Υπάρχει ένα γνωμικό των Sufi που λέει, "Όταν η καρδιά θρηνεί γι’ αυτό που έχει χάσει, το πνεύμα γελά γι’ αυτό που έχει βρει". Και θα ήθελα να γεμίσω αυτό το τελευταίο post με διάφορα γνωμικά που εκφράζουν αυτή την σχέση. Αλλά μάλλον πρέπει να τα πω με τα δικά μου λόγια. Όπως έκανα και με όλα τα άλλα αυτής της ετικέττας.
Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το blog γράφοντας για την σχέση μου με τον Χ, δεν ήξερα αν θα τα κατάφερνα. Η μνήμη μου είχε απωθήσει όλες τις αναμνήσεις - ή, τουλάχιστον, τις περισσότερες. Όταν, όμως, άρχισε να ξεδιπλώνεται η ιστορία από την αρχή, ήταν σαν να συνέβησαν όλα εχθές. Θυμήθηκα και την παραμικρή λεπτομέρεια. Και αυτό ήταν τόσο επώδυνο, που μόνο όποιος έχει βιώσει μία ανάλογη απώλεια μπορεί να το νοιώσει.
Είναι ελάχιστα τα λεγόμενά του που παράθεσα αυτολεξεί, και το έκανα μόνον όταν υπήρχε σοβαρός λόγος. Από αυτά που συνέβησαν στην σχέση μας - και σε ό,τι αφορά το καθαρά προσωπικό μας επίπεδο και στο επίπεδο τού BDSM - δεν ανέφερα ούτε το 1/10. Δεν το ήθελα, αλλά και να το ήθελα δεν θα μπορούσα.
Παρ' όλα αυτά, και μόνο το να θυμάμαι και να γράφω για κάτι που δεν μοιράστηκα ποτέ με κανέναν, μου έδινε ενέργεια. Ο Χ, ακόμα και εν τη απουσία του, μου έδινε την ενέργεια που έπαιρνα όταν ζούσε. Ο Χ για εμένα δεν ήταν ούτε το BDSM, ούτε το sex. Ήταν η επιβεβαίωσή μου ότι το ένστικτο τού κάθε ανθρώπου δεν είναι ποτέ λανθασμένο. Ότι μπορεί να μην έχεις παραδείγματα, παραστάσεις, αλλά πρέπει πάντα να πιστεύεις και να ακολουθείς το ένστικτό σου. Εκείνο ξέρει μόνο να σε οδηγήσει εκεί που επιθυμείς. Αρκεί να το θέλεις. Να το θέλεις πραγματικά.
Αν πρέπει να βγει κάτι άλλο από αυτήν την κατάθεση σχέσης - εκτός από το πώς μπορεί να είναι μία D/s -, είναι ότι πρέπει να ζεις την στιγμή, να ζεις το τώρα. Αυτή είναι η μεγάλη αξία της ζωής, το πραγματικό της νόημα. Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά – γιατί κάποτε είναι αργά – και μπορεί να μην σου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να πεις ή να κάνεις εκείνα που έπρεπε, και δεν τα έκανες. Αν μπορώ να δώσω μία συμβουλή - ή να προτρέψω κάποιον ή όπως κι αν θέλει κανείς να το πει -, είναι ότι πρέπει να μας γίνει συνειδητό ότι η ζωή δεν μας προσφέρει τίποτα πάνω σε έναν ασημένιο δίσκο.
