Η πρώτη αίσθηση που είχα ότι μπορεί και να 'παιζε ότι ήμουν φρικιό, δεν είχε σχέση με το BDSM. Είχε σχέση με την διαίσθησή μου και, ιδιαίτερα, με τα όνειρά μου. Η διαφορά τους ήταν ότι το BDSM ποτέ δεν με φρίκαρε. Το άλλο, όταν ήμουν μικρή και άγουρη, με φρίκαρε τρελά.Τρελά, όμως...
Όταν ήμουν μικρή, λοιπόν, και είχα αρχίσει να λέω διάφορα στα καλά καθούμενα - χωρίς να ακούω φωνές ή να βλέπω οράματα -, φρίκαρε το σύμπαν. Δεν είναι και τόσο λογικό για ένα παιδί ή έναν έφηβο, εκεί που κάθεται, ξαφνικά, να σου λέει π.χ. "το ραντεβού δεν πρόκειται να γίνει" όταν υπάρχουν ενδείξεις για το ακριβώς αντίθετο, ή "είσαι έγκυος" όταν είναι ξεκάθαρο πως ο άλλος ούτε καν το έχει σκεφθεί. Πρώτον, σε φέρνει σε μεγάλη αμηχανία γιατί - τουλάχιστον όπως το βιώνω εγώ - δεν το σκέφτεσαι: σου βγαίνει σαν να σου έχει κάτσει στο λαιμό και μία ακούσια λειτουργία τού οργανισμού σου σε προκαλεί να το φτύσεις. Και δεύτερον, δεν σε ξαναπλησιάζει άνθρωπος, γιατί τον έχεις κατατρομάξει. Γιατί ό,τι έχεις πει στο ξεκούδουνο έχει βγει...
Ξεκίνησα - όπως όλοι, φαντάζομαι -, με το "μήπως σου έχει συμβεί ποτέ να...;". Όσο ήμουν μικρή δεν έβρισκα άλλους "να...". Δεν μιλούσα κι εγώ. Ήμουν που ήμουν κλειστή, με αυτό σφραγιζόμουν. Άκουγα κι εκείνα τα απόκοσμα τής μάζας, ότι αυτά τα κάνουν χαρτορίχτρες/καφετζούδες/αστρολόγοι/χειρομάντες, και μου ερχόταν ο θάνατος. Πίστευα ότι υπήρχαν άνθρωποι με χάρισμα αλλά η πλειονότητα, στο μυαλό μου, ήταν πάντα κομπογιαννίτικες μαλακίες για κοσμάκη που γουστάρει ουτοπίες. Εγώ δεν έλεγα χαρτιά/καφέδες/χάρτες/παλάμες. Μου 'ρχονταν. Στο άσχετο. Από το πουθενά.
Αυτό μπορούσα να το ελέγξω: δεν μιλούσα. Επειδή σε όσους "μεγάλους" μου είχε βγει, γύριζαν κάποια στιγμή μερικοί και με ρωτούσαν το παρανοϊκό - για ένα παιδί - "τι ψυχανεμίζεσαι;!". Και τότε φρίκαρα δύο φορές. Και κάπου εκεί πρέπει να ξεκίνησε το άλλο, που δεν μπορούσα να ελέγξω: τα όνειρα. Εκεί έκανα μεγάλα γλέντια... 'Ο,τι μου ερχόταν, μου ερχόταν. Το έλεγα - χωρίς να ξέρω για/τί και πως - και τελείωνε. Τα όνειρα με τυραννούσαν. Και συνεχίζουν να με τυραννούν... Είτε θετικά είτε αρνητικά, δεν ήξερα να τα εξηγήσω - ούτε και τώρα έχει βελτιωθεί η κατάστασή μου. Κοιμάσαι μια χαρά άνθρωπος, και σηκώνεσαι ράκος. Δεν ξέρεις τι να κάνεις. Ποιον να ειδοποιήσεις όταν δεν βλέπεις μόνον ένα πρόσωπο; Τι να του πεις; Και πως;
Για παράδειγμα.
Κάποτε ονειρεύτηκα ότι μία παιδική μου φίλη είναι πάνω σε μία μηχανή που την οδηγεί ο καλός της σε μία εξοχή(;), και πέφτουν και οι δύο σε έναν γκρεμό. Ξυπνάω πανικόβλητη μες στα μεσάνυχτα, και μέχρι να ξημερώσει προσπαθώ να βρω τι και πως να το πω. Ασφαλώς, δεν παίρνεις κανέναν στις 8-9 πρωΐ-πρωΐ να του πεις "εμ... ξέρεις, σας είδα να πέφτετε σε έναν γκρεμό", οπότε περιμένεις μαρτυρικά να πάει 10-11, να έχει πιει και έναν καφέ. Όταν, λοιπόν, προχώρησε η μέρα, την πήρα τηλέφωνο και την ρώτησα αν ο καλός της είχε πάρει μηχανή. Φυσικά, άρχισαν τα γνωστά "πως σου ήρθε;". Και άντε να εξηγείς το όνειρο, φίλε... Εν πάση περιπτώσει, της είπα τουλάχιστον να μην ανέβουν σε μηχανή, γιατί μπορεί να είδα ό,τι είδα, αλλά να μην ήταν αυτό-καθ'αυτό το θέμα. Απλά να έπρεπε να προσέξουν για κάτι(;). Άντε βγάλε άκρη...
