Οι άνδρες της ζωής μου, χωρίζονται σε 2 βασικές κατηγορίες.Σε εκείνους που έφυγαν και σε εκείνους που έμειναν.
Δεν μπορούσες να με πλησιάσεις και να μην καταλάβεις με τι έχεις να κάνεις.
Δεν λέω ότι φαίνεται πως είμαι Domme απ' όταν θα στρίψω τη γωνία.
Αλλά, διάολε, όταν έρχεσαι και μου μιλάς πρέπει να είσαι πολύ μεγάλος μαλάκας, για να σου ξεφύγει.
Επομένως, κόβεσαι λόγω ηλιθιότητας.
Κατανοώ, πως για έναν άνδρα είναι λίγο βαρύ η γκόμενα να είναι κάτι πιο... από εκείνον.
Αλλά, όταν ανακαλύπτεις ότι είναι, ότι το 'χει - το οτιδήποτε - μη το παίζεις ξερόλας και την πηγαίνεις κόντρες.
Είναι ανόητο. Και σε βγάζει από τη λίστα.
Ούτε με τα νερά της να πηγαίνεις. Γίνεσαι γλύφτης.
Άσ' την να είναι αυτό που είναι και φρόντισε να είσαι κι εσύ αυτός που είσαι.
Κι αν σου αρέσει, καλώς. Εάν όχι, στρίβε.
Μη της ζαλίζεις τις ωοθήκες.
Όταν βλέπεις ότι ενδιαφέρεται, γιατί να πέσεις από πάνω της να την πρήζεις για το που έχεις ταξιδέψει, πόσες πιστωτικές κάρτες έχεις, τι αυτοκίνητο οδηγείς;
Σε ρώτησε; Μη κάνεις τον κόπο.
Πηγαίνεις σε ακριβά εστιατόρια και είσαι φίλος με τον Κόκκαλη;
Έξοχα.
Μόνο που εγώ δεν ανοίγω φύκια για sushi και είμαι Παναθηναϊκός.
Τι να γίνει τώρα;
Ήσουν ο καλύτερος μαθητής στην τάξη, μιλάς άπταιστα τη γαλλικήν, παίζεις καταπληκτικό tennis και αγαπάς την ιππασία;
Συγκλονίστηκα.
Εγώ δεν έβγαλα ούτε το δημοτικό, με το ζόρι μιλάω τα Ελληνικά, παίζω καταπληκτικές σφαλιάρες - άμα μου κάτσεις -, και αγαπώ τα μουλάρια.
Είδες τι έκανες;
Σε αυτού του είδους τους άνδρες, οφείλω την καταπληκτική μου άνεση στο ξενερώνειν.
Ήταν πολύ απογοητευτικοί σαν εμπειρίες αλλά μου έδωσαν τρομερά εφόδια για το μέλλον.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού...;
Όχι κάπως έτσι. Έτσι ακριβώς!
Με τον καιρό, πήρα και τα master μου.
Δηλαδή.
Η πρώτη ατάκα που είχα σκεφθεί, ήταν να λέω ότι είμαι λεσβία.
Μετά από σύντομο διάστημα - αφού, προφανώς, δεν είχα εκτιμήσει σωστά το μέγεθος της μαλακίας που τους έδερνε - ανακάλυψα, ότι όχι μόνον δεν τους έκανε να φύγουν αλλά ήθελαν να είναι εκείνοι που θα με βγάλουν από τον κακό τον δρόμο. Σε περιορισμένα αντίτυπα, είχα και δηλώσεις του στυλ "χμ... δεν είναι κακή ιδέα... δεν με πειράζει... μπορώ να βλέπω".
Η δεύτερη, όμως, ήταν καταπέλτης.
Τους άφηνα - και το κάνω μέχρι σήμερα, αλάνθαστη συνταγή για μαλάκες, λέμε... - να πουν ό,τι είχαν να πουν και τους έλεγα με ενθουσιασμό: "Ωραία! Πόσο χαίρομαι που κάνεις/είσαι όλα αυτά. Είναι τόσο σημαντικό να γνωρίζεις έναν άνδρα που κάνει/είναι όλα αυτά. Μη νομίζεις, παλιά δεν τα λάμβανα υπ' όψιν μου..." Τους άφηνα να ρωτήσουν τι έχει αλλάξει και επανερχόμουν δριμύτερη: "Μα η ανάγκη να παντρευτώ και να κάνω παιδιά! Νομίζω πως είμαι έτοιμη. Εσύ;"
Αυτό ήταν.
