Δεν τελείωσα με εσάς.Ξέρετε.
Ένα από τα πράγματα που μου άρεσαν πολύ από πάντα, ήταν το να λέω τα μισά και οι άλλοι να καταλαβαίνουν και τα υπόλοιπα. Είμαι από τους ανθρώπους που στην μέση αυτού που κάνετε, θα σου πει: "Λοιπόν, να πάρω αυτό να το πάω στον άλλον και να πάμε εκεί", στο άσχετο, επειδή έτσι το σκέφτηκε. Επόμενο είναι να πεις: "Ε;!". Οι άνθρωποι, όμως, που μου αρέσουν είναι εκείνοι που μπορούν να με μάθουν. "Θα πάρεις τον φάκελο να τον πας στον Παύλο και θα πάτε στην Ιωάννα;". Αυτοί μου αρέσουν. Με ξεκουράζουν. Υπάρχει περίπτωση και να σκέφτονται πριν απο εμένα για εμένα. Και να έχουν δίκαιο. Δεν είναι υπέροχο;...
Είναι...
Είναι μεγάλη ξεκούραση, ανακούφιση, ηρεμία, ικανοποίηση, να έχεις ανθρώπους - έστω και δυο-τρεις - με τους οποίους να μην μιλάς πολύ ή να μην ολοκληρώνεις την πρότασή σου ή να λες κάτι τόσο ξεκάθαρο για τα δικά σου δεδομένα, κι εκεί που ο κάθε άκυρος δεν θα καταλάβαινε την τύφλα του, ο δικός σου άνθρωπος όχι μόνο να έχει καταλάβει αλλά να σου το πηγαίνει και ένα βήμα παραπέρα.
Αγαπητέ.
Το blog στου οποίου την χρονοδίνη πέσατε, είναι από τα ωραιότερα πράγματα που έχω κάνει. Πως λέμε ότι όλοι οι άνθρωποι - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - έχουμε την ανάγκη να επιβεβαιωνόμαστε; Ε, εγώ με αυτό εδώ έχω ξεσαλώσει. Για πόσα πράγματα έχω επιβεβαιωθεί, ούτε που φαντάζεστε. Άλλοτε προς μεγάλη μου έκπληξη, άλλοτε προς μεγάλη μου λύπη. Και ξέρετε, αγαπητέ, γιατί; Διότι δεν έχει καμμία σημασία εάν γνωρίζεις κάποιον για 100 χρόνια ή για 100 λεπτά. Μπορεί ο δεύτερος να ξέρει - ή να καταλαβαίνει πράγματα - περισσότερα από τον πρώτο. Πόσες φορές έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που έχουμε σε εκτίμηση την νοημοσύνη τους, που είναι ξεχωριστοί ως επαγγελματίες, που είναι εξέχοντες στις κοινότητές τους, και έχουμε επενδύσει το σπουδαιότερο που υπάρχει, χρόνο, και εν τέλει είναι ζώα όρθια; Πόσες φορές έχουμε κλάψει - εγώ, αν με ρωτάτε, αμέτρητες! - από νεύρα που χάθηκε όλος αυτός ο χρόνος; Που καθόμασταν, και εξηγούσαμε, και αναλύαμε, και παρομοιάζαμε, και κάναμε παντομίμες, για να καταλάβει κάποιος που κοιμόταν όρθιος, τελικά. Και δεν ήταν ότι έφταιγε. Όχι.
Απλά δεν είχαμε σχέση μαζί του.
Ούτε αυτός μαζί μας.
Αλλά για κάποιον ή κάποιους λόγους θέλαμε να είμαστε μαζί.
Φίλοι; Συνεργάτες; Σύντροφοι;
Αλλά μάταια...
Κι εκεί που σε παίρνει από κάτω - γιατί σε παίρνει, αγαπητέ, και σε σηκώνει και καμμιά φορά... - και σκέφτεσαι "Χριστούλη μου, πότε θα σκοτώσω άνθρωπο... Ποιος θα μου αναπληρώσει τον χρόνο που έχασα... Γιατί να πρέπει να το ξανακάνω αυτό over and over, again...", εντελώς out of the blue έρχεται ένας άνθρωπος who hardly even knows you, και μετά από 10 λεπτά συζήτησης ξέρει τι θέλεις. Αυτό, αγαπητέ, είναι μαγικό.
