Στην ζωή κανείς δεν παίρνει αυτά που δικαιούται.Παίρνει αυτά που ζητά.
Αυτά που διεκδικεί.
Αυτό που ποτέ δεν ήθελα από έναν άνδρα, ήταν να είμαι η αδυναμία του.
Ενδιαφερόμουν για το ακριβώς αντίθετο.
Ήθελα να είμαι η δύναμή του.
Για όλες τις γυναίκες, ο άνδρας είναι κυνηγός.
Για μία γυναίκα, το να είναι ο άνδρας που της αρέσει κυνηγός, μετρά 10 φορές περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη αρετή του.
Για μία γυναίκα σαν εμένα, μετράει 100.
Από γυναίκα σε γυναίκα, τα κριτήρια για έναν άνδρα μπορεί να διαφέρουν δραματικά.
Το μόνο σταθερό κοινό κριτήριο, είναι αυτό: να είναι κυνηγός.
Η γυναίκα έχει μία βασική ανάγκη που, στις μέρες μας, δύσκολα εκπληρώνεται.
Θέλει να θαυμάζει τον άνδρα.
Για μία γυναίκα σαν εμένα, αυτό είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας έλξης.
Και σε αυτό το σημείο κάποιοι, που δεν ανήκουν στον χώρο τού BDSM, θα αρχίσουν να μπερδεύονται. Είναι απολύτως λογικό να πιστεύουν πως μία γυναίκα σαν εμένα, θα ήθελε τον άνδρα να εξαρτάται από εκείνη. Αλλά δεν είναι έτσι. Η εξάρτηση και η δύναμη είναι δύο έννοιες αντιφατικές. Από εσένα μπορεί να εξαρτηθεί μόνον ένας άνδρας που δεν είναι τίποτα. Θα είναι μεγάλη έκπληξη, εάν γράψω ότι για να είναι ένας άνδρας σκλάβος, πρέπει να είναι πιο δυνατός από εσένα; Πολύ πιθανόν. Και είναι νωρίς για να το εξηγήσω.
Μπορώ να πω μόνον αυτό: για να θαυμάζει μία Αφέντρα έναν σκλάβο, πρέπει να ξέρει ότι είναι δυνατός αρκετά για να αντέξει την έντασή της. Διαφορετικά, κανένας άνδρας δεν μπορεί να σταθεί δίπλα της. Μην μπερδεύετε τα πόδια της σε αυτή την περίπτωση. Ο άνδρας που το μόνο που ξέρει είναι το να πέφτει στα πόδια της, είναι εκείνος που δεν ξέρει να κάνει τίποτε άλλο. Ο σκλάβος μπορεί να κάνει τα πάντα. Για εκείνη. Και αυτό θέλει δύναμη. Θέλει να είναι κυνηγός. Και αυτός είναι ο λόγος που οι σκλάβοι είναι οι πιο αξιόλογοι άνδρες που υπάρχουν.
Μία γυναίκα μπορεί να συγχωρήσει πολλά πράγματα σε έναν άνδρα. Το πρώτο και σημαντικότερο πράγμα που δεν θα αντέξει - χωρίς να τίθεται θέμα συγχώρησης -, είναι το να τον δει να πέφτει στα μάτια της. Να αποδειχθεί λίγος. Αυτό είναι μία εικόνα που δύσκολα σβήνει από τα μάτια της. Ο μεγαλύτερος εξευτελισμός για έναν άνδρα, είναι να αποδεικνύεται πολύ λίγος για εκείνη. Για μία γυναίκα σαν εμένα, αυτό συνιστά αυτόματη απόρριψη. Γιατί αυτό γράφεται στο μυαλό της. Αν για μία γυναίκα είναι κρίσιμο το γεγονός ότι παύει να τον θαυμάζει, για μία Αφέντρα είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να ανακαλύψει σε έναν άνδρα.
Η σχέση μου με τον Χ ήταν αρκετά χρόνια πριν.
Από τότε έχουν αλλάξει πάρα πολλά στην ζωή μου. Αλλά αυτά τα κριτήρια, δεν έχουν απλώς παραμείνει, έχουν ενισχυθεί. Σε αυτό, μεγάλο ρόλο έπαιξε η είσοδός μου στο cm. Οι Φίλες που απέκτησα μέσω αυτού. Το να βλέπω - έστω και on camera - πως είναι ένα ζευγάρι μέσα στην D/s. Πως βιώνει το lifestyle. Πως είναι να σας χωρίζουν ωκεανοί αλλά να είναι σαν να είστε γεννημένες μαζί και κάποιος να σας χώρισε στο μαιευτήριο. Μέσω τού cm γνώρισα Φίλες και παρευρέθηκα στον γάμο Τους με τους σκλάβους Τους. Εγώ και όσοι γνωρίζουν εξ αποστάσεως, σε έναν messenger να παρακολουθούμε την τελετή. Όχι εκείνη για τους πολλούς αλλά εκείνη για τους λίγους. Που οι όρκοι είναι διαφορετικοί, οι καλεσμένοι με διαφορετικό dress-code, που τα στοιχεία της είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά της εκάστοτε θρησκείας. Η πρώτη Φίλη που έκανα στο cm στα τέλη τού 2007 - όταν είχε πέσει η σελίδα για λίγες ώρες και βρεθήκαμε σε ένα τεράστιο chat να συνομιλούμε σαν να ήμασταν περισσότερο από σιαμαίες -, σήμερα περιμένει το πρώτο Της παιδί με τον σκλάβο Της.
