Δεν γεννήθηκα για να αναλώνομαι.Γεννήθηκα για να αφοσιώνομαι.
Η Κυρίαρχος καραδοκεί πίσω από το μεγάλο βάζο με τα ψηλά λουλούδια, όταν η réceptionniste συναλλάσσεται με το κοινό. Για έναν και μόνο λόγο: δεν έχει περιθώρια να χάνει από την ζωή της σημαντικούς ανθρώπους για Εκείνη. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να έχει τέτοιες απώλειες. Και για να είναι Εκείνη ελεύθερη να βολιδοσκοπεί όποιον γνωρίζει, η réceptionniste πρέπει να κάνει καλά την δουλειά της. Που αυτό σημαίνει, να κρατά σε απόσταση - και συχνά να διώχνει - εκείνους που βρίσκονται εκεί για λόγους που δεν την ενδιαφέρουν. Για να έχει χρόνο Εκείνη να πλησιάζει εκείνους που Της είναι σημαντικοί.
Θα έλεγε κανείς, ότι μετά από τα "ιδιαίτερα για την μάζα", έμαθα. Την συνήθισα.
Και ίσως έτσι να έπρεπε. Αλλά δεν έγινε. Ο Χατζηδάκις είχε πει, ότι "όταν βλέπουμε το τέρας και δεν τρομάζουμε, μάλλον έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε". Οπότε χαίρομαι πολύ, όταν ανακαλύπτω ότι ακόμη και σήμερα, μετά από τόση εκπαίδευση, η μάζα με κάνει και αισθάνομαι αποστροφή.
Έχω ένα πρόσωπο που είναι καταδότης.
Ένας άνθρωπος που θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει. Δυστυχώς ή ευτυχώς, εκείνοι που με γνωρίζουν, δεν χρειάζεται να με ρωτήσουν για τίποτα. Βλέπουν τις εκφράσεις μου. Κι αν ακούν από το στόμα μου προτάσεις αντιφατικές ή ξερά ευγενικές, ξέρουν πως σε εκείνον που μιλάω δεν θέλω να επιτρέψω να με γνωρίσει. Να έρθει κοντά μου. Θέλω κοντά μου να είναι πρόσωπα που μπορώ να είμαι το "καθαρό εγώ" μου. Και όσα άτομα έχω κοντά μου, με μία ματιά, τα καταλαβαίνουν όλα.
Θα μπορούσε να με ρωτήσει κανείς, ποιο ήταν το αποτέλεσμα της εκπαίδευσής μου.
Και η απάντηση θα ήταν η εξής. Οι ξένες γλώσσες, δεν σε κάνουν να χάνεις τις ρίζες σου. Δεν σε κάνουν να ξεχνάς την καταγωγή σου. Τις ξένες γλώσσες τις χρησιμοποιείς. Για να συννενοήσε με όποιον βρεθείς. Ως αποτέλεσμα, λοιπόν, θα έλεγα ότι η μάζα, με έκανε να αγαπήσω περισσότερο τις εξαιρέσεις. Και να ζω για αυτές. Οι άνθρωποι που αποτελούν την εξαίρεση στον κανόνα, είναι οι άνθρωποι που μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Είναι οι άνθρωποι, που όταν με βλέπουν να χειρίζομαι τους τρίτους, διασκεδάζουν. Γιατί η μάζα, είναι πλέον μεγάλη διασκέδαση και για εμένα.
Το έχω γράψει και σε προηγούμενο post: είμαι ο άνθρωπός τους.
Είμαι εκείνη, που στην ερώτησή τους αν πετάει ο γάϊδαρος, απαντά "πετάει, και παίρνει κι επιβάτες". Δεν χαλάω χατήρι σε κανέναν. Είμαι πολύ καλή. Αλλά και πολύ ψεύτικη. Δεν λερώνω "τα καλά μου" στις λάσπες. Όταν βλέπω έναν άνθρωπο να είναι αλλού, εγώ τον στέλνω παραπέρα. Και δεν το ξέρει. Δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα. Δεν έχει νόημα να του δώσω κάτι.
Είμαι το πιο ιδιοτελές άτομο που γνωρίζω.
Δεν κάνω τίποτα, αν δεν έχω κέρδος. Οι άνθρωποι που είναι μαζί μου, το γνωρίζουν. Οι άνθρωποι που είναι μαζί μου, έχουν πολλά πράγματα να δώσουν. Κι αυτό τροφοδοτεί κάτι που δεν θέλω να μείνει νηστικό ποτέ: την εκτίμησή μου. Αυτό με κάνει να αγαπάω τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που το αξίζουν.
