-Είστε εκεί;...
-Ναι. Εδώ είμαι.
-Τι γίνεται;
-Φοβάσαι;...
-Όχι! Αδημονώ! Εσείς...;
-Εγώ περιμένω.
Η Domme έλεγξε το manicure Της.
Από την άλλη μεριά του τείχους, η Γυναίκα κάθονταν στο πάτωμα.
Οι δυο Τ/τους δεν είχαν συναντηθεί ποτέ.
Έπρεπε κάποιος να ρίξει το τείχος που Τ/τις χώριζε...
-Θα κρατήσει πολύ αυτό;, ρώτησε η Γυναίκα.
-Δεν νομίζω, ακούστηκε καθησυχαστική η φωνή Της Domme.
-Ωραία... Γιατί μοιάζει με σεισμό!
-Έτσι πρέπει να γίνει... Έτσι είναι το σωστό... Αυτό θα δείξει πόσο δυνατός είναι ο Χ..., είπε η Domme κοιτάζοντας απέναντι. Έστρεψε το πρόσωπό Της στο τείχος.
-Μη φοβάσαι, της είπε σταθερά. Είναι θέμα χρόνου.
-Δεν φοβάμαι. Ξέρω ότι δεν κάνετε λάθος. Απλά, με φρικάρει λίγο αυτή φασαρία. Όλοι τρέχουν πανικόβλητοι εδώ μέσα. Με εκνευρίζει.
Η Domme χαμογέλασε αυτάρεσκα.
-Αυτό είναι το σωστό, επανέλαβε.
Η Γυναίκα έβαλε την παλάμη της στο τείχος.
-Εσείς πως αισθάνεστε;, Τη ρώτησε με ενδιαφέρον.
Η Domme τεντώθηκε νωχελικά. Και είπε με σιγουριά.
-Έτοιμη. Για όλα.
Η Γυναίκα χαμογέλασε με κατανόηση.
-Σας καταλαβαίνω... Περιμένατε τόσα χρόνια... Νομίζω ότι ο Χ είναι ο κατάλληλος... Θα τα καταφέρει...
-Εγώ το ήξερα από την πρώτη στιγμή. Η Νανά δεν το περίμενε.
-Πως να το περιμένει; Αφού πίστευε τελείως διαφορετικά πράγματα.
-Εγώ όμως το ήξερα. Αυτός ήταν.
-Ναι... αυτός είναι... και είναι καλός... δεν είναι;
-Είναι αυτός που είχα στο μυαλό μου. Ωστόσο, θα πρέπει να τον δοκιμάσω πρώτα.
Η Domme αφουγκράστηκε φωνές.
Η Γυναίκα το ίδιο.
Έμειναν για λίγο ακίνητες. Μέσα σε τόση φασαρία, δύσκολα μπορούσαν να ακούσουν καθαρά.
-Μα τι κάνουν;, αναστατώθηκε η Γυναίκα. Τσακώνονται;!
-Καλά κάνουν. Αλλιώς δεν θα είχε ενδιαφέρον, χαμογέλασε ικανοποιημένη η Domme.
"Θέλω να πάω σπίτι μου", άκουσαν τη φωνή της Νανάς.
-Όχι...! όχι...!, σηκώθηκε η Γυναίκα.
-Ναι... ναι..., έφερε αντίρρηση η Domme, χαμογελώντας μυστήρια. Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος Της και ακούμπησε την πλάτη Της στο τείχος.
Η φασαρία σταμάτησε. Όσοι έτρεχαν να σταματήσουν τις διαρροές, έμειναν εκεί που ήταν. Περίμεναν λίγο και όταν είδαν ότι όλα τελείωσαν, πήγαν στα δωμάτιά τους.
-Πάμε.
-Που;
-Για ύπνο.
-Και τι θα γίνει;
-Τίποτα. Πάμε στην παράταση. Αλλά να κοιμηθώ λίγο. Δεν θα ήθελα όταν βγω να μη δείχνω στα καλύτερά μου!
-Καληνύχτα, Κυρία.
-Καληνύχτα, Ακριβοθώρητη.
Ο Χ οδηγούσε με κατεύθυνση το σπίτι μου. Σε όλη τη διαδρομή κανείς δεν είπε λέξη. Όταν φτάσαμε ένα στενό πιο κάτω, του ζήτησα να σταματήσει. Έσβησε τη μηχανή. Μείναμε για λίγο αμίλητοι, κοιτάζοντας μπροστά τον δρόμο.
