It Ain't Over 'till It's Over

Δεν τελείωσα με εσάς.

Ξέρετε.
Ένα από τα πράγματα που μου άρεσαν πολύ από πάντα, ήταν το να λέω τα μισά και οι άλλοι να καταλαβαίνουν και τα υπόλοιπα. Είμαι από τους ανθρώπους που στην μέση αυτού που κάνετε, θα σου πει: "Λοιπόν, να πάρω αυτό να το πάω στον άλλον και να πάμε εκεί", στο άσχετο, επειδή έτσι το σκέφτηκε. Επόμενο είναι να πεις: "Ε;!". Οι άνθρωποι, όμως, που μου αρέσουν είναι εκείνοι που μπορούν να με μάθουν. "Θα πάρεις τον φάκελο να τον πας στον Παύλο και θα πάτε στην Ιωάννα;". Αυτοί μου αρέσουν. Με ξεκουράζουν. Υπάρχει περίπτωση και να σκέφτονται πριν απο εμένα για εμένα. Και να έχουν δίκαιο. Δεν είναι υπέροχο;...

Είναι...
Είναι μεγάλη ξεκούραση, ανακούφιση, ηρεμία, ικανοποίηση, να έχεις ανθρώπους - έστω και δυο-τρεις - με τους οποίους να μην μιλάς πολύ ή να μην ολοκληρώνεις την πρότασή σου ή να λες κάτι τόσο ξεκάθαρο για τα δικά σου δεδομένα, κι εκεί που ο κάθε άκυρος δεν θα καταλάβαινε την τύφλα του, ο δικός σου άνθρωπος όχι μόνο να έχει καταλάβει αλλά να σου το πηγαίνει και ένα βήμα παραπέρα.

Αγαπητέ.
Το blog στου οποίου την χρονοδίνη πέσατε, είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω κάνει. Πως λέμε ότι όλοι οι άνθρωποι - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - έχουμε την ανάγκη να επιβεβαιωνόμαστε; Ε, εγώ με αυτό εδώ έχω ξεσαλώσει. Για πόσα πράγματα έχω επιβεβαιωθεί, ούτε που φαντάζεστε. Άλλοτε προς μεγάλη μου έκπληξη, άλλοτε προς μεγάλη μου λύπη. Και ξέρετε, αγαπητέ, γιατί; Διότι δεν έχει καμμία σημασία εάν γνωρίζεις κάποιον για 100 χρόνια ή για 100 λεπτά. Μπορεί ο δεύτερος να ξέρει - ή να καταλαβαίνει πράγματα - περισσότερα από τον πρώτο. Πόσες φορές έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που έχουμε σε εκτίμηση την νοημοσύνη τους, που είναι ξεχωριστοί ως επαγγελματίες, που είναι εξέχοντες στις κοινότητές τους, και έχουμε επενδύσει το σπουδαιότερο που υπάρχει, χρόνο, και εν τέλει είναι ζώα όρθια; Πόσες φορές έχουμε κλάψει - εγώ, αν με ρωτάτε, αμέτρητες! - από νεύρα που χάθηκε όλος αυτός ο χρόνος; Που καθόμασταν, και εξηγούσαμε, και αναλύαμε, και παρομοιάζαμε, και κάναμε παντομίμες, για να καταλάβει κάποιος που κοιμόταν όρθιος, τελικά. Και δεν ήταν ότι έφταιγε. Όχι.

Απλά δεν είχαμε σχέση μαζί του.
Ούτε αυτός μαζί μας.
Αλλά για κάποιον ή κάποιους λόγους θέλαμε να είμαστε μαζί.
Φίλοι; Συνεργάτες; Σύντροφοι;
Αλλά μάταια...

Κι εκεί που σε παίρνει από κάτω - γιατί σε παίρνει, αγαπητέ, και σε σηκώνει και καμμιά φορά... - και σκέφτεσαι "Χριστούλη μου, πότε θα σκοτώσω άνθρωπο... Ποιος θα μου αναπληρώσει τον χρόνο που έχασα... Γιατί να πρέπει να το ξανακάνω αυτό over and over, again...", εντελώς out of the blue έρχεται ένας άνθρωπος who hardly even knows you, και μετά από 10 λεπτά συζήτησης ξέρει τι θέλεις. Αυτό, αγαπητέ, είναι μαγικό.

Και ξέρετε γιατί;
Γιατί η ζωή μας είναι γεμάτη ανθρωπάκια. Ανθρωπάκια που σου ξοδεύουν τον χρόνο, την υπομονή, την επιμονή, σε κάνουν να σιχαίνεσαι κι εκείνα κι εσένα και τον χρόνο που δαπάνησες για μία μαλακία. Την οποία, καμμιά φορά - ή πολλές... - την πληρώνεις ακριβά...

