1.8.09

- Is It A Girl, Doctor? - No... It's A Domme...



Αν δεν έμοιαζα τόσο πολύ και στους δύο γονείς μου, θα ήμουν σίγουρη ότι είμαι παιδί άλλων.

Σε μία οικογένεια πολύ σοβαρή, πολύ διακριτική, πολύ μεσαίων έως χαμηλών τόνων, εγώ, ως πρωτότοκο παιδί - όχι μόνο της δικής μου οικογενείας αλλά και του πρώτου βαθμού συγγενών - επέφερα μεγάλη αναστάτωση.

Στην αρχή από χαρά. Εκτός από πρωτότοκη, ήμουν και το πρώτο κορίτσι. Οι θείοι και οι θείες έτρεχαν να αγοράσουν παιχνίδια, η γιαγιά έπλεκε νυχθημερόν, η μαμά ετοίμαζε κούνιες, στράτες κλπ, ο μπαμπάς παρέγγελνε γλυκά. Όλα στο χρώμα που είχαν ξεχάσει ότι υπήρχε. Ροζ. Η μαμά μου χρίστηκε βασίλισσα. Κι εγώ πριγκήπισσα.

Μετά ήρθε ο προβληματισμός. Τόσα χρόνια, τόσα αγόρια, κανένα να μην ήταν ποτέ τόσο ζωηρό και ατίθασο όσο αυτό το παιδί; Μα είναι κορίτσι. Πως γίνεται; Δεν παίζει με κούκλες, δεν της αρέσουν τα παραμύθια, μιλάει δυνατά, κάνει πάντα το δικό της, είναι τόσο επίμονη, πεισματάρα, δεν παίρνει από λόγια, δεν θέλει να την παίρνεις αγκαλιά, απαιτεί, διορθώνει, διατάζει.

Ακολούθησε η στρατηγική. Θα πάμε με τα νερά της. Θα τη φέρουμε βόλτα. Θα την πιάσουμε στο φιλότιμο. Λάθος στρατηγική. Τα νερά ήταν τρικυμιώδη. Βόλτα έκαναν μόνον εκείνοι, για να ηρεμήσουν. Όσο για το φιλότιμο; Δεν το βρήκαν πουθενά.

Τελικά, επήλθε η παραίτηση. Δεν ξέρω τι θα γίνει αυτό το παιδί. Γέννησα έναν δικτάτορα. Ήθελα να ήξερα ποιανού είναι αυτό το παιδί. Είναι σίγουρα κορίτσι;

Ήταν. Δύσκολο όμως. Περίεργο. Ασυνήθιστο. Ανεξάρτητο. Μυστήριο.
Ήταν έτσι τα κορίτσια; Όχι.

Πως ήταν τα κορίτσια;
Καλόβολα. Εκείνη; Ανυπότακτη.
Ναζιάρικα. Εκείνη; Απλησίαστη.
Γλυκομίλητα. Εκείνη; Απότομη.

Το κορίτσι εκείνο, μεγάλωνε με χαρακτήρα πιο έντονο από όλα τα αγόρια που η οικογένειά της θυμόταν να είχε μεγαλώσει. Κανείς δεν ήξερε γιατί συνέβαινε αυτό. Τι έκαναν λάθος. Γιατί αυτό το κορίτσι είναι έτσι; Γιατί αυτό το κορίτσι είναι τόσο διαφορετικό;

Μετά από χρόνια, το ίδιο ακριβώς θα αναρωτιόνταν κι εκείνο...