Ήξερα από την αρχή ότι μπορεί να γράψω τα ίδια πράγματα σε διαφορετικά post, αρκετές φορές, λόγω άθλιας μνήμης. Ήξερα ότι αυτό δεν θα κούραζε, γιατί ποιος κάθεται τώρα να θυμάται τι έχω γράψει, πότε, που, πόσες φορές. Ήξερα πως πρέπει να γίνεται έτσι, ιδίως όταν το πήρα απόφαση ότι το blog θα έχει τον ατελείωτο, και ποιος κάθεται τώρα να το διαβάσει ολόκληρο - ούτε εγώ που είναι δικό μου δεν το κάνω... Και για να καταλάβει κανείς το μέγεθος τής αθλιότητας τής μνήμης μου, όταν μου λένε κάτι για κάποιο post, και πρέπει να το διαβάσω για να δω σε τι αναφέρονται, υπάρχουν πολλές φορές που σκέφτομαι: "Χμ... εσύ τα έγραψες αυτά;! Πότε; Ωραία τα λες...", και με χτυπώ στον ώμο επιβραβευτικά.
Αλλά μετά πάλι τα ξεχνάω...
Φρίκη;
Το θέμα είναι ότι και να τα ξεχνώ, όταν τα ξαναδιαβάζω καταλαβαίνω γιατί τα γράφω, τον τρόπο που τα γράφω, τι θέλω να πω.
Γιατί ξέρω ποια είμαι.
Για όλους εσάς που ακόμα δεν έχετε καταλάβει κάποια πολύ βασικά, που θα σας επιτρέψουν να καταλάβετε ακόμα περισσότερα στο μέλλον, και έχετε, μάλλον, μπερδευτεί ή κάτι δεν σας φαίνεται ξεκάθαρο ή σας φαίνεται περίπλοκο, θα αφιερώσουμε αυτό το post στο ξεκαθάρισμα.
Ας πούμε, λοιπόν, ότι αυτό το post είναι μία "γενική".
Και όταν κάνεις γενική, καλό είναι να παίρνεις και τις γωνίες...
Τι είναι οι γωνίες, τώρα.
Γωνίες είναι οι περιοχές εκείνες που προσδι/ορίζουν έναν χώρο.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, τα όριά μου.
Τα πιστεύω μου.
Τους κανόνες μου.
Το σκεπτικό μου.
Γιατί δεν θεωρώ τον εαυτό μου "ξεχωριστό πρόσωπο", ως Αφέντρα, εφ' όσον έχω το "χάρισμα".
Διότι δεν είναι.
Και το "χάρισμα" το λέει από μόνο του.
Όταν κάποιος γεννιέται σε πλούσια οικογένεια και έχει από κούνια χρήματα στις πάνες, δεν τον θαυμάζουμε ποτέ για την ευμάρειά του. Θαυμάζουμε εκείνον που μόχθησε και απέκτησε περιουσία. Εκείνος είναι άξιος θαυμασμού.
Εγώ, απλώς, γεννήθηκα έτσι.
Δεν πάλεψα για να γίνω.
Ναι, έχω προσπαθήσει - κι ακόμα προσπαθώ - να γίνω όσο το δυνατόν καλύτερη σε ό,τι κρίνω εγώ ότι πρέπει - και είναι πάρα πολλά αυτά -, αλλά, από την μία, τα βασικά στοιχεία τού χαρακτήρα μου τα έχω από τα γεννοφάσκια μου και, από την άλλη, αυτό δεν κάνουν όλοι οι άνθρωποι;
Τώρα.
Εάν κάποιοι θαυμάζουν εκείνους που τα βρήκαν έτοιμα, μπορούν να θαυμάζουν κι εμένα.
Εγώ που δεν θα τους θαύμαζα, δεν μπορώ να με θαυμάζω.
Είμαι μία Κυριαρχική Γυναίκα.
Όχι ο Μίδας.
Έχω δημιουργήσει υπαρξιακά σε πολλούς ανθρώπους με τα σεξουαλικά τους.
Γιατί;
Αν κάτι δεν σας αρέσει, αλλάξτε το. Βάλετε κάτω τον εαυτό σας και αλλάξτε του τα φώτα. Εάν οι δικές μου οι απόψεις είναι "σωστές" ή "λογικές" για κάποιους, δεν βλέπω που είναι το πρόβλημα. Αντιθέτως, εγώ θα έκανα μεγάλες χαρές για τις ιδέες που θα έπαιρνα και για τα πράγματα που θα με έκανε κάποιος να τα δω αλλιώς. Η σεξουαλική μας ζωή, δεν είναι μόνο βιολογία, στατιστικές και διαγράμματα. Ο κάθε ένας είναι ξεχωριστός. Αδύναμος σε κάτι που δεν τον έλκει και τόσο, επιδεκτικός μαθήσεως σε κάτι άλλο, που του αρέσει περισσότερο.
Μην συγκρίνετε, μην εξισώνεστε.
Κοιτάξτε τον εαυτό σας και αφήστε τούς άλλους.
Ή κοιτάξτε εμένα... (να το πάρω επάνω μου θέλατε...).
