Το ότι μου αρέσει η μουσική, το έχουμε πει.Το τι παθαίνω με ένα κομμάτι που μου αρέσει και το ακούω για πρώτη φορά;
Αυτό δεν το έχουμε πει.
Το θέλω χθες.
Όταν θέλω ένα τραγούδι και δεν μπορώ να το έχω άμεσα, είναι τρελό βασανιστήριο.
Τρελό, όμως...
Όσο πιο πολύ μου αρέσει, τόσο αφόρητη μού είναι η έλλειψή του.
Την Τετάρτη το βράδυ, γύρισα πολύ αργά σπίτι.
Είχα μία κουραστική μέρα και μόλις που είχα κουράγιο να κάνω μπάνιο. Ήταν περασμένες 12 όταν ξάπλωσα και ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ, όταν άκουσα να παίζει ένα παλιό κομμάτι του Ozzy στην τηλεόραση. Είχα χρόνια να δω το clip και όταν τελείωσε, γύρισα πλευρό ήρεμη και ικανοποιημένη.
Ό,τι θα με έπαιρνε ο ύπνος, όταν άκουσα την εισαγωγή του.
Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι και κράτησα την αναπνοή μου. Κάθησα πανικόβλητη, και έψαξα το control - που είχε μπερδευτεί στα σκεπάσματα - για να ανεβάσω την ένταση, όσο με έπαιρνε. Ήταν από τα ωραιότερα κομμάτια που έχω ακούσει στην ζωή μου... Μου έφυγε η ηρεμία, μου έφυγε ο ύπνος, μου έφυγε η μαγκιά. Άντε να με πείσεις να κοιμηθώ... Στριφογύριζα στο κρεβάτι σαν την άδικη κατάρα. Τίποτα.
Την προ-internet περίοδο, όταν άκουγα κάτι που μου άρεσε, το τακτοποιούσε μία φίλη/ένας φίλος, που είχε. Κάποια στιγμή το έβρισκε και μου το έδινε. Αλλά εκείνο το βράδυ η κατάστασή μου ήταν σοβαρή. Αφού πέρασαν ώρες να με τυραννά η μελωδία του - μένοντας ξάγρυπνη -, αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον Χ.
-Αφέντρα;!, ακούστηκε ανήσυχος. Και αγουροξυπνημένος...
-Άσε την Αφέντρα, και πιάσε το laptop!
-Τι συμβαίνει, Αφέντρα;! Έγινε κάτι;!
-Από εσένα θα εξαρτηθεί! Λοιπόν. Θέλω ένα κομμάτι που πρέπει να λέγεται "Killing Time". Δεν ξέρω αν είναι παλιό/καινούριο, ποιος/ποιοι το τραγουδάνε, το μόνο που ξέρω είναι ότι το θέλω!
-Τι είναι, Αφέντρα; Pop; Rock;, είχε αρχίσει να ξυπνάει.
-Είναι heavy metal! Αλλά είναι slow!
-Θα πρέπει να είναι πολύ ιδιαίτερο, για να σας αρέσει, Αφέντρα..., μπορούσα να καταλάβω ότι χαμογελούσε.
-Γιατί;!
-Δεν σας αρέσουν τα slow, Αφέντρα... Έτσι δεν είναι;...
Έκλεισα τα μάτια.
Όλη η ένταση που είχα, εξαφανίστηκε... Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει, πως είναι να σε έχει μελετήσει ο σκλάβος σου... Ακόμα και για ασήμαντα πράγματα, είναι τέτοιο το συναίσθημα της ικανοποίησης...
-Ναι... είναι από τις εξαιρέσεις..., άκουσα σπασμένη την φωνή μου. Και βαριά...
-Θα το βρω, Αφέντρα, είπε με σιγουριά.
-Ok... Βρες μου τίτλο και συγκρότημα, το συντομότερο δυνατό..., ήμουν χάλια...
-Θα το κάνω, Αφέντρα... (Παύση) Είστε καλά...;
-Όχι. Αλλά είσαι πολύ μακριά για να υποστείς τις συνέπειες...
Παύση.
-Είστε χαρούμενη που θα βρω το τραγούδι, Αφέντρα;..., ρώτησε αθώα.
-Όχι. Είμαι ήρεμη που είσαι σκλάβος μου. Καληνύχτα.
Ένοιωθα ότι θα κοιμόμουν αμέσως, όταν μετά από λίγο χτύπησε το τηλέφωνο.
