Στεκόμουν μπροστά σε ένα τερατούργημα.Σε ένα χιαστί τερατούργημα.
Από την μία, θα έπρεπε να κολακευόμουν - υπήρχε λόγος, αλλά δεν το αγόρασε γι' αυτόν.
Από την άλλη, θα έπρεπε να την είχα κάνει αμέσως.
Αλλά, είπαμε. Το μυαλό μου είναι πολύ στενό. Πολύ, όμως.
Και όλη εκείνη την ώρα που εκείνος μου εξηγούσε δίπλα από την αηδία του τι καλή που είναι και τι κάνει, εγώ προσπαθούσα να χωρέσω στον εγκέφαλό μου τι βλέπω, τι μου συμβαίνει.
Τον κοιτούσα να μου μιλάει με την απόλυτη σοβαρότητα - κουνώντας τα χέρια του σαν εκείνες τις γλάστρες που σου έδειχναν τα ψυγεία και τους φούρνους μικροκυμάτων σε εκείνα τα άθλια τηλεπαιχνίδια -, αλλά δεν τον άκουγα. Ήμουν τόσο απορροφημένη από αυτά που σκεφτόμουν. Το πως πήγε ένα ολόκληρο απόγευμα χαμένο, να γυρίζω σαν χαμένη στα καταγώγια των Αθηνών, ψάχνοντας για κάτι που θα μου άρεσε, που θα με προκαλούσε, που θα ταίριαζε με την αισθητική μου, το πως ήταν όλα σκατά αλλά δεν είχα επιλογή, το πως θα ήθελα - αν μη τι άλλο - όταν θα πήγαινα σπίτι του να έβρισκα κάτι που θα με έκανε να πω ανακουφισμένη "Ευτυχώς! Εσύ είχες καλύτερη τύχη! Είναι υπέροχο!".
Αλλά αντ' αυτού, βρισκόμουν απέναντι από μία ξύλινη ηλιθιότητα.
Και τι είχε πει; Ο Σταυρός τού Αγίου Ανδρέα; Και τι; Περνούσε τον εαυτό του για ιερομάρτυρα; Και τι με έκανε εμένα αυτό; Την Ιερά Εξέταση; Πηγαίναμε καλά; Τι μαλακίες ήταν αυτές; Το μόνο που μπορούσα να συνδυάσω, ήταν η σκάλα. Αυτή, ναι. Έμοιαζε με Γολγοθάς. Αυτός, ναι. Θα μπορούσε να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, εάν ο Ψ τον έπαιρνε στον ώμο και την ανέβαινε 40 φορές. Ναι, αυτό θα ήθελα να το δω μετά από μία τόσο κουραστικά απογοητευτική μέρα.
Κάτι μου έλεγε για έναν ίππο(;). Είχα ακούσει καλά;
-Ίππος, είπες;... Δεν πηγαίναμε καλά...
-Ναι, απάντησε αμέσως. Είναι ένα... ένα..., κόλλησε.
-Ένα...;, έσκυψα λίγο για τον κοιτάξω καλύτερα. Ένα, τι;
-Είναι ένα... αντικείμενο σαδομαζοχισμού κι αυτό, που...
-Συγγνώμη. Μαζί με όλα αυτά βγαίνει και μηχανή για μαλλί τής γριάς;, τον ρώτησα αρκετά νευριασμένη.
-Δεν καταλ...
-Λέω, υπάρχει και μηχανή για μαλλί τής γριάς; Αλογατάκια, έχει ο σαδομαζοχισμός. Για εσένα, προφανώς. Εγώ, όση ώρα εσύ θα διασκεδάζεις, θα τσιμπάω κάτι; Α! Μηχανή για pop-corn;
-Συγ...
-Όχι. Εγώ συγγνώμη. Μπορείς να ανοίξεις τις σακούλες. Ελπίζω να χαρείς περισσότερο από εμένα. Καληνύχτα.
-Φεύγετε;, ρώτησε παραξενεμένος.
-Ναι. Η σαδιστική μου προσωπικότητα δεν διασκεδάζει εδώ μέσα. Πάρε ό,τι άλογο σου χρειάζεται, και μόλις συμπληρωθεί το καρναβάλι, πάρε μου και τις μηχανές που σου ζήτησα. Γιατί αυτήν την μαλακία στον τοίχο, δεν την έχω παραγγείλει εγώ. Επίσης, ούτε καν την ζήτησα. Αλλά, υποθέτω, στον σαδομαζοχισμό, κουμάντο κάνει ο μαζοχιστής. Knock yourself out, λοιπόν. Καληνύχτα.
