Δεν ξέρω τι καταλαβαίνουν οι σκλάβοι όταν κάνουν sex με τις Αφέντρες τους.Αλλά όταν μία Αφέντρα κάνει sex με τον σκλάβο Της, καταλαβαίνει τι είναι sex.
Όσο καλό sex και να είχε στο παρελθόν, όσο κι αν την αγαπούσε κάποιος, η αίσθηση τού να κάνει sex με τον σκλάβο Της, είναι πέρα και πάνω από κάθε προσδοκία. Εκεί καταλαβαίνει για τι είναι γεννημένη μία Γυναίκα, και για τι είναι γεννημένος ένας άνδρας. Σε καμμία περίπτωση δεν έχει να κάνει ούτε με στάσεις, διάρκειες, λόγια, ή οτιδήποτε μπορεί να παίζει ρόλο για τους vanilla. Στην D/s, δεν έχει να κάνει ούτε με ρούχα, ούτε με αξεσουάρ, ούτε με τίποτα φετιχιστικό.
Είναι η ατμόσφαιρα.
Το κλίμα που διαμορφώνεται από την συμπεριφορά του σκλάβου.
Το πως κρατά τις ισορροπίες, σε κάθε του κίνηση. Γιατί τον βάζεις να περπατήσει σε τεντωμένο σκοινί. Χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Το sex του σκλάβου, είναι προσφορά. Είναι δόσιμο. Είναι 100% υποταγή. Μπορεί να κρατήσει 5 λεπτά ή μία ώρα, αλλά το κάθε δευτερόλεπτο είναι γεμάτο από την λατρεία του. Λατρεύει Εσένα, το τι είσαι, το τι σημαίνεις για εκείνον.
Και δεν είναι ότι εκείνος απουσιάζει. Όχι.
Είναι εκεί. Αλλά είναι εκεί ως σκλάβος. Δεν το δείχνει. Δεν το πλασάρει. Το αισθάνεται. Και το αισθάνεσαι κι εσύ. Είναι η στιγμή που μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, χωρίς οδηγίες, χωρίς διαταγές. Κι εκεί είναι η απόδειξη τού πόσο πιστός είναι. Του πόσο σε έχει μάθει. Του πόσο σκλάβος μπορεί να γίνει. Στις στιγμές του BDSM, ακολουθεί ό,τι του λες. Κάνει ό,τι του έχεις δείξει ότι σε ευχαριστεί. Στο sex, είναι μόνος του. Και, όσο πιο καλά σε έχει μάθει, όσο πιο πολύ σε αγαπάει, τόσο πιο πολλούς τρόπους βρίσκει για να σου δείξει ότι είσαι η θεά του.
Γιατί ακολουθεί το ένστικτό του.
Και αυτό είναι, ουσιαστικά, που θέλεις να δεις.
Όλα τα άλλα, σε τελική ανάλυση, είναι παραγγελιές. Και ο καθένας μπορεί να τις εκτελέσει. Στο sex - όπου τα περιθώρια είναι σχεδόν αόρατα και δεν τα υπαγορεύεις -, βλέπεις τι είναι πραγματικά. Κανένας σκλάβος δεν μπορεί να υποκριθεί στο sex με την Αφέντρα του. Εκεί αντιλαμβάνεσαι τι πραγματικά έχει μέσα του. Διότι είναι αδύνατον να μην βγει μπροστά σου.
Θεωρώ, πως για 3 πράγματα αξίζει να ζεις.
Να γελάς, να κάνεις sex, και να τρως.
Με αυτήν ακριβώς την σειρά.
Αλλά δεν έχω χειρότερο από το να γελάει κανείς στο κρεβάτι.
Θυμάμαι τον Harry Reems που κάθε φορά που έχυνε, γελούσε. Μιλάμε, δεν υπήρχε πιο γελοίος γκόμενος στην βιομηχανία του porno. Έβλεπες ότι αυτό που έκανε, το έκανε για να το κάνει. Δυστυχισμένος άνθρωπος. Και απαίσιος άνδρας. Μόνο και μόνο γι' αυτό. Όσο καλός και να ήταν στο sex - που δεν ήταν -, όσο καλό πουλί και να είχε - που τι να το κάνεις; -, ήταν αξιοθρήνητος. Δεν μπορώ να φανταστώ, ότι υπήρξε γυναίκα - συγγνώμη, Γυναίκα - που να τον έχει φαντασιωθεί ποτέ.
Όσο και να μου αρέσει να γελάω, όσο και να μου αρέσει να κάνω sex, να κάνω και τα 2 ταυτόχρονα, με ξενερώνει αφάνταστα. Αφάνταστα, όμως.
Και ο Χ, ήταν μεγάλη εξαίρεση.
Μέσα στα μεσάνυχτα, κατάλαβα ότι ήταν ξύπνιος.
Μισάνοιξα τα μάτια, και τον είδα καθιστό δίπλα μου, με αναμμένο το πορτατίφ του, να με κοιτάζει. Τον κοίταξα κι εγώ, με απορία.
-Ήθελα να δω αν είστε καλά..., απολογήθηκε.
-Τώρα, είμαι, του είπα με σφιγμένα δόντια και μάτια. Αν δεν σβήσεις το φως και δεν πέσεις για ύπνο, δεν θα είμαι. Θα νευριάσω. Εκτός κι αν θέλεις να πας να κοιμηθείς μέσα. Δεν θέλω να κάνεις περιπολίες. Πέρασε.
Έσβησε το φως, και έμεινε ξαπλωμένος ανάσκελα.