-Μπορώ να σας μιλήσω;, ζήτησε την άδειά μου.
-Σας ακούω.
-Αύριο το απόγευμα θα επιστρέψω στην Α. Θα ξανάρθω το Πάσχα. Μπορώ να σας στέλνω μηνύματα; Ίσως είναι πιο εύκολο να σας πω μερικά πράγματα παραπάνω. Ξέρω ότι σας έφερα σε δύσκολη θέση. Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω. Τώρα. Αλλά στην Α, σας σκεφτόμουν συνεχώς. Και τα είχα όλα στο μυαλό μου. Έτοιμα. Αλλά τα πράγματα δεν ήρθαν όπως τα περίμενα. Μπορώ να σας στέλνω μηνύματα;
Γύρισα και τον κοίταξα.
-Κατ' αρχήν, πρέπει να σας ζητήσω συγγνώμη.
Γύρισε να με κοιτάξει ταραγμένος. Πήγε κάτι να πει. Σήκωσα το χέρι μου. Σταμάτησε.
-Μπορείτε να κατανοήσετε, ότι όλα ήταν μία παρεξήγηση; Μία λάθος, εάν θέλετε, δική μου εκτίμηση;
-Αυτό που κρατάω εγώ φεύγοντας, είναι ότι σας είπα αυτά που είχα μέσα μου. Δεν θυμάμαι καν αυτό που λέτε. Αυτό που με ενδιαφέρει, είστε εσείς. Ό,τι είμαι, θα το δείτε, αν θέλετε. Η απόφαση θα είναι δική σας. Εγώ θα σας περιμένω.
Κοιταζόμασταν για άλλη μία φορά αμίλητοι. Διαφορετικά, όμως. Εντελώς διαφορετικά.
-Μπορείτε να μου στέλνετε μηνύματα, του είπα σταθερά.
Χαμογέλασε. Ο συναγερμός - που, πλέον, είχε δυναμώσει όσο δεν έπαιρνε άλλο - ξαναέκανε την εμφάνισή του. Χαμογέλασα κι εγώ. Και του έδωσα το χέρι μου, για να τον αποχαιρετήσω.
-Καλό ταξίδι, του ευχήθηκα.
Έφερε το χέρι μου στα χείλη του και το φίλησε.
-Ήταν το ωραιότερο πάρτυ που πήγα ποτέ, είπε μες στα χαμόγελα.
-Φυσικά! Αφού συνοδεύατε την Barbarella! Τι να λέμε τώρα...
Χαμογέλασε για λίγο και μετά με κοίταξε έντονα στα μάτια.
-Την Αφέντρα μου ήθελα να συνοδεύσω... Κι αυτό το περίμενα από τότε που την συνάντησα ... Σε ένα άλλο πάρτυ...
Την άλλη μέρα, απόγευμα Κυριακής, επέστρεφα από τη δουλειά μου. Μέσα στο ταξί, ήρθε ένα μακροσκελές sms.
"Η πτήση μου έχει καθυστέρηση 1 ώρα. Σκέφτομαι να σας στέλνω συνέχεια μηνύματα. Αν θα σας ενοχλήσω, μη μου απαντήσετε. Θα καταλάβω. Θέλω να σας πω μόνο ότι σήμερα το μεσημέρι χώρισα. Είμαι ελεύθερος. Και μόνο εσείς θα το αλλάξετε αυτό."
Πάτησα την κλήση. Η φωνή του Χ ακούστηκε τρελαμένη.
-Ναι!
-Βγείτε στην είσοδο του κτιρίου. Να είστε στην αφετηρία των λεωφορείων, έκλεισα το τηλέφωνο. Στο αεροδρόμιο, παρακαλώ, είπα στον οδηγό.
Ο Χ έτρεξε να πάρει αυτό που κρατούσα. Ήταν ενθουσιασμένος. Χαμογελούσε διάπλατα.
-Ήρθα να σας προειδοποιήσω.
-Να με προειδοποιήσετε...;, απόρησε και του κόπηκε ο ενθουσιασμός. Για ποιο πράγμα...;
-Πως αυτό που υποθέτετε για μένα, δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτό που είμαι.
