Ξημέρωνε και νύσταζα όλο και περισσότερο. Έπρεπε να σταματήσω τον συναγερμό και να συγκεντρωθώ σε ό,τι είχα να του πω. Εκείνος με κοιτούσε με ανυπομονησία για το τι θα του έλεγα, αγνοώντας τι είχα στο μυαλό μου.-Πίνετε καφέ;, τον ρώτησα ξαφνικά.
-Δεν μου αρέσει ο καφές, είπε ενοχικά.
Άντε πάλι! Από που στο διάολο κλείνει, επιτέλους, αυτός ο γαμημένος ο συναγερμός;!
-Χμ... Ούτε εμένα... Χμ... Πάμε!
-Που;, χάρηκε απότομα.
-Να σας δώσω τη Coca Cola σας.
Σταμάτησα αμέσως ένα ταξί που περνούσε.
-Έχω αυτοκίνητο, είπε δυνατά.
-Να το χαίρεστε, του είπα αδιάφορα. Καθήστε, τώρα, μπροστά.
Απλώθηκα αναπαυτικά στο πίσω κάθισμα και έβαλα τις σκέψεις μου σε τάξη. Αν μπορούσα να βοηθήσω σε κάτι - έστω και σαν άγνωστη - έπρεπε να το κάνω.
Τον πήγα στο Ζάππειο. Του πήρα μία Coca Cola από το περίπτερο, του έβαλα μέσα και το καλαμάκι.
-Ορίστε!
Κοίταξε μία το αναψυκτικό, μία εμένα. Χαμογελώντας. Πήρε την Coca Cola από το χέρι μου, και άρχισε να πίνει. Μακάρια... Δεν μπορούσα να μην χαμογελάω...
-Λοιπόν. Πάμε. Εγώ θα σας πω μία μικρή ιστορία μέχρι να τη τελειώσετε.
Ξεκινήσαμε να περπατάμε. Εκείνος μισό βήμα πιο πίσω.
-Είναι λίγο προσωπική αλλά είναι ενδιαφέρουσα. Ok. Ξέρετε, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που είναι - από λίγο έως πολύ - διαφορετικοί, από τους υπόλοιπους. Σημασία δεν έχει σε τι αλλά το γεγονός ότι αυτές οι διαφορές υφίστανται. Και το να είσαι διαφορετικός, τις περισσότερες φορές, είναι καλό. Αλλά δύσκολο.
Του έριξα μια ματιά να δω πως του φαινόταν η εισαγωγή μου. Άκουγε συγκεντρωμένος.
Και θα σας μιλήσω για μένα, που με έχω πρόχειρη. Ήμουν πολύ ατίθασο παιδί, μάλλον ανυπάκουο και η συμπεριφορά μου - γενικώς - δεν παρέπεμπε ακριβώς σε θηλυκό. Ήμουν πιο αγόρι και από τα αγόρια. Πολλοί προσπάθησαν να με αλλάξουν - κι εγώ μαζί, μη νομίζετε - αλλά πότε δεν έγινε τίποτα. Και ξέρετε γιατί; Γιατί αγαπούσα αυτό που ήμουν. Πολύ. Και ήθελα να το εξελίξω. Όχι να το θάψω. Πρέπει να σας πω ότι είναι δύσκολο. Χμ... Ψιλοματώνεις, δηλαδή. Αλλά είναι εσύ. Και κανείς δεν έχει πολυτιμότερο από το εγώ του. Αν δεν αγαπάει το εγώ του, εκείνο τον εκδικείται με όλη του τη δύναμη. Γιατί το εγώ έχει μεγάλη δύναμη. Και η μεγαλύτερη δυστυχία έρχεται, όταν ξοδεύεις αυτή τη δύναμη στο να μισείς τους άλλους, που δεν σου φταίνε σε τίποτα. Γιατί δεν ξέρουν. Όσο, λοιπόν, κι αν προσπαθούσα, δεν μπορούσα να εξηγήσω αυτό που είμαι. Με τα χρόνια, όμως, όλοι κατάλαβαν. Και όχι μόνον το αποδέχονται. Τους αρέσει κι όλα! Κι αυτό είναι μαγικό. Το να αφήνεις τον εαυτό σου ελεύθερο να κάνει αυτό που θέλει και να είναι αυτό που είναι, δηλαδή. Και όσους ενοχλεί αυτό που είσαι, τους αφήνεις να φύγουν. Να ξέρετε, πως βρίσκεις πάντα αυτό που σου ταιριάζει. Όσο και να σου πάρει. Για να μπορείς να είσαι εσύ. Χωρίς εξηγήσεις. Χωρίς υπότιτλους.
Τον ξανακοίταξα. Είχε σταματήσει να πίνει την Coca Cola του και με κοιτούσε μάλλον χαρούμενος (;) Με πλησίασε.
-Εγώ δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω αυτό, είπε.
-Γιατί;!, τον ρώτησα με θράσσος. Ποιος σας εμποδίζει; Δεν σας λέω να βγείτε στα μπαλκόνια να το φωνάζετε. Αλλά να απομακρύνετε τα άτομα που δεν το καταλαβαίνουν και να είστε ο εαυτός σας. Για να είστε ευτυχισμένος.
Χαμογελούσε χαρούμενος, σίγουρα. Κι εγώ χαιρόμουν που υπήρχε η πιθανότητα να σκεφθεί να αλλάξει τον τρόπο σκέψης του και να μπορέσει να αποδεχθεί τη σεξουαλική του ταυτότητα.
-Πότε θα ξανάρθετε στην Αθήνα;
-Το Πάσχα, τώρα.
-Πρώτα θα έρθετε τις Απόκριες.
-Γιατί;
-Γιατί ο Β θα κάνει πάρτυ. Γιατί θα είμαι κι εγώ εκεί. Γιατί δεν θα σας ξέρει κανείς. Και γιατί οι Απόκριες είναι, νομίζω, μία καλή αρχή. Ας το πάρουν πρώτα στη πλάκα.
Έβγαλα την κάρτα μου.
-Αυτό είναι το τηλέφωνό μου. Όταν θα έρθετε, πάρτε με να σας πω τις λεπτομέρειες. Ο Β κάνει κάθε χρόνο καταπληκτικά πάρτυ. Οπότε, φροντίστε να ντυθείτε καταλλήλως, συμπλήρωσα με νόημα.
Ο Χ κόντευε να τρελαθεί από την χαρά του, αυτή τη φορά. Κι εγώ χαιρόμουν ακόμη περισσότερο. Μπορεί, τελικά, κάτι να είχε βγει. Τουλάχιστον έτσι ήλπιζα.
Με συνόδευσε για να πάρω ταξί και συμφωνήσαμε για το πάρτυ.
Δεν είχαμε, όμως, συνεννοηθεί...