Αλλά.

Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο - έναν, όχι παραπάνω - σαν εκείνον που περιέγραψα, τα έχεις όλα ξεχάσει. Είναι σαν τους μουσώνες. Γαμιέται ο Δίας για μέρες/βδομάδες/μήνες και μία μέρα ξυπνάς, φοράς το μαγιώ σου, παίρνεις το αντιηλιακό και πηγαίνεις στην θάλασσα. Τόσο απλά. Αν ξέρεις ότι οι μουσώνες θα ξανάρθουν; Το ξέρεις. That's life. Αλλά στ' αρχείδια σου.

Γιατί;
Διότι είσαι προετοιμασμένος. Και practice makes perfect. Όσο μπορεί να είναι αυτό το perfect. Διότι όταν έχεις μάθει, έχεις προσπαθήσει, έχεις φάει τα σκάτα σου, έχεις κάνει την εργασία σου. Και με αυτήν μία μέρα θα περάσεις από εκεί που προσπαθείς για να πάρεις το ενδεικτικό σου. Και τότε, όταν θα έχεις καταφέρει να πάρεις το 10 το καλό, θα καταλάβεις ότι και τα λάθη, και οι στραβοτιμονιές, και οι λάθος εκτιμήσεις, έχουν πολύ σοβαρό λόγο ύπαρξης. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο μέσω όλων αυτών θα ξαναβγείς στην λεωφόρο.

Γιατί θα ξαναβγούμε, αγαπητέ.

Αυτό που θέλω από εσάς είναι κάτι πολύ απλό.
Θέλω να τοποθετήσετε στο γραφείο σας μία μικρή επιτραπέζια σκαλισμένη επιγραφή με τον πρώτο και σημαντικότερο νόμο μου : [Δεν είναι το "τι". Είναι το "πως"]. Και να την κοιτάζετε κάθε μέρα, όλη μέρα. Και στην εργασία σας και στο σπίτι σας. Να θυμάστε ότι αυτό ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ανθρωπάκια. Σε όλους συμβαίνουν τα ίδια πράγματα. Το πως επιλέγουμε να τα αντιμετωπίσουμε μας κάνει ξεχωριστούς. Εάν, λοιπόν, καταλάβετε ότι ανήκετε στην μάζα, μην τολμήσετε να μου ξαναστείλετε mail και μην τολμήσετε να με ξαναδιαβάσετε. Εάν, όμως, αποδείξετε στον εαυτό σας ότι ανήκετε στους ανθρώπους, τότε θα περιμένω νέα σας το συντομότερο δυνατόν.

Θα μπορούσα να σας πω 100ντάδες πράγματα που τα έχουν πει κατά καιρούς άνθρωποι σοφοί και που είναι πέρα για πέρα αληθινά και επαληθεύσιμα. Όπως, για παράδειγμα, το απλούστερο "Δεν έχει σημασία πόσες φορές πέφτεις, αλλά το πόσο γρήγορα σηκώνεσαι". Ξέρω ότι δεν πέσατε. Σας έριξαν. Όπως πολλούς από εμάς. Και όχι μόνον εδώ, αλλά παντού. Σε όλον τον κόσμο. Το λένε "σύστημα". Και είναι παντού. Και θα σας πω κάτι πολύ τετριμμένο, που, ομολογώ, ότι δεν είμαι σίγουρη ότι το πιστεύω 100%, αλλά κάτι μέσα μου μού λέει ότι είναι αλήθεια, και όχι παρηγοριά: "Πίσω από κάθε καταστροφή, υπάρχει μία ευκαιρία".

Ο άνθρωπος - όπως και κάθε ζωντανός οργανισμός - έχει γεννηθεί για να επιβιώνει και να εγκλιματίζεται. Οι συνθήκες αλλάζουν, μεταβάλλονται, διαφοροποιούνται. Πάντοτε, όμως, υπάρχει το σωστό. Αυτό που πρέπει να κάνεις. Κι αυτό που πρέπει να κάνεις, όταν το δουλεύεις μέσα στο μυαλό σου, σου παρουσιάζεται. Και τότε πρέπει να είσαι έτοιμος. Μπορεί να νομίζετε ότι ο χρόνος περνάει έτσι, χαμένος, αλλά είστε πολύ γελασμένος. Πολύ, όμως. Αυτό που τώρα περνάτε - και που οι αναγνώστες δεν γνωρίζουν με λεπτομέρειες, λόγω της λογοκρισίας που υπέστη το mail σας για να δημοσιευτεί - είναι η εκπαίδευσή σας.

