Κάθε φορά που μπαίνω στο cm, ξεχνάω να βγω.Τα mails είναι όχι μόνο πολλά, αλλά σεντόνια ολόκληρα.
Και είναι η πρώτη φορά που χαίρομαι πραγματικά, γιατί δεν είναι τα mails που είχα συνηθίσει τόσα χρόνια από τους χρήστες της συγκεκριμένης ιστοσελίδας, αλλά mails σαν εκείνα που στέλνουμε σε ανθρώπους που γνωρίζουμε.
Χαίρομαι, όμως, διπλά διότι, αφού μου γράφουν ότι παιδεύτηκαν πολύ για να βρουν τι είναι αυτό το "cm" και ότι είναι σίγουροι πως τα mails θα ήταν πολλά περισσότερα αν έγραφα το site κανονικά, είναι τόσο οξυδερκείς ώστε να αντιλαμβάνονται για ποιον λόγο δεν έχω mail στο blog. Αν δεν έμπαιναν, όμως, στο cm, δεν θα το καταλάβαιναν ποτέ...
Με ρωτούν γιατί δεν έχω profile στο Facebook, στο Twitter κτλ.
Διότι δεν είναι της ιδιοσυγκρασίας μου.
Μου αρέσει πάρα πολύ η επικοινωνία, αλλά όχι με αυτόν τον τρόπο.
Δεν μπορώ να ανεβάζω posts του στυλ: "Σήμερα είμαι λυπημένη, γιατί μου κόλλησε ο αρακάς" ή "Αναρωτιέμαι αν πρέπει να φορέσω πουκάμισο με μακριά μανίκια ή να ρίξω μια ζακέτα επάνω μου"...
Έχω τους φίλους μου, έχω τους γνωστούς μου, αλλά όχι ηλεκτρονικά.
Ηλεκτρονικά, διεκπεραιώνουμε εκκρεμότητες, μόνον.
Το profile μου στο cm, έγινε για να μείνει για πάντα.
Μόνο που εκεί δεν δημιουργήθηκε για να κάνω φίλους και να μου στέλνουν σφηνάκια ή να μεγαλώνουμε φάρμες...
Σε ένα BDSM site γνωριμιών, κάνεις γνωριμίες. Όχι μαλακίες.
(Αν και αυτό δεν ισχύει για την πλειονότητα των αρσενικών χρηστών...)
Κατανοώ πως σε κάποιους έχω γίνει οικεία.
Και τους ευχαριστώ για ό,τι γράφουν.
Είναι εκείνοι, που όταν περνούν μέρες και δεν ανεβάζω κάποιο post, αναρωτιούνται όχι γιατί δεν έγραψα, αλλά αν είμαι καλά.
Πρέπει να καταλάβετε, ότι για εμένα δεν είναι εύκολο αυτό που κάνω.
Αλλά η σκέψη ότι μία μέρα μπορεί να με διαβάζει μία άλλη Νανά, με οδηγεί μπροστά στον υπολογιστή.
Χρειάζομαι, όμως, λίγο να αποστασιοποιούμαι.
Άπτομαι θεμάτων που θα ήθελα να είναι σαφή, ολοκληρωμένα, εμπεριστατωμένα, ουσιαστικά. Και όσο γίνεται, καλύτερα.
Χαίρομαι, επίσης, που μου γράφουν πολλές γυναίκες.
Περιμένουν με ανυπομονησία, να δουν τι είναι τελικά αυτό που διαχωρίζει εμένα από εκείνες.
Λίγα πράγματα. Αλλά σημαντικά.
Και νομίζω, πως μέχρι τώρα, κάτι μπορούν να καταλάβουν.
Όσο για τα clubs που πρέπει να ιδρυθούν, όλα θα γίνουν εν καιρώ...
Γιατί σταμάτησα την ιστορία με τον Χ.
Γιατί μου ήταν οδυνηρά δύσκολο, κυρίως.
Αλλά και γιατί οι περισσότεροι που μου γράφουν, ζητούν περισσότερα για τον χαρακτήρα της Κυρίαρχης Γυναίκας και δευτερευόντως για το BDSM εν γένει.
Η αφήγηση είναι στη μέση. Θα συνεχιστεί.
Πριν από λίγο καιρό, έλαβα ένα mail από κάποιον κύριο.
Θα ήθελα να παραθέσω ολόκληρο το κείμενο, διότι το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο.