Μόλις είδα τον αριθμό του, χαμογέλασα.
-Τι έγινε;..., συνέχιζα να είμαι χάλια...
-Νομίζω το βρήκα, Αφέντρα!, ακούστηκε ενθουσιασμένος. Είχε ξυπνήσει για τα καλά.
-Αποκλείεται, του είπα βέβαιη.
-Είναι αυτό, Αφέντρα;!
Όταν άκουσα εκείνη την εισαγωγή...
-Διάολε! Αυτό είναι! Αυτό είναι!, πετάχτηκα όρθια. Που στον διάολο το βρήκες;!
-Στο internet, Αφέντρα..., είπε συνεσταλμένα.
-Που να γαμήσω! Με το κωλο-internet πια! Ok! Ακούω! Ποιος / ποιοι / ποιο;!
-Spiritual Beggars, Αφέντρα. Θα κατεβάσω το album, και θα σας το φέρω την Παρασκευή.
-Την Παρασκευή;! Ποια Παρασκευή;! Εδώ καιγόμαστε! Τι να το κάνω το album; Θα το δώσω αύριο πρωΐ-πρωΐ να μου το κατεβάσουν!
-Σας παρακαλώ, Αφέντρα..., άλλαξε η φωνή του. Μην το ζητήσετε από αλλού... Αφήστε με να σας το φέρω εγώ... Σας παρακαλώ...
-Χ, δεν μπορώ να περιμένω μέχρι την Παρασκευή το βράδυ. Δεν έχει νόημα να μου το φέρεις εσύ. Ένα τραγούδι είναι.
-Αν είχατε internet, Αφέντρα, θα σας το έστελνα αμέσως..., είπε στενοχωρημένος. Σας παρακαλώ... Θα ήθελα να σας το φέρω εγώ... Αν θέλετε...
Πάνω που είχα αρχίσει να συνέρχομαι, ξανά χάλια...
-Ξέρεις ότι είναι επικίνδυνο να μιλάμε στο τηλέφωνο...
-Το ξέρω, Αφέντρα...
-Ξέρεις ότι σε ξύπνησα...
-Το ξέρω, Αφέντρα..., άρχισε να χαμογελάει.
-Ξέρεις τι θα γίνει όταν θα έρθεις....
-Το ξέρω, Αφέντρα...
Δεν ήξερε.
Ούτε εγώ.
Αυτό δεν το έχουμε πει.
Το θέλω χθες.
Όταν θέλω ένα τραγούδι και δεν μπορώ να το έχω άμεσα, είναι τρελό βασανιστήριο.
Τρελό, όμως...
Όσο πιο πολύ μου αρέσει, τόσο αφόρητη μού είναι η έλλειψή του.
Την Τετάρτη το βράδυ, γύρισα πολύ αργά σπίτι.
Είχα μία κουραστική μέρα και μόλις που είχα κουράγιο να κάνω μπάνιο. Ήταν περασμένες 12 όταν ξάπλωσα και ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ, όταν άκουσα να παίζει ένα παλιό κομμάτι του Ozzy στην τηλεόραση. Είχα χρόνια να δω το clip και όταν τελείωσε, γύρισα πλευρό ήρεμη και ικανοποιημένη.
Ό,τι θα με έπαιρνε ο ύπνος, όταν άκουσα την εισαγωγή του.
Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι και κράτησα την αναπνοή μου. Κάθησα πανικόβλητη, και έψαξα το control - που είχε μπερδευτεί στα σκεπάσματα - για να ανεβάσω την ένταση, όσο με έπαιρνε. Ήταν από τα ωραιότερα κομμάτια που έχω ακούσει στην ζωή μου... Μου έφυγε η ηρεμία, μου έφυγε ο ύπνος, μου έφυγε η μαγκιά. Άντε να με πείσεις να κοιμηθώ... Στριφογύριζα στο κρεβάτι σαν την άδικη κατάρα. Τίποτα.
Την προ-internet περίοδο, όταν άκουγα κάτι που μου άρεσε, το τακτοποιούσε μία φίλη/ένας φίλος, που είχε. Κάποια στιγμή το έβρισκε και μου το έδινε. Αλλά εκείνο το βράδυ η κατάστασή μου ήταν σοβαρή. Αφού πέρασαν ώρες να με τυραννά η μελωδία του - μένοντας ξάγρυπνη -, αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο τον Χ.
-Αφέντρα;!, ακούστηκε ανήσυχος. Και αγουροξυπνημένος...
