Είμαι περίεργος άνθρωπος.Γενικά.
Και ιδιότροπος.
Πολύ.
Ένα από τα χαρακτηριστικά μου, είναι ότι λειτουργώ με flash.
Δηλαδή.
Εκεί που κάθομαι - μπορεί να μιλάω με 20 άτομα ή να βλέπω μόνη μου τηλεόραση -, ξαφνικά, σταματάω να κάνω ό,τι κάνω και, σαν να ακούω μία φωνή, σχεδόν κρατώ την αναπνοή μου για να μην μου φύγει η σκέψη, κοιτώντας όποιον τοίχο ή αντικείμενο μού είναι βολικό.
Και αυτή μπορεί να είναι: τι είχε συμβεί πριν μία 10ετία - μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν θυμάται τι έφαγε εχθές, τώρα... -, μία ατάκα που έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ και είχε ειπωθεί το κάποτε, μία ιδέα για την δουλειά μου, κάτι για να σημειώσω στα γραπτά μου, που είχα βάλει το καθρεφτάκι για το μακιγιάζ που έψαχνα ένα βράδυ, να βγάλω τα σκουπίδια, να πάρω τηλέφωνο να βρίσω μία φίλη μου, και διάφορα συναφή άσχετα.
Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά γίνεται.
Και έχει μεγάλη πλάκα, γιατί αν έχω ανθρώπους που με γνωρίζουν γύρω μου, το καταλαβαίνουν, σταματούν για λίγο την συζήτηση μέχρι να ολοκληρωθεί η σκέψη μου, κι όταν επανέρχομαι, με μιμούνται, με αποτέλεσμα να πεθαίνω στα γέλια.
Βέβαια, αυτές είναι οι καλές εκδοχές.
Υπάρχουν και οι κακές. Αυτές που είναι τα σχέδια για μία τιμωρία, ας πούμε. Γιατί πάντα πίστευα στην τιμωρία. Καθώς, επίσης, και στο "όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος".
Ποιος ξέρει γιατί...
Σημασία έχει ότι πάντα θέλω τον χρόνο μου.
Γενικώς.
Έτσι, καθώς πέρασαν αρκετές μέρες θαυμάζοντάς με σε όποιον καθρέφτη με έβλεπα - γεγονός που συντελείτο με το απαραίτητο "Φτου σου, μάνα μου! Ήσουν θεά!" -, μου ήρθε το flash. Η τύπισσα είχε ενθουσιαστεί, γιατί είδε το πραγματικό μου "εγώ" εκείνο το βράδυ. Και όπως όλα τα ανθρωπάκια, πέταξε την σκούφια της στην σκέψη ότι θα μπορούσε να κάνει πράγματα μέσω εμού. Κι αν είχα καταφέρει να φύγω άνετα, ήταν γιατί ήταν τόσο ψώνιο, που προτίμησε να πάρει κάτι επάνω της - χωρίς να έχει σημασία αν το μεγαλύτερο ποσοστό ανήκε στην σφαίρα της φαντασίας της... -, παρά να επιμείνει για να επωφεληθεί μακροπρόθεσμα.
Τα μαθήματα που πήρα από την Ν, ήταν ανεκτίμητα.
Κατάλαβα πολλά περισσότερα από όσα περίμενα για τους άλλους, αλλά και για εμένα.
Κι αν έμαθα 3 βασικά πράγματα από την "συμβίωσή" μου με την Ν, είναι τα εξής:
1. Να μην απορρίπτω κανέναν. Ο κάθε άνθρωπος - μα ο κάθε άνθρωπος - έχει κάτι να σου δώσει, αρκεί να έχεις μάτια και αυτιά ορθάνοιχτα. Και όσο κρατήσει.
2. Όταν βλέπω ότι κάποιος ζει στην φαντασία του και ονειρεύεται, τον σκεπάζω, κάνω ησυχία, και φεύγω κλείνοντας απαλά την πόρτα.
3. Να μην στενοχωριέμαι για κανέναν. Ο καθένας έχει την ζωή που του αξίζει.
Το πτυχίο το είχα στο χέρι.
Ήθελα, όμως, και ένα doctorat.
