα δικά τους, και καθόμασταν πολλές φορές και σε διαφορετικά τραπέζια, για να μην ακούμε τις συζητήσεις τους. Όταν, λοιπόν, τρώγαμε, παίζαμε, δεν ξέρω, και έφθανε η ώρα τού λογαριασμού, έτρεχα να δω. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη... Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά και γρήγορα... Δεν υπήρξε φορά που να μην γινόταν καυγάς. Οι άνδρες σηκώνονταν επάνω και έσπρωχναν τα χέρια ο ενός τού άλλου, για να πάρει τα χρήματά του πίσω. Ο μπαμπάς μου ήταν ένας από αυτούς. Πάντα... Τον κοιτούσα με απίστευτο θαυμασμό... Ήταν μία υπέροχη σκηνή, με άνδρες να προσπαθούν να επιβληθούν ο ένας στον άλλον. Δεν ήταν τσαμπουκάς. Όχι. Ήταν ζήτημα τιμής.

Υπήρχαν, ωστόσο, και οι κακομοίρηδες.
Κάτι ανθρωπάκια, που όταν ερχόταν εκείνη η στιγμή, λούφαζαν στις θέσεις τους. Δεν μιλούσαν, και "αναλάμβαναν" να "χωρίσουν" τους άλλους, για να μην βάλουν το χέρι στην τσέπη. Έκαναν ό,τι ήταν άσχετο, για να μην πληρώσουν. Τους κοιτούσα αηδιασμένη, και μόνον όταν η ματιά μου έπεφτε στους άλλους - και ιδίως στον μπαμπά μου - ανάσαινα βαθιά και χαμογελούσα από την καρδιά μου. Αυτός είναι ο μπαμπάς μου και αυτές ήταν οι παραστάσεις μου.

Και όλα αυτά, ήταν μεταξύ ανδρών.
Δεν χρειάζεται να γράψω ότι δεν υπήρχε περίπτωση να καθόταν γυναίκα σε τραπέζι, και όταν σηκώνονταν, να έδινε εκείνη έστω και μία δραχμή. Αυτά είναι αστεία πράγματα. Αδιανόητα.

Συνεπώς, δεν χρειάζεται κανείς και πολλή φαντασία για να υποθέσει πως είναι ένας τέτοιος άνθρωπος ως χαρακτήρας. Διότι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό, είναι μία λέξη: μιζέρια. Κι όταν είσαι μίζερος άνθρωπος, μόνο με μίζερους ανθρώπους μπορείς να συναναστρέφεσαι. Είναι κάτι τύποι στο διπλανό τραπέζι, που τους βλέπεις πάντα να ανοίγουν τα πορτοφόλια τους και να μετράνε τα ψιλά; Κάτι ανθρωπάκια, που τα πορτοφόλια τους είναι φουσκωμένα και βαριά από τα μονά-διπλά cents; Που αυτό σημαίνει ότι καταδέχονται να παίρνουν τα ρέστα που τους δίνουν, ακόμα κι αν αυτά είναι 5 λεπτά... Αηδία... Το πορτοφόλι ενός άνδρα είναι πάντα αδύνατο. Πάντα, όμως. Δεν έχει, σχεδόν ποτέ, ψιλά. Δεν είναι τυχαίο.

Αλλά αρκετά με τα πορτοφόλια.
Ας πούμε για την μιζέρια.

Ο Ψ φαινόταν άνθρωπος ήρεμος και ρεαλιστής.
Και με βάση το επάγγελμά του, αυτό νόμιζα πως ήταν.
Αλλά νόμιζα λάθος.

Πολύ σύντομα, άρχισε να διαφαίνεται πως ο Ψ ήταν ένας άνθρωπος μουλωχτός, και, ιδίως, αρνητικός. Σε οτιδήποτε έκανε ή έλεγε, υπήρχαν πάντα μόνον αρνητικά. Τίποτα θετικό. Και όπως μεταξύ ενός τσιγκούνη και ενός σπάταλου ανθρώπου επιλέγεις το μη χείρων βέλτιστον - δηλαδή τον σπάταλο, διότι με εκείνον μπορεί να ζήσεις και κάτι συναρπαστικό, ενώ το σωστό είναι να είναι το κοινώς λεγόμενο "νοικοκύρης", που σημαίνει ότι ξέρει τι πρέπει να κάνει πότε -, έτσι και ανάμεσα σε έναν αρνητικό κι έναν θετικό άνθρωπο επιλέγεις τον θετικό, για τον ίδιο λόγο, ενώ ξέρεις ότι το σωστό είναι να είναι ρεαλιστής, για τον ίδιο λόγο, επίσης.

Δεν ήταν θέμα απαισιοδοξίας.
Δεν μου αρέσουν οι αισιόδοξοι άνθρωποι. Είναι αφελείς και υπερφίαλοι. Και οι δύο, όμως, είναι το ίδιο νόμισμα. Ένα άχρηστο νόμισμα. Με τους απαισιόδοξους σε πιάνει ψυχοπλάκωμα, με τους αισιόδοξους δεν ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι, γιατί δεν ξέρουν ούτε κι εκείνοι. Προτιμώ, λοιπόν, τους ρεαλιστές. Εκείνους που έχουν μία κατάσταση και την αντιμετωπίζουν όπως πρέπει. Ούτε φαίνονται λίγοι, ούτε υπερβολικοί. Ανάμεσα, όμως, σε έναν απαισιόδοξο κι έναν αισιόδοξο, είναι δεδομένο ότι θα προτιμήσω τον δεύτερο. Με εκείνον μπορώ να πέσω μέσα σε κάποια από τις εκτιμήσεις ή τους χειρισμούς του. Με τον πρώτο, θα βγάλω θυμό.

Ο Ψ, λοιπόν, είχε μιζέρια.
Δεν του άρεσε κανείς και τίποτα. Όλοι είχαν κάτι. Τι; Οτιδήποτε. Όταν σου αρέσει να βλέπεις τα πάντα άσχημα, πολεμάς πολύ σκληρά για να σβήσεις ό,τι όμορφο υπάρχει γύρω σου. Κι αυτό μπορεί να μην γίνεται, αλλά αν είναι αυτός ο χαρακτήρας σου νομίζεις ότι τα καταφέρνεις. Επίσης, τον χαρακτήρα τού ανθρώπου τον καταλαβαίνεις και από τον τρόπο που μιλάει για τους άλλους. Δεν ήταν ότι δεν του άρεσαν 1,2,3 πράγματα / άνθρωποι / καταστάσεις. Δεν είχε μία καλή κουβέντα να πει για κανέναν. Και για τίποτα.

