Δεν ήταν ότι δεν καταλάβαιναν πως έχω/είμαι κάτι διαφορετικό.Απλώς, δεν μπορούσαν να το προσδιορίσουν.
Ναι, με αποκαλούσαν "Αφέντρα", "Δυνάστη", "Χούντα", "Αυταρχική", "Τύραννο", "Vanda", και ό,τι συναφές, αλλά το ίδιο έκαναν και οι φίλοι μου και η οικογένειά μου.
Μπορεί να μην μου συστήθηκαν ως "σκλάβοι" κι εγώ να μην τους είπα ότι είμαι "Domme", αλλά με αγαπούσαν και ήταν πιστοί. Απαιτήσεις, περιορισμοί, διαταγές, όλα έπαιζαν, μοιραία, αλλά στο τέλος της ημέρας ένοιωθα ενοχές. Ένοιωθα ότι τους καταπίεζα. Κι ας μην είχαν κάνει ποτέ παράπονο. Μπορεί να μην τους το είχα ζητήσει και εκείνοι να μην το συνήθιζαν, αλλά οι άνδρες που είχα, με έλκυαν με τα γραπτά τους. Εμένα μου άρεσε να διαβάζω, εκείνοι εκφράζονταν μέσω των γραπτών τους, και ήταν υπέροχα. Ό,τι δεν μου έλεγαν, το διάβαζα. Και ήταν ιδανικά.
Ως κορίτσι/γυναίκα, ήμουν ικανοποιημένη.
Αν είχα - και εξακολουθώ να έχω - ένα κριτήριο για τους άνδρες που επέλεγα, αυτό ήταν το να είναι ερωτικοί. (Την λέξη που μου έρχεται να γράψω, δεν θα την γράψω. Αν και αυτή είναι που με εκφράζει και θα τους χαρακτήριζε απόλυτα). Ο ερωτισμός ενός ατόμου - και στην συγκεκριμένη περίπτωση, ενός άνδρα - δεν έχει να κάνει με το sex. Έχει να κάνει με την αύρα. Αυτό που εγώ εννοώ όταν λέω "έχει αυτό το κάτι".
Ασφαλώς, αυτό οδηγεί στο sex.
Ήθελα πάντα τον άνδρα "προσάναμμα". Να ανάβει αμέσως. Αν μία γυναίκα είναι "φωτιά", δεν την ενδιαφέρουν τα κούτσουρα. Και οι άνδρες της ζωής μου - από τις σχέσεις μου μέχρι τους sex-buddies - έπαιρναν με την μία. Και το sex ήταν πολύ καλό. Αλλά... Αν η σχέση δεν είναι όπως την θέλεις, το sex θα είναι μονοδιάστατο. Κι όταν ξέρεις, ότι ο άλλος σε αγαπάει, σε προσέχει, σου αφοσιώνεται, κάνει καλό sex, και δεν ξέρω τι άλλο, πηγαίνεις σπίτι και τα βάζεις με τον εαυτό σου. "Τι θέλεις, μωρή μαλακισμένη, από την ζωή σου;! Τι άλλο να ζητήσεις από τον άνθρωπο;! Τι θεωρείς ότι σου λείπει;!" Και αυτό μπορεί να γίνεται καθημερινώς... Γιατί εκείνος δεν έχει τίποτα μεμπτό και η λύσσα είναι όλη δική σου...
"Λύσσα".
Πότε λύσσαγα;
Ok.
Κυρίως τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά.
Αστείο;
Μπορεί.
Από μικρό παιδί, όταν έβλεπα εκείνα τα show από τα Folies Bergère για παράδειγμα ή δεν ξέρω τι άλλα, δεν ήταν επειδή μου άρεσαν τα musical. Ποτέ δεν μου άρεσαν. Πέθαινα, όμως, με τους κορσέδες... Με τις μάσκες... Με τα γάντια... Με τα καλσόν με την ραφή... Με τα δίχτυα... Τα μπαστούνια... Διάολε... εκείνα τα μπαστούνια...
Θυμάμαι ότι όλοι έξω έτρωγαν, έπαιζαν χαρτιά, τραγουδούσαν/χόρευαν, τα άλλα παιδάκια ξεραίνονταν στον ύπνο, κι εγώ περίμενα να πάει μεσάνυχτα για να τρυπώσω στην όποια κρεβατοκάμαρα, να ανοίξω στα κρυφά την τηλεόραση και να δω τα "απαγορευμένα". Και δεν ήταν ότι είχα την περιέργεια να δω το γυμνό - αν κρυβόμουν το έκανα γιατί εκεί θα πήγαινε το μυαλό των άλλων και θα ήταν λάθος. Το γυμνό - εκτός τέχνης - πάντα μού προκαλούσε αποστροφή. Αλλά ήταν εκείνα τα σκισίματα στα φορέματα, τα αβυσαλλέα décolté, η γυμνή πλάτη μέχρι την ουρά... Αυτά με προκαλούσαν εμένα... Αυτά, και το ότι φανταζόμουν τον εαυτό μου μέσα σε αυτά... Αλλά όχι on stage...
Μεγαλώνοντας, οι αμφιέσεις ήταν μόνο το περιτύλιγμα. Κι εγώ αναζητούσα την ουσία. Το έψαξα. Γιατί, πως, από που, κτλ. Κάτι βρήκα. Και είχε να κάνει με το "S/M". Δεν μου άρεσε. Ό,τι έβλεπα - πολύ περιορισμένα τότε - δεν είχε να κάνει με εμένα. Ή, μάλλον, είχε, αλλά όχι τόσο. Κάπως αλλιώς; Δεν ήξερα. Και δεν ήξερα και τι να υποθέσω. Έτσι, το άφησα. Για εμένα το S/M, ήταν για άτομα που είχαν στραβώσει.
Και με έβρισκα πολύ ίσια για να ανήκω εκεί.