Και ξέρετε γιατί;
Γιατί η ζωή μας είναι γεμάτη ανθρωπάκια. Ανθρωπάκια που σου ξοδεύουν τον χρόνο, την υπομονή, την επιμονή, σε κάνουν να σιχαίνεσαι κι εκείνα κι εσένα και τον χρόνο που δαπάνησες για μία μαλακία. Την οποία, καμμιά φορά - ή πολλές... - την πληρώνεις ακριβά...
Αλλά.
Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο - έναν, όχι παραπάνω - σαν εκείνον που περιέγραψα, τα έχεις όλα ξεχάσει. Είναι σαν τους μουσώνες. Γαμιέται ο Δίας για μέρες/βδομάδες/μήνες και μία μέρα ξυπνάς, φοράς το μαγιώ σου, παίρνεις το αντιηλιακό και πηγαίνεις στην θάλασσα. Τόσο απλά. Αν ξέρεις ότι οι μουσώνες θα ξανάρθουν; Το ξέρεις. That's life. Αλλά στ' αρχείδια σου.
Γιατί;
Διότι είσαι προετοιμασμένος. Και practice makes perfect. Όσο μπορεί να είναι αυτό το perfect. Διότι όταν έχεις μάθει, έχεις προσπαθήσει, έχεις φάει τα σκάτα σου, έχεις κάνει την εργασία σου. Και με αυτήν μία μέρα θα περάσεις από εκεί που προσπαθείς για να πάρεις το ενδεικτικό σου. Και τότε, όταν θα έχεις καταφέρει να πάρεις το 10 το καλό, θα καταλάβεις ότι και τα λάθη, και οι στραβοτιμονιές, και οι λάθος εκτιμήσεις, έχουν πολύ σοβαρό λόγο ύπαρξης. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, μόνο μέσω όλων αυτών θα ξαναβγείς στην λεωφόρο.
Γιατί θα ξαναβγούμε, αγαπητέ.
Αυτό που θέλω από εσάς είναι κάτι πολύ απλό.
Θέλω να τοποθετήσετε στο γραφείο σας μία μικρή επιτραπέζια σκαλισμένη επιγραφή με τον πρώτο και σημαντικότερο νόμο μου : [Δεν είναι το "τι". Είναι το "πως"]. Και να την κοιτάζετε κάθε μέρα, όλη μέρα. Και στην εργασία σας και στο σπίτι σας. Να θυμάστε ότι αυτό ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ανθρωπάκια. Σε όλους συμβαίνουν τα ίδια πράγματα. Το πως επιλέγουμε να τα αντιμετωπίσουμε μας κάνει ξεχωριστούς. Εάν, λοιπόν, καταλάβετε ότι ανήκετε στην μάζα, μην τολμήσετε να μου ξαναστείλετε mail και μην τολμήσετε να με ξαναδιαβάσετε. Εάν, όμως, αποδείξετε στον εαυτό σας ότι ανήκετε στους ανθρώπους, τότε θα περιμένω νέα σας το συντομότερο δυνατόν.
Θα μπορούσα να σας πω 100ντάδες πράγματα που τα έχουν πει κατά καιρούς άνθρωποι σοφοί και που είναι πέρα για πέρα αληθινά και επαληθεύσιμα. Όπως, για παράδειγμα, το απλούστερο "Δεν έχει σημασία πόσες φορές πέφτεις, αλλά το πόσο γρήγορα σηκώνεσαι". Ξέρω ότι δεν πέσατε. Σας έριξαν. Όπως πολλούς από εμάς. Και όχι μόνον εδώ, αλλά παντού. Σε όλον τον κόσμο. Το λένε "σύστημα". Και είναι παντού. Και θα σας πω κάτι πολύ τετριμμένο, που, ομολογώ, ότι δεν είμαι σίγουρη ότι το πιστεύω 100%, αλλά κάτι μέσα μου μού λέει ότι είναι αλήθεια, και όχι παρηγοριά: "Πίσω από κάθε καταστροφή, υπάρχει μία ευκαιρία".
