Imagination

Ό,τι υπάρχει και ό,τι συμβαίνει γύρω μας, είναι αποκύημα μίας φαντασίας.
Κάποιος φαντάστηκε κάτι και το έθεσε σε εφαρμογή.
Η φαντασία είναι η κινητήρια δύναμη του κόσμου.
Σε κάνει να προσπαθείς, να οραματίζεσαι, να επιδιώκεις.
Χωρίς αυτήν, θα κρεμιόμασταν ακόμα από τα δέντρα.

Το να με βλέπω στα 14 με ένα πτυχίο στο χέρι, στα 28 με ένα σπίτι δικό μου, στα 40 με εγγόνια να μου πετάνε παιχνίδια στο πάτωμα, είναι όλα φαντασία. Η φαντασία είναι ενέργεια, που σε παρακινεί, που σε κάνει να προχωράς μόνο μπροστά, που σε βοηθά να εξελίσσεσαι. Η απουσία της φαντασίας, σημαίνει αδράνεια, αδιαφορία, ανικανότητα. Χωρίς φαντασία, δεν έχεις ζωή, γιατί χωρίς φαντασία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Υπάρχει, όμως, και το αντίστροφο. Να ξοδεύεις μία ζωή, μόνο για να φαντάζεσαι.

Από μικρό αγόρι, ο άνδρας - έστω και υποσυνείδητα - καταλαβαίνει ότι η γυναίκα είναι ανώτερή του. Κι επειδή το μικρό του μυαλό αντιλαμβάνεται την μυϊκή του δύναμη ως υπεροχή έναντι τής γυναίκας, αρνείται να το παραδεχθεί. Η μετέπειτα συναναστροφή του με τις γυναίκες - την περίοδο που αρχίζει να συγκεκριμενοποιείται ο σεξουαλικός του προσανατολισμός -, έχει δύο αποτελέσματα: ή τον κάνει να συνειδητοποιεί ότι μπορεί να μεγάλωσε σε μία κοινωνία που του έλεγε "εσύ είσαι ο άνδρας, εσύ έχεις το πουλί, εσύ γαμάς", και κατάλαβε, όμως, ότι στην πραγματικότητα η υπεροχή δεν εξαρτάται από μύες και στύσεις, αλλά από το μυαλό, ή τον κάνει να αισθάνεται ότι απειλείται από την γυναικεία ανωτερότητα, να σιχαίνεται την σκέψη ότι είναι κατώτερός της, και, είτε θα την μισήσει είτε θα προσπαθήσει να την μιμιθεί - πολλές φορές αυτά τα δύο λειτουργούν και συνδυαστικά.

Ο άνδρας που αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, και θα το αποδεχθεί, θα αγαπήσει την γυναίκα, θα κατανοήσει πως χωρίς εκείνη δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένος, θα κάνει πράγματα για να την ευχαριστεί, θα μπορέσει να αφεθεί σε όποια επιλέξει ως ιδανική. Αυτός ο άνδρας είναι ευγενής, δοτικός, ήρεμος. Η επαφή του με την πραγματικότητα, του δίνει σταθερότητα, επιδεξιότητα, ειλικρίνεια. Βλέπει τα πράγματα ξεκάθαρα, και βιώνει τις σχέσεις του με τις γυναίκες έχοντας απαιτήσεις και από εκείνες και από τον εαυτό του. Μαθαίνει να διακρίνει, να εκτιμά, να παίρνει αποφάσεις. Γνωρίζει ότι με την γυναίκα μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα από ό,τι μόνος του, διότι αναγνωρίζει την πανίσχυρη δύναμη τού θηλυκού μυαλού, του θηλυκού τρόπου σκέψης. (Γι' αυτό και ο ιδανικός άνδρας είναι πάντα σκλάβος - δεν ξέρω τι έχω πάθει και δεν κρατιέμαι, τελευταία...).

