Λοιπόν, σκέφτομαι ότι έχω γράψει τόσα πράγματα για εμένα σε αυτό το blog, μέσα σε αυτόν τον ενάμιση χρόνο, από όσα δεν έχω πει ποτέ σε κανέναν δικό μου άνθρωπο, σε όλη μου την ζωή...Εάν οι φίλοι μου μάθαιναν τι κάνω, ενδεχομένως, και να με σκότωναν.
Στις αρχές, όταν τελείωνα ένα post, έκλεινα τον υπολογιστή και μετά από λίγο έλεγα "Πας καλά;! Πήγαινε γρήγορα να το σβήσεις!".
Αλλά δεν πήγαινα.
Αυτά μου κάνω...
Και, φυσικά, δεν φτάνουν τα δικά μου γραπτά.
Έρχονται μετά και οι δικές σας ερωτήσεις, και είμαι σε μία φάση τού στυλ: "Χμ... Ok...".
Είναι δεδομένο ότι με βλέπετε σαν φαινόμενο.
Αλλά δεν είμαι.
Απλά, έτυχε να γράφω το πρώτο ιστολόγιο ως Κυρίαρχος, ως Αφέντρα.
Και το γεγονός ότι δεν υπάρχει άλλο, με έχει κάνει να αισθάνομαι λίγο σαν έκθεμα, λίγο σαν μέντιουμ, λίγο σαν Cosmopolitan.
Αλλά και λίγο σαν φρικιό...
Προφανώς οι άλλες Αφέντρες ήταν πιο έξυπνες από εμένα, το είχαν προβλέψει και το απέφυγαν.
Εγώ δεν το είδα να 'ρχεται, πάντως...
Την πάτησα;
Μπορεί.
Αλλά είναι ωραία...
Πολλά τα mail που ξεκινούν με το "εγώ νόμιζα ότι γυναίκες σαν εσάς..." και καταλήγουν με το "αλλά εσείς...".
Ναι, "αλλά εμείς" δεν ανήκουμε στα σύνορα τής φαντασίας.
Ούτε πληρωνόμαστε για αυτό.
"Εμείς" είμαστε απλές γυναίκες.
Σύνθετες, γινόμαστε όταν βρούμε ίδιες συχνότητες.
Τίποτε περισσότερο.
Και πάλι ερωτήσεις τού στυλ "γιατί μόνον εσείς;".
Λοιπόν, οι περισσότεροι μπήκατε στο cm.
Κι επειδή τα mail είναι παλιά, νομίζω πως δεν χρειάζεστε απάντηση, πλέον.
Ή, έστω, πιστεύω να σας καλύπτω, εάν πω ότι μάλλον θα σιχάθηκαν.
Γιατί Κάποια να καθήσει να γράψει για κάτι που θεωρεί ότι αξίζει, όταν κάποιοι είναι έτοιμοι να το πατήσουν κάτω;
Ή κάποιοι το πουλάνε;
Ή κάποιοι το εκμεταλλεύονται;
Κι εγώ είχα τις ίδιες ανησυχίες.
Απλά, έτυχε να μην με αποτρέψουν.
Και κοιτάξτε που φτάσαμε...
Νόμιζα ότι αυτό το ιστολόγιο θα άφηνε τον περισσότερο κόσμο αδιάφορο - το είχα βέβαιο, λέμε...
Είναι πολύ εξειδικευμένο για να ενδιαφέρει τους πολλούς.
Κι όμως...
Αυτό το blog, που για μένα ήταν η φαρέτρα μου για μία άλλη Νανά - η άλλη Νανά, εννοείται ότι, θα είναι πιο έξυπνη από εμένα και δεν θα περιφρονεί το internet...
Και που κατέληξε να είναι μία άμεση, αμφίδρομη σχέση με αγνώστους...
Είναι σαν να έγραφα κάτι σε ένα ερημονήσι.
Μόνη μου.
Και να το έριχνα στην θάλασσα.
Πως να περιγράψει κανείς την έκπληξη, όταν μία μέρα ξυπνούσα και έβλεπα 10δες μπουκάλια, γεμάτα γράμματα, να έρχονται πίσω, σε εμένα, από το πουθενά;
Νομίζω κανείς δεν μπορεί.
Ούτε καν εγώ.
Απαντήσεις, λοιπόν.
Ok.
