Ήθελα να κάνω εμετό.Να κάνω εμετό...
Δεν μπορούσα να πιστέψω το πως είχαν εξελιχθεί τα πράγματα...
Δεν μπορούσα να πιστέψω τι μου έλεγε...
Έσφιξα τις γροθιές μου.
Το είδε.
-Σε νευρίασα..., είπε στενοχωρημένος. Να ζητήσω συγγνώμη;... Θα είναι λίγο... Θα είναι υποκριτικό... Θα βγω έξω... Σου ορκίζομαι πως δεν θα ξαναπώ λέξη... Θα είμαι καλός... Δεν θα σου χαλάσω τις διακοπές... Ήταν λάθος μου... Δεν θα ξαναμιλήσω... Θα επανορθώσω... Σε παρακαλώ... μην με μισήσεις...
Ξεκίνησε να κολυμπάει αργά.
-Εγώ δεν μίλησα, είπα αυστηρά.
Σταμάτησε.
Γύρισε τρομαγμένος.
-Ό,τι μου πεις, θα το σεβαστώ..., είπε με τρεμάμενη φωνή. Θα μου αξίζει... Δεν φέρονται έτσι οι σκλάβοι... Δεν έπρεπε να σου πω τι σκεφτόμουν... Ήταν λάθος μου... Δεν θα επαναληφθεί... Σ'το ορκίζομαι...
-Θέλεις να σου πω τι σκεφτόμουν εγώ;..., τον ρώτησα προκλητικά, κολυμπώντας προς το μέρος του.
Έσκυψε το κεφάλι.
-Όχι..., τον πλησίασα σε απόσταση αναπνοής. Θα με κοιτάς!
Το βλέμμα του καρφώθηκε στα χείλη μου.
-Λοιπόν. Όσο εσύ άλλαζες γνώμη, εγώ σε μισούσα. Δεν σε ήθελα. Καταλαβαίνεις τι λέω;
Ο Χ είχε κερώσει. Τα φρύδια του είχαν αρχίσει να σμίγουν, και η φλέβα στο μέτωπό του φαινόταν καθαρά.
-Ποιος σου είπε ότι μου άρεσε που μας έβαλαν σε ένα κρεβάτι, και έκλεισαν την πόρτα; Ποιος σου είπε ότι το κρεβάτι μου το έχω για να το μοιράζομαι όποτε θέλει ο άλλος; Στο κρεβάτι μου έρχεται κάποιος όταν το θέλω εγώ! Και όχι όταν το απαιτούν οι καταστάσεις. Στ' αρχείδια μου οι καταστάσεις!
Τα μάτια του κινούνταν γρήγορα στο πρόσωπό μου και η αναπνοή του είχε γίνει κοφτή.
-Ναι, Νανά! Ναι!, είπε ενθουσιασμένος. Είναι άλλο να ζητάς να έρθω εγώ στο κρεβάτι σου, και άλλο να είμαι εκεί συνέχεια! Δεν είναι η θέση μου εκεί!
-Όχι, δεν είναι!, είπα θυμωμένα. Δεν μου αρέσει που είμαστε σαν το ζευγαράκι που σκέφτεται πότε θα φύγει διακοπές και το σχεδιάζει από τα Χριστούγεννα! Σαν την Κική και τον Κοκό! Με αηδιάζει! Με αηδίαζες κάθε βράδυ! Ενώ ήξερα ότι δεν έφταιγες...
Τον κοιτούσα με μεγάλο θυμό.
Και αντί να με κοιτάζει με λύπη - με όλα αυτά που του έλεγα πως ένοιωθα για εκείνον -, με κοιτούσε με απερίγραπτη ανακούφιση.
-Το μισώ το ρήμα "μοιράζομαι"! Αν θέλω να δώσω, θα δώσω! Αλλά δεν θα μοιραστώ! Ούτε το παγωτό που τρώω! Καταλαβαίνεις;!
-Καταλαβαίνω απόλυτα, Νανά..., κουνούσε το κεφάλι καταφατικά.
-Ποιος σου είπε το να μην ανοίγω βιβλίο, είναι δείγμα καλοπέρασης; Το να μην διαβάζω, σημαίνει ότι δεν είμαι καλά! Κι εγώ δεν είμαι καλά! Το ότι έρχομαι στην θάλασσα, είναι άλλο δείγμα καλοπέρασης; Την μισώ την θάλασσα μετά τη μία! Ερχόμουν εδώ για να σε αποφύγω! Δεν ήθελα ούτε να σε βλέπω! Και το πρωΐ που ερχόμουν; Για τον ίδιο λόγο! Δεν την θέλω αυτή την θάλασσα! Δεν μου αρέσει εδώ! Ό,τι είχα σκεφτεί, το είχα σκεφτεί αλλιώς! Δεν περίμενα στην ζωή μου να βρω σκλάβο! Δεν είσαι φίλος μου! Δεν λειτουργεί έτσι! Και δεν έφταιγες ούτε γι' αυτό...
Ανάσαινα θυμωμένη. Γρήγορα.
Τον κοιτούσα με σφιγμένα χείλη.
-Νανά... Σ' αγαπάω..., είπε ξέπνοα.
-Αν μ' αγαπάς, θα φροντίσεις να με πας σπίτι, του είπα αμέσως με κακία.
-Μπορούμε να φύγουμε άμεσα..., είπε διστακτικά. Αλλά μόνο με αεροπλάνο...
-Φαίνεται να έχω πρόβλημα;, γύρισα λίγο το κεφάλι.
Έκανε λίγο πίσω, ταραγμένος.
-Δεν έχεις ταξ..., ξεκίνησε να λέει.
-Θέλεις να σου πω τι σκεφτόμουν;..., τον διέκοψα, χαμογελώντας σκληρά. Ότι αν ήμασταν σε ξενοδοχείο και δεν είχε άλλο δωμάτιο; Θα σε έστελνα, ευχαρίστως, να κοιμηθείς στο λεβητοστάσιο. Λοιπόν; Έχω πρόβλημα με τα κωλο-αεροπλάνα;
Ο Χ άλλαξε ύφος.
Με πλησίασε πολύ σοβαρός.
-Νανά... Αν μου το έλεγες, θα το έκανα...
Τον πλησίασα κι εγώ.
-Πολύ καλά. Γιατί έτσι θα γινόταν! Έφυγες.