Ο άνδρας που αρνείται να το αντιληφθεί, μπαίνει σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Η φούσκα στην οποία επιλέγει να ζήσει, καθώς μεγαλώνει, διογκώνεται θεαματικά, διογκώνοντας μαζί και το εγώ του, και το μόνο που καταφέρνει είναι να εγκλωβίζεται σε παραστάσεις, που βασικό πρωταγωνιστή έχουν τον ίδιο. Χρησιμοποιεί την φαντασία για να οχυρωθεί, να προστατευθεί, να μείνει εκεί που είναι για να μην τον ενοχλήσει κανείς, αλλά η φαντασία τον εκδικείται. Του θολώνει την ζωή, του διαστρεβλώνει την αλήθεια, του παραμορφώνει την γυνακεία υπόσταση. Μέσα στην φούσκα του, είναι πάντα μουδιασμένος, νωθρός. Όταν βγαίνει από εκεί, είναι νευρικός, ανικανοποίητος, αγνώμων, και το μόνο που σκέφτεται είναι πότε θα ξαναγυρίσει μέσα. Ο άνδρας που ζει στην φαντασίωση, βρίσκεται στην ίδια κατηγορία με τον αλκοολικό ή τον ναρκομανή - και πολύ συχνά χρησιμοποιεί και ό,τι φτιάχνει και τους δύο, γιατί η φαντασία είναι μία ανυπόστατη κατάσταση, που αν δεν θέλεις να σε βάλει σε τροχιά, θα σε βάλει κάτω από τους τροχούς της, που θα σε λιώσουν αν σε πετύχουν έξω, και οι ουσίες είναι πάντα απαραίτητες σε κάποιον που αρέσκεται στην παράλυση.

Και επειδή ο άνδρας προσδιορίζεται κυρίως από την σεξουαλική του ζωή, και κατόπιν από την κοινωνική - αντιστρόφως από την γυναίκα -, μπορεί αυτό στην κοινωνική του ζωή να εκδηλώνεται με το να πηγαίνει στα γυμναστήρια και να κάθεται με τις ώρες για να φουσκώνει τούς μύες του, στην σεξουαλική του ζωή, ωστόσο, τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο ορατά, παρ' όλο που είναι χειρότερα κι από εκείνον που χτυπάει τις ενέσεις με αναβολικά στεροειδή, την μία μετά την άλλη. Και όπως αυτού του είδους η κατάχρηση οδηγεί στην εξάρτηση, στην σμίκρυνση των όρχεων και τον καρκίνο, έτσι κι εκείνος μετατρέπεται σε ένα εγωκεντρικό πράγμα που μισεί τις γυναίκες, που όλα γύρω του - και ιδίως η γυναίκα - είναι απλώς αντικείμενα χειρισμού.

Η γυναίκα μπορεί να ανεχθεί μία τέτοια συμπεριφορά, μόνον όταν έχει κάποιο συμφέρον - συνήθως, επαγγελματική εξέλιξη, κοινωνική ανέλιξη -, και αυτό για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μέχρι να επιτευχθεί ο στόχος της. Βλέπει την σχέση σαν ψυχρή συναλλαγή, και όπως εκείνος την χρησιμοποιεί, έτσι κι εκείνη χρησιμοποιεί εκείνον. Η γυναίκα, όταν γνωρίζει κάποιον που δεν είναι σε θέση να αναγνωρίσει την αξία της, και βλέπει ότι η στάση του την υποβιβάζει, την προσβάλλει ή την υποτιμά, δεν μπορεί να λειτουργήσει ερωτικά - όπως, εξ' άλλου, κι εκείνος. Διαισθάνεται, ότι - παρ' όλα τα άλλα στοιχεία του που μπορεί να είναι έως και άριστα - την εκμεταλλεύεται, και δεν αφήνεται ποτέ. Ο άνδρας που ζει σε μία φαντασίωση είναι αδύνατον να μην προδοθεί. Η γυναίκα, πολλές φορές, κρατά πίσω την σεξουαλικότητά της, γιατί πάντα έχει στο μυαλό της ότι μπορεί κάποιος να την χρησιμοποιεί ως αντικείμενο. Και, δυστυχώς, αυτήν την εγκράτεια την πληρώνουν άνδρες άκρως σεξουαλικοί, που είναι καλώς γειωμένοι, και καταπληκτικοί στο κρεβάτι.

Το πως μπορεί να καταλάβει μία γυναίκα έναν τύπο που είναι στον κόσμο του, απαξιώνοντάς την, είναι τόσο απλό, όσο να βράσει ένα αυγό: δεν μπορεί να τον ψυχολογήσει. Τα συμπτώματα είναι δεδομένα: δεν είναι ξεκάθαρος, φάσκει κι αντιφάσκει, άλλα λέει κι άλλα κάνει, έχει την τάση να μεγιστοποιεί τα ασήμαντα και να μειώνει τα σημαντικά. Η μη αποδοχή τής πραγματικότητας, του προκαλεί ανικανότητα να αξιολογεί, τάση να αποφεύγει, αφού διαρκώς παραπαίει ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα, στο σωστό και το λάθος. Κι ένας άνδρας που δεν μπορεί να βάλει στην σωστή τους διάσταση ανθρώπους και γεγονότα, σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να έχει εκτίμηση για το γυναικείο φύλο. Μπορεί, όμως, να το εκμεταλλεύεται.