Λέτε ότι είστε υποτακτικός.
Κι εγώ σας πιστεύω.
Η καρδιά του υποτακτικού χτυπά πάντα στις δοκιμασίες. Το γνωρίζετε.
Σίγουρα θα ήταν καλύτερα να σας είχε δώσει διαταγές μία Αφέντρα για να κάνετε κάτι άλλο, από το να σώσετε την επιχείρησή σας, και χωρίς την καθοδήγησή Της.
Αλλά, αγαπητέ, δυστυχώς, αυτή είναι η δοκιμασία σας τώρα.
Και είστε "μόνος".

Θα ήθελα, όμως, να σας ρωτήσω.
Εάν, όντως, πιστεύετε ότι θα κάνατε τα πάντα για μία Κυρία - θα της προσφέρατε, θα τρέχατε, θα κυλιόσασταν στις λάσπες, κτλ, κτλ, κτλ... - τι σας κάνει να νομίζετε ότι δεν θα τα καταφέρετε σε ό,τι αφορά την επιχείρησή σας; Εάν υποθέσουμε ότι Εκείνη η Κυρία που εσείς είχατε πάντα στο μυαλό σας, είχε τον ίδιο "βαθμό δυσκολίας" στο να την κατακτήσετε/διεκδικήσετε, με αυτόν που καλείστε να αντιμετωπίσετε με την εργασία σας, τι θα κάνατε; Θα παραδίδατε τα όπλα; Όταν θα ερχόταν η ώρα να "πολεμήσετε", θα λιποτακτούσατε; Είστε υποτακτικός; Οφείλετε να ξέρετε ποια είναι η απάντηση. Οφείλετε.

Εάν εσείς μου λέτε ότι η επιθυμία σας ήταν να δημοσιεύσω το mail σας, γιατί υπάρχουν πολλοί που είναι σαν εσάς, και ότι εγώ δεν μπορώ να το γνωρίζω, και ότι και να μου τα γράψουν και να μου τα στείλουν θα έχω τις αμφιβολίες μου, πιστεύετε στ' αλήθεια ότι δεν μπορώ να καταλάβω ποιος λέει την αλήθεια και ποιος ζει στην κοσμάρα του; Πιστεύετε ότι δεν έχω τρόπους να τεστάρω τον κάθε έναν που με προσεγγίζει, έστω και γραπτώς; Νομίζετε πως ισχυρίζομαι ότι είμαι Αφέντρα γιατί ξέρω να δέρνω; Ή να φιμώνω; Ή να δεσμεύω; Νομίζετε ότι δεν έχω ένστικτο; Ότι δεν ξέρω ποιος έχει προοπτικές; Νομίζετε ότι χάνω τον καιρό μου απαντώντας σε mail αγνώστων, επειδή λένε ότι είμαι θεά και οπτασία;

Αγαπητέ.
Δίνω τον χρόνο μου, την προσοχή μου, την ενέργειά μου, σε όσους εκτιμώ ότι έχουν προοπτικές. Κάνω ό,τι είναι δυνατόν. Και το κάνω με όλο μου το είναι. Πιστέψτε με. Ακόμα κι αν δεν είναι δικοί μου άνθρωποι. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Και μπορώ να κάνω τα πάντα - τα πάντα, όμως - για όσον καιρό ο άλλος μου δίνει την εντύπωση ότι θέλει. Όταν ακούσω να λέει "δεν μπορώ", τότε τελειώνουν όλα. Το "δεν μπορώ", είναι η καραμέλα που έχουν πάντα στο στόμα τους τα ανθρωπάκια που είναι ανίκανα και παθητικά, και που από την τεμπελιά και την αχαριστία τους μία μέρα θα σου φτύσουν αυτή την καραμέλα στην μούρη. Το "δεν μπορώ" είναι το σύνθημα που τραβάει την γραμμή-σύνορο ανάμεσα σε εκείνα και σε εμένα. Μπορεί για κάποιον λόγο να έχω ακόμα επαφές μαζί τους, αλλά δεν μιλούν με εμένα. Μιλούν με την réceptionniste: τυπικά, σε απόσταση, ψυχρά, διεκπεραιωτικά, άψυχα.

Έτσι, λοιπόν, σας διαβεβαιώ - μετά από όσα έχω διαβάσει με προσοχή στο mail σας - ότι εσείς μπορείτε. Το έχετε αποδείξει στο παρελθόν τρεις φορές, και μπορεί να σας πάρει καιρό, αλλά η τέταρτη είναι στον δρόμο. Διότι οι φόβοι σας είναι αβάσιμοι. Ξέρετε πότε θα έπρεπε να φοβάστε; Εάν όλη σας η ζωή ήταν ίδια από τότε που θυμάστε τον εαυτό σας. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που έχει/κάνει/πιστεύει τα ίδια πράγματα στα 18, στα 28, στα 38, και η ζωή του δεν παρουσιάζει καμμία διαφορά - εκτός του ότι, μοιραία, βαδίζει στο χειρότερο... - τότε έχεις μπροστά σου ένα ανθρωπάκι που είναι νωθρό, δεν ξέρει πότε να πει "ναι" και πότε να πει "όχι", που δεν σιχαίνεται την παθητικότητά του που όζει γύρω του, αλλά παρ' όλα αυτά, έχει και την αξίωση να απαιτεί από τους ανθρώπους να το βοηθούν και να το λυπούνται. Εσείς, δεν έχετε καμμία σχέση με αυτό το είδος.