Τρωγόταν με το παρελθόν και σκεφτόταν μόνο το μέλλον.
Το παρόν, ούτε να το χέσει.
Που αυτό σήμαινε, πολύ απλά, ότι ήταν οπουδήποτε αλλού εκτός από το "εδώ". Μπορούσε να μιλάει ώρες με κάποιους από την δουλειά για ό,τι δεν πήγε "τότε" καλά. Μπορούσε να κάνει το ίδιο με το "δεν ήξερε αν θα πήγαινε" κάτι καλά. Δεν υπήρξε, όμως, φορά που να τον άκουσα να λέει "είμαστε σε καλό δρόμο", π.χ. Οι αναφορές του στο παρελθόν και στο μέλλον, ήταν συνεχείς. Αναφορά στο παρόν, καμμία. Κατά τα άλλα, όλα μαύρα. Αδιάφορα. Δεν ξέρω τι άλλο.

Γρήγορα ανακάλυψα ότι δεν είχε φίλους.
Είχε δυο-τρεις από την δουλειά, και που δεν θα έλεγες ότι ήταν και ο ορισμός τού "φίλου". Ήταν μόνος. Καθόλου παράξενο. Δεν ξέρω αν δεν έβγαινε, επίσης, για τους ανθρώπους ή για τα έξοδα... Ούτε αυτό θα μου έκανε εντύπωση. Ο Ψ δεν είχε καμμία αίσθηση τού humor. Δεν ήταν σοβαρός, όπως θα τον χαρακτήριζες όταν θα τον γνώριζες. Ήταν αδιάθετος. Συνεχώς. Είχε μία διαρκή εμμηνόρροια, που έβγαζε χολή και περιφρόνηση. Το ωραιότερο, δε, ήταν όταν - εμμέσως, πλην σαφώς - είπε ότι κανένας άνθρωπος δεν άξιζε εάν δεν είχε μόρφωση πανεπιστημίου...(!) Έκανα τρελά γέλια. Τρελά, όμως.

Ούτε εγώ είχα πανεπιστημιακή μόρφωση.
Αλλά αυτό δεν αποτελούσε πρόβλημα.
Ήταν σαφές ότι ήμουν κάτι άλλο.
Είπαμε.
Μία μηχανή πόνου.
Και γι' αυτό δεν χρειαζόταν χαρτί τριτοβάθμιας.

Αυτά σε ό,τι αφορούσε το μέσα.

Το έξω, ήταν άλλο θέμα...

6.1.12

Crash Test For Dummies

Ok.

Που είχαμε μείνει;
Α, ναι.
Στον πιο καλό τον μαθητή.

Ωραία.
Τι χρειάζεται ένας καλός μαθητής;
Βιβλία, τετράδια, στυλό.
Στην δική μας περίπτωση, εξοπλισμό.

Πήρα σβάρνα τις ρούγες, κι άρχισα να ψάχνω στα γυφτοπάζαρα των Αθηνών για διάφορα. Είχα δώσει όλη μου την προσοχή στα αντικείμενα. Και μου άρεσε. Δεν είχα ενδιαφέρον για εκείνον. Ήξερα πως ό,τι κι αν έπαιρνα θα του άρεσε. Αναγκαστικά. Κι επειδή δεν είχα καμμία διάθεση να επαναληφθεί το σκηνικό με τον σταυρό, ανέλαβα να πάρω ό,τι άρεσε σε εμένα. Εκείνος, απλά, θα συμφωνούσε.

Δεν υπήρχε ούτε ένα αντικείμενο σαδομαζοχισμού που να μου άρεσε πραγματικά. Ούτε ένα, όμως. Έπαιρνα το καλύτερο από τα χειρότερα. Αναγκαστικά. Έπρεπε να μπει το θέμα μου σε τροχιά, γιατί ένοιωθα πως έχανα τον χρόνο μου περιμένοντας να συνεννοηθούμε. Πήγαινα και άφηνα τα πράγματα στο σπίτι του. Στο δικό μου, ούτε λόγος. Ήταν σαν να άνοιγα μία επιχείρηση. Έπρεπε να την στήσω, να την εξοπλίσω, να δω τι θα κάνω.
Αλλά να υπολογίσω και τους λογαριασμούς.

Είπα λογαριασμούς;
Χμ...
Ναι...
Λοιπόν, το πρώτο πράγμα που ανακάλυψα, ήταν η τσιγκουνιά του. Κάποια στιγμή, έχω αφήσει αυτά που έχω πάρει, όπως είναι, σε σακούλες στο δωμάτιο. Ήρθε αθόρυβα από πίσω μου και κοίταξε με περιέργεια το περιεχόμενο. Τον κοίταξα λοξά, και το μόνο που δεν περίμενα ήταν να τον δω να πιάνει την απόδειξη. Στέκομαι και τον κοιτάζω άναυδη. Περιμένω να πετάξει την μαλακία... Και δεν άργησε.
-Είναι ακριβά, ε;..., είπε σαν να μονολογούσε.
-Από ό,τι βλέπεις, αυτό σε ενδιαφέρει;, ρώτησα αηδιασμένη.
-Δεν θέλω να ξοδεύεστε..., έπιασε τον πληθυντικό.
-Μην μου στενοχωριέσαι, του είπα ψυχρά. Έχω μερικές οικονομίες στην άκρη...
Και τότε είπε το αδιανότητο.
-Να σας δίνω εγώ τα μισά...

Έχω φρικάρει.
Έχω αηδιάσει μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
-Τα μισά..., επανέλαβα.
-Ναι, είπε. Μην τα πληρώνετε όλα μόνη σας.
-Δεν θέλω παρέα. Ευχαριστώ. Μπορείς να φύγεις, τώρα;

Κοίταξα τις σακούλες γύρω μου.
Άρχισα να τις ανοίγω. Από μέσα έλειπαν όλες οι αποδείξεις... Εάν ήταν κάποιος άλλος, μία κανονική σχέση, εύκολα θα υπέθετα ότι κρατά memorabilia. Και θα μου φαινόταν λογικό. Πρώτη φορά, κάτι πρωτόγνωρο, θέλεις να το θυμάσαι. Θα μπορούσα να το είχα κάνει κι εγώ. Αλλά η ερώτηση που μου ερχόταν στο μυαλό, ήταν: "Πρώτη φορά, κάτι πρωτόγνωρο, και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το κόστος του;...". Κατέβηκα στα γραφείο του. Καθόταν μπροστά στον υπολογιστή.
-Που είναι οι αποδείξεις;
-Ποιες αποδείξεις;
-Όσων αγόρασα. Δεν είναι στις σακούλες.
-Τις θέλατε;
-Όχι. Δεν τις θέλαμε. Εσείς τι θα τις κάνετε;
-Μπορεί να τις βάλω στην δήλωσή μου.

