30.11.09

A slave's Thoughts



Το βαθύτερο φως που θα δει ποτέ ο submissive, θα προέρχεται μέσα από φωτισμένα μάτια με δαιμονικό χαμόγελο αγάπης. Μήπως δεν ήταν αυτό που πάντοτε επιθυμούσε? Διότι η ιδανική αγάπη η πολύτιμη γι’ αυτόν, πάντα προερχόταν από κάτι δαιμονικό που παίζοντας μαζί του τον πονούσε! Γι' αυτό στάσου ψηλά Αφέντρα θεά και ‘ριξε την γλυκιά ματιά Σου επάνω μου! Όταν καταλάβω ότι Σου ανήκω, τότε θα είμαι αντάξιος του ύψους Σου!

Η τάση της υποταγής, είναι σαν μία διάφανη κουκούλα, η οποία σε σκεπάζει και πλέον, όλα τα κοιτάζεις μέσα από αυτή! Προσπαθείς να θυμηθείς, τι γινόταν πριν? Γιατί σκέπασε εμένα? Εγώ διάλεξα εκείνη η εκείνη εμένα? Αυτά τα ερωτήματα παίρνουν χρόνια για να απαντηθούν, όμως το πιο πιθανό είναι να μην απαντηθούν ποτέ! Προσπαθείς να το πολεμήσεις, προσπαθείς να είσαι vanilla, γιατί καταλαβαίνεις ότι έχεις μέσα σου μια έρημο να διανύσεις με πολύ λίγες οάσεις γεμάτες λασπόνερα και ίσως τα καταφέρεις... για λίγο!
Δεν είναι η ιδιαιτερότητά σου που σε τρομάζει, αυτήν πλέον την συνήθισες! Είναι η μοναξιά! Είναι ότι η κοπελίτσα απέναντι που σε παίζει και σου χαμογελάει, δεν βλέπει την κουκούλα μα ένα ξάστερο πρόσωπο. Μήπως απογοητευτεί όταν θα ανακαλύψει την κουκούλα? Μάλλον ναι, απαντάς στον εαυτό σου! Σωστό? Λάθος? Η ζημιά πάντως έγινε! Από εδώ και πέρα τι κάνω...

Ο κάθε sub που έχει δουλέψει πάνω στο πάθος του, μπορεί να καταλάβει ότι αυτό που του παρουσιάζεται κάθε φορά με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, μπορεί να έχει και άλλα πρόσωπα και μάλιστα στο τέλος αντιλαμβάνεται ότι συνήθως το πρωταρχικό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα προσωπείο! Έτσι, σιγά σιγά αυτή η οντότητα μέσα του που διψάει για υποταγή, αρχίζει να γίνεται φίλη του πετώντας σταδιακά μία μία τις μάσκες, αποκαλύπτοντας ολοένα το αληθινό πρόσωπό της. Αυτό του δράκου!
Διότι ποτέ δεν αρκείται σε μία σταθερή δόση, διότι δεν ξεγελιέται με το ψέμα, διότι χρειάζεται όλο και μεγαλύτερες ποσότητες για να τραφεί! Διότι σε κοιτάζει στα μάτια και σου λέει: ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΡΙΑ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΘΑ ΜΑΤΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ! ΘΑ ΤΡΕΧΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΣΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΤΡΕΦΕΙΣ!
Κοιτάζοντας προς τα πίσω, στο ξεκίνημά σου, την θυμάσαι νεογέννητη να μασάει την πιπίλα της υποταγής και σκέφτεσαι: ΠΟΣΟ ΟΛΙΓΑΡΚΗΣ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ! ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΨΕΜΑ ΤΗΝ ΕΤΡΕΦΕ, ΜΕ ΜΙΑ ΕΚΣΠΕΡΜΑΤΩΣΗ ΚΟΥΡΑΖΟΤΑΝ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ! Όμως τώρα, όλα αυτά που κάποτε της έριχνες στο στομάχι, δεν προλαβαίνουν ούτε καν το λαρύγγι της να ακουμπήσουν και εσύ sub ξέρεις καλύτερα από ποτέ τι ζητάει! ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ! Καλώς ήλθες στην εφηβεία του κτήνους σου!! Και η εφηβεία είναι δύσκολη!