Ο άνθρωπος - όπως και κάθε ζωντανός οργανισμός - έχει γεννηθεί για να επιβιώνει και να εγκλιματίζεται. Οι συνθήκες αλλάζουν, μεταβάλλονται, διαφοροποιούνται. Πάντοτε, όμως, υπάρχει το σωστό. Αυτό που πρέπει να κάνεις. Κι αυτό που πρέπει να κάνεις, όταν το δουλεύεις μέσα στο μυαλό σου, σου παρουσιάζεται. Και τότε πρέπει να είσαι έτοιμος. Μπορεί να νομίζετε ότι ο χρόνος περνάει έτσι, χαμένος, αλλά είστε πολύ γελασμένος. Πολύ, όμως. Αυτό που τώρα περνάτε - και που οι αναγνώστες δεν γνωρίζουν με λεπτομέρειες, λόγω της λογοκρισίας που υπέστη το mail σας για να δημοσιευτεί - είναι η εκπαίδευσή σας.
Λέτε ότι είστε υποτακτικός.
Κι εγώ σας πιστεύω.
Η καρδιά του υποτακτικού χτυπά πάντα στις δοκιμασίες. Το γνωρίζετε.
Σίγουρα θα ήταν καλύτερα να σας είχε δώσει διαταγές μία Αφέντρα για να κάνετε κάτι άλλο, από το να σώσετε την επιχείρησή σας, και χωρίς την καθοδήγησή Της.
Αλλά, αγαπητέ, δυστυχώς, αυτή είναι η δοκιμασία σας τώρα.
Και είστε "μόνος".
Θα ήθελα, όμως, να σας ρωτήσω.
Εάν, όντως, πιστεύετε ότι θα κάνατε τα πάντα για μία Κυρία - θα της προσφέρατε, θα τρέχατε, θα κυλιόσασταν στις λάσπες, κτλ, κτλ, κτλ... - τι σας κάνει να νομίζετε ότι δεν θα τα καταφέρετε σε ό,τι αφορά την επιχείρησή σας; Εάν υποθέσουμε ότι Εκείνη η Κυρία που εσείς είχατε πάντα στο μυαλό σας, είχε τον ίδιο "βαθμό δυσκολίας" στο να την κατακτήσετε/διεκδικήσετε, με αυτόν που καλείστε να αντιμετωπίσετε με την εργασία σας, τι θα κάνατε; Θα παραδίδατε τα όπλα; Όταν θα ερχόταν η ώρα να "πολεμήσετε", θα λιποτακτούσατε; Είστε υποτακτικός; Οφείλετε να ξέρετε ποια είναι η απάντηση. Οφείλετε.
Εάν εσείς μου λέτε ότι η επιθυμία σας ήταν να δημοσιεύσω το mail σας, γιατί υπάρχουν πολλοί που είναι σαν εσάς, και ότι εγώ δεν μπορώ να το γνωρίζω, και ότι και να μου τα γράψουν και να μου τα στείλουν θα έχω τις αμφιβολίες μου, πιστεύετε στ' αλήθεια ότι δεν μπορώ να καταλάβω ποιος λέει την αλήθεια και ποιος ζει στην κοσμάρα του; Πιστεύετε ότι δεν έχω τρόπους να τεστάρω τον κάθε έναν που με προσεγγίζει, έστω και γραπτώς; Νομίζετε πως ισχυρίζομαι ότι είμαι Αφέντρα γιατί ξέρω να δέρνω; Ή να φιμώνω; Ή να δεσμεύω; Νομίζετε ότι δεν έχω ένστικτο; Ότι δεν ξέρω ποιος έχει προοπτικές; Νομίζετε ότι χάνω τον καιρό μου απαντώντας σε mail αγνώστων, επειδή λένε ότι είμαι θεά και οπτασία;
Αγαπητέ.
Δίνω τον χρόνο μου, την προσοχή μου, την ενέργειά μου, σε όσους εκτιμώ ότι έχουν προοπτικές. Κάνω ό,τι είναι δυνατόν. Και το κάνω με όλο μου το είναι. Πιστέψτε με. Ακόμα κι αν δεν είναι δικοί μου άνθρωποι. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου. Και μπορώ να κάνω τα πάντα - τα πάντα, όμως - για όσον καιρό ο άλλος μου δίνει την εντύπωση ότι θέλει. Όταν ακούσω να λέει "δεν μπορώ", τότε τελειώνουν όλα. Το "δεν μπορώ", είναι η καραμέλα που έχουν πάντα στο στόμα τους τα ανθρωπάκια που είναι ανίκανα και παθητικά, και που από την τεμπελιά και την αχαριστία τους μία μέρα θα σου φτύσουν αυτή την καραμέλα στην μούρη. Το "δεν μπορώ" είναι το σύνθημα που τραβάει την γραμμή-σύνορο ανάμεσα σε εκείνα και σε εμένα. Μπορεί για κάποιον λόγο να έχω ακόμα επαφές μαζί τους, αλλά δεν μιλούν με εμένα. Μιλούν με την réceptionniste: τυπικά, σε απόσταση, ψυχρά, διεκπεραιωτικά, άψυχα.
