Νομίζω ότι εκείνη την περίοδο, πρέπει να ήμουν ο μεγαλύτερος μισάνθρωπος στον κόσμο.Όλη αυτή η διπλωματία, η υποκρισία, το δήθεν, το κάτι παραπάνω, μου προκαλούσαν εμετό.
Το ότι είχα επιλέξει να είμαι μόνη, είχα αρχίσει να το πληρώνω.
Τοις μετρητοίς.
Το ότι είχα επιλέξει να είμαι μόνη, είχα αρχίσει να το πληρώνω.
Τοις μετρητοίς.
Ανήκα στο περιθώριο.
Και μέχρι σήμερα, καταλαβαίνω καλά εκείνους που το επιλέγουν και τους σέβομαι πολύ.
'Οχι εκείνους που κάνουν κάτι μόνο για να ξεχωρίσουν ή τους άλλους που δεν θέλουν να είναι/κάνουν τίποτα στη ζωή τους και το επιλέγουν για να λένε ότι ανήκουν κάπου, οπουδήποτε.
Αλλά εκείνους που δεν ανέχονται τον παραλογισμό.
Καταλαβαίνω απολύτως την ανάγκη τους.
Θαύμαζα και θαυμάζω, εκείνους που δεν ενδιαφέρονται να γίνουν αρεστοί σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν να εκτιμούν, που δεν ξέρουν να σέβονται.
Όχι εκείνους που έχουν την εντύπωση ότι είναι πολύ καλύτεροι από οποιονδήποτε άλλον ή εκείνους που νομίζουν ότι είσαι προνομιούχος εάν σου μιλήσουν.
Αλλά εκείνους που μπορούν να ζυγίζουν λεγόμενα και πράξεις.
Αυτοεξόριστη, λοιπόν.
Αυτοεξόριστη, με στοίβες τα βιβλία.
Ήθελα αποδείξεις, γεγονότα, λογική, την αλήθεια.
'Οσο δεν καταλάβαινα το είδος μου, τόσο απομακρυνόμουν από αυτό.
Γέμιζα θυμό... οργή...
Και το σιχαινόμουν.
Οι αποκαλύψεις που έρχονταν σταδιακά, με κάθε ανάγνωση, ήταν μάλλον σαν γροθιές στο στομάχι.
Το ένα σοκ διαδέχονταν το άλλο.
Και η ουσία όλων αυτών, ήταν ότι εγώ ήμουν εκείνη που ήταν αλλού.
Εγώ ήμουν εκείνη που έκανε λάθος.
Και τότε κατάλαβα ότι εγώ κάνω ακριβώς το ίδιο με τα ανθρωπάκια - παθητικά και φαντασμένα.
Ζούσα στην κοσμάρα μου.
Που αυτό σήμαινε, ότι έβλεπα παντού Νανάδες ή προσπαθούσα να κάνω τους άλλους να γίνουν Νανάδες ή περίμενα να συμπεριφερθούν σαν Νανάδες!
Διάολε, την είχα δει Θεός!
Κι εκεί φρίκαρα...
Το κοριτσάκι, για το οποίο έδιναν συγχαρητήρια στη μητέρα του για το πόσο έξυπνο ήταν, ήταν ηλίθιο!
Πολύ ηλίθιο, όμως...