5 υπάλληλοι;
5 υπάλληλοι.
Μία μέρα θα γίνουν 55.
Μπορεί και 155.

Αλλά πρέπει να είστε εκεί.
Προετοιμασμένος.

Μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να κοιτάζει πίσω.
Το παρελθόν δεν υπάρχει πια.
Το μέλλον δεν το γνωρίζει κανείς.
Κοιτάξτε το παρόν σας.
Και κάνετε το καλύτερο δυνατό.

Και για να το κλείσουμε το θέμα μας.
Κάτι αναφέρατε για ηλικίες. Είστε ανόητος εάν πιστεύετε ότι στο BDSM παίζουν ρόλο οι ηλικίες. Είστε ανόητος εάν πιστεύετε ότι η ηλικία παίζει ρόλο στο οτιδήποτε. Το μόνο πράγμα που παίζει ρόλο στην ζωή, είναι η θέληση.

Το ξαναγράφω.
Το μόνο πράγμα που παίζει ρόλο στην ζωή, είναι η θέληση.

Αυτό που ζει μέσα στα ένστικτά μας - και που λανθασμένα πιστεύετε ότι το είχατε... κοιμίσει, καημένε μου... - είναι υπεράνω όλων όσων ψάχνουν τα ανθρωπάκια που παίζουν τα πουλιά τους: πρόσωπα, σώματα, χρώματα μαλλιών/ματιών, ηλικίες. Είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό. Γιατί δεν είναι παιχνίδι. Γιατί δεν είναι ρόλος. Είναι ένστικτο. Είναι εμείς. Είναι η πραγματικότητα. Δεν είναι η φαντασία. Ο ρεαλισμός σε σκληραίνει. Η φαντασία σε κάνει μαλάκα. Καμμία Αφέντρα δεν ονειρεύεται μαλάκες. Οι Αφέντρες είμαστε στρατόκαυλες. Να το θυμάστε. Παίρνουμε φαντάρους και τους κάνουμε στρατηγούς. Και εάν ο νεοσύλλεκτος είναι μαλάκας, είναι μόνο για Καλλιόπες. Και μην φανταστεί κανείς ότι θα τις καθαρίζει. Ούτε καν. Ο μαλάκας είναι ικανός μόνο να τις λερώνει. Με το σπέρμα του.

Εάν δεν σας έχω πείσει, κι ακόμα πιστεύετε σε ηλικίες, τότε ένα επιχείρημα μού μένει.
Μπήκατε στο cm.
Θα είδατε ότι είμαι 99.
Έχετέ μου εμπιστοσύνη, λοιπόν.

Θα μπορούσα να είμαι η γιαγιά σας.

There Is No Such Thing As Perfection

Κυρία

Ονομάζομαι (…), είμαι 49 χρονών, μένω στο (…), και έχω μια μικρή επιχείρηση ( (…) αν θέλετε να τη δείτε στο Google). Είμαι 21 χρόνια παντρεμένος με μια πολύ καλή και αξιόλογη γυναίκα που την γνωρίζω από το πανεπιστήμιο και έχουμε δυο γιους.

Κυρία
Πήρα το θάρρος να Σας γράψω, μετά από το τελευταίο σας post «The future is unwritten». Θέλω να Σας ζητήσω να με συγχωρέσετε εκ των προτέρων για το αν θα φανώ αυθάδης ή θρασύς ή αν χρησιμοποιήσω γλώσσα που δεν επιτρέπεται. Είναι η πρώτη φορά που αισθάνομαι τόση αμηχανία. Γράφω αυτό το mail πρώτα σε Word για να μην κάνω ορθογραφικά λάθη από την ταραχή μου και μέχρι να φτάσω ως εδώ τα έχω σβήσει και τα έχω ξαναγράψει όλα 100 φορές. Κάθομαι κάθε βράδυ και προσπαθώ να Σας γράψω αλλά όλο το μετανιώνω και ανησυχώ για το πώς θα Σας φανεί και αν θα γίνω πιστευτός.

