Το ότι δεν μου άρεσε το S/M, δεν ήταν επειδή το έβρισκα ανώμαλο.(Κι αν ο ορισμός του "ανώμαλου" είναι το μη συνηθισμένο, τότε ναι χαρά μου, ήμουν ανώμαλη).
Ήταν επειδή δεν με εξέφραζε αυτό που έβλεπα κι αυτό που μου έλεγαν ότι είναι.
2 εκεί, που ξεσπούν ο ένας επάνω στον άλλον.
Βγάζουν τα απωθημένα τους. Σκοτώνονται κάθε φορά που συναντιούνται. Μισεί ο ένας τον άλλον. Τον ίδιο του τον εαυτό. Το φύλο του. Ό,τι είναι. Γιατί αυτό δεν ήταν ανωμαλία. Αυτό ήταν psycho. Κι εγώ μπορεί να ήμουν 1.002 αλλά όχι psycho, χαρά μου.
Δεν είχα ούτε οργή, ούτε θυμό, ούτε απωθημένα, ούτε τίποτε άλλο.
Και το κυριότερο: δεν μισούσα τον εαυτό μου. Ούτε τους άνδρες. Ήμουν μια χαρά άνθρωπος. Φυσικά, και θα νευρίαζα, θα έβριζα, θα θύμωνα, αλλά θα είχα κάποιον λόγο. Και τον λόγο αυτόν θα τον ζητούσα από εκείνον που έφταιγε. Όχι από τον άνθρωπο που θα είχα δίπλα μου. Οπότε, σίγουρα δεν είχα σχέση με το S/M. Το γεγονός ότι ήμουν τρελή φετιχίστρια, δεν μου έλεγε τίποτα. Δεν μπορούσε να με εξισώσει. Ούτε να με αλλοιώσει.
Επίσης, ανωμαλία για εμένα ήταν άλλα πράγματα.
Ανωμαλία, για εμένα, είναι να θέλεις να πας με δίδυμα αδέρφια. Ανωμαλία είναι να πηδάς μάνα και κόρη ή πατέρα και γιο. Ανωμαλία είναι να λέει μία μάνα για τον γιο της "αυτός είναι ο άνδρας της ζωής μου" και ένας πατέρας το αντίστοιχο για την κόρη του. Ανωμαλία είναι να είσαι παντρεμένη/ος με κάποια/ον και να μην κάνετε sex. Ανωμαλία είναι να θέλεις να παντρευτείς κάποια/ον, για να έχεις το ελεύθερο να πηδιέσαι με την αδερφή/ό της/ου μέσα στα ίδια σας τα σπίτια.
Αν, λοιπόν, αυτό είναι η "ανωμαλία", εγώ ήμουν περισσότερο από ομαλή.
Γιατί, κατά τα άλλα, από την στιγμή που δεν είναι βιασμός, όλα παίζουν ανάμεσα σε 2 ενήλικες - και μόνον ενήλικες. Και με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη. Ό,τι κι αν είναι αυτό. Μα ό,τι κι αν είναι. 2 ήταν - και είναι - οι αρχές μου: να μην θίγουν τρίτους και να μην είναι δημοσίως. Από εκεί και πέρα, ακούω ιδέες.
Έτσι, ούτε στους "απλούς" ανθρώπους είχα θέση, ούτε στους "ανώμαλους".
Ήμουν κατηγορία από μόνη μου; Γαμώ... Αλλά έλα που θα έπρεπε να φάω την ζωή μου να ψάχνω κάποιον που να είναι το ίδιο... Που να μπορώ να επικοινωνήσω, να κάνω ό,τι θέλω, να του πω την αλήθεια, να κάνουμε πράγματα μαζί... Πάλι μόνη; Πάλι...
Μοιραία, κάποια στιγμή το πήρα απόφαση.
Θα είμαι μόνη για το υπόλοιπο της ζωής μου. Γιατί καλά ήταν στην εφηβεία. Τους είχα κάνει τους πειραματισμούς μου. Και το κακό ήταν ότι πλέον ήξερα πολύ καλύτερα τι ήθελα. Και ήμουν σίγουρη. Άρα: δεν θα είχα σχέσεις "ολοκληρωμένες" - τι να ολοκληρώσεις, όταν δεν δείχνεις τον πραγματικό σου εαυτό σαν Γυναίκα; -, να παντρευτώ ούτε συζήτηση - αυτά τα χάλια, που παντρεύεσαι τον άνθρωπό σου και παίρνεις προίκα όλο του το σόϊ δεν έπαιζε -, να κάνω παιδιά δεν υπήρχε περίπτωση - που να το βρω το μητρικό έστικτο; -, τι μου έμενε; Ο καημός.
Ok.
Δεν γαμιέται; Μόνη; Μόνη. Τι άλλο να έκανα; Να συμβιβαζόμουν; Ούτε για αστείο. Είχα ήδη στο ενεργητικό μου τρελούς συμβιβασμούς σαν χαρακτήρας. Την Γυναικεία μου υπόσταση, δεν θα την πείραζα ακόμα κι αν χρειαζόταν να κλειστώ σε μοναστήρι. Γιατί αυτό που ήθελα ήταν απλό: έναν άνδρα που να είναι το αρσενικό μου "εγώ". Το αληθινό αρσενικό μου "εγώ". Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ζητούσα πολλά; Όχι. Δύσκολα, ίσως...
Και παρ' όλο που δεν φαινόταν φως στο τούνελ, παρ' όλο που ήμουν μιαν ανάσα στο να το πάρω οριστική απόφαση, υπήρχε μέσα μου το ένστικτο. Και το ένστικτό μου, δεν με έχει γελάσει ποτέ... Ποτέ, όμως. Και όσο κι αν τα έβαζα κάτω και δεν έβρισκα λύση, εκείνο μου έλεγε ότι δεν είχα λάθος. Πως ο τύπος του άνδρα που είχα στο μυαλό μου υπήρχε. Και δεν ήταν διακαής πόθος. Πήρα, λοιπόν, το μυαλό μου από το "μέλλον μου ως Γυναίκα", και δεν ξανασκέφτηκα τίποτα. Ό,τι ήταν να γίνει, θα γινόταν.
Κι έγινε.
Χρόνια μετά. Σε ένα πάρτυ. Που δεν ήθελα να πάω.
Και όταν έφυγα, άκουσα το όνομά μου, από το στόμα ενός ανθρώπου που δεν του είχα πει ούτε "καλησπέρα".
Κι εκείνος είχε πει: "καληνύχτα, Αφέντρα".
