Ψάχναμε να βρούμε ένα ήσυχο μέρος, παραλιακά, για να περπατήσουμε.
Οι δρόμοι ήταν άδειοι και οι άνθρωποι έξω ελάχιστοι.
-Θα θέλατε κάτι να πιείτε; Να σταματήσω σε ένα περίπτερο; Τσιγάρα, ίσως;, ρώτησε με ενδιαφέρον.
-Οπωσδήποτε, του είπα σταθερά. Μία Coca Cola, δεν θα ήταν ό,τι πρέπει τώρα;, τον ρώτησα αθώα. Αν θα πιείτε κι εσείς, βέβαια..., συμπλήρωσα ψιλοειρωνικά.
Χαμογέλασε.
Σταμάτησε στο πρώτο περίπερο. Επέστρεψε με δύο πακέτα από τα τσιγάρα που καπνίζω και μία 6άδα Coca Cola.
-Περιμένουμε κι άλλους;, τον ρώτησα, βλέποντας το πακέτο.
Γέλασε.
-Όχι... Να υπάρχουν...
-Σωστά. Ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Μπορεί να πιάσει κάπου κοντά καμμιά φωτιά... Να τρέξουμε πρώτοι...
Χαμογελούσε. Ήταν χαρούμενος. Και ένας τρίτος θα μπορούσε να το καταλάβει.
Σταματήσαμε σε ένα μεγάλο άνοιγμα, που οδηγούσε σε έναν παράδρομο, που ήταν ένα Luna Park(?).
-Αυτό ήταν...;, μου ξέφυγε αυθόρμητα.
Τα έχασε.
-Δεν σας αρέσει;... Θέλετε να ψάξουμε κάπου αλλού;..., είπε αμέσως.
-Όχι...! Όχι...! Εννοούσα ότι τελείωσε η βόλτα. Οι διαδρομές με το αυτοκίνητο, είναι το αγαπημένο μου. Βέβαια, προτιμώ στενά κτλ, όχι λεωφόρους αλλά και αυτό ήταν καλό. Είχα βγάλει και τις μπότες...
-Οι βόλτες με το αυτοκίνητο...; Θέλετε να συνεχίσουμε;!, είπε αναπτερωμένος.
-Ναι. Οι βόλτες με το αυτοκίνητο. Και με την αγαπημένη μου μουσική. Και να καπνίζω με ανοιχτό το παράθυρο. Ό,τι καιρό κι αν έχει. Είναι το καλύτερό μου. Αλλά είπαμε να μιλήσουμε. Οπότε, δώστε μου λίγο χρόνο και σε 5 λεπτά μπορώ να τις ξαναφορέσω και να βγούμε, αν συμφωνείτε.
-Δεν θα μπορούσα να έχω αντίρρηση...
Χαμογέλασε συνεσταλμένα. Είχα συνηθίσει πια και τους συναγερμούς... Δε γαμιέται, είπα. Κάτι θα έχει απορρυθμιστεί και θα μου αρέσουν και οι gay... Τελικά, η συστολή και η ευγένεια είναι τα διεγερτικά μου... Δε βαριέσαι, υγεία. Κανείς δεν είναι τέλειος.
Αισθανόμουν, πλέον, άνετα. Δεν με ένοιαζε τίποτα.
-Θα εξακολουθούσατε να μην έχετε αντίρρηση, αν τραβούσα το κάθισμά μου πίσω και ανέβαζα τα πόδια μου στο ταμπλώ...;, το παράκανα.
Χάρηκε. Σαν παιδί που το ρωτάς εάν θέλει να κάνετε μαζί κάποια σκανδαλιά.
-Θα σας κάνει καλό. Και δεν έχω καμμία αντίρρηση. Αλλά να σας βάλω κάτι, για να μην πονέσετε.
Και έβγαλε το σακάκι του...
Το δίπλωσε επιμελώς στα 4 και το έβαλε επάνω στο ταμπλώ...
Άναυδη, τράβηξα το κάθισμα πίσω και ύψωσα τα πόδια μου. Με τα χέρια του με βοήθησε να τα ακουμπήσω, όπως θα έπρεπε, επάνω στο ρούχο του.
-Ωραία, του είπα. Ας ανοίξουμε μία Coca Cola, για να το γιορτάσουμε!