Με κορόϊδευε...
Δεν υπήρχε περίπτωση...
Δεν υπήρχε, όμως...

-Συγγνώμη..., είπα με δυσκολία. Θα βάλεις στην φορολογική σου δήλωση αποδείξεις από sex shop;...
-Δεν το έχω σκεφθεί ακόμα..., παραδέχθηκε.
-Αλλά σκέφθηκες να το κάνεις..., είπα μη πιστεύοντας στ' αυτιά μου.
-Μπορεί να γίνεται, δικαιολογήθηκε.
-Σωστά... μπορεί να γίνεται...

Έφυγα.
Ήθελα να χτυπήσω το κεφάλι μου στον πρώτο τοίχο που θα έβρισκα.
Αλλά συγκρατήθηκα.
Έπρεπε να το πάρω απόφαση.
Είχα να κάνω με έναν μεγάλο μαλάκα.
Μεγάλο, όμως.

Η τσιγκουνιά του δεν σταμάτησε εκεί.
Δεν είχα προσέξει ότι έπαιρνε τις αποδείξεις από όπου πηγαίναμε. Άρχισα να σκαλίζω τις προηγούμενες συναντήσεις μας και να τον παρακινώ να βγαίνουμε. Παρατηρούσα τις εκφράσεις του κάθε φορά που πλήρωνε. Θα κοιτούσε 1-2 φορές τον λογαριασμό - σαν να υπήρχε περίπτωση να έβγαινε μειωμένος με κάθε ματιά... -, και το τραγικότερο, δεν άφηνε παρά κάτι ψιλά για φιλοδώρημα. Υπήρξαν και φορές που δεν άφηνε τίποτα, και αναγκαζόμουν να έχω βγάλει εγώ από πριν χρήματα για να τα αφήσω διακριτικά στο τραπέζι φεύγοντας... (Μιλάμε, ότι δεν μπορώ ακόμα και σήμερα που τα γράφω να το πιστέψω...).

Ένα βράδυ, έχω μεγάλα κέφια.
Κάπου τρώμε, και περιμένω την ώρα τού λογαριασμού, σαν τρελή. Έρχεται ο λογαριασμός, και πριν προλάβει να τον πάρει στα χέρια του, τον έχω στα δικά μου.
-Χμ..., είπα με ύφος, σκεπτική. 70 ευρώ...
Παίρνω την τσάντα, νωχελικά, στην αγκαλιά μου, αλλά τον παρακολουθώ σαν γύπας. Βγάζω αργά το πορτοφόλι μου, και ακόμη πιο αργά το ανοίγω. Αφήνω ένα χαρτονόμισμα των 20, αργά, ακόμη πιο αργά ένα των 10 δίπλα του, και, κοιτάζοντας μέσα στο πορτοφόλι αυτό των 5, σταματώ.
-Χμ... μάλλον δεν έχω 5 ευρώ..., είπα προσπαθώντας να μην με πάρουν τα γέλια. Να σου τα χρωστώ;
Του είχα ρίξει μία φόλα επάνω στο τραπέζι. Και, διάολε, ήμουν σίγουρη ότι θα την δάγκωνε...
Και ο κόπρος απάντησε.
-Εμ... δεν πειράζει... αύριο...

(...)

Έχω τσαλακώσει μέσα στην γροθιά μου τα χαρτονομίσματα, βάζοντας τους αγκώνες στο τραπέζι. Τον κοιτάζω, έτοιμη να τον φτύσω.
-Πες μου κάτι, του είπα με πάθος. Σου σηκώθηκε;... Την αλήθεια...
-...
-Όχι;...
Βγάζω ό,τι χαρτονόμισμα είχα μαζί μου και το απλώνω στο τραπέζι.
-Τώρα;..., τον ξαναρώτησα χαμογελώντας σατανικά.
-Δεν...
-Δεν; Τι, δεν; Δεν φτάνουν για να σου τον σηκώσουν;
-Μα...
-Πες μου!, είπα και έφερα το κάθισμα πιο κοντά στο τραπέζι, κοιτάζοντάς τον έντονα στα μάτια. Πόσο ξεφτυλισμένος άνδρας είσαι; Πόσο; Τα θέλεις; Ε;! Κράτα τα. Μην σε απασχολεί. Κράτα τα και για την επόμενη φορά. Αύριο θα σου φέρω κι άλλα. Θα σου τα βάλω στις σακούλες με τα πράγματα, μαζί με τις αποδείξεις. Είναι πολύ άσχημο να πληρώνεις κάτι για μία γυναίκα, ε; Να ξοδεύεσαι. Κράτησε τα χρήματά σου. Και πάρε και τα δικά μου. Αρκεί να μου πεις ότι αισθάνεσαι καλύτερα. Και από την επόμενη φορά, θα τα πληρώνω εγώ όλα. Θέλεις; Ησύχασες;
-Δεν είναι..., είπε ανήσυχος.
-Δεν είναι, πάλι;!, είπα μη μπορώντας πλέον να συγκρατήσω τα γέλια μου. Δεν είναι τι, αυτή την φορά; Αυτό που θα ήθελες; Ω, μην είσαι χαζός! Να κάνεις ό,τι θέλεις να κάνεις με τον σαδομαζοχισμό. Όχι και να ξοδεύεσαι, όμως! Έλα. Μην κάνεις έτσι. Είμαι εδώ εγώ για εσένα. Θα σε χτυπάω, θα σε μαστιγώνω, και θα σε πληρώνω από πάνω. Μου ακούγεται θαυμάσιο! Εσένα;

Και φεύγω.