Υπάρχει κάτι το μεταφυσικό στην αγάπη του άντρα για την Αφέντρα, το οποίο δεν μπορεί να εξηγηθεί όσο και αν το προσπαθήσουμε. Αυτό το γιατί όμως μας κατατρώει και μας φέρνει συνέχεια απαντήσεις στο μυαλό οι οποίες προς στιγμήν μας ικανοποιούν. Αν πω για παράδειγμα, ότι η Αφέντρα με τις εντολές Της με οδηγεί σε έναν δρόμο παράλογο, βοηθώντας με έτσι να δραπετεύσω από την τόσο βαρετή λογική της καθημερινότητας, είναι σαν να δίνω μια ασπιρίνη στον υπερβολικό πονόδοντο! Διότι αν ήταν έτσι θα πρέπει να ζητούσα συνέχεια τον παραλογισμό στην ζωή μου, πράγμα που δεν συμβαίνει. Αν πάλι υποθέσω ότι μου αρέσει να είμαι κτήμα Της γιατί έτσι φυλακίζομαι στο όμορφο, αυτός ο ισχυρισμός πάλι δεν είναι αρκετός, γιατί αν ήταν έτσι θα λαχταρούσα φυλακές κάθε είδους!
Μπορεί κανείς να κάνει άπειρες υποθέσεις οι οποίες πάντα θα είναι ένα κομματάκι του παζλ, που όμως δεν θα δει ποτέ συμπληρωμένο! Το σίγουρο όμως είναι ότι ο sub είναι αυτός που μπορεί να δει πολύ βαθειές και ανεκτίμητες πλευρές της ομορφιάς Μίας Γυναίκας, τη στιγμή που θα αφήνεται στα χέρια Της να τον οδηγήσει, γιατί βλέπει στην ουσία τον πιο προσωπικό Της χαρακτήρα και όχι εκείνο τον πρόχειρο που δείχνει στην ρουτίνα Της! Ο sub είναι κατά βάθος πολύ τυχερός για αυτό που εισπράττει από την Αφέντρα και αυτό μόνο με σκλαβιά σε Εκείνη μπορεί να πληρωθεί!

Έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να καταλάβω που με οδηγεί αυτή η θέλησή μου για υποταγή! Με σπρώχνει προς την αγάπη! Όμως μέσα στον γυάλινο κόσμο μας, το μυαλό μας και τα μάτια μας είναι μουδιασμένα! Κοιτάζω με τα μάτια μου πίσω από την γυάλα και τα βρίσκω όλα τόσο επίπεδα...! Και τόσο παγωμένα...! Τότε έρχεται η Αφέντρα με τα πύρινα μάτια και τον δαιμονικό εγκέφαλο και μου λέει, γονάτισε μπροστά Μου, είσαι δικός Μου! Το φόντο αμέσως τείνει προς το πορφυρό, λιώνουν οι πάγοι και μετατρέπονται σε λάβα αγάπης για Εκείνη! Πόσο υπέροχο είναι σκέφτομαι, να μπορώ να ζω μια τόσο ουτοπική και παράλογη κατάσταση υπό το πρίσμα της αγάπης! Πουθενά αλλού δεν χωράει καλύτερα το παράλογο από την αγάπη. Υπάρχει ερωτική αγάπη! Και τη στιγμή που γίνομαι κτήμα Της νοιώθω σαν να λούζομαι με την ομορφιά Της. Γιατί μόνο έτσι μπορώ να βλέπω τη γυναίκα, σαν Θεά!

*musicslave