Ξεκινώντας αυτό το blog, δεν ήμουν και πολύ χαρούμενη με την ιδέα. Όχι τόσο ότι θα γράφω τις σκέψεις μου. Αλλά ό,τι μου έχει συμβεί στο παρελθόν. Πράγματα, δηλαδή, που δεν τα γνωρίζει κανείς. Και ότι θα τα διαβάζουν άγνωστοι.
Μετά από τις συζητήσεις μας, κυρίως, με τον Godfather - ο "νονός" αυτού του blog (εξ ου και το nick που του έδωσα) που επέμενε εξ αρχής επί cm εποχής - σκέφτηκα πως θα το διαβάζουν όσοι ήταν μέλη. Ίσως και κάποιοι που θα πληκτρολογούσαν "BDSM" στα ιστολόγια του Google. Δεν περίμενα ποτέ να γίνει αυτό που συμβαίνει από τον Σεπτέμβριο. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι να πω.
Έγραφα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Διάφορα. Για άσχετα και σχετικά.
Διάβαζα περισσότερο. Αυτές ήταν οι δύο κυρίαρχες κλίσεις μου.
Την ανάγνωση, δεν τη σταμάτησα ποτέ. Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο μία μέρα, νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να μου κόψουν το οξυγόνο.
Σταμάτησα, όμως, τη γραφή. Εδώ και μερικά χρόνια. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως δεν είχα κάτι άλλο να πω. Ίσως δεν έβλεπα, πλέον, τον λόγο. Ίσως, ακόμα, και η κρυψίνοιά μου να είχε υπερσκελίσει κι αυτή μου την τάση.
Με αυτό το ιστολόγιο - που ξεκίνησε τελείως αδιάθετα - τα πράγματα άλλαξαν. Πάρα πολύ. Στο cm βρίσκω σελίδες τα mails. Γραπτά απίστευτα καλά. Από κόσμο που δεν γνωρίζω αλλά νοιώθω να τον καταλαβαίνω πολύ. Δεν είναι μόνον τα μέλη του cm. Είναι και άτομα εκτός χώρου - όπως έχω πει - με εξαιρετικές απόψεις. Και μου δίνουν μεγάλες δόσεις τροφής, για σκέψεις και γραφή. Και την επιθυμία να γράψω ξανά.
Όσον αφορά τα γεγονότα που περιγράφονται στο ιστολόγιο.
Απλά, είναι σαν να τα ξαναζώ. Μέχρι και την τελευταία τους λεπτομέρεια.
Κι αυτό δεν είναι πάντα ευχάριστο.
Το μόνο σίγουρο είναι, ότι δεν πρόκειται κανείς να βρει σε αυτό το ιστολόγιο θέματα προς αυνανισμό. Είμαι σίγουρη πως και στο internet, γενικά, και στα blogs, μπορεί κανείς να περάσει ωραιότατες στιγμές εκσπερμάτισης. Όχι, όμως, εδώ. Όχι με τα δικά μου γραπτά.
Δεν ξέρω τι άλλο να πω.
Σας ευχαριστώ όλους.