Όχι, δεν είμαι αγοροκόριτσο.
Ποτέ δεν ήμουν - αυτό δεν σημαίνει πως όταν ήμουν μικρή δεν έπαιζα ξύλο με τα αγοράκια.
Αλλά μόνο με τα αγοράκια που το έπαιζαν μπόσικοι.
Αυτό που μου περιγράφετε, μου μοιάζει περισσότερο με επιθετική λεσβία.
Δεν με έλκουν οι γυναίκες.
Και δεν με είμαι επιθετική με τους άνδρες.
Όχι, όταν βλέπω έναν άνδρα δεν θέλω να τον πλακώσω στο ξύλο.
Αυτό που είμαι, βγαίνει μόνο με άνδρες που έχουν την ικανότητα να το προκαλέσουν.
Με τους υπόλοιπους, είμαι όπως κι εσείς.
Αν έχω θηλυκότητα.
Νομίζω, υπέρ το δέον.
Όμορφη, δεν με λες.
Θηλυκή, όμως, με τρέλα.
Ναι, η θηλυκότητά μου βγαίνει με ένα αρσενικό.
Η ανωτερότητα, δεν αμβλύνει την θηλυκότητα.
Την ενισχύει.
Η ανωτερότητα, δεν εξαφανίζει τον ανδρισμό.
Του δείχνει τον τρόπο.
Η ντόπα μου δεν είναι τα φετιχιστικά στοιχεία.
Η ντόπα μου είναι ο άνδρας.
Εάν μπορεί να με ντοπάρει η υποταγή του, τα υπόλοιπα, απλώς, με στέλνουν περισσότερο.
Και εννοώ, ότι αν για μία μέση γυναίκα το απόλυτο φτιάξιμό της είναι, δεν ξέρω, μισή ώρα στοματικό sex(;), για εμένα είναι μία στιγμή καθαρής υποταγής από ένα αρσενικό.
Ναι, "υπάρχει παιδί που δεν του άρεσαν τα παραμύθια".
Εγώ.
Και βαριόταν και τα παιχνίδια, όσο μεγάλωνε.
Ναι, εγώ.
Αλλά.
Εάν ρωτήσετε τον μπαμπά μου, θα σας πει ότι μεγάλωσα με τον Πέτρο και τον Λύκο.
Και δεν θα λέει ψέματα.
Όταν ήμουν παιδί, αφού δεν έκανα ό,τι τα παιδιά, ο μπαμπάς μου μού αγόρασε έναν δίσκο με το παραμύθι "Ο Πέτρος και ο Λύκος". Ήμουν έξω, έπαιζα, αλλά όταν μάθαινα ότι θα έχουμε επισκέψεις, τα παρατούσα όλα και έτρεχα σπίτι. Δεν ήθελα να χάσω συζήτηση. Ομηρικές μάχες για να πάω για ύπνο, όταν ερχόταν η ώρα - 9, το αργότερο, ακόμη το θυμάμαι, ακόμη δεν τους το συγχωρώ... Έτσι, λοιπόν, σκέφτηκε την αφήγηση από έναν "μεγάλο", για να με δελεάσει.
Και έπιασε.
Πήγαινα - απρόθυμα, βέβαια, δεν ήμουν τόσο χαζή ώστε να μην αντιλαμβάνομαι την διαφορά τού πραγματικού από το στημένο... -, ξάπλωνα, και ο μπαμπάς έβαζε τον δίσκο, και έκλεινε την πόρτα. Ήσυχος. Ήσυχος, ότι το κοριτσάκι του είχε βρει ένα παραμύθι που του άρεσε.
Αλλά ο μπαμπάς ποτέ δεν έμαθε την αλήθεια...
Το κοριτσάκι ξάπλωνε με τα μάτια ορθάνοιχτα στο σκοτάδι, αλλά η προσοχή της δεν ήταν στο παραμύθι - δεν το θυμάμαι καν. Ναι, η μουσική ήταν πανέμορφη - νομίζω ήταν συμφωνική ορχήστρα, αλλά δεν παίρνω και όρκο. Η αφήγηση, ακόμη ωραιότερη. Αλλά αυτό που έκανε το κοριτσάκι να ηρεμεί, ήταν η φωνή τού αφηγητή - νομίζω, λεγόταν Καστανάς(;). Εκείνη η βαθιά, υπέροχη, ανδρική φωνή... Με εκείνη την φωνή κοιμόμουν...