Η ζωή μάς δίνει ό,τι της ζητήσουμε. Ότι οι άνθρωποι είμαστε ζωντανοί μαγνήτες. Ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι προσευχόμαστε, αυτό και εμφανίζεται μπροστά μας. Κι αλίμονο στον άνθρωπο που θα φανεί λίγος. Γιατί όσο πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το κακό, έτσι, και παραπάνω, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για το καλό. Και αυτό απαιτεί να σεβαστούμε όχι το πρόσωπο ή το γεγονός αυτά καθ’ αυτά. Αλλά την ίδια μας την ζωή, την ίδια μας την ύπαρξη, τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο Χ βρισκόταν πάντα στο μυαλό μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως γυναίκα. Από τότε που ξεκαθάρισαν τα "θέλω" μου από μία σχέση. Τα "θέλω" μου από έναν άνδρα. Από έναν σκλάβο. Δεν ήξερα τι είναι η D/s, δεν γνώριζα ότι το S/M λεγόταν πλέον BDSM, αγνοούσα κατηγορίες, πρωτόκολλα, κτλ. Κι εκείνος δεν με είχε διορθώσει ή δεν μου είχε ποτέ πει κάτι για όλα αυτά. Είχε αφήσει συνειδητά όλους τους τίτλους και τα αξιώματα έξω από την σχέση μας. Το μέλημά του δεν ήταν να μου δώσει μαθήματα BDSM. Το μέλημά του ήταν να κάνει ό,τι έκανε εμένα ευτυχισμένη.
Όταν μπήκα στο internet, και διάβασα για το BDSM, τις πρακτικές, τα άτομα τού χώρου, κατάλαβα από πόσα πράγματα με είχε προφυλάξει. Ήθελε να είμαι εγώ όπως είμαι. Και το μόνο που ζητούσε ήταν να είναι σκλάβος μου. Μπορεί να μην προλάβαμε να ζήσουμε ή να πράξουμε παρά λίγα πράγματα που αφορούσαν τον χώρο, αλλά πως να δώσω - έστω και σε έναν από εκείνους που διαβάζουν αυτό το blog - να καταλάβει ότι όλα αυτά δεν έχουν καμμία απολύτως σημασία; Ότι οι πρακτικές μπορούν να υπάρξουν κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες; Ότι εκείνο που είναι τόσο δύσκολο να επιτευχθεί, είναι το να εναρμονίζεται η Κυριαρχία τής Αφέντρας με την υποταγή τού σκλάβου Της;
Γιατί αυτό δεν έχει να κάνει με αντικείμενα. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Όσο μεγάλος και να είναι ο εξοπλισμός, όσο έντονα και να είναι τα φετιχιστικά στοιχεία, είναι ανίκανα να σου προκαλέσουν την επιθυμία. Ο σωστός άνθρωπος - εκείνος με τον οποίον έχεις κοινά χαρακτηριστικά, που είναι μέσα στο μυαλό σου και είσαι κι εσύ μέσα στο δικό του, εκείνος με τον οποίον μπορείς να είσαι το ατόφιο "εγώ" σου - μπορεί να σου προκαλέσει τα πάντα. Τα πάντα, όμως. Και τότε όλα τα άλλα φαντάζουν τόσο λίγα, τόσο μικρά.
Ναι. Ο Χ δεν μου έδωσε μαθήματα BDSM. Μου έδωσε μαθήματα ζωής. Με την ευγένειά του, με τον ενθουσιασμό του, με την αγάπη του, με την προσοχή του, με την φροντίδα του, με τον αυθορμητισμό του, με την ειλικρίνειά του, με την αξιοπρέπειά του, με την συνέπειά του, με την ακεραιότητά του, με την υποταγή του. Κι αυτά δεν τα χωρά κανένα blog.
Όταν έφυγε δεν μου έλειψε το BDSM. Μου έλειψαν εκείνες οι στιγμές τής ηρεμίας που μου προσέφερε. Όσο άγρια και ακραία ήταν η σχέση μας - με στοιχεία που θα φρίκαραν πάρα πολλούς ανθρώπους, ακόμη και εντός τού χώρου -, τόση ήταν η ηρεμία και η αίσθηση τού "σωστού" που είχαμε. Η ισορροπία τής D/s είναι μαγική. Και λυπάμαι όσους δεν καταλαβαίνουν τι γράφω. Διότι είμαι βεβαία ότι ακόμα και εκείνοι που ανήκουν θεωρητικά στο BDSM και δεν έχουν βιώσει την D/s, δεν μπορούν να καταλάβουν. Αυτός ήταν και ο λόγος που του έλεγα πολλές φορές "εγώ μία μέρα θα γράψω βιβλίο". Κι εκείνος πάντα χαμογελούσε, σαν να ήξερε ότι θα το έκανα. Λοιπόν, βιβλίο μπορεί να μην έγραψα, αλλά ποιος το περίμενε ότι θα τα έγραφα σε ένα blog...
