Αν ήθελα κάτι - περισσότερο από όλα - να αλλάξει σε εμένα, αυτό θα ήταν η φωνή.
Όχι για να μιλάω.
Αυτό το έχω πάρει απόφαση: στα 50 μου η φωνή της Μαρίας Ρεζάν, μπροστά στην δική μου, θα είναι η φωνή της Betty Boop.
Θα ήθελα να μπορώ να τραγουδάω.
Δεν θα έκανα τίποτα όλη μέρα, εκτός από αυτό.
Θα τραγουδούσα συνέχεια.
Η σχέση μου με την μουσική, είναι σχέση λατρείας και πάθους.
Το πάθος το αισθάνομαι όταν ακούω τα αναλώσιμά μου. Τραγούδια που μου αρέσουν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Και λατρεία, όταν ακούω κομμάτια που ξέρω ότι θα τα αγαπάω μία ζωή. Και στις 2 περιπτώσεις, όμως, όταν τα ακούω για πρώτη φορά, τα ερωτεύομαι.
Αυτό που με πιάνει, είναι ότι θέλω να τα ακούω συνέχεια, να τα τραγουδάω και να τα χορεύω.
Όχι σε clubs ή στο σπίτι - σαν άνθρωπος - τόσο, όσο σαν το κατσίκι, χοροπηδώντας πάνω στο κρεβάτι. Δυστυχώς, δεν έχω αυλή για να πάρω ένα τραμπολίνο - που θα βόλευε όσο να πεις -, οπότε αγοράζω τάβλες κάθε τρεις και λίγο. Η τελευταία φορά που έκανα μεγάλη ζημιά, ήταν πριν 2-3 χρόνια, όταν άκουσα το Rumore. Πήγαμε με 2 φίλες μου, τρέχοντας, σε ένα παραλιακό μαγαζί που υποτίθεται ήταν Disco... Τ' αρχείδια μου ήταν τελικά, αλλά στην αρχή - πριν ξεκινήσει αυτό που είχαν για πρόγραμμα -, έπαιζε σε video-wall τα clips που ακούγονταν, συγχρόνως. Κι εκεί είδα και άκουσα το Rumore...
Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το ότι καθόμασταν ακριβώς κάτω από ένα, αλλά μου ήρθε ο θάνατος. Και η ίδια η Carrà να ερχόταν μπροστά μου, τέτοιο σοκ δεν θα πάθαινα. Εκτός του ότι η Raffaella ήταν μουνάρα... - μουνάρα, όμως -, μου άρεσε μέχρι και ο τύπος με το μαλλί-κράνος. Πόσο να κρατήθηκα; Για καμμιά ώρα; Τις παράτησα και πήρα ταξί για να με φέρει σπίτι να το κατεβάσω. Την τύφλα μου δεν ήξερα από internet, αλλά κάθησα έως τις τέσσερις το πρωΐ και τα κατάφερα. Από την άλλη μέρα, έγινε της πουτάνας. Της πουτάνας, λέμε.
Κι εκεί αρχίζει το άλλο πρόβλημα. Ο ήχος.
Όταν είσαι ένα στερημένο άτομο - όπως εγώ -, που τα τραγούδια που του αρέσουν πραγματικά, δεν τα ακούει όταν βγαίνει έξω, και αν τύχει να τα ακούσει δεν θα είναι στην ένταση που το ευχαριστεί, μία λύση υπάρχει: τα Mp3 Player. Για να ακούω ό,τι μου αρέσει, για όσο μου αρέσει, μέχρι να ματώσουν τα αυτιά μου. Τραγουδάω, μέχρι να πάθω φαρυγγίτιδα και χοροπηδάω μέχρι να σπάσουν τάβλες.
Μιλάμε, ότι εγώ στα 50 μου, θα φοράω 2 ακουστικά βαρηκοΐας, και ο Θεός να βάλει το χέρι του, να μην σέρνω από πίσω μου και κανένα καροτσάκι με ενισχυτές (θέλω να πιστεύω, ότι το καροτσάκι θα είναι ευγενική χορηγεία του ξυλουργού, ως ελάχιστο φόρο τιμής για τις συχνές αγορές μου). Κι αυτό, γιατί δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τον ήχο σε ανοικτό χώρο - για παράδειγμα, δεν μου αρέσουν τα θερινά club / σινεμά. Δεν θέλω ο ήχος να βγαίνει έξω. Θέλω να μπαίνει μέσα μου.
Αν ήμουν μουσικός, ένα όργανο θα ήταν το ιδανικό για εμένα. Τα drums.
Θα μπορούσα να κοπανιέμαι ώρες ατελείωτες επάνω τους. Πράγμα που δεν θα γίνει ποτέ, διότι όσο και να τα αγαπάω, πιο πολύ αγαπάω τα νύχια μου - γαμώ το. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη φάση, από το να παίζω το Would You Love A Monsterman, π.χ., όλη μέρα, μέχρι τελικής πτώσης. Αλλά όχι με sticks. Με riding crops!
Διάολε!