Το cm έγινε για εμένα το μικρό εκείνο παράθυρο, που μου επιτρέπει να βλέπω έναν κόσμο όπως τον ήθελα να είναι, σχέσεις όπως τις ήθελα να είναι, με άνδρες όπως τους ήθελα να είναι. Αλλά και με Γυναίκες σαν εμένα, που βιώνουν την D/s χωρίς να ανήκουν πουθενά, χωρίς να διαφημίζουν ό,τι είναι, χωρίς να δίνουν εξηγήσεις γι' αυτό που είναι. Γιατί οι άνδρες που βρήκαν - όλοι μέσα από το cm - ξέρουν και τι είναι και για/τί είναι αυτό που είναι. Και προσπαθούν με κάθε τρόπο αυτό το "κυνήγι" να είναι πάντα ό,τι θέλει Εκείνη να είναι. Ο θαυμασμός Εκείνων ενώνεται με τον θαυμασμό τον δικό μου, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πόσα κότσια πρέπει να έχει ένας σκλάβος για να τα κάνει όλα αυτά. Και όχι μόνο να τα κάνει. Αυτά να είναι ο σκοπός τής ζωής του.
Αλλά μερικά χρόνια πριν, εγώ νόμιζα πως μόνον ο Χ μπορούσε να τα κάνει αυτά. Όχι ως ο μοναδικός σκλάβος στον κόσμο αλλά ο μοναδικός άνδρας που γνώρισα εγώ. Χωρίς να ξέρω αν αυτά τα θέλουν ή τα κάνουν κι άλλοι, χωρίς καμμία πυξίδα, για εμένα ο Χ ήταν οι προσδοκίες που είχα από έναν άνδρα, με σάρκα και οστά. Ήταν μία μορφή επιβράβευσης για ό,τι ήμουν, για ό,τι πίστευα. Για ό,τι ήθελα να ζήσω. Δεν ήξερα ότι γυναίκες σαν εμένα βρίσκουν άνδρες σαν τον Χ. Δεν ήξερα ότι αυτό μπορούσε να δουλέψει. Τότε δεν είχα παραστάσεις, δεν είχα καν κάποιον να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις. Να μου πει αν είμαι ηλίθια ή αν όλα αυτά είναι λογικά. Είχα μόνον ένα ένστικτο. Και μία θέληση πολύ δυνατή. Αυτή η θέληση έφερε τον Χ στον δρόμο μου.
Αλλά η δική μου θέληση δεν ήταν τίποτα μπροστά στην θέληση την δική του. Γιατί εγώ είχα γεννηθεί έτσι, ενώ εκείνος έπρεπε να τα κάνει. Να βλέπει τον κόσμο με τα μάτια τα δικά μου. Και αυτό έκανε. Ο θαυμασμός που είχα για εκείνον ήταν ανείπωτος. Πως θα μπορούσα να είχα φανταστεί πριν τον γνωρίσω, ότι αυτός ο άνθρωπος θα υπέμενε τόσα πράγματα από εμένα, σε ό,τι αφορά στις πρακτικές τού BDSM; Πως θα μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει άνδρας που θα κατανοούσε ότι δεν είναι μίσος ή απαξίωση, δεν είναι μείωση τού ανδρισμού του, αλλά τα αντίθετά τους; Πως μπορούσα να μην θαυμάζω έναν τέτοιον άνδρα;...
Από εκείνο το βράδυ, ο Χ ήταν ένας υποδειγματικός σκλάβος.
Σταμάτησαν οι φοβίες, οι αμφιβολίες, οι ανασφάλειές του. Έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει, και στις κασσέτες του ήταν τόσο ήρεμος και τόσο συνειδητοποιημένος. Αυτό που έβγαινε, ήταν μία δύναμη. Την δύναμη εκείνη που ζητούσα από κάθε άνθρωπο που γνώριζα είτε ήταν φίλος είτε ήταν σύντροφος. Αλλά προερχόμενη από εκείνον - από έναν σκλάβο, σκλάβο δικό μου -, η δύναμη αυτή ήταν μαγική... Η δύναμή του με άφηνε εκστασιασμένη, αληθινά ευλογημένη που είχα έναν τέτοιον άνδρα να με υπακούει, να με εμπιστεύεται, να με εμπνέει...
Και όταν λίγο πριν την Πρωτοχρονιά συνέβη κάτι πολύ πιο σοβαρό και επίφοβο για εκείνον - όπως ήταν πριν -, ο Χ ήρθε στο σπίτι μας σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Και όταν τον ρώτησα τι αισθάνεται, μου απάντησε πως δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον εαυτό του εάν με οποιονδήποτε τρόπο μού ξαναγύριζε την πλάτη. Μόνον αυτό. Κι αυτό ήταν ό,τι ακριβώς ήθελα από εκείνον. Αυτό που είχα ζητήσει.
Ό,τι ερχόταν, όμως, δεν το είχε προβλέψει κανείς...
