-Δώσε μου τα κλειδιά, θα πάρω εγώ το δικό μας και θα σας ακολουθήσω, είπε η σύντροφος του Α.Εκείνος είχε μπει στο αυτοκίνητο του Χ και έβαζε μπροστά τη μηχανή, φανερά εκνευρισμένος.
Ο Χ άνοιξε την πίσω πόρτα για να μπω, αμίλητος. Σκληρός.
Εγώ ήμουν σε κατάσταση σοκ.
Με είχε πει η μητέρα του "Αφέντρα"...;
Φτάσαμε στο σπίτι πολύ γρήγορα.
Λόγω 3ημέρου δεν είχε καθόλου κίνηση.
Αμίλητοι, καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής.
Μόλις μπήκαμε μέσα, γνωρίστηκα με έναν άλλο Χ...
Πέταξε τα κλειδιά στον τοίχο με δύναμη και άρχισε να σπάει ό,τι έβρισκε μπροστά του...
Το βάζο θρυμματίστηκε στα πλακάκια, λουλούδια έφευγαν στον αέρα...
Άνοιγε τα ντουλάπια και πετούσε ποτήρια, φλυτζάνια, πιάτα...
Ανέκφραστος... Θυμωμένος...
Το σώμα του άκαμπτο. Όλη η δύναμη ήταν στα χέρια του.
Τα παιδιά με πλησίασαν.
Ο Α μπήκε μπροστά μου, για να μη τραυματιστώ και η σύντροφός του με έπιασε από το χέρι, κλείνοντας τα μάτια κάθε φορά που ακουγόταν κρότος.
Ο πρώτος έκανε μία κίνηση προς το μέρος του Χ, για να τον σταματήσει.
-Άφησέ τον..., του είπα σταθερά.
Είχα τρελαθεί...
Το στήθος μου ανεβοκατέβαινε από τις ανάσες που έπαιρνα...
Δεν υπήρχε αυτό...
Είχα τρελαθεί...
-Την πουτάνα! Την πουτάνα! Θα της γαμήσω το μουνί που την πέταγε! Την καριόλα! Μέσα στο ίδιο μου το σπίτι! Στο ίδιο μου το σπίτι! Μη τη ξαναδώ μπροστά μου! Θα την τελειώσω! Θα την τελειώσω!
Δεν αναγνώριζα τη φωνή του...
Ούτε αυτά που έλεγε...
Ήταν ένας άλλος άνθρωπος μπροστά μου...
Ένας άλλος, που εξακολουθούσε να σπάει ό,τι έβρισκε...
Πλησίασε απειλητικά τον Α, που κρατιόταν-δεν κρατιόταν κι εκείνος.
-Ποιος την κάλεσε, την καριόλα;! Ποιος της είπε να έρθει;!
-Τα κορίτσια..., απάντησε φοβισμένα η κοπέλα.
Γύρισε απότομα το κεφάλι του και την κοίταξε.
-Αυτές οι σκρόφες;! Με ποια πρωτοβουλία;! Και κάθονταν και την άκουγαν να μιλάει έτσι;! Στη γυναίκα μου;! Μέσα στο σπίτι μου;! Αύριο θα γίνει της πουτάνας! Θα τους πω εγώ ποιος κάνει κουμάντο!
-Τώρα που θα πάμε πίσω, θα τους μιλήσω εγώ, προσπάθησε να τον ηρεμήσει ο Α.
-Εσύ δεν θα πεις τίποτα! Αυτό είναι δική μου δουλειά! Θα τους μάθω εγώ να σέβονται! Και εμένα και τη γυναίκα μου! Κατάλαβες;! Με την καριόλα που 'χα μπλέξει! Αλλά δεν φταίει κανείς! Φταίω εγώ, που δεν την είχα σουτάρει από πριν! Εγώ φταίω! Γι' αυτό έγιναν όλ' αυτά!
-Δεν τα εννοούσε... θα είχε πιει... δεν θα το ήθελε... αύριο θα το έχει μετανοιώσει..., προσπάθησε να τον κατευνάσει και η κοπέλα.
-Δεν τα εννοούσε;! Δεν τα εννοούσε;! Δεν μ΄ενδιαφέρει αν είχε πιει! Θα την πνίξω μες στο ίδιο της το αίμα! Θα την κάνω εγώ να το μετανοιώσει! Μακριά από τη γυναίκα μου! Μακριά, όλες τους!
Ο Α τον πήγε στον καναπέ και κάθησαν.
Η κοπέλα του με κοίταξε, σαν να με ρωτούσε τι άλλο θα μπορούσε να κάνει.
-Κάθησε, της είπα. Θα βάλω κάτι να πιούμε.
Πήγα στην κουζίνα και πήρα από το ψυγείο μία Coca Cola.
Στάθηκα μπροστά του.
-Ποτήρια, δεν έχουμε πια. Εσύ μπορείς να πιεις από το μπουκάλι. Θα δω τι θα κάνω για τα παιδιά, του είπα χαμογελώντας.
Με κοίταξε σαν να με έβλεπε πρώτη φορά, εκείνο το βράδυ.
Με άρπαξε από τη μέση, απότομα και είπε μέσα από τα δόντια του.
-Αν σας κάνει ποτέ κανείς κάτι, θα τον σκοτώσω! Σας το ορκίζομαι στη ζωή μου! Δεν θα τον αφήσω να ζήσει! Θα τον σκοτώσω! Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά!
Πήρα το χέρι του και του έδωσα να κρατήσει το αναψυκτικό.
-Κανείς δεν μπορεί να μου κάνει τίποτα, του είπα με σιγουριά. Κι αν εννοείς ότι θα μπορούσες να χτυπήσεις τη Β, θα ήταν η τελευταία φορά που θα με έβλεπες. Αν σήκωνες ποτέ σου χέρι σε γυναίκα, εμένα δεν θα με ξανάβλεπες ποτέ.
-Δεν μπορούσα να την χτυπήσω! Το ήθελα πάρα πολύ να την χτυπήσω! Να πάψει να μιλάει! Δεν μπορούσα!
-Γι' αυτό είσαι θυμωμένος;, τον ρώτησα χαμογελαστή.
Κούνησε καταφατικά το κεφάλι, κοιτάζοντάς με.
-Και θα θυμώνεις πάντα έτσι και θα τα σπας όλα;..., συνέχισα ακόμη πιο χαμογελαστή.
Έκανε πάλι το ίδιο.
Γύρισα να κοιτάξω την κοπέλα του Α.
-Μπορείς να με βρίσεις λίγο; Ή πολύ;
Ξέσπασαν και οι τρεις τους σε γέλια. Δεν μπορούσαν να σταματήσουν.
Ο Χ - με τη Coca Cola του ανά χείρας - μου φιλούσε τα χέρια.
-Δεν ξέρουν πόσο σας αγαπάω... κανείς δεν ξέρει τι σημαίνετε για 'μένα...
-Ξέρω εγώ. Κι αυτό αρκεί.