Εάν υπάρχουν γυναίκες που, πραγματικά, τούς αρέσει το foot fetish.
Δεν ξέρω.
Εγώ, πάντως, ξέρω μία...
Αλλά.
Δεν κάνω ποτέ μασάζ όταν πηγαίνω για pedicure. Είναι επικίνδυνο. Λέω ότι δεν αντέχω να μου πιάνουν τα πόδια για πολλή ώρα - το οποίο είναι ναι μεν αληθές, δεν είναι, όμως, ακριβές. Κάποιος τρίτος θα πει «τι μυγιάγγιχτη!» - διάολε, κι αυτό αληθές… -, αλλά δεν θα ξέρει το "γιατί". Και δεν θα το μάθει ποτέ. Ακόμη κι αν γίνουμε φίλοι. Εκείνος που θα το μάθει, θα είναι εκείνος που θα του επιτρέψω να το κάνει. Και εκείνος που θα του επιτρέψω να το κάνει, δεν θα είναι, σε καμμία περίπτωση, φετιχιστής. Θα είναι υποτακτικός.
Την διαφορά, είναι νωρίς να την αναλύσουμε.
Για να έχουμε, όμως, μία εικόνα, μπορούμε να πούμε το εξής απλό.
Ο φετιχιστής παίρνει ηδονή μόνον από τα πόδια - ακόμα κι αν αυτά είναι του Αντωνάκη -, και αυτό που τον καλύπτει είναι μόνον ο αυνανισμός.
Ο υποτακτικός δίνει ηδονή, και τα πόδια Της είναι θέμα προς λατρεία.
Ο πρώτος, το κάνει για την πάρτη του, και Εκείνη Την έχει γραμμένη στ' αρχείδια του.
Ο δεύτερος, το κάνει για Εκείνη, και η ευχαρίστηση η δική του πηγάζει από την δική Της.
Ο φετιχιστής αρκείται και με μία πουτάνα.
Ο υποτακτικός θα λειτουργήσει μόνο με μία Κυρίαρχο.
Ο πρώτος, εάν δεν δει πόδια δεν υπάρχει.
Ο δεύτερος, υπάρχει γιατί υπάρχει Εκείνη.
Ο πρώτος, είναι απλώς, ένας μαλάκας.
Ο δεύτερος, είναι άνδρας.
Όχι, δεν είμαι τελειομανής - δεν έχω κανενός είδους μανίας.
Προσπαθώ να είμαι πάντα το καλύτερό μου - όσο είναι αυτό δυνατό την δεδομένη στιγμή.
Και δεν περιμένω ποτέ τις ιδανικές συνθήκες.
Κάνω αυτό που είναι να κάνω, και ό,τι γίνει.
Η ζωή είναι μικρή.
Και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Κι εδώ έχω γελάσει πάρα πολύ...
Εδώ κι αν παίζουν τα σύνορα τής φαντασίας...
Προσγειωθείτε.
Φυσικά, και με έχουν υποτιμήσει, κοροϊδέψει, εξαπατήσει.
Που νομίζετε ότι ζω;
Ποια νομίζετε ότι είμαι;
Εσείς γνωρίζετε έστω κι έναν τέτοιον άνθρωπο;
Γιατί εγώ δεν ξέρω κανέναν.
Αυτό, είναι ιστολόγιο.
Όχι cartoon.
Προσγειωθείτε.
Όσοι διαβάζουν βιογραφίες, γνωρίζουν καλά ότι οι αυτοβιογραφίες είναι αγιογραφίες.
Όλοι είναι καλοί, έξυπνοι, θύματα εξωγενών παραγόντων, αδικημένοι, κτλ, κτλ.
Κι επειδή τα ιστολόγια είναι τα προσωπικά "ημερολόγια" κάποιων, μοιάζουν πολύ.
Το δικό μου, όμως, δεν είναι έτσι.
Γράφω αυτό το ιστολόγιο για να απαριθμήσω τα λάθη μου.
Τις κακές εκτιμήσεις μου, τα σφάλματά μου.
Ποιος ο λόγος να γράφω ό,τι θεωρώ άθλους μου;
Τι νοιάζει τους άλλους;
Αυτό που θα είναι ωφέλιμο, είναι να δει κανείς τα λάθη.