Είμαι ο άνθρωπος που λέει "σ' αγαπάω" κάθε μέρα.
Από τον μανάβη της γειτονιάς μου που μου καθαρίζει τα καρότα, μέχρι σε ένα κουτί που ανοίγει εύκολα και δεν διακινδυνεύω να σπάσω τα νύχια μου. "Αγαπώ" σημαίνει "εκτιμώ". Και εκτιμώ το κάθετι που κάνει την ζωή μου ομορφότερη, καλύτερη, να αξίζει.
Δεν με ενδιαφέρουν οι πρωταθλητές.
Με ενδιαφέρουν οι αγωνιστές.
Αυτούς θαυμάζω. Τέτοιους ανθρώπους θέλω να έχω δίπλα μου. Απλούς, ειλικρινείς, σεμνούς, που προσπαθούν για το καλύτερο. Γιατί ο άνθρωπος που προσπαθεί για το καλύτερο, έχει μόνο καλά να πάρεις. Θαυμάζω τους φίλους μου - διάολε, θαυμάζω και τους γείτονες. Θέλει στομάχι για να με αγαπάς, να είσαι μαζί μου.
Τι με ενδιαφέρει;
Να μην παίρνω πίσω τα λόγια μου. Αυτό είναι το σημαντικότερο για εμένα. Και αυτό που απαιτώ από τον εαυτό μου, είναι να μην έρθει ποτέ μία μέρα, να με κοιτάξει ένας δικός μου άνθρωπος στα μάτια, και να με ρωτήσει: "Γιατί δεν μου το είχες πει;" ή "Γιατί μου είπες ψέματα;".
Ξέρω ότι είμαι κακιά.
Κάνω τους ανθρώπους να κλαίνε. Αλλά τους αρέσει. Ξέρουν ότι για να φτάσουν σε αυτό το σημείο, σημαίνει ότι τους έχω πει κάτι που δεν θα ήθελαν να γνωρίζουν. Και αυτό τους αποδεικνύει ότι τους σκέφτομαι, τους προσέχω. Ότι έχει μεγάλη σημασία για εμένα να είναι το καλύτερό τους. Γιατί τους αγαπάω. Και ξέρω ότι με αγαπούν κι εκείνοι και το εκτιμούν. Στην προσπάθειά τους να αλλάξουν, είμαι πάντα στο πλευρό τους. Αυτή είναι η Κυριαρχική μου φύση. Το BDSM, είναι απλά ο φετιχιστικός μου παράδεισος. Τίποτε περισσότερο.
Έχω ανάγκη οι άνθρωποί μου να είναι ευτυχισμένοι.
Αν είναι εκείνοι, είμαι κι εγώ. Το αντίστροφο, δεν μου λέει τίποτα. Εξαρτώμαι 100% από τους ανθρώπους μου. Θέλω να είναι οι καλύτεροι, θέλω να εκτοπίζουν τους φόβους και τις ανασφάλειές τους. Όταν τους πληγώνω, δεν με μισούν. Με αγαπούν περισσότερο. Και με εμπιστεύονται. Σε εμένα θα έρθουν όταν σκέφτονται να κάνουν κάτι. Από το να στείλουν ένα sms σε μία γκόμενα, μέχρι να πάρουν ένα νέο αυτοκίνητο. Θα είμαι ο πρώτος άνθρωπος που θα ανακοινώσουν κάτι που δεν έχουν πει ούτε στην ίδια τους την οικογένεια. Κι αυτό, για εμένα, σημαίνει πολλά.
Αγαπώ τους ανθρώπους που με αγαπούν, και μόνον αυτούς.
Όσους με φοβούνται, τους σιχαίνομαι. Και τους απεχθάνομαι. Ο άνθρωπος που σε φοβάται, μία μέρα θα σου κάνει κακό. Ο άνθρωπος που σε φοβάται, σε μισεί. Ο άνθρωπος που σε αγαπάει, σε σέβεται. Και το αντίστροφο.
Για τους ανθρώπους που δεν με αγαπούν, δεν έχω συναισθήματα.
Ούτε κακίας, ούτε θυμού, ούτε απογοήτευσης. Έχω μία παγερή αδιαφορία. Αν δεν αναγνωρίζουν την αξία μου - όποια κι αν είναι αυτή -, δεν αισθάνομαι τίποτα. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να αγνοεί αυτό που εγώ λατρεύω. Και δεν μπορώ να ξοδεύω τον χρόνο μου αποδεικνύοντας και αναλύοντας.
Ο χρόνος είναι χρήμα.
Κι εγώ ξοδεύω εκεί που θέλω.