Ο άνδρας που ζει με τις φαντασιώσεις, δεν μπορεί να αγαπήσει μία γυναίκα, διότι δεν αντέχει την πραγματικότητα, και η παραγματικότητα είναι ότι είναι ανώτερή του. Κι αν κοροϊδεύει τον εαυτό του, δεν γίνεται να μην κοροϊδέψει κι εσένα. Η φαντασίωση ενέχει το ψέμα, την υποκρισία και την απάτη, που οδηγούν σε εμμονές, και μπορούν να καταλήξουν στην παράνοια. Εάν μείνεις, θα τα υποστείς όλα - σε ακραίες περιπτώσεις, και ταυτόχρονα. Διότι, όταν η σεξουαλικότητα τού άνδρα δεν μοιράζεται με εκείνη της γυναίκας, ατροφεί, σαπίζει, και το μόνο που πρέπει να περιμένεις, είναι η σήψη του να μολύνει την υγειή σου άποψη για τους άνδρες, κάτι που είναι, σχεδόν, δεδομένο.

Η φαντασία σε έναν άνδρα που αρνείται να ενηλικιωθεί, είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας, γιατί μόνο μέσα σε εκείνη μπορεί να είναι κάποιος. Και την επιλέγει, γιατί πολύ συχνά - αν όχι πάντοτε - έξω από αυτή δεν είναι κανείς. Η απαξίωση και η υποτίμηση προς το γυναικείο φύλο, τον κλειδώνει στο δωμάτιό του, και τον υποχρεώνει να αυνανίζεται. Μόνος του μπορεί να έχει τον έλεγχο. Έναν έλεγχο πλασματικό, που περιορίζεται στα πλαίσια μίας φαντασίωσης, χωρίς εσένα παρούσα, εσένα που πρέπει να σου δώσει κάτι που δεν έχει. Αλλά και να βγει από το δωμάτιό του, δεν θα ψάξει για γυναίκα. Θα μπει στο πρώτο μπουρδέλο που θα βρει, να ψάξει για πουτάνα. Κι αυτό, γιατί το ψέμα, η υποκρισία, και η απάτη, είναι αυτό που θα του προσφέρει κι εκείνη. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να αισθάνεται ισορροπημένος, όταν δεν κινδυνεύει από μία γυναίκα που θα τον ταρακουνήσει και μπορεί να τον επαναφέρει.

Η γυναίκα τού προκαλεί τον φόβο τής δράσης. Και όταν εκείνος έχει σαφή προτίμηση στην αδράνεια - διότι δεν υπάρχει άνδρας που να αρέσκεται στις φαντασιώσεις, και να μην είναι παθητικός -, η γυναίκα είναι ανεπιθύμητη, γιατί θα καταλάβει πόσο ανίκανος είναι, πόσο δειλός, πόσο ανάξιος, και πιθανόν να του το πει. Και όταν η φούσκα τού παρέχει την τέλεια ηχομόνωση από την γυναικεία φωνή, το να ακούσει μία γυναίκα να τον κρίνει, θα είναι σαν να του κολλάει κάποιος το αυτί σε ένα ηχείο που βγαίνουν ανυπόφορα decibel. Στην πουτάνα, μπορεί να ακούσει το τραγούδι με τους στίχους που θέλει, στην ένταση που αντέχει, με την πουτάνα να χορεύει στον ρυθμό που εκείνος διευθύνει.

Ίσως, κάποτε, οι πουτάνες να χρησίμευαν στο να πηγαίνουν κυρίως ανύπαντροι άνδρες, επειδή δεν μπορούσαν να γαμήσουν. Και αυτό που πλήρωναν, ήταν η ίδια τους η υποκρισία, που επέβαλλε στις γυναίκες να καταπιέζουν την σεξουαλικότητά τους, με το να μην μπορούν να κάνουν sex μέχρι να παντρευτούν. Αλλά μπροστά στον φόβο τής γυναικείας ανώτερότητας - που πηγαίνει πάντοτε χέρι-χέρι με την σεξουαλικότητά της -, προτιμούσαν οι μέλλουσες σύζυγοί τους να είναι ανέγγιχτες, να μην γνωρίζουν τι είναι sex, τι είναι ηδονή, προκειμένου να μην κάνει εκείνη ποτέ την επανάστασή της, και όταν/αν θα ασφυκτιούσε, να ήταν πλέον αργά. Σήμερα, αυτός που πηγαίνει σε πουτάνα, είναι γιατί δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην πραγματικότητα, και έχει ανάγκη την φαντασίωση - και όχι μία άλλη γυναίκα - για να λειτουργήσει. Διότι η γυναικεία ανωτερότητα, είναι η μοναδική πραγματικότητα. Κι αυτή δεν μπορεί να τον φτιάξει, γιατί δεν του αρέσει.