Περιμένοντας ταξί έξω από το εστιατόριο, έρχεται από πίσω μου, με τα χρήματα στο χέρι. Δεν θυμάμαι τι ξεκίνησε να μου λέει.
-Άκου, του είπα κοφτά. Εμένα μην με υπολογίζεις. Εγώ, όσο ξαφνικά ήρθα τόσο ξαφνικά θα φύγω. Δεν έχεις τίποτα που μπορεί να με κρατήσει. Τίποτα, όμως. Για όσον καιρό θα είμαστε, τυπικά και για τον συγκεκριμένο λόγο, μαζί, θα φροντίσεις ποτέ μα ποτέ να μην μου αναφέρεις οτιδήποτε έχει να κάνει με χρήματα. Είμαι σαφής;
Έσκυψε το κεφάλι, πούστικα.
-Θα το εκλάβω ως "ναι". Τέλεια. Κράτησε αυτά που σου έδωσα, και κοίτα να πιάσουν τόπο. Σε καλή μεριά, λοιπόν.

Αυτά, σε ό,τι αφορούσε την τσιγκουνιά του.

Κολλητά με την τσιγκουνιά, ωστόσο, πηγαίνει και η μιζέρια...

3.1.12

The Battle Of The Sexes

Κοπελιές, basta…

Μου έχετε γεμίσει την ηλεκτρονική διεύθυνση με απίστευτες μαλακίες…

Γιατί λυσσάτε;!

Ηρεμήστε!

Εάν έβγαζα τα mail σας στην φόρα, θα γελούσατε κι εσείς οι ίδιες!

Σοβαρευτείτε!

Λοιπόν.
Για να μην χάνουμε χρόνο.
Καλή η μαλακία που δέρνει τους άνδρες.
Αλλά να δέρνει κι εσάς…
Έλεος, δηλαδή…

Πάρτε χαρτί και στυλό, και κρατήστε σημειώσεις.

Πάμε.

Είμαι εγώ η γκόμενα που θέλουν όλοι οι άνδρες;
Σοβαρολογείτε;
Εγώ είμαι η γκόμενα που αποφεύγουν όλοι οι άνδρες.
Ότι θα γούσταραν;
Τρελά.
Για κανένα 10λεπτο.
Μετά, τρεχάτε ποδαράκια μου.

Σε ποια χώρα ζείτε;
Τι διάολο, Ελληνίδες δεν είστε;
Είστε τόσο μαλακισμένες;

Πιστεύετε, στ’ αλήθεια ότι οι άνδρες αναζητούν μία γυναίκα - άσε με εμένα... - με προσωπικότητα; Πιστεύετε στο παραμύθι που λέει «Θέλω μία γυναίκα να είναι δυναμική και να παίρνει αυτό που θέλει»; Άνδρες είναι. Σε παραμύθια πιστεύουν. Παραμύθια πουλάνε. Αυτό είναι το ωραιότερο παραμύθι που θέλει να ακούσει μία μαλακισμένη, για να νομίζει ότι ο άλλος την αξιολογεί ως προσωπικότητα. Τ’ αρχείδια μου, την κάνει. Την έχει πιάσει στο δούλεμα, και η άλλη ψαρώνει χοντρά.
Συνέλθετε!

Δεν είναι τυχαίο ότι οι παλιές λένε ο άνδρας να σε ξέρει από την μέση και κάτω. Ο άνδρας δεν καταλαβαίνει, ούτε μπορεί να εξηγήσει την σκέψη μίας γυναίκας, και προκειμένου να βγάζει λάθος συμπεράσματα, είναι προτιμότερο να μην γνωρίζει τίποτα. Αυτό εννοούν. Εάν ένας άνδρας μάθαινε πως δουλεύει ο εγκέφαλος μίας γυναίκας, θα έκαιγε τον δικό του!
Είστε καθόλου καλά;

Περιμένετε από έναν άνδρα να σκέφτεται και να ενεργεί σαν γυναίκα; Είστε σοβαρές; Γιατί δεν γίνεστε λεσβίες; Μόνον έτσι θα βρείτε προκοπή. Ειδάλλως, ξεκινήστε από τώρα να πλέκετε πετσετάκια για τα ράφια σας. Διότι εκεί θα μείνετε! Περιμένετε από έναν άνδρα να σας καταλάβει; Αυτός βλέπει την μηχανή τού espresso και την κοιτάζει καλά-καλά. Εσάς θα καταλάβει; Με τι προσόντα; Κι εσείς τι προσπαθείτε, ακριβώς; Να τους βάλετε μυαλό; Υπάρχει περίπτωση; Πρέπει να είναι πολύ συνειδητοποιημένο αρσενικό για να κάνει κάτι τέτοιο – «κάτι τέτοιο» = υπέρβαση. Νομίζετε ότι είναι εύκολο; Που; Εδώ; Στην Ελλάδα; Κοπελιές, ξυπνήστε! Τα τελευταία χρόνια – αν και έχω σοβαρές αμφιβολίες για το ότι το κακό δεν υπήρχε εξ αρχής… - οι γυναίκες μεγαλώνουν κότες. Όχι αρσενικά. Κι αν δεν μπορείτε να ξεχωρίσετε το αρσενικό δέρμα από τα πούπουλα της κότας, θα έχετε να κάνετε πάντα με μία κλώσσα. Την μάνα τους. Που μπορεί να μην την βλέπετε, γιατί έχει μάθει να ρουφάει την κοιλιά της όταν κρύβεται πίσω από τον γιόκα της, αλλά θα είναι εκεί να τον χειρίζεται σαν τηλεκατευθυνόμενο ελικοπτεράκι. Που μόλις πάει να το χάσει από το οπτικό της πεδίο, θα βάλει την όπισθεν και θα τον προσγειώσει στην μικρή περιοχή της – μην παρεξηγείτε την «μικρή περιοχή», το λέω γενικώς… αλλά και ειδικώς να το πάρετε… σε μερικές περιπτώσεις θα πέσετε μέσα…
(Γελάω δυνατά και πάω παρακάτω).