'Οχι, σαφώς και δεν θα μου πάρει κανείς την άδεια για να με υποτιμήσει/κοροϊδέψει/εξαπατήσει.
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι δικό μου το φταίξιμο.
Αυτό απαντά μόνο σε όσους πιστεύουν ότι "κανείς δεν τολμά" να κάνει κάτι αρνητικό σε μία "Γυναικάρα, σαν Εμένα".
Αλήθεια;
Αλλά είναι δική μου η ευθύνη τής εκτίμησης.
Που σημαίνει, ότι έχω κάνει τεράστια λάθη.
Πράγματα για τα οποία μετανοιώνω - μερικά, ακόμη και σήμερα.
"Αφέντρα", σημαίνει "Θεός", μόνο στο μυαλό των μαλακοκαύληδων.
Γιατί η Αφέντρα, είναι Μία Γυναίκα.
Διαφορετική.
Αλλά Γυναίκα.
Μόνον εκείνοι που δεν αντέχουν το "Γυναίκα", φροντίζουν να το αντικαταστήσουν με κάτι άλλο.
Ακόμη κι αν αυτό ακούγεται - τουλάχιστον - ιδανικό σε κάποιους.
Στο μυαλό τού κάθε πικραμένου μαλακοκαύλη, που δεν μπορεί να του σηκωθεί εάν δεν δει μαστίγιο/πόδι/strap-on, η Γυναίκα είναι οτιδήποτε άλλο - μα οτιδήποτε άλλο - εκτός από αυτό. Αφαιρώντας Της, λοιπόν, την Γυναικεία Της υπόσταση, επιτρέπει σε εκείνον να είναι ό,τι θέλει. Και εφ' όσον αυτό με το οποίο επιλέγει να την χαρακτηρίσει είναι εκτός πραγματικότητας, αυτό που νομίζει ότι είναι κι εκείνος, δεν είναι μόνον εκτός πραγματικότητας, αλλά, συνήθως, και πιο πάνω από Εκείνη.
Όχι, δεν είμαι Θεά.
Είμαι Γυναίκα.
Θεές, θα βρείτε χιλιάδες, εδώ στο internet.
Λοιπόν, αφήστε και μία να είναι ό,τι θέλει.
Όταν το θέλει.
Με όποιον θέλει.
Δεν ξέρω.
Εγώ, πάντως, ξέρω μία...
Αλλά.
Δεν κάνω ποτέ μασάζ όταν πηγαίνω για pedicure. Είναι επικίνδυνο. Λέω ότι δεν αντέχω να μου πιάνουν τα πόδια για πολλή ώρα - το οποίο είναι ναι μεν αληθές, δεν είναι, όμως, ακριβές. Κάποιος τρίτος θα πει «τι μυγιάγγιχτη!» - διάολε, κι αυτό αληθές… -, αλλά δεν θα ξέρει το "γιατί". Και δεν θα το μάθει ποτέ. Ακόμη κι αν γίνουμε φίλοι. Εκείνος που θα το μάθει, θα είναι εκείνος που θα του επιτρέψω να το κάνει. Και εκείνος που θα του επιτρέψω να το κάνει, δεν θα είναι, σε καμμία περίπτωση, φετιχιστής. Θα είναι υποτακτικός.
Την διαφορά, είναι νωρίς να την αναλύσουμε.
Για να έχουμε, όμως, μία εικόνα, μπορούμε να πούμε το εξής απλό.
Ο φετιχιστής παίρνει ηδονή μόνον από τα πόδια - ακόμα κι αν αυτά είναι του Αντωνάκη -, και αυτό που τον καλύπτει είναι μόνον ο αυνανισμός.
Ο υποτακτικός δίνει ηδονή, και τα πόδια Της είναι θέμα προς λατρεία.
Ο πρώτος, το κάνει για την πάρτη του, και Εκείνη Την έχει γραμμένη στ' αρχείδια του.
Ο δεύτερος, το κάνει για Εκείνη, και η ευχαρίστηση η δική του πηγάζει από την δική Της.
Ο φετιχιστής αρκείται και με μία πουτάνα.
Ο υποτακτικός θα λειτουργήσει μόνο με μία Κυρίαρχο.
Ο πρώτος, εάν δεν δει πόδια δεν υπάρχει.
Ο δεύτερος, υπάρχει γιατί υπάρχει Εκείνη.
