22.3.10

Life

Έβρισκα την ανθρώπινη φύση όλο και περισσότερο μαγική.
Τι είναι ικανός να κάνει ένας άνθρωπος.
Πόσο μαγική ήταν η ζωή.
Πόσο μαλάκας ήμουν.

Όχι στην εκτίμηση, ότι ο κόσμος χωρίζεται σε παρατηρητές και εκτελεστές.
Ούτε στην στατιστική, ότι οι εκτελεστές είναι η μειονότητα.
Όχι ότι εκεί ανήκα κι εγώ.
Αλλά που άφησα να με μπερδέψει η τρίτη κατηγορία ανθρώπων.
Αυτή των υπερασπιστών.

Δηλαδή.
Δεν με ενοχλούσαν, ουσιαστικά, εκείνοι που δεν καταλάβαιναν τη ζωή και κάθονταν άπραγοι, περιμένοντας κάποιον σαν εμένα.
Εκείνοι ήταν ηλίθιοι.
Με ενοχλούσαν οι άλλοι.
Εκείνοι που έκαναν ότι δεν καταλάβαιναν τη ζωή, σπρώχνοντας το όποιο ποτήρι της απόφασης - προφασιζόμενοι διάφορα ανυπόστατα - και ξεχνιόνταν με τα θέματα των άλλων.
Εκεί ήταν που μου έστριβε.

Δεχόμουν την χαμηλή νοημοσύνη, αν και με ενοχλούσε.
Δεχόμουν την υψηλή νοημοσύνη, και την έψαχνα πάντα.
Η επιλεκτική νοημοσύνη, όμως, ήταν πέρα από τα όρια αποδοχής μου.

Οι υπερασπιστές, ήταν το πρόβλημά μου.
Εκείνοι ήταν η αιτία που όταν γύριζα κάποτε στο σπίτι, έσπαγα το κεφάλι μου να βρω που είχα κάνει λάθος. Γιατί ενοχλούσε και απομάκρυνε ο κυριαρχικός μου χαρακτήρας.
Οι ηλίθιοι, δεν μπορούσαν να με αγγίξουν. Ό,τι κι αν έκαναν, ό,τι κι αν έλεγαν. Ήταν ηλίθιοι. Stop. Έχουν το ακαταλόγιστο. Τι να κάνουμε τώρα;
Έρχονταν, όμως, οι υπερασπιστές και άκουγες να λένε: "Είναι ευαίσθητος - Είναι αδύναμος - Δεν φταίει εκείνος - Δεν ήξερε".

Χμ...
Τότε, φίλε μου, εσύ πρέπει να είσαι χειρότερος.
Για να υπερασπίζεσαι τέτοιες συμπεριφορές, πρέπει να είσαι χειρότερος.
Και αυτοί, απλώς, σε κάνουν να πιστεύεις ότι είσαι ο σωτήρας τους.
Εφ' όσον - κατ' εσέ - εκείνοι δεν φταίνε ποτέ και για τίποτα, τότε εσύ πρέπει να φταις για όλα.

Η αντίδραση και η θέση τους απέναντι σε οτιδήποτε μπορούσαν να υπερασπιστούν, προκειμένου να δείχνουν ανώτεροι/καλύτεροι/φιλεύσπλαχνοι, ήταν αντιστρόφως ανάλογη προς τα άτομα του δικού μου χαρακτήρα.
Η σφοδρή επίθεση και η μετάλλαξή τους από μελιστάλακτοι σε κάτι λιγότερο από υβριστές, όταν κάποιος τους έβαζε απέναντι από την λογική, ήταν εντυπωσιακή.
Και όλο αυτό, ήταν ένα και μόνο πράγμα: φόβος.

Με άλλα λόγια, η ηλιθιότητά μου με είχε στριμώξει σε μία γωνία.
Όχι οι άνθρωποι.
Όχι η ζωή.

Η ζωή δεν ήταν για ανθρωπάκια, που είτε δεν κάνουν τίποτα είτε κάνουν τα πάντα για να είναι με την πλευρά της πλειονότητας.
Η ζωή είναι ενέργεια - να παίρνεις αποφάσεις, να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου, να κοιτάζεις κατά πρόσωπο την πραγματικότητα.
Γιατί όποιος την αποφεύγει, όποιος την αρνείται, γίνεται δυστυχής.
Και το bungee jumping, δεν βοηθάει.

Η ευτυχία στη ζωή, είναι να είσαι εσύ.
Εσύ μαζί με άλλους.
Που αυτό σημαίνει να προσφέρεις.
Αν είσαι τσιγκούνης, η ζωή σε γαμάει.

Και αν κάποιος σου λέει, ότι η ζωή δεν είναι ωραία, είναι δύσκολη, είναι σκατά, είναι γιατί δεν βλέπει το πρόσωπό της.
Είτε γιατί είναι στον κόσμο του είτε γιατί υποθάλπει αυτούς που είναι.
Η ζωή τού έχει γυρίσει την πλάτη.
Και αυτό που βλέπει, είναι ο κώλος της να αφοδεύει στα μούτρα του.
Τα σκατά, είναι το τίμημα που πληρώνει για την αδράνειά του, για την εκτίμησή του.

Η ηλιθιότητά μου, ήταν ο λόγος που βρισκόμουν σε κατ' οίκον περιορισμό.
Μου έκανε, όμως, μεγάλο καλό.
Με έκανε να αγαπήσω τον εαυτό μου - αυτόν τον δύσκολο, ιδιαίτερο, ειλικρινή,
κυριαρχικό εαυτό μου - όσο δεν τον είχα αγαπήσει ποτέ.
Να τον εκτιμήσω, όσο του έπρεπε.
Και να του προσφέρω, ό,τι του άξιζε.