Η πουτάνα είναι άκακη, άφοβη, και δεν έχει κανένα στοιχείο αυτού που φτύνει: της γυναικείας ανωτερότητας. Πληρώνεται για να ξεχνάει το φύλο της - πράγμα που έχει ανάγκη ο φαντασιόπληκτος για να ξεχνάει κι εκείνος το δικό του -, και τον ξεκαυλώνει, όχι τόσο επειδή ανέχεται, αλλά επειδή του "πιστοποιεί" ότι είναι ο αρχηγός, ότι είναι άρχοντας, και, σε τελειωμένα ανθρωπάκια, αυτό που έχει ως πεποίθηση ότι "όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες" και "οι γκόμενες γεννήθηκαν να σε ξεκαυλώνουν". Η πουτάνα τού δίνει τον έλεγχο, και εκείνος μπορεί να τον έχει - έστω και για 5 λεπτά - μόνο αν τον πληρώσει. Διότι όπως εκείνος μοιάζει με άνδρα, έτσι κι εκείνη μοιάζει με γυναίκα, και το κοινό τους γνώρισμα, είναι ότι και οι δύο ασελγούν σε ό,τι η γυναίκα πρεσβεύει - ο καθένας με τον τρόπο του.

Πιθανόν, να νομίζει κανείς πως οι άνδρες που απαξιώνουν την γυναίκα, είναι κάτι καμπούρηδες με ελιές στην μύτη, που τους κρέμονται τα παντελόνια. Κι όμως. Πολλοί μπορεί να έχουν σχέση, να είναι παντρεμένοι, να έχουν παιδιά. Αλλά έχουν πάντα παράλληλη ζωή, γιατί η φαντασία όταν δεν σε πάει μπροστά, σε πετάει εκτός. Την σεξουαλική του ζωή αντιπροσωπεύουν δύο πράγματα: η παλάμη του και η πουτάνα του. Όλα τα άλλα, είναι απλώς η σκόνη που σηκώνει για να μην φαίνεται ότι, ουσιαστικά, είναι απών.

Οι παλιές, έλεγαν: "τον άνδρα, αν δεν τον παραμυθιάσεις, δεν τον κρατάς". Και έτσι είναι, αν μιλάμε για αντράκια. Μόνο που αν παραμυθιάζεις έναν άνδρα, δεν μπορείς να λέγεσαι γυναίκα. Όταν παραβλέπεις ή όταν συντηρείς συμπεριφορές απαράδεκτες, που σε υποτιμούν, είσαι, μάλλον, γυναικούλα. Όντως, τότε τον έχεις δεμένο από τα αρχείδια - καμμία σχέση με το BDSM. Μόνο που τότε - όταν κρατάς κάποιον ναρκωμένο -, σημαίνει ότι κι εσύ με την ίδια πρέζα φτιάχνεσαι. Δεν υπάρχει γυναίκα που να θέλει τον άνδρα απενεργοποιημένο. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην φύση της. Ένας ντοπαρισμένος άνδρας δεν είναι σε θέση να την ικανοποιήσει, να την αγαπήσει, να της δοθεί. Εκτός κι αν την συμφέρει ή έχει δόλιους σκοπούς, - όταν της αρκεί μόνον η παρουσία του, και όχι το "είναι" του που είναι ο ανδρισμός του. Εάν δεν συντρέχουν οι παραπάνω λόγοι, τότε μιλάμε καθαρά για την γυναικούλα που είναι εξ' ίσου παθητική - γνωστή και ως "φυτό", που ζει, επίσης, στην κοσμάρα της και έχει την δική της φούσκα -, την οποία όχι μόνο δεν την πειράζει, αλλά είναι και ευτυχισμένη. Διότι, όπως εκείνος δεν θα μπορούσε να είναι με μία αληθινή γυναίκα, έτσι κι εκείνη δεν θα μπορούσε να είναι με έναν αληθινό άνδρα.