Περίμενα να δω τι θα κάνει. Και τι το ήθελα;
Άρχισε.
-Αφέντρα...;, ρώτησε με νάζι.
-Τι θέλεις, μην γαμήσω κάνα κώλο, νυχτιάτικα;, είπα νευριασμένη.
-Να βγάλω ένα σεντόνι να σας σκεπάσω;... Θα κρυώσετε..., είπε με περισσότερο νάζι.
Μου ανέβηκε το αίμα - όσο είχε περισσέψει - στο κεφάλι...
Κάθησα στο κρεβάτι, άναψα το πορτατίφ μου, και τον κοίταξα.
-Τι καταλαβαίνεις τώρα;..., του είπα κάπως. Μετά από ό,τι έγινε, νομίζεις ότι με αυτού του ύφους τις ερωτήσεις θα μου γλυτώσεις;
-Μα...
-Μανταλάκια. Νομίζεις ότι μία ρινορραγία θα με σταματήσει; Άντε, να έχω καμμία επίσταξη. Το έχασα όσο αίμα είχα. Κοιμήθηκα, όσο με άφησες. Τώρα, νομίζεις, ότι το έχω εύκολο να ξανακοιμηθώ;
-Αφέντρα... θα κρυώσετε... αυτό σκέφτηκα..., εκείνος συνέχιζε απτόητος. Ήταν ανήσυχος και δεν είχε αίσθηση ότι το μάτι μου άρχιζε να γυαλίζει.
-Εγώ, πάλι, άλλα σκέφτομαι τώρα. Αλλά δεν πειράζει. Φέρε το σεντόνι. Φέρε το σεντόνι, γαμώ το σπίτι μου, λέμε.
Πετάχτηκε από το κρεβάτι, ψιλοφοβισμένος.
Πήρε ένα σεντόνι, ενώ εγώ τον παρακολουθούσα σφίγγοντας το στόμα να μην βάλω τα γέλια.
Γύρισε για να με σκεπάσει. Εγώ καθόμουν με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος.
-Γιατί γελάτε, Αφέντρα...;,
-Άσε εμένα γιατί γελάω... Εσύ να σκέφτεσαι μήπως κλάψεις...
-Αφέντρα... Πρέπει να ξεκουραστείτε... Χάσατε πολύ αίμα... Θα πάω μέσα να κοιμηθώ... Να μην σας ενοχλώ...
-Δεν είναι αυτό το θέμα μου..., το μάτι μου δεν γυάλιζε πλέον. Άστραφτε.
Έμεινε να με κοιτάζει. Δεν καταλάβαινε.
Όταν κατάλαβε, άρχισε να πηγαίνει τοίχο-τοίχο, με το σεντόνι αγκαλιά.
-Αφέντρα... η κατάστασή σας..., άρχισε να λέει.
-Ναι; Η κατάστασή μου; Πείτε μου, γιατρέ μου..., σηκώθηκα από το κρεβάτι.
-Δεν κάνει, Αφέντρα... Μπορεί να αιμορραγήσετε πάλι..., το γύρισε στον γνωστό τόνο, οπισθοχωρώντας.
-Έλα εδώ... Έλα εδώ..., έβαλα το χέρι στο μέτωπο. Δεν θα μου γλύτωνε με τίποτα.
Άρχισε να γελάει. Αθώα.
Μου έστριψε περισσότερο.
-Αφέντρα, συγγνώμη... Δεν το ήθελα... Δεν πρέπει...
-Ώπα. Εγώ είμαι η Άφεντρα κι εσύ λες ότι δεν πρέπει; Πως το συνδυάζεις;
Τον έπιασα από το χέρι, αφού είχε προλάβει να περάσει στο σαλόνι.
-Αφέντρα...
-Τώρα θα σου πω εγώ τι παθαίνει κανείς, όταν ξυπνάει μεσάνυχτα την Αφέντρα... Και της μιλάει σε αυτόν τον τόνο...
Ξανάρχισαν οι συγγνώμες.
Νόμιζε ότι αυθαδίαζε. Αλλά δεν ήταν αυτό.
Ήταν το ενδιαφέρον του, ήταν η αθωότητά του.
Το sex που κάναμε - μέσα στα γέλια -, ήταν σουρεαλιστικό.
Από την μία πρόσεχε να μην μου ανοίξει η μύτη, από την άλλη δεν κρατιόταν.
Από την μία μου έλεγε πόσο με θέλει, από την άλλη αν έπρεπε να πάμε την άλλη μέρα στον γιατρό.
Από την μία φοβόταν να με αγγίξει, από την άλλη δεν ήξερε από που έρχονταν τα βογκητά.
Μέχρι να γνωρίσω τον Χ, πίστευα ότι αν έκανα μία τέτοια σχέση, θα ήταν παραπάνω από σοβαρή. Θα ήταν αφόρητα βαριά. Γιατί με ξέρω. Με εκείνον, όμως, κατάλαβα ότι η D/s σού βγάζει πράγματα που ούτε φαντάζεσαι ότι έχεις, ούτε πιστεύεις ότι θα τα κάνεις. Και αυτό συμβαίνει αμφίπλευρα. Οι αντιθέσεις, οι αντιφάσεις, γεννώνται μέσα από ό,τι ζεις. Και βγαίνουν στην πορεία. Μπορεί στην vanilla σχέση, να τα κρύψεις ή να τα σταματήσεις.
Στην D/s, αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορείς να κάνεις.
Αν πραγματικά θέλεις να ζήσεις την D/s.
Και όχι την παρωδία της.
