Έσπρωξα τα πράγματα από μπροστά μου και άναψα τσιγάρο.H Νανά είχε φτάσει στα όριά της.
Την κρατούσα με νύχια και με δόντια να μην αρχίσει τα χαστούκια.
-Ίσως έχει έρθει η ώρα να πούμε μερικά πράγματα, της είπα λίγο βαριά αλλά πολύ αυστηρά. Δεν θα μείνω για πολύ ακόμα εδώ. Κι όταν λέω "εδώ", εννοώ στην επιχείρηση. Οπότε, δεν είναι σωστό να τα πάρω.
-Γιατί;, ρώτησε ξαφνιασμένη. Έχει γίνει κάτι; Γιατί θέλεις να φύγεις;
-Γιατί ό,τι είχα να κάνω εδώ, το έχω ολοκληρώσει, απάντησα καθώς προσπαθούσα να μην ξεσπαθώσω.
-Τώρα αρχίζεις θέλεις να πεις! Έχεις εναρμονιστεί με τους άλλους, την δουλειά την παίζεις στα δάκτυλα, οι πελάτες ζητούν εσένα, γιατί να φύγεις; Είναι χρηματικό το θέμα; Μπορούμε να το συζητήσουμε. Πόσα θέλεις παραπάνω;
Την κοίταξα έντονα.
Με κάθε της ερώτηση μού γκρέμιζε κι ένα κομμάτι της υπομονής μου, που εκείνη την εποχή ίδρωνα για να την χτίσω.
-Δεν θέλω χρήματα. Δεν είναι εκεί το θέμα μου.
Σκέφτηκε. Με κοίταξε καχύποπτα.
-Θέλεις να πας κάπου αλλού; Είναι αυτό που είπε ο αντιπρόσωπος τις προάλλες; Ότι συζητούν το γεγονός ότι έχεις πάρει πελάτες από το Δ; Σου έκαναν πρόταση; Αυτό είναι; Πόσα σου είπαν;
Σηκώθηκα όρθια μες στα νεύρα.
-Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά, είπα ενώ κρατιόμουν με δυσκολία.
-Τότε τι είναι;
-Δεν θέλεις να ξέρεις. Καλύτερα να φύγω.
Την κοίταξα σβήνοντας το τσιγάρο και προχώρησα στην πόρτα.
-Θα ξεκλειδώσεις;, την ρώτησα χωρίς να γυρίσω.
-Όχι βέβαια! Θα μου πεις τον λόγο πρώτα!
Έκλεισα τα μάτια.
Γύρισα και άφησα απαλά την τσάντα μου στο κάθισμα.
-Θέλεις στ' αλήθεια να μάθεις;, την ρώτησα με γερμένο λίγο το κεφάλι.
-Φυσικά!
-Ήρθα εδώ για εσένα. Και μόνο για εσένα.
Τα 'χασε.
-Για εμένα...;
-Ναι. Θέλεις να συνεχίσω;
-Για κάτσε...
-Ευχαρίστως.
Της προσέφερα τσιγάρο από τα δικά μου κι εκείνη άναψε και το δικό μου.
Nana was in charge now...
-Νομίζω πως θα ξεκινήσω από το τι δεν θα έκανα έναν χρόνο πριν. Δεν θα ήθελα ούτε να σε ξέρω. Είσαι από τους ανθρώπους που μισούσα. Αλλά, τώρα, είσαι από τους ανθρώπους που θαυμάζω. Πολύ. Ήρθα εδώ, λοιπόν, για να μάθω από εσένα.
Η γκόμενα είχε μπερδευτεί πολύ...
Κάτι πήγε να πει, το σκέφτηκε, μετά ξαναξεκίνησε αλλά δεν πρόλαβε.
-Δεν χρειάζονται ερωτήσεις. Θα σου τα πω πολύ απλά. Αυτό που είσαι, αυτό που κάνεις, είναι αυτό που θέλω να γίνω και αυτό που θέλω να κάνω. Κάθομαι εδώ και σε κοπιάρω κανονικά. Απέναντί σου δεν έχεις έναν άνθρωπο. Έχεις ένα γυναικείο scanner. Για εμένα δεν είσαι τίποτε παραπάνω από μερικές σελίδες εργασίας.
Με κοιτούσε σαν χαμένη.
Πήγε να χαμογελάσει αλλά ένοιωθα τον φόβο της.
-Είσαι πολύ καλός άνθρωπος, Νανά. 'Ολοι το λένε. Δεν ξέρω γιατί τα λες αυτά. Ίσως έχεις τους λόγους σου. Αλλά εγώ σε ζω τόσες ώρες καθημερινά, και σου λέω ότι κάτι άλλο είναι.
Τώρα χαμογελούσα εγώ...
-Αλήθεια;... Ξέρεις τι είμαι; Ό,τι προσπαθώ να γίνω. Αυτό που είμαι, αν το δεις, θα πηδήξεις από το παράθυρο... Από το παράθυρο, όμως... Αυτό που "ζεις", είναι η ρέπλικά σου. Τίποτε παραπάνω. Απλά, όταν αποφασίζω να ασχοληθώ με κάτι, του αφοσιώνομαι. Έτσι λειτουργώ. Αυτό, ναι, είμαι εγώ. Όλα τα άλλα, είναι το κανάλι που "παίζει" εσένα. Κι από ό,τι φαίνεται, είμαι καλή. Όχι, όμως, σαν άνθρωπος. Γιατί σαν άνθρωπος είμαι πολύ κακιά. Πολύ, όμως...
Εκεί την έχασα εντελώς.
Με κοιτούσε προσπαθώντας να καταλάβει αν τα εννοούσα όλα αυτά, αν την κορόϊδευα, δεν ξέρω. Πάντως δεν ήθελε να χωνέψει τίποτα από όσα είχα πει.
-Δηλαδή θα μείνεις;...
Δεν μπορούσα να πιστέψω ό,τι άκουγα... Χριστέ μου, ήταν ηλίθια... Τόσο ηλίθια...
-Τι να σου πω... Ότι θα μείνω μέχρι να σε σιχαθώ; Ok. Αν αυτό θέλεις. Θα μείνω μέχρι τότε. Εντάξει; Άνοιξε μου τώρα.
Σηκώθηκε φοβισμένη και ξεκλείδωσε.
Εκείνη κοιτούσε εμένα κι εγώ τις κινήσεις της.
-Νανά... θέλω να πάρεις τα πράγματα... για εσένα τα π...
-Αν, όταν πας σπίτι, συνειδητοποιήσεις τι σου είπα και αποφασίσεις ότι απολύομαι, στείλε μου ένα μήνυμα για να μην ξυπνάω πρωϊνιάτικα. Καληνύχτα.
Έφυγα.
Την άλλη μέρα ήταν πιο ενθουσιασμένη με εμένα από ποτέ.