Εάν υπάρχει παράδεισος - γιατί Θεός δεν υπάρχει, μπορεί να είχα κάποιες υποψίες πριν, αλλά ο αιφνίδιος και άδικος θάνατος ενός τόσο Καλού ανθρώπου μου το επιβεβαίωσε με τον πιο άθλιο τρόπο... -, ο Χ είναι εκεί. Όπως, επίσης, βάζω στοίχημα πως οι Αφέντρες θα κάνουν ουρά για να τον κάνουν δικό Τους σκλάβο η καθεΜία - εάν είχε γίνει κάποιο λάθος, ασφαλώς, στα κιτάπια, γιατί Αφέντρα και παράδεισος καμμία σχέση.
Είμαι σίγουρη, όμως, ότι η έντονη σκέψη - όχι μόνον η δική μου αλλά και τόσων ατόμων που διάβασαν για εκείνον - τον ανησυχούσε τόσον καιρό, οπότε θα κλείσω εδώ. Ξέρω πως, εάν μπορεί να "βλέπει" από εκεί που είναι - όπου κι αν είναι αυτό -, θα είναι χαμογελαστός. Καθώς επίσης, όσες φορές αναφερόμουν σε κάτι που έκανε, θα κοκκίνιζε, σίγουρα.
Το κεφάλαιο Χ ολοκληρώνεται με το τραγούδι που άκουγε συνέχεια, όταν τον είχα αφήσει να κοιμάται στο σπίτι. Όταν νόμιζα ότι είχα υπερβεί τα όρια. Όταν εκείνος νόμιζε πως τον είχα σιχαθεί. Όταν το βράδυ εκείνης τής Ανάστασης το χορεύαμε στο σκοτάδι. Όταν είχε πει ότι θα τον σκότωνε εάν έφευγα από την σχέση. Όταν δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα υπήρχε επόμενη Ανάσταση. Όταν δεν μπορούσα να διανοηθώ πως ο Χ θα έφευγε από την ζωή.
Ελπίζω να είναι αντιληπτό ότι δεν θέλω να ξαναγράψω σε αυτό το blog για κάποιο διάστημα.
Όταν αποφάσισα να ξεκινήσω αυτό το blog γράφοντας για την σχέση μου με τον Χ, δεν ήξερα αν θα τα κατάφερνα. Η μνήμη μου είχε απωθήσει όλες τις αναμνήσεις - ή, τουλάχιστον, τις περισσότερες. Όταν, όμως, άρχισε να ξεδιπλώνεται η ιστορία από την αρχή, ήταν σαν να συνέβησαν όλα εχθές. Θυμήθηκα και την παραμικρή λεπτομέρεια. Και αυτό ήταν τόσο επώδυνο, που μόνο όποιος έχει βιώσει μία ανάλογη απώλεια μπορεί να το νοιώσει.
Είναι ελάχιστα τα λεγόμενά του που παράθεσα αυτολεξεί, και το έκανα μόνον όταν υπήρχε σοβαρός λόγος. Από αυτά που συνέβησαν στην σχέση μας - και σε ό,τι αφορά το καθαρά προσωπικό μας επίπεδο και στο επίπεδο τού BDSM - δεν ανέφερα ούτε το 1/10. Δεν το ήθελα, αλλά και να το ήθελα δεν θα μπορούσα.
Παρ' όλα αυτά, και μόνο το να θυμάμαι και να γράφω για κάτι που δεν μοιράστηκα ποτέ με κανέναν, μου έδινε ενέργεια. Ο Χ, ακόμα και εν τη απουσία του, μου έδινε την ενέργεια που έπαιρνα όταν ζούσε. Ο Χ για εμένα δεν ήταν ούτε το BDSM, ούτε το sex. Ήταν η επιβεβαίωσή μου ότι το ένστικτο τού κάθε ανθρώπου δεν είναι ποτέ λανθασμένο. Ότι μπορεί να μην έχεις παραδείγματα, παραστάσεις, αλλά πρέπει πάντα να πιστεύεις και να ακολουθείς το ένστικτό σου. Εκείνο ξέρει μόνο να σε οδηγήσει εκεί που επιθυμείς. Αρκεί να το θέλεις. Να το θέλεις πραγματικά.