Έτσι, λοιπόν, σας διαβεβαιώ - μετά από όσα έχω διαβάσει με προσοχή στο mail σας - ότι εσείς μπορείτε. Το έχετε αποδείξει στο παρελθόν τρεις φορές, και μπορεί να σας πάρει καιρό, αλλά η τέταρτη είναι στον δρόμο. Διότι οι φόβοι σας είναι αβάσιμοι. Ξέρετε πότε θα έπρεπε να φοβάστε; Εάν όλη σας η ζωή ήταν ίδια από τότε που θυμάστε τον εαυτό σας. Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που έχει/κάνει/πιστεύει τα ίδια πράγματα στα 18, στα 28, στα 38, και η ζωή του δεν παρουσιάζει καμμία διαφορά - εκτός του ότι, μοιραία, βαδίζει στο χειρότερο... - τότε έχεις μπροστά σου ένα ανθρωπάκι που είναι νωθρό, δεν ξέρει πότε να πει "ναι" και πότε να πει "όχι", που δεν σιχαίνεται την παθητικότητά του που όζει γύρω του, αλλά παρ' όλα αυτά, έχει και την αξίωση να απαιτεί από τους ανθρώπους να το βοηθούν και να το λυπούνται. Εσείς, δεν έχετε καμμία σχέση με αυτό το είδος.
5 υπάλληλοι;
5 υπάλληλοι.
Μία μέρα θα γίνουν 55.
Μπορεί και 155.
Αλλά πρέπει να είστε εκεί.
Προετοιμασμένος.
Μην επιτρέπετε στον εαυτό σας να κοιτάζει πίσω.
Το παρελθόν δεν υπάρχει πια.
Το μέλλον δεν το γνωρίζει κανείς.
Κοιτάξτε το παρόν σας.
Και κάνετε το καλύτερο δυνατό.
Και για να το κλείσουμε το θέμα μας.
Κάτι αναφέρατε για ηλικίες. Είστε ανόητος εάν πιστεύετε ότι στο BDSM παίζουν ρόλο οι ηλικίες. Είστε ανόητος εάν πιστεύετε ότι η ηλικία παίζει ρόλο στο οτιδήποτε. Το μόνο πράγμα που παίζει ρόλο στην ζωή, είναι η θέληση.
Το ξαναγράφω.
Το μόνο πράγμα που παίζει ρόλο στην ζωή, είναι η θέληση.
Αυτό που ζει μέσα στα ένστικτά μας - και που λανθασμένα πιστεύετε ότι το είχατε... κοιμίσει, καημένε μου... - είναι υπεράνω όλων όσων ψάχνουν τα ανθρωπάκια που παίζουν τα πουλιά τους: πρόσωπα, σώματα, χρώματα μαλλιών/ματιών, ηλικίες. Είναι κάτι πιο βαθύ, πιο ουσιαστικό. Γιατί δεν είναι παιχνίδι. Γιατί δεν είναι ρόλος. Είναι ένστικτο. Είναι εμείς. Είναι η πραγματικότητα. Δεν είναι η φαντασία. Ο ρεαλισμός σε σκληραίνει. Η φαντασία σε κάνει μαλάκα. Καμμία Αφέντρα δεν ονειρεύεται μαλάκες. Οι Αφέντρες είμαστε στρατόκαυλες. Να το θυμάστε. Παίρνουμε φαντάρους και τους κάνουμε στρατηγούς. Και εάν ο νεοσύλλεκτος είναι μαλάκας, είναι μόνο για Καλλιόπες. Και μην φανταστεί κανείς ότι θα τις καθαρίζει. Ούτε καν. Ο μαλάκας είναι ικανός μόνο να τις λερώνει. Με το σπέρμα του.
Εάν δεν σας έχω πείσει, κι ακόμα πιστεύετε σε ηλικίες, τότε ένα επιχείρημα μού μένει.
Μπήκατε στο cm.
Θα είδατε ότι είμαι 99.
Έχετέ μου εμπιστοσύνη, λοιπόν.
Θα μπορούσα να είμαι η γιαγιά σας.