Ο πρώτος, είναι απλώς, ένας μαλάκας.
Ο δεύτερος, είναι άνδρας.
Όχι, δεν είμαι τελειομανής - δεν έχω κανενός είδους μανίας.
Προσπαθώ να είμαι πάντα το καλύτερό μου - όσο είναι αυτό δυνατό την δεδομένη στιγμή.
Και δεν περιμένω ποτέ τις ιδανικές συνθήκες.
Κάνω αυτό που είναι να κάνω, και ό,τι γίνει.
Η ζωή είναι μικρή.
Και δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Κι εδώ έχω γελάσει πάρα πολύ...
Εδώ κι αν παίζουν τα σύνορα τής φαντασίας...
Προσγειωθείτε.
Φυσικά, και με έχουν υποτιμήσει, κοροϊδέψει, εξαπατήσει.
Που νομίζετε ότι ζω;
Ποια νομίζετε ότι είμαι;
Εσείς γνωρίζετε έστω κι έναν τέτοιον άνθρωπο;
Γιατί εγώ δεν ξέρω κανέναν.
Αυτό, είναι ιστολόγιο.
Όχι cartoon.
Προσγειωθείτε.
Όσοι διαβάζουν βιογραφίες, γνωρίζουν καλά ότι οι αυτοβιογραφίες είναι αγιογραφίες.
Όλοι είναι καλοί, έξυπνοι, θύματα εξωγενών παραγόντων, αδικημένοι, κτλ, κτλ.
Κι επειδή τα ιστολόγια είναι τα προσωπικά "ημερολόγια" κάποιων, μοιάζουν πολύ.
Το δικό μου, όμως, δεν είναι έτσι.
Γράφω αυτό το ιστολόγιο για να απαριθμήσω τα λάθη μου.
Τις κακές εκτιμήσεις μου, τα σφάλματά μου.
Ποιος ο λόγος να γράφω ό,τι θεωρώ άθλους μου;
Τι νοιάζει τους άλλους;
Αυτό που θα είναι ωφέλιμο, είναι να δει κανείς τα λάθη.
'Οχι, σαφώς και δεν θα μου πάρει κανείς την άδεια για να με υποτιμήσει/κοροϊδέψει/εξαπατήσει.
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι δικό μου το φταίξιμο.
Αυτό απαντά μόνο σε όσους πιστεύουν ότι "κανείς δεν τολμά" να κάνει κάτι αρνητικό σε μία "Γυναικάρα, σαν Εμένα".
Αλήθεια;
Αλλά είναι δική μου η ευθύνη τής εκτίμησης.
Που σημαίνει, ότι έχω κάνει τεράστια λάθη.
Πράγματα για τα οποία μετανοιώνω - μερικά, ακόμη και σήμερα.
"Αφέντρα", σημαίνει "Θεός", μόνο στο μυαλό των μαλακοκαύληδων.
Γιατί η Αφέντρα, είναι Μία Γυναίκα.
Διαφορετική.
Αλλά Γυναίκα.
Μόνον εκείνοι που δεν αντέχουν το "Γυναίκα", φροντίζουν να το αντικαταστήσουν με κάτι άλλο.
Ακόμη κι αν αυτό ακούγεται - τουλάχιστον - ιδανικό σε κάποιους.
Στο μυαλό τού κάθε πικραμένου μαλακοκαύλη, που δεν μπορεί να του σηκωθεί εάν δεν δει μαστίγιο/πόδι/strap-on, η Γυναίκα είναι οτιδήποτε άλλο - μα οτιδήποτε άλλο - εκτός από αυτό. Αφαιρώντας Της, λοιπόν, την Γυναικεία Της υπόσταση, επιτρέπει σε εκείνον να είναι ό,τι θέλει. Και εφ' όσον αυτό με το οποίο επιλέγει να την χαρακτηρίσει είναι εκτός πραγματικότητας, αυτό που νομίζει ότι είναι κι εκείνος, δεν είναι μόνον εκτός πραγματικότητας, αλλά, συνήθως, και πιο πάνω από Εκείνη.
Όχι, δεν είμαι Θεά.
Είμαι Γυναίκα.
Θεές, θα βρείτε χιλιάδες, εδώ στο internet.
Λοιπόν, αφήστε και μία να είναι ό,τι θέλει.
Όταν το θέλει.
Με όποιον θέλει.