Αν πρέπει να βγει κάτι άλλο από αυτήν την κατάθεση σχέσης - εκτός από το πώς μπορεί να είναι μία D/s -, είναι ότι πρέπει να ζεις την στιγμή, να ζεις το τώρα. Αυτή είναι η μεγάλη αξία της ζωής, το πραγματικό της νόημα. Αύριο μπορεί να είναι πολύ αργά – γιατί κάποτε είναι αργά – και μπορεί να μην σου δοθεί ποτέ η ευκαιρία να πεις ή να κάνεις εκείνα που έπρεπε, και δεν τα έκανες. Αν μπορώ να δώσω μία συμβουλή - ή να προτρέψω κάποιον ή όπως κι αν θέλει κανείς να το πει -, είναι ότι πρέπει να μας γίνει συνειδητό ότι η ζωή δεν μας προσφέρει τίποτα πάνω σε έναν ασημένιο δίσκο.
Η ζωή μάς δίνει ό,τι της ζητήσουμε. Ότι οι άνθρωποι είμαστε ζωντανοί μαγνήτες. Ό,τι σκεφτόμαστε, ό,τι προσευχόμαστε, αυτό και εμφανίζεται μπροστά μας. Κι αλίμονο στον άνθρωπο που θα φανεί λίγος. Γιατί όσο πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το κακό, έτσι, και παραπάνω, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για το καλό. Και αυτό απαιτεί να σεβαστούμε όχι το πρόσωπο ή το γεγονός αυτά καθ’ αυτά. Αλλά την ίδια μας την ζωή, την ίδια μας την ύπαρξη, τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο Χ βρισκόταν πάντα στο μυαλό μου. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ως γυναίκα. Από τότε που ξεκαθάρισαν τα "θέλω" μου από μία σχέση. Τα "θέλω" μου από έναν άνδρα. Από έναν σκλάβο. Δεν ήξερα τι είναι η D/s, δεν γνώριζα ότι το S/M λεγόταν πλέον BDSM, αγνοούσα κατηγορίες, πρωτόκολλα, κτλ. Κι εκείνος δεν με είχε διορθώσει ή δεν μου είχε ποτέ πει κάτι για όλα αυτά. Είχε αφήσει συνειδητά όλους τους τίτλους και τα αξιώματα έξω από την σχέση μας. Το μέλημά του δεν ήταν να μου δώσει μαθήματα BDSM. Το μέλημά του ήταν να κάνει ό,τι έκανε εμένα ευτυχισμένη.
Όταν μπήκα στο internet, και διάβασα για το BDSM, τις πρακτικές, τα άτομα τού χώρου, κατάλαβα από πόσα πράγματα με είχε προφυλάξει. Ήθελε να είμαι εγώ όπως είμαι. Και το μόνο που ζητούσε ήταν να είναι σκλάβος μου. Μπορεί να μην προλάβαμε να ζήσουμε ή να πράξουμε παρά λίγα πράγματα που αφορούσαν τον χώρο, αλλά πως να δώσω - έστω και σε έναν από εκείνους που διαβάζουν αυτό το blog - να καταλάβει ότι όλα αυτά δεν έχουν καμμία απολύτως σημασία; Ότι οι πρακτικές μπορούν να υπάρξουν κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες; Ότι εκείνο που είναι τόσο δύσκολο να επιτευχθεί, είναι το να εναρμονίζεται η Κυριαρχία τής Αφέντρας με την υποταγή τού σκλάβου Της;
Γιατί αυτό δεν έχει να κάνει με αντικείμενα. Έχει να κάνει με τον άνθρωπο. Όσο μεγάλος και να είναι ο εξοπλισμός, όσο έντονα και να είναι τα φετιχιστικά στοιχεία, είναι ανίκανα να σου προκαλέσουν την επιθυμία. Ο σωστός άνθρωπος - εκείνος με τον οποίον έχεις κοινά χαρακτηριστικά, που είναι μέσα στο μυαλό σου και είσαι κι εσύ μέσα στο δικό του, εκείνος με τον οποίον μπορείς να είσαι το ατόφιο "εγώ" σου - μπορεί να σου προκαλέσει τα πάντα. Τα πάντα, όμως. Και τότε όλα τα άλλα φαντάζουν τόσο λίγα, τόσο μικρά.
