Είχαμε μπει σε μία σειρά.Αυτό που ήμουν θα ήταν αποτραβηγμένο - όσο μπορούσε, βέβαια... - και το επίκτητο "εγώ" μου θα έπαιζε ό,τι έργο τού ερχόταν - αναλόγως με το ποιον είχε απέναντί του. Έτσι, είχα χρόνο και διάθεση να αφιερώνομαι στους δικούς μου ανθρώπους. Όπου θα μπορούσα να είμαι το έμφυτο "εγώ" μου, η πραγματική Νανά, ο αληθινός μου εαυτός.
Εκεί που ποτέ δεν έπαιξε κανένα έργο, και ήμουν πάντα ο εαυτός μου, ήταν στους άνδρες.
Εκεί, όχι μόνο δεν με έκρυβα, αλλά μάλλον ήμουν και επιθετική. Έχω να θυμάμαι αμέτρητους τσαμπουκάδες - κι εκείνοι, είμαι σίγουρη, δεν με έχουν ξεχάσει... Η αλήθεια είναι, ότι δεν μου άρεσε που ήμουν επιθετική. Δεν έβρισκα, όμως, άλλον τρόπο. Με ενοχλούσαν.
Πολύ λίγοι βρέθηκαν να μου αρέσουν.
Τους ερωτεύτηκα και έκανα σχέση μαζί τους. Ο ένας ήταν καλύτερος από τον άλλον. Ήταν όλοι αυτό που λέμε "καλά παιδιά". Ήταν ευγενείς, μετρημένοι, ήρεμοι, ολιγόλογοι, με εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ. Το σπουδαιότερο, με λάτρευαν. Δεν είχαν καμμία σχέση με την μάζα των ανδρών. Από την άλλη, ούτε εγώ είχα σχέση με την μάζα των γυναικών...
Κατ' αρχήν, ποτέ δεν πίστευα ότι τα αντίθετα έλκονται.
Σέβομαι τους νόμους της Φυσικής, αλλά αυτό δεν λειτουργεί στην ζωή. Όταν βλέπω 2 άτομα - που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους - να είναι ζευγάρι, είμαι αμέσως πεπεισμένη ότι έχουν, τουλάχιστον, ένα πράγμα κοινό. Και δεν έχει καμμία σημασία αν αυτό δεν είναι ορατό. Σημασία έχει ότι υπάρχει. Και όσο πιο αόρατο, τόσο πιο σοβαρό, τόσο πιο δυνατό. Ενίοτε, και τόσο πιο άρρωστο... Για εμένα όλα είναι μαθηματικά. Και στις σχέσεις. Δεν μπορείς να κάνεις πρόσθεση με κλάσματα που δεν έχουν κοινό παρονομαστή. Και με το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο, δεν κάνεις σχέση. Κάνεις τον μαλάκα.
Επίσης, πίστευα ότι μία σχέση για να λειτουργήσει, πρέπει να είναι οριοθετημένη.
(Το ποιος ήταν αρμόδιος να θέσει τα όρια, δεν χρειάζεται να το αναφέρω. Είναι αυτονόητο. Εκείνος με το μυαλό όχι στα σκέλια). Και μετά πάλι μαθηματικά. Ένα ζευγάρι είναι το σύνολο 2 ατόμων. Οπότε, 1+1=2. Δεν ξέρω γιατί υπάρχει η νοοτροπία του "οι 2 γίνονται 1". Γιατί 2 άνθρωποι γίνονται 1 μόνον όταν είναι μισοί. Οπότε, 1/2+1/2=1. Που αυτό μας ξαναγυρίζει στα κλάσματα, που με την σειρά του μας αποδυκνείει ότι αυτές δεν είναι σχέσεις.
Ποτέ δεν ήθελα να επιβάλλομαι σε έναν άνδρα - αν και αυτό έκανα τελικά.
Δεν μου άρεσε, όμως. Ήταν εκβιαστικό. Και δεν το ήθελα. Όταν κάποιος σε αγαπάει, και φτιάχνεται με κάτι που κάνεις, επειδή φτιάχνει εσένα - ό,τι και να είναι αυτό -, είναι ντροπή να τον "εκβιάζεις" με τον χαρακτήρα σου. Και αυτό το έκανα. Έναν άνδρα που είναι τόσο καλός μαζί σου, που θέλει να είσαι ευτυχισμένη, κι εσύ δεν έχεις αφήσει να δει παρά λίγα από τον "συντροφικό" εαυτό σου, ουσιαστικά τον κοροϊδεύεις. Και αυτό το έκανα.
Αυτό που δεν έκανα, ήταν να τους μιλήσω ανοικτά και να τους πω την αλήθεια.
Ήξερα ότι επειδή με αγαπούσαν, θα μου έκαναν το "χατήρι". Κι εγώ δεν ήθελα χάρες ποτέ και από κανέναν. Θα τους βασάνιζα, επιβάλλοντάς τους κάτι για το οποίο δεν ήταν γεννημένοι, όπως εγώ. Δεν είχε νόημα. Δεν ήταν τίμιο. Αλλά και αν, με κάποιον τρόπο, το έκαναν ευχαρίστως, δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο από ένα kinky game. Καθόλου κακό, από το τίποτα, θα έλεγε κάποιος.
Μόνο που εγώ, δεν ήμουν "βιτσιόζα γκόμενα".
Δεν μου άρεσαν τα παιχνίδια.
Ήμουν Domme.
Και ήθελα καθαρόαιμους υποτακτικούς.