(…)

Κυρία
Το σκέφτηκα καλά και θέλω να Σας παρακαλέσω με όλο τον σεβασμό να δημοσιεύσετε το mail μου. Υπάρχουν πολλοί άντρες σαν εμένα που θέλουν να Σας πουν τα ίδια πράγματα και δε το αποφασίζουν. Και Εσείς δε το ξέρετε ότι υπάρχουμε εμείς. Πιστεύω ότι αυτό είναι ένα δείγμα όσων θα ήθελαν να Σας γράψουν και εκείνοι και δε το αποφασίζουν γιατί είναι σίγουροι ότι δε θα γίνουν πιστευτοί. Ξέρω ότι παίρνετε πολλά γράμματα σαν το δικό μου και ξέρω ότι δεν υπάρχει τρόπος να Σας πείσω πως ό,τι θα γράψω το εννοώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου και το πιστεύω. Ξέρω ότι το πιο πιθανό είναι να μη το δημοσιεύσετε ή να σβήσετε όσα θα γράψω για Εσάς προσωπικά επειδή είναι κολακευτικά. Σας παρακαλώ όμως γονατιστός να μη το κάνετε Κυρία, γιατί ό,τι θα γράψω είμαι σίγουρος ότι εκφράζει πολλούς, ακόμα και αν ξέρω ότι δε θα είναι το καλύτερο mail που έχει γραφτεί γιατί γράφω και τρέμω……. Είναι η πρώτη φορά που αποκαλώ μία Αφέντρα Κυρία και το εννοώ……

(…)

Κυρία
Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από την αρχή. Τα Χριστούγεννα του 09 ήταν τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής μου. Η επιχείρηση άρχισε να μη πηγαίνει καλά, δεν είχα πει τίποτα σπίτι, δεν ήξερα τι να κάνω. Έπρεπε να απολύσω άτομα που είχα μαζί μου από την αρχή γιατί οι παραγγελίες είχαν πέσει κατακόρυφα. (…) Κάθε Χριστούγεννα έχουμε κόσμο στο σπίτι και κάνουμε τραπέζι αλλά εκείνα εγώ ήμουν συνέχεια σχεδόν στο γραφείο μου και έπινα μόνος μου. Σέρφαρα στο ίντερνετ χωρίς ενδιαφέρον για να μην σκέφτομαι. Και τότε έπεσα στο μπλογκ Σας…….

Κυρία
Από τότε που ήμουν φοιτητής συνειδητοποίησα ότι είμαι υποτακτικός, μαζοχιστής-υποτακτικός. Στα χρόνια μου τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. Το μόνο που έκανε πιο εύκολη την κατάσταση ήταν ότι εγώ σπούδασα στην Αγγλία και εκεί είχα ερεθίσματα που είχαν σχέση με αυτό που ήμουν. Αλλά με τον λάθος τρόπο….. Σε ένα κλαμπ κοντά στο πανεπιστήμιο διοργάνωναν κάθε τόσο μία kinky βραδιά. Πήγαιναν υποτίθεται «Αφέντρες» και για κάποιες λίρες σε οδηγούσαν σε ένα πριβέ χώρο στο υπόγειο που λειτουργούσε μόνο γι' αυτό το βράδυ, σε έβαζαν να τους γλύψεις τα πόδια, και σε άφηναν να τελειώσεις σε ένα προφυλακτικό. Διάφοροι φίλοι μου με τράβαγαν να πάω μαζί τους και γω τους έλεγα ότι ούτε πεθαμένο δε θα με πήγαιναν εκεί. Εκείνοι έκαναν χαβαλέ και δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι για μένα ήταν μεγάλη ασχήμια, και δεν μπορούσα και γω να τους το εξηγήσω. Τα χρόνια πέρασαν, παντρεύτηκα και έκρυβα αυτό το μυστικό που με τρώει τόσα χρόνια. Η γυναίκα μου δεν ξέρει τίποτα γιατί όταν σκέφτηκα να της το πω σκέφτηκα ότι δεν θα είχε κανένα νόημα. Δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Την αγαπώ, είναι πολύ καλή μητέρα, πολύ καλή σύντροφος, αλλά δεν είναι η Γυναίκα που ονομάζω εγώ Γυναίκα. Την σέβομαι, δεν υπάρχει κάτι που να έχει ζητήσει και να μην της το έχω προσφέρει αλλά το μέρος του εαυτού μου που θα ήθελα να προσφέρω δεν μπορεί να το αγγίξει και το λάθος δεν είναι δικό της. (…)