-Άσε την Αφέντρα, και πιάσε το laptop!
-Τι συμβαίνει, Αφέντρα;! Έγινε κάτι;!
-Από εσένα θα εξαρτηθεί! Λοιπόν. Θέλω ένα κομμάτι που πρέπει να λέγεται "Killing Time". Δεν ξέρω αν είναι παλιό/καινούριο, ποιος/ποιοι το τραγουδάνε, το μόνο που ξέρω είναι ότι το θέλω!
-Τι είναι, Αφέντρα; Pop; Rock;, είχε αρχίσει να ξυπνάει.
-Είναι heavy metal! Αλλά είναι slow!
-Θα πρέπει να είναι πολύ ιδιαίτερο, για να σας αρέσει, Αφέντρα..., μπορούσα να καταλάβω ότι χαμογελούσε.
-Γιατί;!
-Δεν σας αρέσουν τα slow, Αφέντρα... Έτσι δεν είναι;...
Έκλεισα τα μάτια.
Όλη η ένταση που είχα, εξαφανίστηκε... Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει, πως είναι να σε έχει μελετήσει ο σκλάβος σου... Ακόμα και για ασήμαντα πράγματα, είναι τέτοιο το συναίσθημα της ικανοποίησης...
-Ναι... είναι από τις εξαιρέσεις..., άκουσα σπασμένη την φωνή μου. Και βαριά...
-Θα το βρω, Αφέντρα, είπε με σιγουριά.
-Ok... Βρες μου τίτλο και συγκρότημα, το συντομότερο δυνατό..., ήμουν χάλια...
-Θα το κάνω, Αφέντρα... (Παύση) Είστε καλά...;
-Όχι. Αλλά είσαι πολύ μακριά για να υποστείς τις συνέπειες...
Παύση.
-Είστε χαρούμενη που θα βρω το τραγούδι, Αφέντρα;..., ρώτησε αθώα.
-Όχι. Είμαι ήρεμη που είσαι σκλάβος μου. Καληνύχτα.
Ένοιωθα ότι θα κοιμόμουν αμέσως, όταν μετά από λίγο χτύπησε το τηλέφωνο.
Μόλις είδα τον αριθμό του, χαμογέλασα.
-Τι έγινε;..., συνέχιζα να είμαι χάλια...
-Νομίζω το βρήκα, Αφέντρα!, ακούστηκε ενθουσιασμένος. Είχε ξυπνήσει για τα καλά.
-Αποκλείεται, του είπα βέβαιη.
-Είναι αυτό, Αφέντρα;!
Όταν άκουσα εκείνη την εισαγωγή...
-Διάολε! Αυτό είναι! Αυτό είναι!, πετάχτηκα όρθια. Που στον διάολο το βρήκες;!
-Στο internet, Αφέντρα..., είπε συνεσταλμένα.
-Που να γαμήσω! Με το κωλο-internet πια! Ok! Ακούω! Ποιος / ποιοι / ποιο;!
-Spiritual Beggars, Αφέντρα. Θα κατεβάσω το album, και θα σας το φέρω την Παρασκευή.
-Την Παρασκευή;! Ποια Παρασκευή;! Εδώ καιγόμαστε! Τι να το κάνω το album; Θα το δώσω αύριο πρωΐ-πρωΐ να μου το κατεβάσουν!
-Σας παρακαλώ, Αφέντρα..., άλλαξε η φωνή του. Μην το ζητήσετε από αλλού... Αφήστε με να σας το φέρω εγώ... Σας παρακαλώ...
-Χ, δεν μπορώ να περιμένω μέχρι την Παρασκευή το βράδυ. Δεν έχει νόημα να μου το φέρεις εσύ. Ένα τραγούδι είναι.
-Αν είχατε internet, Αφέντρα, θα σας το έστελνα αμέσως..., είπε στενοχωρημένος. Σας παρακαλώ... Θα ήθελα να σας το φέρω εγώ... Αν θέλετε...
Πάνω που είχα αρχίσει να συνέρχομαι, ξανά χάλια...
-Ξέρεις ότι είναι επικίνδυνο να μιλάμε στο τηλέφωνο...
-Το ξέρω, Αφέντρα...
-Ξέρεις ότι σε ξύπνησα...
-Το ξέρω, Αφέντρα..., άρχισε να χαμογελάει.
-Ξέρεις τι θα γίνει όταν θα έρθεις....
-Το ξέρω, Αφέντρα...
Δεν ήξερε.
Ούτε εγώ.