Αφού με διαβεβαίωσε ότι θα προσέχουν - γελώντας, θα το πω... -, έμεινα ήσυχη. Μετά από αρκετές μέρες με πήρε τηλέφωνο: είχαν φύγει - χωρίς να το είχαν κανονίσει - για Σαββατοκύριακο, ο καλός της νοίκιασε μηχανή για να πάνε κάπου που δεν πήγαινε αυτοκίνητο, και έπεσαν σε γκρεμό, αποφεύγοντας ένα φορτηγάκι που έκανε εργασίες στην στροφή. Αφού έμεινα άφωνη για πολύ ώρα, την ρώτησα: "μήπως ήταν κόκκινος χωματόδρομος, είχατε έναν λοφίσκο στα δεξιά, και αριστερά - ο γκρεμός - ήταν πυκνόφυτος;". Παύση. Μεγάλη. Απάντηση: "...ναι...". Το φορτηγό δεν το είχα δει, και ευτυχώς, διότι δεν θα κοιμόμουν μέχρι να γίνει κάτι. Αλλά φρικάρεις ή δεν φρικάρεις;...
Αυτό, ωστόσο, ήταν ξεκάθαρο όνειρο.
Ήταν εκείνη κι εκείνος. Όταν βλέπεις πράγματα που αφορούν ναι μεν άτομα, αλλά δεν έχεις συγκεκριμένη εικόνα παρά μόνο μίαν αίσθηση τού "κακού"; Τότε δεν έχεις τι να πεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να προειδοποιήσεις με τρόπο, διότι μπορεί και να μην είναι τίποτα ή να έφαγες στιφάδο για βράδυ. Όπως και να έχει, όμως, όταν δω κάτι - το οτιδήποτε - πάντα μα πάντα θα ειδοποιήσω. Δεν πα' να μην έχουμε μιλήσει για 10ετίες; Δεν πα' να έχουμε σκοτωθεί; Επειδή ξέρω τι έχει συμβεί στο παρελθόν - όταν προσπαθούσα να το αγνοήσω και τα έβρισκα μπροστά μου... -, θεωρώ μεγάλη ευθύνη να κάνω κάτι. Ακόμα κι αν αυτό δεν είναι όνειρο αλλά μία απλή έντονη σκέψη, στο ξεκάρφωτο. Εάν δεν πάρεις τηλέφωνο ή δεν σε συναντήσω μέσα στο 24ωρο, θα σε ειδοποιήσω σχετικά - έχω φτάσει να γυρίσω όλο το σπίτι ανάποδα για ένα post it...
Τώρα πια δεν με φρικάρει τίποτα.
Τώρα ξέρω πως αυτό δεν είναι καμμία "υπερφυσική ικανότητα". Είναι ένα μικρό θαύμα τής ανθρώπινης φύσης - και των περισσότερων έμβιων όντων, εξ' άλλου -, που συμβαίνει σε πάρα πολλούς ανθρώπους. Βέβαια, το καλό θα ήταν να ήξερα να εξηγώ κι όλα, αλλά εγώ δεν είμαι από τους προικισμένους. Μόνο τα απλά - αυτά που συμβαίνουν σε όλους - μπορώ να καταλάβω. Δηλαδή. Ξυπνάω, και από το πουθενά μου έρχεται ένα τραγούδι που έχω χρόνια να ακούσω. Ξέρω πως μόλις ανοίξω την τηλεόραση θα το δω στο MTV. Και το βλέπω. Ή εκεί που κάνω κάτι άσχετο, σκέφτομαι έναν φίλο που έχουμε να μιλήσουμε καιρό. Ξέρω πως θα με πάρει τηλέφωνο μέσα στην επόμενη ώρα. Και με παίρνει.
Αλλά αυτά δεν με φρικάρουν.
Με ενοχλούν.
Ποτέ δεν ήθελα να ξέρω τα παρακάτω.
Η ζωή είναι πάντα μία έκπληξη.
Γιατί να σου την χαλάει κάτι τέτοιο;
Ακόμα κι αν η έκπληξη έχει την μορφή τού εφιάλτη...