Η συναισθηματική ωριμότητα ενός άνδρα, και η ισορροπία του, επιτυγχάνεται μόνο με την συμβολή μίας σωστής γυναίκας. Όταν οι γυναίκες έχουν ξεχάσει για/τι είναι γεννημένες, μην περιμένετε από τους άνδρες πολλά. Για την ακρίβεια, μην περιμένετε τίποτα. Εάν νομίζετε πως με το να τους κατηγορείτε αλλάζει κάτι, αυταπατάστε. Οι άνδρες δεν θα αλλάξουν ποτέ, διότι οι γυναίκες είναι αυτές που είναι. Τι είναι; Μαλακισμένες. Σαν εσάς. Τόσο πολύ – που εγώ δεν σας αδικώ και τόσο, εδώ που τα λέμε, κι ας σας βρίζω, διότι ξέρω τι συναντάτε και σας απογοητεύει, ούτε εγώ ζω αλλού, εδώ ζω 99 χρόνια… -, που δεν βλέπετε ότι χάνετε την ουσία. Ποτέ δεν θα κατηγορείτε τους άνδρες για τίποτα. Για όλα φταίτε εσείς. Και μόνον εσείς.

Γιατί είναι αφηνιασμένες, λέει, και την πέφτουν όπου βρουν.
Αυτό ξέρετε τι είναι;
Απελπισία.
Μαύρη.
Γιατί όταν πηγαίνεις κάπου, και τους βλέπεις να κάθονται μαζεμένοι και να μιλάνε για παιχνιδομηχανές και σκορ, και είναι 30-35 χρονών, και δεν γυρίζουν καν να κοιτάξουν, παρά ρουφάνε ευτυχισμένοι τους φραπέδες τους, σου την δίνει.
Τους τυλίγουν.
Φυσικά! Τι θα κάνουν; Να περιμένουν από εκείνους να πάρουν απόφαση;
Πότε;
Όταν θα μπαίνουν στην εμμηνόπαυση;
Έλα…
Και γιατί είστε έξαλλες;
Γιατί μία μανούλα δεν σας είπε «παιδάκι μου, αυτά γεννιούνται χαζά, μην τους δίνεις σημασία και μην περιμένεις τίποτα».
Σας είπε ότι ο άνδρας είναι έτσι και γιουβέτσι.
Κουβέντα για το κοτέτσι.

Μεγαλώσατε με το παραμύθι του πρίγκηπα.
Ok.
Στον ύπνο σας παντρευόσασταν κάθε βράδυ.
Εντάξει.
Αλλά ξυπνήστε!
Αρχίστε να ρίχνετε το φταίξιμο στο παραμύθι και σταματήστε να κάνετε παράπονα στους άνδρες.
Τι σας φταίνε;
Εσείς παραμυθιαστήκατε από την κούνια.
Εκείνοι παραμυθιάστηκαν με τα porno.
Τι να κάνουμε τώρα;

Αν ο άνδρας δεν είχε την σωστή μανούλα να τον διδάξει, σε γαμάει.
Όχι όπως θα ήθελες.
Σου γαμάει την διάθεση, την ψυχολογία, σε απογοητεύει, σε ξενερώνει.
Κι εσύ κάθεσαι και προσπαθείς;
Φύγε, κοπελιά!
Πήγαινε παρακάτω.
Μπορεί να «είναι όλοι πούστηδες», αλλά τα πραγματικά αρσενικά υπάρχουν.
Και αξίζουν τα πάντα.

Πόσο ανεγκέφαλο είναι το να πιστεύεις ότι το να συζείς είναι διαφορετικό από το να παντρεύεσαι; Μια τελετή κάνει την διαφορά. Φτάσατε στο σημείο να υποκρινόσαστε ότι δεν σας ενδιαφέρει. Κάνετε τα πάντα για να είναι ανεύθυνοι.
Συγχαρητήρια.
Νομίζετε ότι οι γυναίκες σήμερα έχουν ανεξαρτητοποιηθεί;
Αρχείδια.
Οι γυναίκες σήμερα είναι πιο κότες από ποτέ.
Ανέχονται τα περισσότερα.
Γιατί;
Μην του πω ότι τον αγαπάω, θα φοβηθεί
Μην του πω ότι θέλω να παντρευτούμε, θα τρομάξει
Μην του πω ότι θέλω να κάνω παιδί, θα πανικοβληθεί.
Έχετε καταλήξει να φερόσαστε στους άνδρες σαν να είναι γκομενάκια. Παρθένα.
Ο άνδρας θα πάρει την θέση που θα του δώσεις.
Αν εσύ έχεις σηκωθεί από την θέση σου και του την παραχωρείς, ποια ακριβώς είναι η απαίτησή σου από εκείνον;

Τι έχετε καταφέρει;
Να θέλει και να απαιτεί από εσάς. Να είσαστε αριστούχες στο πανεπιστήμιο, να είσαστε manager στην δουλειά σας, να είσαστε πάντα περιποιημένες – ντυμένες / βαμμένες / χτενισμένες -, να κάνετε ωραίο παστίτσιο, να μπορείτε να κρατάτε ένα σπίτι – «κρατώ» = πλύσιμο / σκούπισμα / σιδέρωμα -, να είσαστε ηφαίστειο στο κρεβάτι, να μην θέλετε να παντρευτείτε, να τους κάνετε 2-3 παιδιά που θα πάρουν το όνομα των γονέων τους – γιατί όσο προχώ και να είναι δεν παύουν να πιστεύουν στις παραδόσεις, αλλά μόνο σε αυτήν την περίπτωση -, και να είσαστε το κλασσικό «κυρία στο σαλόνι, πουτάνα στο κρεβάτι». (Και φταίτε εσείς γι' αυτό...).
Εκείνοι δεν χρειάζεται να είναι τίποτα.
Μπορούν άνετα να κυκλοφορούν αξύριστοι, να έχουν μπυροκοιλιά, να χάνουν τα μαλλιά τους, αλλά είναι άνδρες. Δεν παίζουν ρόλο αυτά. Αντικείμενο και τρόπαιο, είστε μόνον εσείς. Και όπως στρώσατε θα κοιμηθείτε. (Αν σας παίρνει ο ύπνος χωρίς υπνωτικά, με την κατάσταση που ζείτε…). Από την άλλη, υπάρχουν και αυτοί που σας θέλουν αλλήθωρες, να τραυλίζετε, να είσαστε χοντρή ή στέκα, προκειμένου να μην σας ορέγονται οι άλλοι. Είναι ασφαλείς, και όταν βλέπουν μία όμορφη γυναίκα γίνονται κακοί, εχθρικοί, και έχουν και την συμπαράσταση των φίλων τους στην επίκριση, χωρίς να βλέπουν τα χάλια τους.