Βγήκα από το σπίτι ανασαίνοντας βαθιά, νοιώθοντας μία απέραντη αηδία.
Τι ήξερα εγώ από αυτά; Τι σχέση είχα εγώ με τον σαδισμό; Τι σχέση είχα εγώ με αυτόν τον άνθρωπο; Όσο τον είχα δει ενθουσιασμένο με τον σταυρό του, δεν τον είχα δει ποτέ με εμένα. Αυτό ήταν η σχέση σαδίστριας/μαζοχιστή; Ok. Τότε εγώ δεν είχα καμμία σχέση. 100%.
Αλλά πέρα από όλα αυτά.
Ο υποτακτικός/μαζοχιστής, παίρνει πρωτοβουλίες; Ok, εγώ είμαι εγώ, και μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Στον σαδομαζοχισμό, αυτό υποτίθεται; Δηλαδή, το λέμε για να το λέμε; Δεν είχα καταλάβει. Διότι μου φαινόταν για κάτι που δεν ήθελα να πιστέψω. Ήμουν, ουσιαστικά, το γκοφεράκι του; Γιατί δεν μπορούσα να το εξηγήσω αλλιώς; Και ποιον να ρωτούσα; Ο μόνος που μπορούσε να μου λύσει τις απορίες ήταν αλλοπαρμένος με μία θρησκευτική αναφορά που δέσποζε σε σημείο Χ επάνω στον τοίχο ενός άδειου δωματίου. Και μπορεί να μην γέμιζε τον χώρο, φαινόταν, όμως, ότι γέμιζε τον ίδιο(;)...
Συγγνώμη.
Γέμιζε τον ίδιο;... Ένα ξύλινο πράγμα;...
Όχι, δεν χωρούσε στο μυαλό μου. Δεν μπορεί. Κάτι άλλο συνέβαινε. Αυτό, αποκλείεται να ήταν. Μιλούσα με έναν άνθρωπο καλλιεργημένο, με έναν άνθρωπο που δεν ήταν δυνατόν να είχε τέτοιο σκεπτικό. Κάτι άλλο ήταν. Κάτι που δεν πήγαινε το δικό μου μυαλό.
Μήπως τον παρεξηγούσα;
Μήπως επειδή δεν ήμουν σαδίστρια, δεν μπορούσα να τον καταλάβω; Μήπως δεν έφταιγε; Από την μία, άνδρας ήταν. Φημίζονται οι άνδρες για την καλαισθησία τους; Όχι. Και από την άλλη, ήταν ένας άνθρωπος που ποτέ του δεν είχε κάνει τίποτα, και ξαφνικά βρήκε εμένα. Ήταν τόσο κακό να τρέξει να αγοράσει κάτι που είχε - ίσως πάντα - στο μυαλό του; Έστω κι αν αυτό δεν άρεσε σε εμένα; Σαδίστρια, δεν ήμουν. Μαζοχίστρια, δεν ήμουν. Πως να τον καταλάβω;
"Μήπως σε πιάνω πάλι να προτρέχεις; Δεν πρέπει. Τι σε πιάνει;", σκεφτόμουν μέσα στο ταξί. "Υπάρχει περίπτωση με έναν άνθρωπο σαν τον Ψ, με ό,τι έχει διαβάσει, να μην μπορέσεις να συννενοηθείς; Έλα, μην γίνεσαι υπερβολική", μου έβαζα χέρι.
Όταν, όμως, σου μιλάει το ένστικτο, δεν σε κοροϊδεύει ποτέ.
Μπορεί να του έδινα όση πίστωση ήμουν σε θέση να του δώσω, αλλά μέσα μου είχα ξενερώσει. Κι αυτή την φορά, πάρα πολύ. Ωστόσο, δεν μπορούσα, αντικειμενικά, να βγάλω ακόμα συμπεράσματα. Η σχέση μόλις ξεκινούσε. Ήταν νωρίς ακόμη. Και ίσως να βρισκόταν σε μεγαλύτερη αμηχανία(;) από ό,τι υπέθετα. Τι έφταιγε εκείνος, εάν εγώ ήμουν δύσκολη στα γούστα μου;
Μέχρι να φτάσω σπίτι, είχα βαρεθεί να σκέφτομαι.
Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ.
Να ξεχάσω εκείνη την ημέρα και να την αφήσω πίσω.
Α.
Και να μην τον ξαναδώ για κάποιο διάστημα.