Κυρία
Η Γυναίκα που είχα πάντα στο μυαλό μου είστε Εσείς. Όταν βρήκα το μπλογκ Σας νόμιζα ότι έπεσα σε χρονοδίνη. Δεν ξέρω πόση ώρα διάβαζα καπνίζοντας ένα βουνό τσιγάρα αδειάζοντας μισό μπουκάλι ουίσκι… Όλη την ώρα όλο και κάποιος έμπαινε και άνοιγα την σελίδα των παραγγελιών και τους έλεγα πως πρέπει να ετοιμαστώ για την απογραφή και δεν μπορούσα να πάω μέσα. Κάνατε εκείνα τα Χριστούγεννα όμορφα, Κυρία. Δάκρυζα μπροστά στον υπολογιστή με αυτά που γράφατε και αισθανόμουν τη ζήλια να μου τρώει την καρδιά για τον Χ. Σκεφτόμουν που ήσασταν τόσα χρόνια Κυρία, πόσο τυχερός είναι ο Χ που είναι σκλάβος Σας, πόσο ωραία είναι η ζωή Σας, και πόσο δυστυχής είμαι που δεν είμαι εγώ στη θέση του… Μου έκανε εντύπωση που μια Κυρία σαν Εσάς είναι μέσα στο cm. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι Εσείς Είστε εκεί μέσα. (…) Το 2004 είχα μπει και γω. Τότε σκεφτόμουν να κάνω την ανατροπή στη ζωή μου και έλεγα να μη το βάλω κάτω, να προσπαθήσω και ό,τι γίνει. Αφέντρες δεν υπήρχαν πολλές. Από Ελλάδα ήταν ελάχιστες, όλες επαγγελματίες. Και βρήκα τότε μια «Κυρία» η οποία έλεγε ότι ήταν lifestyle και με τα πολλά με κάλεσε στο χώρο της και μου είπε πόσο. Είπα μέσα μου να πάω να δοκιμάσω επιτέλους να δω πως θα είναι. Το βράδυ που είχαμε ραντεβού ήμουν αποφασισμένος να το ζήσω έστω και έτσι. Αλλά όταν έφτασα στα φανάρια του Πανελλήνιου έκανα επιτόπου και πάτησα τέρμα το γκάζι μέχρι τα δικαστήρια. Πάρκαρα απέξω και χτυπούσα με τις γροθιές μου το τιμόνι και το ταμπλό. Τι πήγαινα να κάνω Κυρία…… Σκέφτηκα τη γυναίκα μου και τι φταίει να κάνω κάτι τόσο εξευτελιστικό για εμένα και περισσότερο για κείνη. Δε θα με πείραζε να χωρίσω εάν έβρισκα την Κυρία που είχα στο μυαλό μου αλλά όχι να υποτιμήσω την οικογένεια μου για να εκσπερματώσω σε μια βίζιτα. (…)

(…)

Κυρία
(…) Όλα αυτά Σας τα γράφω αναλυτικά για να καταλάβετε ότι δεν λέω ψέματα. Ξέρω ότι θα με καταλάβετε. Έχετε ένα post που γράφει κάποιος music slave και λέει ότι η εκσπερμάτωση μπορεί να σε βάζει για ύπνο αλλά δεν είναι αυτό που θέλεις και αυτό σε στοιχειώνει. Δεν ήθελα Κυρία να το σκέφτομαι και να σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Αυτό που ζητούσα ήταν πάντα μία Κυρία με κεφαλαία γράμματα, ήθελα να υποταχτώ σε Εκείνη και να με κάνει όποιον θέλει και ό,τι θέλει, αυτό ήταν το όνειρό μου, αλλά αυτό δεν συνέβη….. Αυτό που μπορούσα να κάνω ήταν να γραφτώ συνδρομητής σε ένα αγγλικό περιοδικό το οποίο έπαιρνα με χίλιες επιφυλάξεις στο γραφείο και εκεί διάβαζα για το lifestyle και όλη την αλήθεια. Μετά μπήκα στο ίντερνετ και εκεί τα πράγματα άρχισαν να παραμορφώνονται. Ήξερα ότι εξυπηρετούσαν άλλους σκοπούς αλλά ευτυχώς διάβαζα και διαβάζω ό,τι υπάρχει από lifestyle γιατί αυτό ήθελα πάντα. Έτσι τα Χριστούγεννα του 09 βρήκα και το δικό σας μπλογκ που ήταν μία αποκάλυψη για τα ελληνικά δεδομένα. Κυρία, μιλάτε στις καρδιές όλων μας. Ήθελα να Σας γράψω από την πρώτη στιγμή αλλά φοβόμουν (συγνώμη που θα το πω) ότι και Εσείς μετά το lifestyle θα λέγατε ότι τελικά είστε επαγγελματίας. Πόσο έξω έπεσα….. Μετά σκεφτόμουν να Σας γράψω κάθε φορά που ανεβάζατε ένα καινούργιο post αλλά το μετάνιωνα για το λόγο που Σας εξήγησα. Μέχρι που διάβασα το τελευταίο Σας και δεν άντεξα άλλο. Διαβάζω τα εξής μπλογκς: (...). Αλλά με το δικό Σας «The future is unwritten» ήθελα στο τέλος να χειροκροτήσω!