Αυτές είναι φαντασιώσεις!
Όχι για να μιλάω.
Αυτό το έχω πάρει απόφαση: στα 50 μου η φωνή της Μαρίας Ρεζάν, μπροστά στην δική μου, θα είναι η φωνή της Betty Boop.
Θα ήθελα να μπορώ να τραγουδάω.
Δεν θα έκανα τίποτα όλη μέρα, εκτός από αυτό.
Θα τραγουδούσα συνέχεια.
Η σχέση μου με την μουσική, είναι σχέση λατρείας και πάθους.
Το πάθος το αισθάνομαι όταν ακούω τα αναλώσιμά μου. Τραγούδια που μου αρέσουν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Και λατρεία, όταν ακούω κομμάτια που ξέρω ότι θα τα αγαπάω μία ζωή. Και στις 2 περιπτώσεις, όμως, όταν τα ακούω για πρώτη φορά, τα ερωτεύομαι.
Αυτό που με πιάνει, είναι ότι θέλω να τα ακούω συνέχεια, να τα τραγουδάω και να τα χορεύω.
Όχι σε clubs ή στο σπίτι - σαν άνθρωπος - τόσο, όσο σαν το κατσίκι, χοροπηδώντας πάνω στο κρεβάτι. Δυστυχώς, δεν έχω αυλή για να πάρω ένα τραμπολίνο - που θα βόλευε όσο να πεις -, οπότε αγοράζω τάβλες κάθε τρεις και λίγο. Η τελευταία φορά που έκανα μεγάλη ζημιά, ήταν πριν 2-3 χρόνια, όταν άκουσα το Rumore. Πήγαμε με 2 φίλες μου, τρέχοντας, σε ένα παραλιακό μαγαζί που υποτίθεται ήταν Disco... Τ' αρχείδια μου ήταν τελικά, αλλά στην αρχή - πριν ξεκινήσει αυτό που είχαν για πρόγραμμα -, έπαιζε σε video-wall τα clips που ακούγονταν, συγχρόνως. Κι εκεί είδα και άκουσα το Rumore...
Δεν ξέρω αν παίζει ρόλο το ότι καθόμασταν ακριβώς κάτω από ένα, αλλά μου ήρθε ο θάνατος. Και η ίδια η Carrà να ερχόταν μπροστά μου, τέτοιο σοκ δεν θα πάθαινα. Εκτός του ότι η Raffaella ήταν μουνάρα... - μουνάρα, όμως -, μου άρεσε μέχρι και ο τύπος με το μαλλί-κράνος. Πόσο να κρατήθηκα; Για καμμιά ώρα; Τις παράτησα και πήρα ταξί για να με φέρει σπίτι να το κατεβάσω. Την τύφλα μου δεν ήξερα από internet, αλλά κάθησα έως τις τέσσερις το πρωΐ και τα κατάφερα. Από την άλλη μέρα, έγινε της πουτάνας. Της πουτάνας, λέμε.
Κι εκεί αρχίζει το άλλο πρόβλημα. Ο ήχος.
Όταν είσαι ένα στερημένο άτομο - όπως εγώ -, που τα τραγούδια που του αρέσουν πραγματικά, δεν τα ακούει όταν βγαίνει έξω, και αν τύχει να τα ακούσει δεν θα είναι στην ένταση που το ευχαριστεί, μία λύση υπάρχει: τα Mp3 Player. Για να ακούω ό,τι μου αρέσει, για όσο μου αρέσει, μέχρι να ματώσουν τα αυτιά μου. Τραγουδάω, μέχρι να πάθω φαρυγγίτιδα και χοροπηδάω μέχρι να σπάσουν τάβλες.
Μιλάμε, ότι εγώ στα 50 μου, θα φοράω 2 ακουστικά βαρηκοΐας, και ο Θεός να βάλει το χέρι του, να μην σέρνω από πίσω μου και κανένα καροτσάκι με ενισχυτές (θέλω να πιστεύω, ότι το καροτσάκι θα είναι ευγενική χορηγεία του ξυλουργού, ως ελάχιστο φόρο τιμής για τις συχνές αγορές μου). Κι αυτό, γιατί δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τον ήχο σε ανοικτό χώρο - για παράδειγμα, δεν μου αρέσουν τα θερινά club / σινεμά. Δεν θέλω ο ήχος να βγαίνει έξω. Θέλω να μπαίνει μέσα μου.
Αν ήμουν μουσικός, ένα όργανο θα ήταν το ιδανικό για εμένα. Τα drums.
Θα μπορούσα να κοπανιέμαι ώρες ατελείωτες επάνω τους. Πράγμα που δεν θα γίνει ποτέ, διότι όσο και να τα αγαπάω, πιο πολύ αγαπάω τα νύχια μου - γαμώ το. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερη φάση, από το να παίζω το Would You Love A Monsterman, π.χ., όλη μέρα, μέχρι τελικής πτώσης. Αλλά όχι με sticks. Με riding crops!
Διάολε!
Αυτές είναι φαντασιώσεις!