Wax on - wax off.
Οι άνδρες, όμως, που έμειναν, ήταν από άλλο υλικό. Ευγενές.
Εάν έκανα ποτέ παράπονα για αυτούς τους άνδρες που γνώρισα και είχαμε σχέση, θα έπεφτε φωτιά να με κάψει.
Εκτός του ότι ήταν από τη φύση τους καλοί, ήταν όλοι τους τόσο ανεκτίμητοι ως όαση στην έρημο της μαλακίας των ανδρών, που αυτό που αισθάνομαι - έως σήμερα - είναι ευγνωμοσύνη.
Νομίζω, πως εάν δεν υπήρχαν εκείνοι, ειλικρινά, θα μου έστριβε.
Ειλικρινά, όμως.
Με αγάπησαν πολύ. Και τους αγάπησα κι εγώ.
Ίσως, όχι όσο θα ήθελαν ή θα έπρεπε.
Έχοντας αυτόν τον χαρακτήρα, τους πλήγωνα. Πολλές φορές.
Δεν το ήθελα ούτε μία.
Τους έλεγα να χωρίσουμε, ότι δεν είναι σωστό να κάνουν υπομονή, ότι δεν έχει νόημα να στενοχωριούνται για μένα.
Δεν έφευγε κανείς.
Ξέρω ότι αναγνώριζαν πως ό,τι έκανα, δεν ήταν καπρίτσια.
Δεν προσπάθησαν ποτέ να με αλλάξουν. Ούτε κι εγώ.
Είχα σχέση που μου έλεγε: "Πες μου τι θέλεις. Ό,τι θέλεις, θα το κάνω. Δεν θέλω να θυμώνεις. Σ' αγαπάω".
Δεν του είπα ποτέ τίποτα. Τι να του έλεγα; Πως;
Κι εγώ τον αγαπούσα. Αλλά κάτι μου έλειπε. Ουσιώδες.
Πως να του το εξηγήσω; Να τον πλήγωνα περισσότερο;
Δεν υπήρχε περίπτωση.
Από όλους αυτούς, που πέρασαν από την ζωή μου, έχω να θυμάμαι τα ωραιότερα.
Σκηνές και πράγματα που μπορεί να κάνει ένας άνδρας, που αγαπάει μία γυναίκα.
Ακόμα κι αν γνωρίζει, ότι η γυναίκα αυτή, βασανίζεται από κάτι που έχει μέσα της και δεν ξέρει - ούτε εκείνος, ούτε και η ίδια - τι είναι.
Κι ότι μπορεί, ανά πάσα ώρα και στιγμή, να την χάσει...
Με όλους αυτούς τους άνδρες - εκτός από τον πρώτο, που δεν ξέρω ακόμα πως μου ανέκυψε τόσο γαμημένο ψώνιο... - διατηρούμε εξαιρετικές σχέσεις.
Εκείνος ο έρωτας και η αγάπη, έχουν μετατραπεί σε βαθιά εκτίμηση και επικοινωνία.
Υπήρχε και μία 3η κατηγορία ανδρών.
Εκείνοι που προσπέρασαν.
Εκείνοι, που είχαν δέκα λόγους για να τους κρατήσω ή να μείνουν και έναν για να τους διώξω ή να φύγουν. Αλλά αυτός ο ένας, ήταν καθοριστικός.
Μου έχουν μείνει, ωστόσο, τα φλερτ τους, οι προσεγγίσεις τους, τα λόγια τους.
Εάν συναντηθούμε, καμμιά φορά, τα θυμόμαστε και γελάμε. Με νοσταλγία και χαρά.
Μπορεί να μην φτάσαμε στο επιθυμητό αλλά κρατάμε ο ένας την ανάμνηση του άλλου.
Σκέφτομαι πολλές φορές, πως εάν - για κάποιον λόγο - δεν ξαναγνώριζα κανέναν άνδρα στη ζωή μου, θα είχα να θυμάμαι πάρα πολλά. Και θα ένοιωθα γεμάτη.
Σίγουρα, δεν έδωσε ο ένας στον άλλον αυτά που θα έπρεπε - κακά τα ψέματα - ωστόσο, όσο ήμασταν μαζί, ήμασταν ειλικρινείς και προσπαθούσαμε για το καλύτερο.
Όσο αυτό ήταν εφικτό, όταν ένας vanilla είναι με μία Domme...