Κυρία
(…) Με έχετε κάνει να Σας αγαπάω και σκέφτομαι συνέχεια αν καταφέρνετε να κάνετε ανθρώπους καλύτερους από τα γραπτά σας, πόσο καλύτερους μπορείτε να τους κάνετε με ένα άγγιγμά σας…. Αν μπορείτε να αγγίζετε τόσο πολύ έναν άνθρωπο που το είχε κοιμίσει όλο αυτό που κρύβει μέσα του, σκέφτομαι πόσο τυχερός είναι ο Χ που Σας ζει από κοντά, μαζί Σας….. Πιστεύω ότι έχετε τα ωραιότερα χέρια, ότι το άγγιγμά τους θα είναι μαγικό, ότι μπορεί να μεταμορφώνει, και πιστεύω ότι ένα άλλο που έχετε πανέμορφο είναι τα μάτια Σας….. Αυτά πρέπει να σε σκλαβώνουν πρώτα από μία Κυρία όπως την εννοώ εγώ. (…) Αυτό είναι το μεγαλείο στη Γυναίκα που όλοι την κρίνουν ως «σκληρή». Δεν είναι οι φωνές Κυρία αυτό που χαρακτηρίζει την Αφέντρα. Είναι να παραδέχεται ότι κλαίει, όπως Εσείς. Λέτε πως αν δεν είναι αυτό τότε δεν είναι και το άλλο. Γι' αυτό και γω θα Σας απαντήσω πως αν δεν θέλατε να αγγίζετε, τίποτε δεν θα σας άγγιζε. Και Εσείς μας αγγίζετε όλους. Δεν υπάρχει τίποτα που διαφωνώ με όσα γράφετε, όλα είναι αλήθεια. Εκτός από το ότι δεν είστε σαδίστρια. Θα μου επιτρέψετε να Σας πω (και Σας ζητώ συγνώμη….) ότι είστε για μένα η μεγαλύτερη σαδίστρια που έχω γνωρίσει. Το ότι σας αρέσει να ξενερώνετε τους άλλους είναι δείγμα σαδισμού. Και αν δεν Σας το έχει πει κανείς, επιτρέψτε μου να σας πω ότι για μένα είναι σίγουρο. Και ξέρω ότι είστε γνήσια σαδίστρια γιατί είστε τόσο σκληρή με τον εαυτό Σας πρώτα και ύστερα με όλους τους άλλους. Πρέπει να με πιστέψετε γιατί σαν υποτακτικός-μαζοχιστής μπορώ να καταλάβω πότε μία Γυναίκα μου βγάζει αυτό που αισθάνομαι και έχω θαμμένο χρόνια τώρα…… Για μένα η Αφέντρα-Σαδίστρια δεν είναι μια Γυναίκα που ξεσπάει πάνω μου. Είναι μια Γυναίκα που έχει τον έλεγχο (τον Αυστηρό έλεγχο) της δικής Της ζωής και της δικής μου, που ξέρει να τιμωρεί χωρίς να μισεί, που αγαπάει τον σκλάβο Της και τον μεταχειρίζεται με τον σκληρότερο τρόπο αλλά με τον πιο δίκαιο. Έτσι είμαι σίγουρος ότι Είστε κι Εσείς…… (…)

(...)

Κυρία
Κάθε πρωί ακούω το rock the Casbah στο αυτοκίνητο στο δρόμο προς το γραφείο, και είναι σαν να Είστε εκεί καθισμένη στο πίσω κάθισμα και καπνίζετε σιγοτραγουδώντας το με τα μαλλιά λυμένα…. Θα ήθελα να Σας έστελνα και γω κασέτες, γιατί είμαι σίγουρος ότι από την φωνή μου και μόνο θα καταλαβαίνετε ότι τα πιστεύω όλα όσα Σας γράφω. (…) Δυστυχώς είμαι σίγουρος ότι σας γράφουν και άλλοι όπως εγώ και ό,τι Σας λέω δεν μπορεί να συγκριθεί με ό,τι Σας υπόσχονται…. Ο Χ είναι ο πιο τυχερός σκλάβος γιατί βρήκε την πιο σπάνια Γυναίκα στην Ελλάδα και ο πιο υπερήφανος που η Αφέντρα του είναι η πιο διάσημη και αγαπητή στο ίντερνετ. Αν δεν υπήρχε ο Χ δεν ξέρω τι θα ήμουν ικανός να έκανα Κυρία…. (…) Μου έχετε αλλάξει και το λεξιλόγιο! Λέω συνέχεια το «όμως», το «λοιπόν», το «δεν υπάρχει περίπτωση», το «διάολε» και άλλα που συνηθίζετε να λέτε και αισθάνομαι σαν να μου τα έχετε διδάξει Εσείς….