Αν είμαι μισάνθρωπος.
Με μία λέξη;
Ναι.
Αλλά εδώ θα πρέπει να ορίσουμε το "άνθρωπος".
Για εμένα "άνθρωπος" είναι ό,τι λέει η λέξη.
Το 'χουμε;
Ξέρουμε την ετυμολογία;
Αν την ξέρουμε, τα πράγματα είναι εύκολα.
Για εμένα, λοιπόν, άνθρωπος δεν είναι όλα τα δίποδα.
Δεν μπορεί να είναι άνθρωπος εκείνος που σου λέει "καλημέρα", και άνθρωπος εκείνος που πριν προλάβει να ανοίξει το μάτι σου σού λέει "σήμερα θα βρέξει".
Δεν μπορεί να είναι άνθρωπος εκείνος που περιμένει να του πέσει το λαχείο, και άνθρωπος εκείνος που κάνει τρεις δουλειές.
Δεν μπορεί να είναι άνθρωπος εκείνος που μισεί τους ανθρώπους γιατί θεωρεί εαυτόν ανώτερο, και άνθρωπος εκείνος που τους αγαπάει και προσφέρει με τον τρόπο που μπορεί.
Γι' αυτό, κατ΄εμέ, υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια.
Πάει κι αυτό.
Κατά τον ίδιο τρόπο - απαντώντας στην αμέσως πιο δημοφιλή ερώτηση που έχει να κάνει με τα φύλα -, κάποια που έχει μουνί δεν είναι γυναίκα και κάποιος που έχει πουλί δεν είναι άνδρας.
Για εμένα.
Για εμένα, λοιπόν, κάποια που είναι γυναίκα, δεν μπορεί να μην έχει τον έλεγχο και να ορίζεται από άλλους. Κάποια που είναι γυναίκα, δεν μπορεί να βλέπει τις άλλες γυναίκες ανταγωνιστικά. Κάποια που είναι γυναίκα, δεν ασχολείται μόνο με το μουνί της.
Για εμένα, επίσης, κάποιος που είναι άνδρας, δεν μπερδεύει αλογομούρικα πορνίδια που λένε τον καιρό με τις γυναίκες. Κάποιος που είναι άνδρας, δεν κάνει ένα βήμα μπροστά και 10 πίσω. Κάποιος που είναι άνδρας, δεν ασχολείται μόνο με το πουλί του.
Ανακεφαλαιώνοντας.
Οι γυναικούλες, τα αντράκια, είναι τα ανθρωπάκια που αποτελούν την σύνθεση τής μάζας. Και η μάζα πιστεύει ότι μας κυβερνούν οι λίγοι. Γιατί αυτό την βολεύει, αυτό την βοηθά να αποτάσσει την ευθύνη της. Στην πραγματικότητα, κυβερνούν οι πολλοί. Όλα αυτά τα ανθρωπάκια που ανέχονται/συναινούν/αποδέχονται παθητικά το κάθε τι που τους πλασάρεται. Και αναρωτιούνται, κι από πάνω, γιατί ο κόσμος είναι έτσι. Αν αντιστρέφονταν τα πράγματα, και κυριαρχούσαν οι άνθρωποι, εκείνοι που κοιτούν ψηλά - και όχι κατεβάζω το κεφάλι ή στήνω κώλο στον κάθε έναν - θα ήταν όλα διαφορετικά.
Και το BDSM δεν θα θεωρούνταν "βρώμικο".
Γιατί δεν είναι.
Μπορεί να ρίχνω κι άλλο νερό στον μύλο τής σχιζοφρένειάς σας, αλλά το BDSM είναι η πιο ξεκάθαρη υποκουλτούρα που υπάρχει. Κι αν αυτή αμαυρώνεται, και σας συγχύζει, είναι γιατί ψάχνετε στο internet.
Μόνο.
Και μετά έρχεστε και ρωτάτε εμένα.
Παίρνετε ως δεδομένο τις εικόνες, τα κείμενα, ανθρώπων που εμπορεύονται.
Ή τα ανθρωπάκια που νομίζουν ότι είναι κάτι που παίζει μόνο στην φαντασία τους.
Και τους βοηθά να χύσει.
Τι να κάνουμε τώρα;
Και το δείγμα σας είναι μόνον αυτός ο χώρος-πλαίσιο.
Πόσες φορές το έχω γράψει;
Πότε θα σταματήσετε να μιλάτε για πόρνες και αυνάνες;
Να τα ξαναπούμε;
Ας τα ξαναπούμε.
Το internet είναι η πέτρα κάτω από την οποία κρύβονται οι τεμπέληδες όλου τού κόσμου που προσπαθούν να σε πείσουν ότι είναι σκλάβοι, και είναι φίδια. Και μάλιστα κωλοβά - άσε το blanco κάτω, παλληκάρι, ξέρω τι γράφω. Από τις πόρνες, καμμία δεν το παίζει "αληθινή". Σου λέει την τιμή της, και είναι θέμα συμφωνίας. Υπάρχουν, όμως, άπειροι παθητικοί που το παίζουν σκλάβοι - ενώ στην πραγματικότητα είναι αμφίβολο αν παίζουν και το πουλί τους. Κι αυτό είναι θέμα απάτης.
