Μη πιστέψει κανείς, πως ένας άνθρωπος σαν εμένα αλλάζει ριζικά.Όχι.
Αλλάζει μόνον όταν έρχεται σε επαφή με άλλους.Κι αυτό αναγκαστικά.
Κι όταν λέω "άλλους", εννοώ παράσιτα.
Όταν βρισκόμαστε με άτομα του ίδιου βεληνεκούς, αυτά τα παράσιτα είναι καλύτερα να τα ψεκάσεις με DDT, παρά να τα αφήσεις να μας πλησιάσουν.
Άσε που δεν θα καταλάβουν τι λέμε, γιατί το κοινό γνώρισμα των κυριαρχικών ατόμων - και δεν είναι το BDSM που μας δίνει τον τίτλο, αυτός είναι ο χαρακτήρας μας - είναι ότι επικοινωνούν με κώδικες.
Δεν χρειάζεται να πεις πολλά, ούτε και να υπονοήσεις κάτι.
Μία ματιά, μία λέξη, μία κίνηση αρκεί.
Έτσι, όταν αυτά έρχονται προς το μέρος μας, φεύγουν πάλι.
Τρέχοντας.
Αλλά για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο - του να είμαστε εμείς, του να μην έχουμε κομμουνιστικές ψευδαισθήσεις του τύπου "όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί/ίσοι/αξίζουν το ίδιο", του να ξεχωρίζουμε ευκρινώς από τα νευρωτικά ανθρωπάκια που μας μιμούνται -, έχουμε περάσει από μεγάλη και επίπονη εκπαίδευση.
Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τον καλό λόγο από τα κομπλιμέντα.
Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους φίλους από τους γλύφτες.
Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε την αφοσίωση από την εξάρτηση.
Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους "στοχαστές" από τους αναποφάσιστους.
Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τους ευγενείς από τους δειλούς.
Να μάθουμε, όχι να βάζουμε πλάτη για να γινόμαστε τα άρματα για την μάζα.
Αλλά να της την γυρίζουμε επιδεικτικά.
Και επιλεκτικά, να ζωγραφίζουμε ένα πρόσωπο επάνω της, για να ξεφορτωνόμαστε εκείνα τα ανθρωπάκια που για κάποιον λόγο πρέπει να συναναστραφούμε μαζί τους, και πρέπει να δείχνουμε σαν αυτά.
Γιατί δεν τα πειράζει.
Γιατί δεν το καταλαβαίνουν.
Είναι τόσο απορροφημένα με το να κλαίγονται, να δικαιολογούνται, τόσο απελπισμένα στο να βρουν κάποιον να πουν τον πόνο τους, τη μιζέρια τους, που ακόμη και η πλάτη σου τους κάνει.
Γιατί αυτό που ζητούν, είναι κάποιον να τους ακούει, να τον απασχολούν, να του φορτώνονται.
Οπότε και η πλάτη, καλή τούς είναι.
Κι έτσι, είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
Επίσης, μη πιστέψει κανείς ότι αυτή η εκπαίδευση τελειώνει.
Είναι αδύνατον.
Νομίζω, ότι από την στιγμή που συνειδητοποιούμε το πόσο διαφορετικοί είμαστε και το πόσο λίγοι, συνειδητοποιούμε ότι αυτή η διαδικασία θα διαρκέσει για πάντα.
Και είναι μεγάλη ευλογία να γνωρίζουμε άτομα σαν εμάς.
Διότι είναι μεγάλη η ευλογία, να είσαι με έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει.
Που ξέρει πως σκέφτεσαι, πως αντιδράς, τι πιστεύεις.
Για να φτιάξεις, πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις.
Κι εγώ, εκείνη την εποχή, γκρέμιζα την πρόσοψή μου.
Αν με στενοχωρούσε;
Όχι, καθόλου.
Απεναντίας, χαιρόμουν την αλλαγή.
Λυπόμουν, όμως, γιατί εγώ με αγαπούσα.
Αλλά αν έτσι έπρεπε να γίνει, αν αυτή ήταν η ζωή, τότε έπρεπε να κάνω ό,τι έπρεπε να γίνει.
Γιατί, δεν είναι, λέει, να το έχεις.
Είναι να το θέλεις.
Και αν το θέλεις, μπορείς να το έχεις.
Αλίμονό σου, όμως, αν το έχεις και δεν το θέλεις...