Έσκισε αμέσως το πλαστικό και άνοιξε ένα κουτί. Μου το έδωσε στο χέρι.
Βγάζοντας τα τσιγάρα μου, αναφώνησε ξαφνικά.
-Μισό λεπτό!
Έβαλε το ένα του χέρι στον αστράγαλό μου και τον ανασήκωσε ελαφρά.
Δεν καταλάβαινα...
Μόλις είδα ότι με το άλλο έψαχνε τον αναπτήρα του, έσκασα στα γέλια.
Γέλασε κι εκείνος.
Μου άναψε το τσιγάρο, άναψε κι εκείνος και άνοιξε μία Coca Cola.
-Λοιπόν;, τον ρώτησα. Από που θέλετε να ξεκινήσουμε;
-Από την αρχή... Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος...
-Μην ανησυχείτε. Έχω χρόνο. Τώρα που πίνω και αυτό το πράμα, με βλέπω να κοιμάμαι μεθαύριο. Οπότε, μιλήστε όσο θέλετε.
-Σας προκαλεί αυπνία;..., ρώτησε στενοχωρημένος.
-Τραγική. Ξεκινήστε εσείς.
Ο Χ πήρε βαθιά ανάσα.
Μα τι στο διάολο θα πει;, σκέφτηκα.
-Ξέρετε ότι δεν μένω εδώ. Έφυγα για σπουδές και δεν ξαναγύρισα. Τώρα τελειώνω διάφορα μεταπτυχιακά, που τρώνε πολύ χρόνο και πολλή ενέργεια. Σκεφτόμουν να μείνω έξω, γιατί δεν είχα τίποτα να με κρατάει στην Αθήνα.
-Οι γονείς σας...;
-Οι γονείς μου έρχονται συχνά. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα.
-Το πρόβλημα είναι η σύντροφός σας...
Το πρόσωπό του σκλήρυνε.
-Δεν είναι σύντροφός μου. Δεν είναι έτσι η σύντροφος που έχω στο μυαλό μου.
-Χμ... ναι... έχετε δίκιο... Ίσως η ερώτησή μου να είναι ανάρμοστη αλλά γιατί δεν χωρίζετε;
-Θα με πιστέψετε εάν σας πω ότι δεν με ένοιαζε...; Είναι μία σχέση που είχα από την 3η Λυκείου και μου ήταν αδιάφορη από τότε. Απλά, οι γονείς της είναι πολύ φίλοι με τους δικούς μου γονείς, έχουμε πολλές σχέσεις γενικότερα, ήταν - και είναι - σαν κακή συνήθεια. Λυπάμαι που το λέω αλλά είτε υπάρχει είτε όχι, δεν με ενδιαφέρει.
-Καταλαβαίνω... Θα είναι, παρ' όλα αυτά, πρόβλημα για κάποιον που θα ενδιαφερθεί για εσάς. Δεν μπορεί να ξέρει τις συνθήκες. Θα του δώσετε λάθος μήνυμα.
Χαμογέλασε πικρά.
-Το θέμα μου δεν είναι εκείνη που θα ενδιαφερθεί...
-Αλλά...;
-Εκείνη που θα με ενδιαφέρει...
-Μισό λεπτό..., τον σταμάτησα με το χέρι μου. "Εκείνη"...; Τι εννοείτε "εκείνη"...; "Εκείνος"...
Μπερδεύτηκε. Το σκέφτηκε λίγο.
-"Εκείνη"..., είπε σχεδόν συλλαβιστά, λες και προσπαθούσε να το κατανοήσει. Γιατί "εκείνος"...; Α! Εννοείτε εμένα;
Ήταν σειρά μου να μπερδευτώ. Ανασηκώθηκα λίγο στο κάθισμά μου και γύρισα προς τη μεριά του.
-Τι να την κάνετε εσείς "εκείνη"...;, τον ρώτησα απλά. Για "εκείνον" δεν θα έπρεπε να μιλάμε...;
Ο Χ κοίταξε γύρω του. Ήταν φανερό ότι δεν καταλάβαινε.
-Με συγχωρείτε, αν δεν έχω καταλάβει... Ποιος είναι "εκείνος"...;, ρώτησε χαμηλόφωνα.
Και μείναμε να κοιταζόμαστε...
