Όταν ήμουν μικρή (και τριανταφυλλένια) - στις συζητήσεις μεταξύ των φιλενάδων μου περί sex -, έλεγα ότι εάν μου έθεταν ποτέ το δίλλημα να επιλέξω μεταξύ ενός άνδρα που είναι καλλιεργημένος και δεν είναι τόσο καλός στο sex και σε έναν άλλον που είναι, ναι μεν, τέλειος στο sex αλλά πτωχός στο μυαλό, θα επέλεγα - χωρίς δεύτερη σκέψη - τον πρώτο. Το sex, ήταν ωραίο, ήταν καλό, αλλά τι να το έκανα εάν πριν ή μετά δεν είχα να πω τίποτα; Ή να το έλεγα με δυσκολία; Πως θα μου ερχόταν, καν, η όρεξη για sex;Και θυμάμαι 2 πράγματα από τα νειάτα μου.
Έναν θείο μου, που - σε κάποια συζήτηση μεγάλων - τον είχα ακούσει να λέει ότι το 50% της αξίας μίας σχέσης, είναι το sex, και έναν φίλο φίλου - αρκετά μεγαλύτερο από εμάς -, που σε μία συζήτηση για την φαντασία και την ικανότητα των συγγραφέων να συλλαμβάνουν ιδέες αφήνοντας το αναγνωστικό κοινό έκθαμβο με την οξύνοιά τους, ανέφερε κάποιον Orwell, και είπε ότι σε ένα βιβλίο του είχε την τρελή έμπνευση - σε μία εφιαλτική μελλοντική κοινωνία - να απαγορεύσει το sex. Και όταν ο φίλος μου αναρωτήθηκε "Μα, πως του ήρθε κάτι τέτοιο; Γιατί το sex;", ο άλλος έκανε μία παύση - κι ενώ εγώ είχα αρχίσει ήδη να ξεκόβω από τα μυθιστορήματα και περίμενα να πει κάτι σε "Ήθελε να κάνει την διαφορά!" -, τον κοίταξε σοβαρά, και του είπε "Γιατί το sex απελευθερώνει...", με το ύφος τού στυλ "Μαλάκας είσαι;".
Εγώ - που πάντα σε ακούω αλλά εάν δεν το βιώσω, δεν σε πιστεύω -, τα κράτησα. Ήμουν 16(;)-17(;), και δεν μπορούσα να ξέρω, διότι δεν είχα κάνει sex. Οπότε, ό,τι μου έλεγαν γι' αυτό, το κρατούσα και περίμενα να το διαπιστώσω μόνη μου.
Όταν μεγάλωσα (και έγινα αγκαθένια), και έκανα sex, και γνώρισα άνδρες, κατάλαβα ότι, όντως, το sex είναι το 50% μίας σχέσης. Ότι, όντως, το sex απελευθερώνει. Και ότι είχαν απόλυτο δίκαιο. Οι παράμετροι που παίζουν ρόλο είναι πολλοί και σημαίνουν διαφορετικά αλλά σημαντικά πράγματα. Και για εσένα, και για τον άλλον, και για την ίδια την σχέση.
Κι όμως.
Εάν μου έκανες την ίδια ερώτηση, πάλι το ίδιο θα σου απαντούσα.
Δεν αναφέρομαι σε περγαμηνές που εξακριβώνουν τις σπουδές σου.
Καμμία σχέση.
Αναφέρομαι στην καλλιέργεια, στην εμπειρία, στην θέληση, στην βούληση.
Αυτά σε κάνουν άνθρωπο.
Και χωρίς αυτά, δεν ξεχωρίζεις και πολύ από τα ζώα.
Με τις πρώτες, μπορείς, απλώς, να βρεις μία καλή δουλειά.
Κι αυτό, πάλι, παίζεται.
Λοιπόν, αυτό ήταν το βασικό μου κριτήριο για τους άνδρες.
Δεν με ενδιέφερε τίποτε άλλο.
Θα ήθελα να κάνω σχέση με έναν μεγαλύτερο / με έναν μικρότερο / με έναν άσχημο / με έναν όμορφο / με έναν ψηλό / με έναν κοντό / με έναν πλούσιο / με έναν φτωχό, με ό,τι κυκλοφορεί σε άνδρα, εν πάση περιπτώσει.
Ήθελα, πάντα, να τα ζήσω όλα.
Σε καμμία, όμως, περίπτωση, δεν θα μπορούσα να κάνω σχέση με έναν μαλάκα.
Δεν με ενδιέφερε εάν ήταν καθηγητής στο Harvard / εάν έπαιρνε $50.000 μισθό / εάν έμενε σε 5άστερο ξενοδοχείο / αν οδηγούσε Porsche / εάν ήταν ο ομορφότερος άνδρας τού πλανήτη.
Γυρίζοντας στο σπίτι, εκείνο το βράδυ, δεν περπατούσα.
Πετούσα!
Σαν να είχαν αλλάξει όλα μέσα μου.
Σαν να με είχες φουσκώσει και είχα γίνει ο άνθρωπος-αερόστατο.
Ήμουν τόσο ευτυχισμένη, που ό,τι και να γράψω θα είναι λίγο.
Από που να ξεκινήσω;
Υποτακτικός;
Μαζοχιστής;
Καλλιεργημένος;
Μεγαλύτερος;
Συν του ότι μου είπε ότι του άρεσε πολύ η κλασσική μουσική.
Εγώ - εκτός από τις γνωστές μελωδίες τού τύπου "Τέσσερις Εποχές" / "5η Συμφωνία" / "Η Λίμνη των Κύκνων", που τις είχα ακούσει από κάποιους δίσκους τού μπαμπά και από κάποιες διαφημίσεις στην τηλεόραση - δεν είχα ιδέα. Αλλά πάντα ήθελα κάποιον που έχει πάθος με αυτήν να με μυήσει στους ήχους της. Ναι μεν, δεν ήταν τυχαίο που δεν ήταν στα ακούσματά μου, αλλά τόσοι άνθρωποι που έλεγαν ότι σε γαληνεύει(;), ότι σε ταξιδεύει(;), κάτι θα ήξεραν. Και ήθελα να το μάθω κι εγώ. Κι ας την απέρριπτα στο τέλος. Δεν είχε σημασία. Θα την είχα γνωρίσει. Αυτό μετρούσε.
Λοιπόν, τι άλλο να ζητούσα;
Όλα αυτά ήταν ήδη περισσότερα από ό,τι περίμενα σε έναν άνδρα, μόνο.
Όταν έπεσα για ύπνο, σκεφτόμουν τι σοκ ήταν για εμένα εκείνο το βράδυ...
Αυτό που δεν περνούσε ούτε καν από το μυαλό μου, ήταν ότι αυτό ήταν το μικρότερο από μία σειρά άλλων, μεγαλύτερων και ισχυρότερων, που θα βίωνα μαζί του.
Ναι.
Τα χειρότερα δεν τα έβαζε ο νους μου.
Και, φίλε, ήταν όλα καθ' οδόν...
