Το τι και πως ήταν ο Χ, το ήξερα εγώ και μόνον εγώ.Με λάτρευε σαν τη Θεά του και φερόταν ως ο ιδανικός υποτακτικός.
Όταν, όμως, ήμασταν μόνοι.
Στη κοινωνική μας ζωή, ο Χ ήταν ευγενής, γλυκομίλητος, συγκαταβατικός, σοβαρός, μετρημένος, ευδιάθετος, εξαιρετικά διακριτικός.
Απέφευγε να με λέει με το όνομά μου, δεν μιλούσε - ασφαλώς - στον πληθυντικό, και ο νους του ήταν πάντα σε 'μένα - μήπως θέλω ή χρειάζομαι το οτιδήποτε.
Όταν πηγαίναμε για ψώνια, πάντα θα περπατούσε ένα βήμα πίσω μου, πάντα θα κρατούσε τις τσάντες.
Όταν βρισκόμασταν σε παρέα, δεν θα κρατούσα ποτέ αναπτήρα, δεν θα άνοιγα ποτέ πόρτα, δεν θα τραβούσα ποτέ κάθισμα, δεν θα έβαζα ποτέ να πιω.
Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει εάν ήμασταν ζευγάρι ή όχι.
Ο Χ ήξερε τη θέση του.
Και το τι συνέβαινε μεταξύ μας - κεκλεισμένων των θυρών - δεν αποτελούσε λόγο για να συμβεί κάτι άλλο, εκτός αυτών.
Ήξερε ότι σιχαίνομαι τις διαχυτικότητες, τις οικειότητες, τα πονηρά χαμογελάκια, τα περίεργα υπονοούμενα και ήταν πάντα διακριτικός και σε απόσταση.
Τόσο σε σωματική, όσο και σε επικοινωνιακή.
Ο Χ δεν ήταν από τους άνδρες που τους βλέπεις και σου γυρίζει το κεφάλι.
Ήταν ένας απλός, συμπαθητικός, άνδρας.
Όταν, όμως, τον πλησίαζε μία γυναίκα, κολλούσε.
Ήταν τόσο γοητευτική η ευγένειά του, τόσο άψογοι οι τρόποι του, που οι γκόμενες λιγώνονταν, σαν να είχαν κατεβάσει ένα βάζο μαρμελάδα!
Τις έβλεπα να τον παίζουν, να του τη πέφτουν, να του κάνουν τα γλυκά μάτια.
Ο Χ ερχόταν σε πολύ δύσκολη θέση.
Εγώ πέθαινα!
Τον άφηνα να τα βγάλει πέρα μόνος του και καμμιά φορά, με κοιτούσε σαν να μου ζητούσε βοήθεια.
Δεν ήμουν τρελή, για να διέκοπτα τέτοια διασκέδαση!
Τον κοιτούσα από μακριά, καπνίζοντας και χαμογελώντας σαρδόνια.
Κι όταν ερχόταν κοντά μου, του έλεγα: "Τι έκανες, διάολε, πάλι εκεί;! Πάλι έπαιζες με γκόμενες;! Θα σου πω εγώ, όταν πάμε σπίτι!".
Στις αρχές, ψάρωνε. Χοντρά.
Προσπαθούσε να δικαιολογηθεί αλλά τι να πει; Αυτός ήταν ο χαρακτήρας του. Γι΄αυτόν τον είχα αγαπήσει κι εγώ.
Μετά από λίγο καιρό - όταν πλέον ήξερε ότι μου άρεσε - έσκυβε το κεφάλι ή χαμήλωνε τα μάτια και κοκκίνιζε.
Μου ερχόταν να τον βάλω κάτω, όπως ήμασταν, και να τον έκανα μπλε από τα χαστούκια!
Αν δεν ήταν αυτό αυτοέλεγχος...
Ένα βράδυ, έπρεπε να πάμε σε ένα bachelor μίας φίλης τους, σε μπουζούκια.
Το ότι σιχαίνομαι και τα bachelors και τα μπουζούκια, δεν είναι το θέμα μας...
Σε κάποια φάση, ήρθε μία παρέα από γκόμενες και οι σερβιτόροι έψαχναν να βρουν τρόπο για να προσθέσουν τραπεζοκαθίσματα.
Ο Χ σηκώθηκε κι εκείνος να βοηθήσει όπως μπορούσε, όπως και άλλοι στην παρέα.
Όταν ξανακάθησε, παρατήρησα ότι είχε λαχανιάσει λίγο...
-Βλέπω ότι έχουμε ανεβάσει παλμούς...;, τον ρώτησα αργόσυρτα.
-Όοοχι, Αφ...
-Αυτά να τα πεις αλλού! Τι σκέφτηκες;
Τα είχε εντελώς χαμένα, λέμε...
-Δε... όχι... τίποτα...
-Ρώτησα τι σκέφτηκες!
-Δεν είναι σωστό να σας πω, Αφέντρα...
-Αυτό το κρίνεις εσύ;
Δαγκώθηκε.
-Λοιπόν; Θέλεις να εκμεταλλευτούμε την ένταση της κωλομουσικής ή να βγούμε έξω, να μου τα πεις καλύτερα;
-Έξω, Αφέντρα... καλύτερα έξω...
-Πολύ καλά... Σήκω!
Βγήκαμε έξω από το κωλομάγαζο και ο Χ κοιτούσε τα χαλίκια.
-Αν είναι να περιμένω πολύ, να πάω να φέρω τα τσιγάρα μου.
-Αφέντρα...
-Ναι, αυτό το είπαμε μέσα. Έξω ήρθαμε για τα παρακάτω..., του είπα με νόημα.
-Δεν ξέρω πως θα ακουστεί... Σκεφτόμουν ότι θα ήταν ωραία... ότι θα ήταν ωραία...
-Ναι, θα ήταν πολύ ωραία αν ξεκόλλαγες! Πάμε ξανά!
Με κοίταξε και μου χαμογέλασε δειλά.
-Διάολε... λέγε, μην έχουμε άλλα...
-Σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ ωραία, εάν κάθονταν όλες πάνω μου..., του έφυγε το χαμογέλο ξαφνικά.
Πέθανα στα γέλια.
-Τι;! Τι;!, τον ρωτούσα και τον έσπρωχνα, συγχρόνως.
Άρχισε να γελάει κι εκείνος, κοιτάζοντάς με να χτυπιέμαι.
-Θα ήταν ωραία, αν ήμουν εγώ το κάθισμα για όλες...
-Συγγνώμη... συγγνώμη..., προσπαθούσα να συνέλθω. Με ή χωρίς ρούχα;, ξαναξέσπασα σε γέλια.
-Αφέντρα...
-Δε μου γαμιέσαι! Εγώ περνάω πολύ ωραία! Κακώς που δεν τους το πρότεινες! Εσύ έχασες!
-Θυμώσατε, Αφέντρα;..., στενοχωρήθηκε.
Τον πλησίασα και του χαμογέλασα.
-Είσαι καθόλου καλά;... Από τα καλύτερα που έχεις πει! Από τα καλύτερα!
Δεν ήταν, ωστόσο, το καλύτερο που είχα δει...