Αγαπητή BeBe
Έχω από τον Οκτώβριο που διαβάζω το blog σας καθημερινά. Όταν ανοίγω το pc μου το πρωί στο γραφείο, το πρώτο πράγμα που θα κοιτάξω είναι τα mail μου και μετά αν γράψατε κάτι καινούργιο. Αν δεν έχετε γράψει ξαναδιαβάζω το προηγούμενο. Έχετε γίνει η παρέα μου και στο σπίτι. Η ιστορία με τον Χ έγινε η αφορμή να πω στη γυναίκα μου να σας βάλει στα bookmarks του δικού της υπολογιστή και να σας παρακολουθεί και εκείνη. Μετά από τόσους μήνες είναι σαν να σας ξέρουμε αλλά θα έλεγα καλύτερα σαν να μας ξέρατε. Ο λόγος είναι ότι ο Χ μου θυμίζει εμένα και εσείς τη γυναίκα μου. Το θέμα που σας γράφω είναι αυτό. Όταν ήμουν σε νεαρή ηλικία είχα τα περισσότερα χαρακτηριστικά του Χ. Ήμουν ντροπαλός, δεν ήξερα πως να συμπεριφερθώ στα κορίτσια, ήθελα να τις έχω ψηλά και ήθελα να τους προσφέρω τα πάντα. Δεν το εκτίμησε καμιά τους. Μέσα τους ξέρω ότι ήμουν ένας μαλάκας. Εγώ όμως δεν αισθανόμουν έτσι. Μέχρι που γνώρισα τη γυναίκα μου. Ήταν απλησίαστη, την ήθελαν όλοι από την παρέα, αλλά εκείνη δεν μιλούσε σε κανέναν. Μερικοί την έλεγαν περίεργη, ψηλομύτα και ξέρετε τι άλλα. Εγώ όμως καταλάβαινα ότι δεν ήταν έτσι και ήθελα να τη γνωρίσω περισσότερο. Γνωριστήκαμε σε ένα πάρτυ, ναι κι όμως. Μας σύστησε κάποιος και από τότε δεν την άφησα ποτέ. Την κυνήγησα πολύ. Ήξερα ότι αυτή ήταν η γυναίκα που έψαχνα και θα με έκανε ευτυχισμένο. Η αλήθεια είναι ότι δεν την καταλάβαινα τόσο καλά. Εκείνη όμως με υπομονή μου έδειξε τον τρόπο. Όταν λέω ότι είναι σαν να σας γνωρίζω το εννοώ. Γυναίκες σαν εσάς τις δυο έχουν γεννηθεί για να τις λατρέψει κάποιος άντρας. Και να τους τα δώσει όλα. Το ζήτημα είναι ότι ενώ και εσείς και όσοι είναι σαν εμένα ξέρουμε τι θέλουμε υπάρχουν άλλοι που το γελάνε. Το βλέπουν ρομαντικό, παιδιάστικο και δεν ξέρω τι να πω. Αλλά για μένα ο άντρας έχει γίνει για να ανήκει σε μία γυναίκα και μόνο σε μία γυναίκα. Και το ξέρω γιατί η γυναίκα μου άλλαξε τη ζωή μου όλη. Ούτε με φωνές όπως γράφετε και ούτε με τσαμπουκάδες. Με ηρεμία και επικοινωνία. Ήταν κυρίαρχος σε όλα, στο σπίτι της, στους φίλους της και στα παιδιά μας. Το πιο βασικό απ' όλα σε μένα. Γράψατε ότι το BDSM δεν είναι ευνουχισμός. Εμείς δεν έχουμε σχέση με σαδομαζοχισμό. Κάποια στιγμή κάτι δοκιμάσαμε αλλά απέτυχε. Και θέλω να σας ρωτήσω. Είμαστε τόσο διαφορετικοί εμείς από αυτό που λέτε ότι αντιπροσωπεύετε? Εμένα μου αρέσει που η γυναίκα μου είναι κυριαρχική αλλά δεν ήθελα ποτέ μαστίγια ή να τη δω να με πατάει κάτω. Αυτό μας κάνει διαφορετικούς? Αυτό που έχουμε σαν συναίσθημα δεν είναι που μετράει? Το ότι θέλω να της πηγαίνω ακόμα λουλούδια κάθε μέρα και να της δίνω ό,τι ζητήσει δεν είναι υποταγή και λατρεία? Μετά από τόσα χρόνια που είμαστε μαζί ξέρω ότι δεν θα μπορούσα να είμαι με μία γυναίκα που δεν εκτιμάει αυτό το είδος της αγάπης που αισθάνομαι για το γυνακείο φύλλο. Μπορεί να πήγα κι εγώ να