Ναι. Ο Χ δεν μου έδωσε μαθήματα BDSM. Μου έδωσε μαθήματα ζωής. Με την ευγένειά του, με τον ενθουσιασμό του, με την αγάπη του, με την προσοχή του, με την φροντίδα του, με τον αυθορμητισμό του, με την ειλικρίνειά του, με την αξιοπρέπειά του, με την συνέπειά του, με την ακεραιότητά του, με την υποταγή του. Κι αυτά δεν τα χωρά κανένα blog.
Όταν έφυγε δεν μου έλειψε το BDSM. Μου έλειψαν εκείνες οι στιγμές τής ηρεμίας που μου προσέφερε. Όσο άγρια και ακραία ήταν η σχέση μας - με στοιχεία που θα φρίκαραν πάρα πολλούς ανθρώπους, ακόμη και εντός τού χώρου -, τόση ήταν η ηρεμία και η αίσθηση τού "σωστού" που είχαμε. Η ισορροπία τής D/s είναι μαγική. Και λυπάμαι όσους δεν καταλαβαίνουν τι γράφω. Διότι είμαι βεβαία ότι ακόμα και εκείνοι που ανήκουν θεωρητικά στο BDSM και δεν έχουν βιώσει την D/s, δεν μπορούν να καταλάβουν. Αυτός ήταν και ο λόγος που του έλεγα πολλές φορές "εγώ μία μέρα θα γράψω βιβλίο". Κι εκείνος πάντα χαμογελούσε, σαν να ήξερε ότι θα το έκανα. Λοιπόν, βιβλίο μπορεί να μην έγραψα, αλλά ποιος το περίμενε ότι θα τα έγραφα σε ένα blog...
Εάν υπάρχει παράδεισος - γιατί Θεός δεν υπάρχει, μπορεί να είχα κάποιες υποψίες πριν, αλλά ο αιφνίδιος και άδικος θάνατος ενός τόσο Καλού ανθρώπου μου το επιβεβαίωσε με τον πιο άθλιο τρόπο... -, ο Χ είναι εκεί. Όπως, επίσης, βάζω στοίχημα πως οι Αφέντρες θα κάνουν ουρά για να τον κάνουν δικό Τους σκλάβο η καθεΜία - εάν είχε γίνει κάποιο λάθος, ασφαλώς, στα κιτάπια, γιατί Αφέντρα και παράδεισος καμμία σχέση.
Είμαι σίγουρη, όμως, ότι η έντονη σκέψη - όχι μόνον η δική μου αλλά και τόσων ατόμων που διάβασαν για εκείνον - τον ανησυχούσε τόσον καιρό, οπότε θα κλείσω εδώ. Ξέρω πως, εάν μπορεί να "βλέπει" από εκεί που είναι - όπου κι αν είναι αυτό -, θα είναι χαμογελαστός. Καθώς επίσης, όσες φορές αναφερόμουν σε κάτι που έκανε, θα κοκκίνιζε, σίγουρα.
Το κεφάλαιο Χ ολοκληρώνεται με το τραγούδι που άκουγε συνέχεια, όταν τον είχα αφήσει να κοιμάται στο σπίτι. Όταν νόμιζα ότι είχα υπερβεί τα όρια. Όταν εκείνος νόμιζε πως τον είχα σιχαθεί. Όταν το βράδυ εκείνης τής Ανάστασης το χορεύαμε στο σκοτάδι. Όταν είχε πει ότι θα τον σκότωνε εάν έφευγα από την σχέση. Όταν δεν μπορούσα να φανταστώ ότι δεν θα υπήρχε επόμενη Ανάσταση. Όταν δεν μπορούσα να διανοηθώ πως ο Χ θα έφευγε από την ζωή.
Ελπίζω να είναι αντιληπτό ότι δεν θέλω να ξαναγράψω σε αυτό το blog για κάποιο διάστημα.