Επίσης, κάποιες άλλες λένε ακόμη: "Ο άνδρας είναι σαν μικρό παιδί". Και έτσι είναι, εάν δεν τον μεγαλώσει άξια μάνα. Αν τον μεγαλώσει μία γυναικούλα, και όχι μία γυναίκα. Αλλά ναι, θα πηγαίνει στις εκθέσεις αυτοκινήτων για να χαϊδεύει τις Ferrari και να φαντάζεται τον εαυτό του ως Niki Lauda - κι ας μην έχει δεκάρα. Ναι, μπορεί να παίζει video games, προσπαθώντας να βάλει τον εαυτό του στην θέση εκείνου του πολεμιστή που κατασπαράζει βρυκόλακες και άγρια θηρία - και ας μην μπορεί να αλλάξει ούτε μία λάμπα. Ναι, μπορεί να παίζει το πουλί του όταν βλέπει την Monica Bellucci - κι εγώ θα είμαι η τελευταία που θα τον κατηγορήσει γι΄αυτό -, καθώς φαντάζεται ότι την πηδάει ανελέητα σε αλώνια - και ας μην έχει δοκιμάσει ακόμα να πηδήξει κάποια ούτε καν πάνω σε πλυντήριο. Ναι, όλα αυτά είναι χαριτωμένα, αν το "παιδί" σημαίνει "αθωότητα".

Όταν, όμως, με το "παιδί", εννοούμε την ανωριμότητα, τότε κάποια φταίει. Και αυτή που τον μεγάλωσε, και αυτή που τον έκανε σύντροφο, και αυτή που τον έκανε άνδρα της. Ο άνδρας δεν ωριμάζει από μόνος του. Ο άνδρας, χωρίς την γυναικεία καθοδήγηση, είναι απλώς ένας μαλάκας. ( Και το "μαλάκας" δεν είναι τυχαία έκφραση. Ο αυνανισμός και η χαζομάρα, είναι έννοιες ταυτόσημες, και εκφράζουν άτομο που ανήκει στο παράλληλο σύμπαν). Όταν ο άνδρας αρνείται να ωριμάσει - γιατί όταν μεγαλώνει έχει την δυνατότητα τής επιλογής, και την ικανότητα να διακρίνει το ορθό -, τότε μιλάμε για ένα αντράκι, το οποίο μπορεί να δει την γυναίκα μόνο σε ρόλους, κυρίως τους εξής δύο: είτε σαν μανούλα, είτε σαν πουτάνα - και σε ακραίες περιπτώσεις στον συνδυασμό τους.

Αυτό, λοιπόν, που κάνει ένα παιδί "χαριτωμένο", τον άνδρα τον κάνει "ανίκανο" - για πολλά πράγματα, αλλά εμείς εδώ ασχολούμαστε με την σεξουαλική του ζωή. Κι όταν λέμε ότι "οι άνδρες είναι σαν τα παιδιά", τι άλλο μπορεί να σημαίνει, εκτός τού ότι παραμένουν ανώριμοι μέχρι να πεθάνουν; Με τι μπορεί να προληφθεί ή να κατασταλλεί η φαντασιοπληξία; Με χαστούκια. (Ειλικρινά, δεν ξέρω τι έχω πάθει, και πετάω συνέχεια σπόντες...). Για να πάψουμε να χρησιμοποιούμε αυτή την έκφραση ως το παραπέτασμα για την ανωριμότητα και την φαντασία, προκείμενου να αποποιούμαστε των ευθυνών μας - σε ό,τι αναλογεί σε κάθε φύλο. Και να σταματήσει, επί τέλους, να αποτελεί την υπογραφή στην δήλωση ότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους.

Η φαντασία γεννά ιδέες, ανοίγει πόρτες, δημιουργεί προοπτικές. Όταν την υιοθετείς ως πραγματικότητα, γεννά την απαξίωση, προκαλεί παραισθήσεις, φέρνει πανικό. Η δύναμη στον άνδρα, δεν είναι ούτε στους μύες του, ούτε στο πουλί του. Είναι στην ικανότητα να βλέπει τα πράγματα όπως είναι. Και μπορεί αυτό να είναι γυναικείο προνόμιο, ο άνδρας, όμως, που έχει καλή σεξουαλική ζωή - και, μοιραία, κοινωνική -, είναι ένας άνδρας που, πρώτα από όλα, σέβεται, αγαπάει τις γυναίκες, υποκλίνεται στην ψυχή τους, στην ιδιοσυγκρασία τους, που θαυμάζει την ανωτερότητά τους, που ζει στο "εδώ και τώρα", και όχι στην "χώρα τού Ποτέ".

Όλοι οι άλλοι, έχουν ό,τι αντιστοιχεί σε αυτό που είναι οι ίδιοι.
Τίποτα.