Ό,τι είχε να πει, το είχε πει.'Ο,τι είχε να κάνει, το είχε κάνει.
Ήταν η σειρά μου.
Σηκώθηκα, αφήνοντάς τον εκεί που ήταν.
Πήγα στην ντουλάπα, και έβγαλα κάτι παρόμοιο με αυτό που φορούσα.
Του το πέταξα, και τον διέταξα να με ντύσει.
Πήγα στο σαλόνι να φέρω τα τσιγάρα μου, πάτησα το repeat στο CD Player, άναψα ένα μπαίνοντας στο δωμάτιο, και τον έβλεπα να κάνει ό,τι του είχα πει.
Αυτό που έγινε μετά, δεν είχε προηγούμενο.
Κολλούσαμε επάνω στα σεντόνια, από τον ιδρώτα που σχημάτιζε γραμμές στα σώματά μας.
Ήξερε πως ό,τι μου έβγαινε, δεν είχε να κάνει με ό,τι έκανε.
Είχε να κάνει με όσα είπε.
Και με τον τρόπο που τα είπε.
Κι εγώ αυτό, απλώς, το λέω "feedback".
Δεν ήμουν σε θέση να ακούσω καμμία ανάσα του, καμμία αντίδρασή του, κανέναν αναστεναγμό του.
Αυτό θα το έκανε πιο επικίνδυνο.
Ήμουν ήδη όπως έπρεπε να είμαι.
Οι κραυγές του, τα βογκητά του, θα επιβάρυναν την διάθεσή μου.
Και δεν έπαιρνε άλλο.
Όταν τελείωσα, εκείνος ήταν εξουθενωμένος.
Εγώ όχι.
Του έλυσα το gag, αλλά δεν ήθελα να κατέβω από επάνω του.
Του έπιασα τον λαιμό.
Όχι όπως είχε πιάσει εκείνος τον δικό μου...
Άνοιξε τα μάτια, με κοίταξε για μία στιγμή, και τα ξαναέκλεισε. Αργά.
Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
Μου έπιασε την μέση.
Έγινα χειρότερα...
-Σταμάτησέ με.
Καμμία απάντηση.
-Είπα. Σταμάτησέ με.
Καμμία απάντηση.
Άρχισα να σφίγγω τα δάκτυλά μου, γύρω από τον λαιμό του. Αργά.
Κοιτούσα και την παραμικρή έκφραση που έπαιρνε.
Μέχρι που ένοιωσα τα χέρια του να με αφήνουν.
Οι παλάμες του έπεφταν ανοικτές επάνω στο στρώμα.
Το χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από τα χείλη του...
Έσφιξα περισσότερο.
Δεν ένοιωθε πόνο. Δεν ένοιωθε δυσφορία.
Το στρώμα είχε γίνει μία θάλασσα, κι εκείνος επέπλεε, γαλήνιος, στην επιφάνειά της.
Δεν ήμουν ο δυνάστης του.
Ήμουν ο ήλιος του...
Κι εκεί ξέφυγα.
Όταν άρχισε να βήχει δυνατά, τα δάκτυλά μου ήταν ακόμη γύρω από τον λαιμό του.
Ανασηκώθηκε να πάρει αναπνοή.
Τον κοιτούσα ικανοποιημένη.
Χαμογελαστή.
Όταν συνήλθε, έπιασε τα χέρια μου.
Τα φίλησε.
Μείναμε έτσι για λίγο.
Μέχρι που τα χέρια μας άρχισαν να γεμίζουν με αίματα.
Ήταν η σειρά μου.
Σηκώθηκα, αφήνοντάς τον εκεί που ήταν.
Πήγα στην ντουλάπα, και έβγαλα κάτι παρόμοιο με αυτό που φορούσα.
Του το πέταξα, και τον διέταξα να με ντύσει.
Πήγα στο σαλόνι να φέρω τα τσιγάρα μου, πάτησα το repeat στο CD Player, άναψα ένα μπαίνοντας στο δωμάτιο, και τον έβλεπα να κάνει ό,τι του είχα πει.
Αυτό που έγινε μετά, δεν είχε προηγούμενο.
Κολλούσαμε επάνω στα σεντόνια, από τον ιδρώτα που σχημάτιζε γραμμές στα σώματά μας.
Ήξερε πως ό,τι μου έβγαινε, δεν είχε να κάνει με ό,τι έκανε.
Είχε να κάνει με όσα είπε.
Και με τον τρόπο που τα είπε.
Κι εγώ αυτό, απλώς, το λέω "feedback".
Δεν ήμουν σε θέση να ακούσω καμμία ανάσα του, καμμία αντίδρασή του, κανέναν αναστεναγμό του.
Αυτό θα το έκανε πιο επικίνδυνο.
Ήμουν ήδη όπως έπρεπε να είμαι.
Οι κραυγές του, τα βογκητά του, θα επιβάρυναν την διάθεσή μου.
Και δεν έπαιρνε άλλο.
Όταν τελείωσα, εκείνος ήταν εξουθενωμένος.
Εγώ όχι.
Του έλυσα το gag, αλλά δεν ήθελα να κατέβω από επάνω του.
Του έπιασα τον λαιμό.
Όχι όπως είχε πιάσει εκείνος τον δικό μου...
Άνοιξε τα μάτια, με κοίταξε για μία στιγμή, και τα ξαναέκλεισε. Αργά.
Ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
Μου έπιασε την μέση.
Έγινα χειρότερα...
-Σταμάτησέ με.
Καμμία απάντηση.
-Είπα. Σταμάτησέ με.
Καμμία απάντηση.
Άρχισα να σφίγγω τα δάκτυλά μου, γύρω από τον λαιμό του. Αργά.
Κοιτούσα και την παραμικρή έκφραση που έπαιρνε.
Μέχρι που ένοιωσα τα χέρια του να με αφήνουν.
Οι παλάμες του έπεφταν ανοικτές επάνω στο στρώμα.
Το χαμόγελο δεν έλεγε να φύγει από τα χείλη του...
Έσφιξα περισσότερο.
Δεν ένοιωθε πόνο. Δεν ένοιωθε δυσφορία.
Το στρώμα είχε γίνει μία θάλασσα, κι εκείνος επέπλεε, γαλήνιος, στην επιφάνειά της.
Δεν ήμουν ο δυνάστης του.
Ήμουν ο ήλιος του...
Κι εκεί ξέφυγα.
Όταν άρχισε να βήχει δυνατά, τα δάκτυλά μου ήταν ακόμη γύρω από τον λαιμό του.
Ανασηκώθηκε να πάρει αναπνοή.
Τον κοιτούσα ικανοποιημένη.
Χαμογελαστή.
Όταν συνήλθε, έπιασε τα χέρια μου.
Τα φίλησε.
Μείναμε έτσι για λίγο.
Μέχρι που τα χέρια μας άρχισαν να γεμίζουν με αίματα.