Έχουμε καταντήσει να αποδεχόμαστε τον άνδρα ως ένα ανώριμο παιδάκι. Που δεν ξέρει τίποτα, δεν φταίει για τίποτα. Σέλει την μαμά του. Το να είναι, όμως, σύντροφος συνεπάγεται με συναισθηματική υποχρέωση. Μπορεί να του δώσεις 10 χιλιάρικα, κι εκείνος να επενδύσει στα καλύτερα. Αν του δώσεις έστω και 1 γραμμάριο συναισθήματος, δεν θα ξέρει τι να το κάνει. Τι θέλει να είσαι για εκείνον; Ο αεί ρέων μαστός. Την αγάπη την βλέπει σαν ευθύνη. Κι εσένα σαν βάρος. Τρέφεις την ανωριμότητά του επιβραβεύοντας την.
Σε πήρε τηλέφωνο «την άλλη μέρα»;
Όχι.
Και τι έγινε; «Δεν με νοιάζει».
Σε νοιάζει, κοπελιά.
Ή νοιάζει την επόμενη που θα πληρώσει την δική σου μαλακία.
Όσο πιο χύμα τού φέρεσαι τόσο πιο χύμα γίνεται.
Ο άνδρας χρειάζεται λουρί.
Εάν δεν κάθεται, άσε τον να φύγει.
Κι εσύ την βόλτα σου.

Ποιες ανασφάλειες και παπαριές, μωρέ;!
Με αυτά παραμυθιάζεστε;
Το να είσαι ανασφαλής σού συμβαίνει κατά περίπτωση. Το να είσαι συναισθηματικά ανώριμος, is a state of mind. Μάθετε να ξεχωρίζετε το ένα από το άλλο. Ο συναισθηματικά ανώριμος, δεν μπορεί να αγαπήσει. Αλλά έχει την απαίτηση να αγαπηθεί. Το μυαλό του είναι τόσο χαζό, που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι αυτό που σου παρέχει την ασφάλεια είναι η αγάπη τού ανθρώπου που έχεις απέναντί σου. Υπάρχει μεγαλύτερη ασφάλεια από αυτό; Όχι. Το καταλαβαίνει; Όχι. Θα του βάλεις εσύ μυαλό; Ποτέ. Θα προτιμήσει να είναι μόνος. Αυτό, μέσα στο ηλίθιο μυαλό του, μεταφράζεται σε ασφάλεια. Δεν είναι. Κι εσύ, όσο και να προσπαθήσεις, δεν μπορείς να του το βγάλεις από εκεί. Χάνεις τον χρόνο σου. Κι η ζωή περνά και χάνεται, χάνεται. Οι συναισθηματικά ανώριμοι άνδρες φοβούνται την αγάπη. Και αυτοί που την φοβούνται περισσότερο, είναι εκείνοι που τόσο περισσότερο την έχουν ανάγκη και την επιζητούν. Όταν, όμως, θα την βρουν, θα τρέξουν σαν τα ποντίκια να κρυφτούν στον υπόνομο. Μην αναρωτιέστε γιατί το βάζουν στα πόδια ή γιατί κλείνουν τα κινητά ή γιατί δεν σηκώνουν τα τηλέφωνα. Στους υπονόμους δεν έχει δίκτυο. Μόνο σκατά. Ποιο είναι το πραγματικό θέμα τους; Ο έλεγχος. Αυτό που χάνεις πρώτα από όλα όταν ερωτευθείς – και ιδίως όταν αγαπήσεις – είναι ο έλεγχος. Και σε ό,τι έχει να κάνει με τον έλεγχο, κανείς δεν θα σας το επιβεβαιώσει αυτό καλύτερα από εμένα… Ο συναισθηματικά ανώριμος δεν μπορεί να αφεθεί. Αν, πραγματικά, έχει τον έλεγχο; Όχι. Ο έλεγχος – στην περίπτωση του συναισθήματος – έχει να κάνει με κάποιον άλλον. Όταν είσαι μόνος σου, τι είδους έλεγχο μπορείς να έχεις; Του εαυτού σου; Μην νομίζετε. Ούτε καν αυτού… Εάν, λοιπόν, κάποιος δεν μπορεί να διαχειριστεί τον εαυτό του, περιμένετε να διαχειριστεί την σχέση σας; Πως; Με τι προσόντα;
Παρακάτω, κοπελιές!

Όταν η προσωπική σου ζωή πηγαίνει καλά, τίποτε άλλο δεν σε νοιάζει. Ακόμα και να σε πετάξουν στον δρόμο, έχεις την δύναμη της σχέσης. Διότι ο άνθρωπος πλάστηκε για να έχει σύντροφο. Όλοι αυτοί οι άνδρες που γυρίζουν πανικοβλημένοι / αγχωμένοι / φοβισμένοι, είναι γιατί δεν έχουν στην ζωή τους την ισορροπία που θα τους έδινε μία σχέση που πραγματικά αξίζει. Κι εκείνος που επιλέγει να είναι μόνος – ή με κάποιον που θέλει να πιστεύει ότι είναι σύντροφος -, γυρίζει την πλάτη στην φύση του από αλαζονεία, και μόνον από αλαζονεία. Και η φύση πάντα εκδικείται… Όχι. Η αγάπη δεν είναι το παν. Απλά, χωρίς αγάπη δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Τίποτα δεν είναι το παν. Όλα παίζουν ρόλο. Η ισχύς υπάρχει μόνο εν τη ενώσει. Κι αν η δύναμη αυτής της σχέσης τον φοβίζει ή δεν την καταλαβαίνει ή δεν ξέρω τι άλλο τρέχει μες στο θολωμένο του μυαλό, έχεις απέναντί σου έναν άνδρα που και η «καλημέρα» που θα του πεις το πρωί, πηγαίνει χαμένη. Εάν αυτό δεν το έχει συνειδητοποιήσει μέχρι τα 30(;) να πω(;), παρακάτω κοπελιά!

Sex.
(Εδώ κι αν τα έχετε κάνει σκατά…).