Και είναι όλα αυτά το BDSM;
Για εσάς, μπορεί.
Για εμένα, όχι.
Εάν σας μπερδεύουν τόσο πολύ όλοι οι άλλοι - που είναι αναρίθμητοι -, ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί διαβάζετε εμένα.
Εγώ είμαι μία μονάδα.
Δεν μπορώ να σας κάνω τίποτα.
Και δεν μπορώ να γράφω τα ίδια και τα ίδια...
Και δεν είναι ότι "με κουράζετε".
Όχι.
Απλά, δεν έχει νόημα.
Εάν για κάποιους το BDSM είναι μπουντρούμια/υπόγεια/μούχλα/ποντίκια/κατσαρίδες/μπόχα και δυσοδία, για εμένα είναι ένα ρετιρέ λουσμένο στον ήλιο, που μέσα, το υπνοδωμάτιό του είναι πεντακάθαρο και κυριαρχεί η μυρωδιά από Lilium Oriental - λευκά, κατά προτίμησην...
Εάν για κάποιους το BDSM είναι απωθημένα/μίσος/ξέσπασμα/απάθεια/ανισορροπία/ξεφτίλα, για εμένα είναι ένστικτο, πάθος, απελευθέρωση, ισορροπία, εκτίμηση.
Εάν για κάποιους το BDSM είναι κατακερματισμένα ανθρωπάκια που δεν ξέρουν τι είναι/λένε/κάνουν/πιστεύουν/νομίζουν, εγώ ξέρω.
Αλλά δεν μπορώ να εξηγώ στον οποιονδήποτε.
Και αυτό που, ουσιαστικά, ζητάτε από εμένα, δεν μπορώ να σας το δώσω.
Μπορεί ο απέναντί μου να βγάλει το βρώμικο βρακί του από την ανάποδη στο μπαλκόνι και να το κάνει σημαία, αλλά εγώ δεν θα το σχολιάσω στην γειτονιά.
Θα το συζητήσω με τους δικούς μου ανθρώπους, που τους ξέρω και με ξέρουν, και ό,τι κι αν πούμε θα μείνει μεταξύ μας.
Δεν θα δημοσιευτεί σε ένα blog.
Οι απόψεις μου, ναι.
Η κριτική μου, όχι.
Δεν σας βοηθώ.
Το καταλαβαίνω.
Αλλά μέχρι εκεί μπορώ.
Το blog αυτό έχει ανοίξει πόρτες και παράθυρα για ένα σωρό άλλα πράγματα από αυτά που είχα αρχικά μέσα στο μυαλό μου να γράψω.
Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
Τι είναι το BDSM.
Το BDSM είναι μία αφηρημένη έννοια.
Όπως η ζωή.
Τι είναι "ζωή";
Για κάποιον ζωή είναι να αράζει στις πλατείες όλη μέρα, με τους φραπέδες και τα τσιγάρα του, και να περιμένει πότε θα νυχτώσει για να αλλάξει μαγαζί.
Για κάποιον άλλον ζωή είναι να καταστρώνει σχέδια για το πως θα υπερβεί τον εαυτό του, τις δυνάμεις του, πως θα πετύχει όσα περισσότερα μπορεί.
Αυτό είναι και το BDSM.
Εντάξει;
Και για να κλείσουμε εύθυμα.
Πέρυσι το καλοκαίρι, με ρωτούσαν πάρα πολλοί τι μουσική ακούω το καλοκαίρι, για να φτιάξουν ένα "BB CD" για να με "ακούν στις διακοπές τους".
Για κάποιον λόγο, πιστεύω ότι και φέτος τα ίδια θα με ρωτάτε στα mail που έχετε στείλει, και δεν διαννοούμαι να μπω ακόμα, πριν τελειώσω τα προηγούμενα που είχα βάλει σε τάξη.
Δυστυχώς, για εμένα η μουσική δεν χωρίζεται σε εποχές.
Αλλά σε στιγμές.
Και μπορεί το καλοκαίρι να φεύγει, αλλά από πέρυσι είχα κρατήσει αυτή την λίστα.
Είναι μικρή, αλλά αυτά τα τραγούδια που μου αρέσουν μου θυμίζουν καλοκαίρι, αυτοκίνητο σε επαρχιακό δρόμο, ανοιχτά παράθυρα, σούρουπο, ελαφριά φορέματα - παρεό, ίσως -, δέρμα με την αρμύρα τής θάλασσας ακόμη επάνω του, κοραλλί κραγιόν ή άχρωμο gloss, και λυμμένα μαλλιά να τα μπερδεύει ο αέρας, περισσότερο από ό,τι κατάφεραν τα κύματα.
Η σειρά είναι άσχετη.
1. Don't Wanna Be Alone - Tricia Penrose
2. Nanana - Undercover
3. Naked - D.J. Raw
4. Io E Te - Fabio Volo
Έχετε, τουλάχιστον, 15 ημέρες ακόμα.
Προλαβαίνετε.