γίνω όπως εσείς του σαδο και να έστριψα στη γωνία. Αλλά εσείς λέτε ότι ο άντρας δεν κρίνεται από "τα δερμάτινα και τα μαστίγια" και αυτό το αποδυκνείει η ιστορία με τον Χ. Αν γνωρίζατε έναν άντρα επί παραδείγματι σαν εμένα θα τον απορρίπτατε γιατί δεν θα ήθελε το μαστίγιό σας? Δεν θα κοιτούσατε την ψυχή του που θα σας είχε σαν θεά? Πιστεύω ότι ουσιαστικά αυτό ψάχνετε όχι εσείς όλες οι γυναίκες με τον δικό σας χαρακτήρα. Τα άλλα είναι το κερασάκι της τούρτας. Αυτό που μπορώ να πω μετά βεβαιότητας είναι ότι για μας αυτό που μετράει όταν γνωρίζουμε μία γυναίκα σαν εσάς είναι η εκτίμηση. Καμιά άλλη γυναίκα δεν μπορεί να εκτιμήσει αυτό που έχουμε μέσα μας και να του φερθεί ανάλογα και όπως πρέπει. Και για αυτό δίνουμε ό,τι δίνουμε, και όταν εσείς το εισπράτετε μεγαλουργείτε. Χαίρομαι που υπάρχουν γυναίκες σαν και εσάς και εύχομαι πραγματικά να κάνουν και άλλες blogs γιατί 2,5 χιλιάδες αναγνώστες δεν μπορεί να είναι όλοι από τον χώρο σας! Αν είχατε ένα mail θα διαπιστώνατε πως είναι... "βανίλιες" σαν εμάς! Δεν έχετε παρά να το δοκιμάσετε! Πιστεύω πως αυτοί που σας διαβάζουν καταλαβαίνουν ότι είστε αληθινή και όχι ψεύτικη και ότι δεν πουλάτε μούρη. Ούτε αυτό που είστε με ή χωρίς μαστίγια. Γιατί αυτό που είστε δεν χρειάζεται μαστίγια για να φανεί. Σας εύχομαι κάθε ευτυχία αν είστε ακόμα με τον Χ και ελπίζω να σας έχει καταφέρει να τον παντρευτείτε. Αν δεν είστε όμως σας εύχομαι και εγώ και η γυναίκα μου να βρείτε τον άντρα που σας αξίζει και θα εκτιμήσει αυτό που έχετε στην ψυχή σας και να έχει και εκείνος την ψυχή του υποτακτικού των γυναικών όπως πιστεύω ότι είχα και έχω και εγώ. Γιατί ξέρω πως αν είστε όπως γράφετε όποιος έχει αυτή τη ψυχή δεν θα σας αφήσει να φύγετε από τη ζωή του ποτέ. Θα σας κυνηγήσει ανελέητα όπως εγώ τη γυναίκα μου μέχρι να σας κατακτήσει. Παρακάτω σας στέλνω τα στοιχεία μας και θα χαρώ πολύ να επικοινωνήσετε μαζί μας όποτε θέλετε. Το σπίτι μας είναι ανοικτό για σας και σας λέω ότι και εγώ και η γυναίκα μου και τα παιδιά μας μαγειρεύουμε καταπληκτικά!
Να είστε πάντα καλά.
Υ.Γ. Να θυμάστε ότι περιμένουμε κάθε ανάρτησή σας με μεγάλο ενδιαφέρον...
Δεν θα απαντήσω σε αυτό το mail μέσω του blog.
Σε ό,τι αφορά τις δικές μου διευκρινίσεις, διακρίσεις, αναλύσεις, κτλ, θα αναρτηθούν το καθένα στο post που του αναλογεί, όταν θα έρθει η ώρα.
Θέλω, όμως, να πω, ότι mails σαν αυτό έρχονται πολλά, η ουσία των οποίων έχει να κάνει με το "εμείς" και το "εσείς".
Νομίζω ότι είμαι ξεκάθαρη ως προς αυτό: δεν υπάρχει "εμείς" και "εσείς".
Οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι.
Δεν έχει καμμία σημασία αν κρατούν, ή όχι, μαστίγια και τα συναφή.
Όλοι έχουμε ανάγκη όλους, απλά, κάποιοι από εμάς ζητάμε κάτι παραπάνω(;) κάτι διαφορετικό(;).
Αυτό, όμως, δεν αλλάζει τον χαρακτήρα μας, το ποιοι είμαστε.
Αλλάζει το πως εκφραζόμαστε. Και μόνον αυτό.