Όλοι μας θέλουμε την επιβεβαίωση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Όταν, όμως, γίνεται αυτοσκοπός, η σχέση είναι σαν να προσπαθεί να φτάσει από το κάπου στο πουθενά. Το sex είναι ένα μέσον επιβεβαίωσης. Του ότι είσαι επιθυμητή, ποθητή, ελκυστική, ερωτική. Ok. Μετά; Όλοι πάν’ στο μπάνιο; Ωραίο sex… Το ότι μία γυναίκα κάνει sex, δεν σημαίνει πάντα ότι το θέλει. Μπορεί να σημαίνει ότι πρέπει να πηδήξει εκείνη, για να μην πηδήξει καμμία άλλη γκόμενα. Οπότε, αυτομάτως γίνεται «Εκκενώσεις βόθρων, ο Αχόρταγος». Πάλι με σκατά θα μπλέξει. Αυτό δεν είναι sex, κοπελιά. Οπότε, η ικανοποίηση έχει να κάνει με ένα ήσυχο κεφάλι. Όχι με μία ένωση δυνάμεων. Το sex εκφράζει όλα τα συναισθήματα που γεννιούνται και συσσωρεύονται από τον άνθρωπό σου. Δεν είναι μόνο φυσική ανάγκη. Ασφαλώς και θα υπάρξουν φορές που θα είναι κυρίως αυτό. Αλλά εάν είναι μόνον αυτό, τότε δεν μιλάμε για sex. Μιλάμε για κάτι άλλο. Οτιδήποτε άλλο. Όταν κάνεις αδιάφορο ή επιτήδειο sex, υποβιβάζεις τον ίδιο σου τον εαυτό.

Γιατί εμείς λέμε «έρωτα» κι εκείνοι «sex»;
Γιατί εμείς θέλουμε το όλο κι εκείνοι το κάτι, ρε κοπελιά.
Γιατί εμείς έχουμε το συναίσθημα. Όχι το «παντρεύομαι» που οι μαλάκες νομίζουν, αλλά το «πρέπει να έχω λόγο για να το κάνω». Κι όταν ο δικός του λόγος είναι να ξεκαυλώσει, πρέπει να σου πει μαλακίες. Ότι δεν έχει ξανααισθανθεί έτσι, ότι με εσένα γνώρισε την αληθινή αγάπη, επί τέλους, ό,τι του έρχεται στο μυαλό προκειμένου να σε πείσει. Το sex για τον άνδρα δεν έχει νόημα. Το ότι πατέρες εκδίδουν γυναίκες που μπορεί να έχουν και σχέση μαζί τους, χωρίς τύψεις, είναι γιατί δεν έχουν συναίσθηση. Το ίδιο και ο γκόμενος που σου άρεσε πριν μπείτε στο αυτοκίνητό του για να σε πάει στο σπίτι. Επειδή, λέει, το άρωμά σου τον αναστάτωσε και σου έβαλε χέρι, αναγκάζοντάς σε να του πεις ότι έχεις περίοδο για να τον αποφύγεις, κι εκείνος με μία φυσικότητα σου λέει: «Τότε να μου τον παίξεις λίγο;». Και δεν ντρέπεται. Και σου ρίχνει την στάχτη: «Για εσένα έχω γίνει έτσι». Ή ακόμη χειρότερα: «Μου παίρνεις μία πίπα; Δεν μπορείς να με αφήσεις έτσι…». Νομίζεις ότι έχει συναίσθηση του τι λέει; Νομίζεις πως ένα σοβαρό πλάσμα τής φύσης θα το έλεγε; Όχι. Το πόσο γελοίο και άθλιο είναι αυτό που λέει και εννοεί, δεν είναι τίποτα μπροστά στα καμένα φύλα γυναικών, που κλείνουν την βραδιά τους με χυμένα χέρια ή σαγόνια. Ενώ αυτό θα έπρεπε να κάνει μία γυναίκα να τον σαπίσει στο ξύλο, και να φωνάξει και τα φιλαράκια της να τον πάρουν παρέα, λέγοντάς του «Α, δεν μπορείς να μην μου δώσεις κώλο… εσύ με έκανες έτσι… δεν μπορείς να με αφήσεις τώρα…», να τον κάνουν ασπροπρόσωπο – κυριολεκτικά, όμως… – οι φίλοι της, και μετά να δούμε αν θα το ξαναπεί. Αλλά οι άνδρες δεν θα βάλουν ποτέ μυαλό. Γιατί υπάρχουν γυναίκες που είναι ανίκανες να στηρίξουν το φύλο τους, και αντί να κάτσουν σπίτια τους μέχρι να καταλάβουν για/τι έχουν γεννηθεί, γυρίζουν στα νυφοπάζαρα της παραλιακής και κάνουν μάγκες κάτι ψωνιολιγούρια με τις ξεπέτες τους. Οι άνδρες θα λειτουργούν έτσι, γιατί οι γυναίκες δεν τιμούν το φύλο τους.

Κι εσείς, κοπελιές, στέλνετε mail στην Άγνωστη Αφέντρα για να σας λύσει τις απορίες και να σας πει «τι να κάνετε»…

Να κατανοήσετε το ανδρικό φύλο.
Αυτό να κάνετε.

Να καλλιεργήσετε την σεξουαλικότητά σας, αντί να την εξευτελίζετε πιθηκίζοντας. Το έχουμε ξαναπεί. Το ότι κάποιοι γεννιούνται με πουλιά, δεν τους κάνει άνδρες. Και ότι κάποιες γεννιούνται με μουνιά, δεν τις κάνει γυναίκες. Μην μπερδεύεστε με τα γεννητικά όργανα. Δεν είναι απόδειξη. Όση τεστοστερόνη και να σου δώσουν, όσα πουλιά να σου κολλήσουν, δεν μπορείς να γίνεις άνδρας. Όσα οιστρογόνα και να σου δώσουν, όσα μουνιά να σου σκάψουν, ποτέ δεν θα γίνεις γυναίκα. Η γυναίκα δεν είναι sex. Η γυναίκα είναι πρώτα μητέρα. Μπροστά σε αυτό, όλα είναι τόσο μικρά. Αν βγάλεις αυτό, είναι κυρίως sex. Η βιδωμένη θα κάνει sex σαν γυναίκα και ο σκαμμένος σαν άνδρας. Δεν θα αλλάξει κάτι. Δεν θα άλλαζε ούτε με μεταμόσχευση εγκεφάλου.