Κυρία
Μπορεί να μην έχει ελπίδες κανείς από μας με Εσάς πια αλλά πρέπει να ξέρετε ότι μας δίνετε δύναμη για πολλά πράγματα. Μας δίνετε αξία με αυτά που λέτε για εμάς. Καμμιά Αφέντρα δεν μιλάει έτσι για τους άντρες και Εσείς μας αγαπάτε πραγματικά. Εμένα μου δίνετε δύναμη και σε αυτό που περνάω με τη δουλειά μου. Η εταιρία μου ήταν με 130 άτομα προσωπικό και τώρα δεν ξέρω αν πρέπει να μείνουν πέντε με το ζόρι…. (…) Με αυτό το post που αναρτήσατε Κυρία παίρνω δύναμη από Εσάς. Δεν θα το βάλω κάτω θα Σας σκέφτομαι και θα το προσπαθώ κάθε μέρα. Περιμένω την κάθε ανάρτησή Σας Κυρία με αγωνία….. Η αγαπημένη μου μέρα είναι η Κυριακή…. Κάνω ό,τι πρέπει να κάνω με τις οικογενειακές υποχρεώσεις και το βράδυ αργά κάθομαι στον υπολογιστή και κάνω refresh ξανά και ξανά στο μπλογκ Σας μέχρι να φανεί η νέα ανάρτηση. Μου δίνει μεγάλη χαρά ότι Είστε εκεί έξω κάπου και γράφετε και γω περιμένω να Σας διαβάσω…. Κάνατε τις Κυριακές όμορφες Κυρία όπως εκείνα τα Χριστούγεννα που δεν θα ξεχάσω ποτέ….. Μην σταματήσετε ΠΟΤΕ να γράφετε Κυρία. Είναι το μόνο που μπορούμε να έχουμε από Εσάς, δεν ξέρετε τι σημαίνει αυτό για μας…. Για μένα οι Δευτέρες είναι πια οι πιο δύσκολες αλλά με τα δικά Σας posts και ιδίως με το τελευταίο σκέφτομαι αλλιώς, ακόμα κι αν όλα ίσως έχουν τελειώσει….

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε……

(…)

Εκτός από το να σας ευχαριστήσω για τα καλά σας λόγια, έχω να πω 3 πράγματα:

1. Αν δεν ήξερα ότι υπάρχουν άνδρες σαν εσάς, δεν θα ήμουν αυτή που είμαι.

2. Ποτέ, ποτέ, ποτέ το Rock the Casbah το πρωΐ, όταν ξυπνάτε.

3. Αγαπητέ.
Τίποτα δεν έχει τελειώσει.
Τώρα αρχίζουν όλα.

5.000 Views For BDSM BéBé

Έκλεισαν 2 χρόνια.

Δεν υπάρχουν, πλέον, λόγια.
Ακόμη και το "ευχαριστώ" έχει χάσει το νόημά του.

Είναι, απλώς, πολύ λίγο.

Δεν σας ευχαριστώ για τις προβολές, όμως.
Σας ευχαριστώ για την ανταπόκριση, την συμμετοχή, το ενδιαφέρον, την εμπιστοσύνη.

Γνωρίζετε για εμένα πράγματα που δεν τα ξέρει κανείς.
Και το αναγνωρίζετε.
Και μου αρκεί.

Η δυσκολία ενός ατόμου τόσο κρυψίνους είναι αφάνταστη.
Το να γράφω ό,τι έχω γράψει, και να σκέφτομαι να γράψω ό,τι έρχεται, είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει.
Το δικό σας ενδιαφέρον κρατά αυτό το blog.
Ο δικός μου ο χαρακτήρας θέλει να το διαγράψει ανά πάσα στιγμή.
Ιδίως όταν επισέρχεται στα ιδιαιτέρως προσωπικά.

Λιγοστεύουμε σιγά-σιγά.
Κι αυτό με χαροποιεί εξαιρετικά.
Μέχρι να βρω τον τρόπο για να ελέγχω ποιος με διαβάζει - γιατί θα τον βρω, δεν υπάρχει περίπτωση... -, θα βαδίζουμε όλοι με baby steps.

Στο profile γράφει "Control Freak".
Το πόσο δεν λέει.
Λοιπόν, το πόσο είναι πολύ...

Θα επανέλθω.

Κι όλα θα γίνουν με την σειρά.

Σας ευχαριστώ.
Για όλα.