Πριν από πολλά-πολλά χρόνια, σε έναν κόσμο γεμάτο taboo, για να διαχωριστούν οι BDSMers από τους υπόλοιπους - σεξουαλικά ενεργούς - ανθρώπους, εισήγαγαν έναν όρο, τον "vanilla". Με τον όρο "vanilla", λοιπόν, χαρακτήριζαν όσους πήγαιναν στο κρεββάτι - κυρίως - και έκαναν sex με τα φώτα σβηστά, άνδρας πάνω-γυναίκα κάτω, κανά μισάωρο το πολύ, και όσο ήταν τ' ανάσκελο, όλα ήταν ήσυχα και ειδυλλιακά. Το στοματικό sex σπάνιζε από μία γυναίκα (ο άνδρας δεν είχε κατέβει ακόμα από τα δέντρα). Χλωμά πράγματα.
Στην άγρια φυλή των BDSMers, γινόταν πανικός. Γκόμενες κρέμονταν δεμένες χειροπόδαρα από τα φωτιστικά, άνδρες έκαναν τσουλήθρες σε ξυράφια, κοπέλες - σαν τα κρύα τα νερά - παστώνονταν με κεριά, αψηλά παληκάρια έτρωγαν κάτι ξεγυρισμένα χαστούκια - και έλεγαν κι ευχαριστώ... -, νταρντανογυναίκες έπεφταν με χαρά στα τέσσερα ακολουθώντας κάποιον που τις τραβούσε από τα μαλλιά, νταλικέρηδες με δύο στρέμματα μουστάκι έκαναν μονόζυγο στους πολυελαίους φορώντας φούστα-μπλούζα-γόβα.
Με άλλα λόγια, οι BDSMers ήταν οι ανώμαλοι και οι υπόλοιποι οι φυσιολογικοί. Οι μεν, προχωρημένοι, οι δε, ξενέρωτοι. 'Ολα αυτά τότε.
Σήμερα, δεν υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι πια. Τη βανίλλια, σήμερα, μπορεί να τη βρει κανείς μέσα στο γλυκό του, μέσα στο άρωμα του αλλά όχι πάνω στο κρεββάτι του. Στα πρόθυρα του 2010, είναι γελοίο να ισχυριζόμαστε ότι υπάρχουν vanilla. Αυτό που έχει μείνει να θυμίζει αυτή τη διάκριση, είναι ο όρος, τον οποίο χρησιμοποιούμε εντελώς καταχρηστικά, για να δώσουμε σε κάποιον να καταλάβει ότι δεν μιλάμε για άτομα μέσα από το BDSM, και πάντα μεταξύ μας.
Το γιατί δεν υπάρχουν vanilla άνθρωποι σήμερα, είναι εξαιρετικά απλό. Λέγεται ενημέρωση, εξέλιξη, ανησυχία, μέσα μαζικής ενημέρωσης, internet. Όλοι έχουν δοκιμάσει κάποια στιγμή να δέσουν κάποιον κάπου. Οι χειροπέδες, πλέον, αποτελούν και διακοσμητικό στοιχείο της κρεβατοκάμαράς τους. Τα λιπαντικά είναι σε κάθε οικιακό φαρμακείο. Τα κεριά δεν τα χρησιμοποιούν μόνο για ρομαντικά δείπνα πια. Πολλοί θα αγοράσουν ένα flogger για να παίξουν. Όσο για τις δερμάτινες / vinyl αμφιέσεις, φέτος είναι και στη μόδα. Θα πήξει το μάτι μας. Και, τέλος, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται καν να αναφερθώ στο τι γίνεται με τα βοηθήματα. Θα το έκανε απελπιστικά γελοίο...
Σήμερα οι so called vanilla, χαίρονται το sex. Κι αν είναι και kinky, ακόμα καλύτερα. Δεν προσπαθούν να αποδείξουν κάτι. Δεν προσπαθούν να φτάσουν κανέναν. Δεν ανταγωνίζονται τους BDSMers. Δεν έχουν τέτοια ανάγκη. Θέλουν απλά να ευχαριστήσουν την/τον σύντροφό τους και να πειραματιστούν όσο μπορούν με την ικανοποίηση τους.
Σήμερα, λοιπόν, αυτό που σίγουρα δεν είναι οι "vanilla," είναι συντηρητικοί και ξενέρωτοι. Μάλλον κάποιοι από τον χώρο μας θέλουν να δείξουν κάτι που δεν είναι, όταν ο όρος "vanilla" για εκείνους, δεν είναι η διευκρίνηση μέσα σε μία συζήτηση ή αναφορά σε ένα forum ή σε ένα blog - προκειμένου να καταλάβουμε ότι το συγκεκριμένο άτομο δεν ανήκει στο BDSM- αλλά η απαξιωτική προσφώνηση ενός κομπλεξικού που εισχώρησε στο BDSM για να γίνει "κάποιος". Είτε δίνοντας είτε παίρνοντας την εξουσία.
Ας προσγειωθούμε λοιπόν και ας χρησιμοποιούμε τον όρο της βανίλλιας μόνον όταν αναφερόμαστε σε γαλακτομπούρεκα και αποσμητικά χώρου. Και όχι για να απαξιώνουμε όλον τον κόσμο, επειδή δεν τη βρίσκει να υποτάσσει ή να υποτάσσεται, να κυριαρχείται ή να Κυριαρχεί. Γιατί ούτε ανώτεροι είμαστε, ούτε τόσο σπουδαίοι, όσο θέλουν μερικοί να πιστεύουν για τους εαυτούς τους. Είμαστε απλώς διαφορετικοί. Μπορεί για εμάς όλες αυτές οι πρακτικές να σημαίνουν κάτι, για τους ανθρώπους εκτός χώρου, όμως, είναι χαρά, διασκέδαση, δοκιμή, καλό sex, αφύπνιση της προσωπικής τους ζωής.
Μπορεί να μην λέγονται BDSMers, χρησιμοποιούν και κάνουν, όμως, ό,τι κι εμείς. Πρέπει να καταλάβουμε, ότι όλους πλέον - είτε θέλουμε είτε όχι - μας ενώνει το kinky. Και για εμάς, αυτό που είμαστε και αυτό που αισθανόμαστε - όπως το αισθάνεται ο καθένας - μπορεί να είναι ένα βήμα παραπάνω αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι είναι ένα βήμα πίσω.