Τι σημαίνει ότι η γυναίκα είναι πρώτα μητέρα.
Σημαίνει ότι έχει ανώτερα αισθητήρια όργανα. Για παράδειγμα. Οι γυναίκες καταλαβαίνουν τον γκόμενο από το φιλί. Ο άνδρας δεν τα καταλαβαίνει αυτά. Περιμένουμε από τους άνδρες να φέρονται σαν γυναίκες. Και σαν να μην φτάνει αυτό, κάνουμε ό,τι κι εκείνοι - ή προσπαθούμε -, και δεν έχουν μυαλό να σκεφθούν ότι υποκρινόμαστε. Διότι στοχεύουμε στην εικόνα, και σε αυτό στηρίζονται κι εκείνοι. Όταν την πέφτουμε σε κάποιον στο bar, αυτό καταλαβαίνει. Ο άνδρας καταλαβαίνει ό,τι του δείξεις. Ό,τι εικόνα του πασάρεις, αυτή θα αγοράσει. Το μυαλό του δεν πάει παραπέρα. Εάν πηγαίνει, παντρέψου τον! Έχεις να κάνεις με ένα οξυδερκές αρσενικό.

Είναι μία κοινωνία ανδρών που τα θέλει όλα, και τα έχει, γιατί εμείς τους τα προσφέρουμε. Γι' αυτό παθαίνουν τέτανο όταν τους ζητάμε να μιλήσουμε. Ξέρουν ότι δεν θα τα καταφέρουν ούτε να καταλάβουν ούτε να πουν τα σωστά λόγια. Ο άνδρας δεν είναι κτήνος. Εμείς τον κάναμε, γιατί ανεχόμαστε και δεν διορθώνουμε. Ο άνδρας έχει μέσα του περισσότερη κατανόηση, περισσότερη ευαισθησία. Και όλα αυτά επιτρέπουμε να μένουν κρυφά… Αυτή την ευαισθησία, που εμείς δεν έχουμε πρόβλημα να την ομολογούμε αλλά και να την δείχνουμε, τα κοινωνικά πρότυπα – κυρίως όταν είναι τόσο Ανατολίτικα όπως τα Ελληνικά… - δεν του το επιτρέπουν. Ευτυχώς οι καιροί περνούν και τα πράγματα αλλάζουν.

Αλλά μην κάθεστε με σταυρωμένα χέρια.
Εσείς έχετε – κακώς – την «υποχρέωση» να δείξετε τι είναι γυναίκα σε έναν άνδρα. Μπορεί να μην είναι εμείς, να σας βγάλουν λίγο την πίστη, αλλά όταν θα καταλάβουν με τι έχουν να κάνουν, νομίζετε πως δεν θα αφεθούν; Νομίζετε πως δεν θα το εκτιμήσουν; Θέλουν κι εκείνοι τον χρόνο τους. Φίλους έχετε; Τους έχετε ρωτήσει ποτέ την άποψή τους για τις σημερινές γυναίκες; Κάνετε μίαν απόπειρα. Θα εκπλαγείτε… Και ξέρουν τι βλέπουν και μπορούν να ξεχωρίσουν. Άσχετα από το ότι δεν θέλουν να το παραδεχθούν. Κανένας άνδρας δεν είναι ανοιχτός, σαν εμάς, στην αρχή. Όλοι είναι κουμπωμένοι. Φοβούνται ότι αν αφεθούν, κάποια μαλακισμένη θα τους πατήσει κάτω. Αφήστε λίγο χρόνο να περάσει. Δώστε τους να καταλάβουν ότι δεν είστε ηλίθιες. Δεν είστε φυτά. Ότι είστε γυναίκες. Εάν αυτό ψάχνουν, θα το αναγνωρίσουν. Εάν όχι, μην ξοδεύετε χρόνο. Κάτι άλλο ψάχνουν, που δεν είστε εσείς. Μην γίνεστε κατά παραγγελία γκόμενες. Θα είστε δυστυχισμένες.

Μην κυνηγάτε τους άνδρες.
Αφήστε να έρθουν εκείνοι σε εσάς. Δεν χρειάζεται να τους πιάνετε από το χέρι. Έρχονται μόνοι τους. Έτσι είναι η φύση τους. Να τους αγαπάτε και να έχετε υπομονή. Εδώ που γεννηθήκαμε, μόνον έτσι θα βγάλουμε συμπέρασμα. Εάν ο άνδρας που σας ενδιαφέρει δεν είναι ανθρωπάκι ή φυτό, κάνετε τα πάντα. Τα πάντα, όμως. Εάν χρειάζεται διαστολέα για να τον ανοίξετε – όχι, όχι αυτό που νομίζετε, διάολε… -, πάρτε έναν. Εάν δείτε στην πορεία ότι δεν θα σας φτάσει ούτε γεωτρύπανο, δρόμο! Εάν χρειάζεται ανασκαφή για να βρεις που είναι αυτό το «κατά βάθος είναι καλός / χρυσός / άγιος», αφήστε το. Εάν ο άνδρας αξίζει, όλα θα αναδυθούν με την σειρά τους. Με την σειρά τους και τον χρόνο τους. Μην τους κατηγορείτε. Δεν φταίνε. Ποτέ κανένας άνδρας δεν φταίει.

Ποιος φταίει;
Εμείς.
Κανείς άλλος.
Εμείς που τους γεννάμε, τους μεγαλώνουμε, τους κάνουμε συντρόφους, συζύγους.
Αναλάβετε τις ευθύνες σας.
Έχουμε ακούσει για άνδρες που άλλαξαν ρότα στην ζωή τους, γιατί γνώρισαν την σωστή γυναίκα.
Άνδρας που να άλλαξε την ζωή μίας γυναίκας;
Κανένας.

Το να είστε πάνω από έναν άνδρα – ή να τον κυνηγάτε – για να κατανοήσει την αξία σας, είναι σαν να προσπαθείτε να πείσετε ένα καθυστερημένο ότι το πλυντήριο πιάτων που ψηλαφίζει, δεν πλέκει βελονάκι. Αφήστε τον να χαϊδεύει την οικοσκευή, κι εσείς ψάξετε για κάποιον που μπορεί να σας αγγίξει. Οι άνδρες μπορεί να είναι εγκλωβισμένοι στην εικόνα, αλλά οι πραγματικοί άνδρες ξέρουν να εκτιμούν την ειλικρίνεια, την ευθύτητα, την λογική. Μην νομίζετε πως είναι άκαρδοι, βλαμμένα μου Είναι πιο ευαίσθητοι από εσάς. Αξιοποιήστε ό,τι μπορείτε από αυτούς, και θα σας δώσουν τον κόσμο στα χέρια. Να είστε σίγουρες.

Αρκεί να ξυπνήσετε…