ΠρόλογοςΥπάρχουν mail που λαμβάνω, και τα άτομα που τα στέλνουν ρωτούν διάφορα σχετικά ή άσχετα με το BDSM, ρωτούν για τις σχέσεις, ρωτούν για εμένα.
Υπάρχουν mail που λαμβάνω, και τα άτομα που τα στέλνουν γράφουν τις απόψεις τους για το BDSM - είτε ανήκουν σε αυτό είτε όχι -, για ό,τι γράφω, για εμένα.
Όλα αυτά τα συγκεντρώνω, τα κατηγοριοποιώ, και προσπαθώ να απαντώ περιγραφικά.
Μου αρέσει πολύ η επαφή με ανήσυχα πνεύματα, που με βάζουν στην διαδικασία να σκέπτομαι πράγματα που μπορεί και να μην είχαν περάσει από το μυαλό μου ή να δω μία άλλη πλευρά τους που αγνοούσα ότι υπήρχε.
Υπάρχει, ωστόσο, και μία μειονότητα.
Εκείνη των πολύ μπροστά από εμένα.
Και η μειονότητα τής μειονότητας, είναι και πολύ επάνω από εμένα.
Στους πολύ απλούς και ταπεινούς ανθρώπους όπως εσείς κι εγώ - ναι, ναι, εγώ, αγαπητοί... -, τι να πει κανείς...
Αμελητέα σημασία...
Στους λαμπρούς, πανέξυπνους, ιδιοφυείς ανθρώπους, πρέπει όλοι μα όλοι να υποκλιθούμε - ναι, ναι, κι εγώ αγαπητοί...
Σε εκείνους που μου καίνε - ασκαρδαμυκτί, θα έλεγα -τα εγκεφαλικά μου κύτταρα.
Που με κάνουν να απορώ - πραγματικά - για αυτά τα μυαλά που χάνονται άδικα.
Και ευτυχώς - ευτυχώς, επαναλαμβάνω - που υπάρχουν, για να βάζουν τα πράγματα στην θέση τους, να μας βάζουν τα γυαλιά, να ξεσκεπάζουν την αλήθεια.
Χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.
Σε αυτούς αφιερώνεται αυτό το post.
Έτοιμοι;
Κυρίως Θέμα
Ναι, λοιπόν.
Μισώ τους άνδρες.
Και τους μισώ με όλο μου το είναι. Γιατί το δικό μου φύλο είναι ανίκανο να κρίνει το αντίθετο. Είμαι πολύ λίγη εγώ - και η οποιαδήποτε "εγώ" - για να μιλώ για τα αρσενικά. Ολόκληρος ο κόσμος φτιάχτηκε από άνδρες. Ξέρουμε καμμία γυναίκα ηγέτιδα; Όχι. Ξέρουμε καμμία γυναίκα να έχει γράψει καλή ιστορία; Μόνο ζήλιες, δολοπλοκίες, κακίες. Γι' αυτό είμαστε άξιες. Δυστυχώς. Ενώ οι άνδρες... Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν γυναίκα; Ο Κολοκοτρώνης; Οι μεγάλοι φιλόσοφοι δεν ήταν άνδρες; Και πάλι δυστυχώς. Εσύ, κυρία μου, κατουράς όρθια; Λυπάμαι, που γράφω όλες αυτές τις ανοησίες. Λυπάμαι, που δεν ξέρω τι μου γίνεται. Και ευχαριστώ - ευχαριστώ, επαναλαμβάνω - εκείνους που με διορθώνουν. Αν δεν υπήρχαν οι άνδρες, τι θα γινόμουν. Πραγματικά.
Ναι, είμαι γεροντοκόρη.
Είμαι μία γεροντοκόρη, κοντά στα 50, που δεν γνώρισε ποτέ της άνδρα, που δεν έχει δει ποτέ πουλί στην ζωή της, και βρήκε αυτό το blog για να βγάλει τα απωθημένα της. Δυστυχώς, δεν με παίρνει άλλο να κρυφτώ. Δεν ήξερα ότι θα με ξεσκέπαζαν τόσο γρήγορα. Δεν είχα σκεφθεί ότι θα υπήρχαν τόσο έξυπνοι άνθρωποι που θα ασχολούνταν με τα γραπτά μου. Τι να πω... Τιμή μου...
Ναι, είμαι η Θεά των Θεών.
Έξω από το σπίτι μου οι σκλάβοι σχηματίζουν ουρές. Τα τετράγωνα γεμίζουν υποτακτικούς που είναι πεσμένοι στα γόνατα. Η κυκλοφορία διακόπτεται. Και, πραγματικά, δεν ξέρω που να τους βάλω. Στο σπίτι μου - ποιο σπίτι μου δηλαδή; - στον πύργο που μένω, ψηλά στα προάστια, έχω έναν σκλάβο να μαγειρεύει, έναν σκλάβο να σφουγγαρίζει, έναν σκλάβο να μου βάζει τα καλαμάκια στις πορτοκαλάδες, έναν σκλάβο να μου τινάζει τα χαλιά, έναν σκλάβο να με χτενίζει, έναν σκλάβο να παίζω μπιρίμπα. Τα πρωϊνά, λιβελούλες μπαίνουν από τα παράθυρα, και μου φέρνουν νέκταρ και αμβροσία για πρωϊνό. Όταν σηκώνομαι από το κρεβάτι, στο μπάνιο με συνοδεύουν 2 περιστέρια που με τα ράμφη τους πιάνουν τις άκρες τής αραχνοΰφαντης ρόμπας μου - που την έφτιαξαν 359 μεταξοσκώληκες, όλοι άριστοι τεχνίτες - για να μην μπερδευτεί στα πανέμορφα μακριά μου πόδια. Για να πέσω, ούτε λόγος. Μα δεν πατώ καν στο έδαφος. Τα πανέμορφα καλοσχηματισμένα αλαβάστρινα πέλματά μου, δεν ακουμπούν στον όνυχα. Το δάπεδο είναι όλο στρωμένο από τα κορμιά των σκλάβων μου, που με χαρά απλώνουν τα χέρια τους για να πατήσω. Μπάνιο με κάνουν 5 νεράϊδες. Μου σφουγγίζουν απαλά το λευκό αψεγάδιαστο σφριγηλό μου σώμα, σαπουνίζοντάς το με ένα μίγμα από γάλα γαϊδούρας, άνθη λεβάντας, και ροδοπέταλα. Με ντύνουν 10 αερικά. Τα ρούχα μου είναι όλα δερμάτινα και vinyl. Βρακιά δεν φοράω. Όλη μέρα δίνω διαταγές, είμαι πολύ σκληρή, αμείλικτη με τους σκλάβους μου. Οι σκλάβοι μου δεν τρώνε, ούτε πίνουν. Τόσο γεμάτοι είναι από την φροντίδα που μου παρέχουν. Αλλά εγώ τους βρίζω όλη μέρα. Και τους μαστιγώνω. Και τους πατώ κάτω. Κι εκείνοι είναι τόσο ευτυχισμένοι... Και η ζωή μου είναι τόσο όμορφη... Όπως αρμόζει σε μία Θεά σαν εμένα... Δυστυχώς, δεν μπορώ να γράψω περισσότερα. Δεν θέλω να κλάψουν μερικοί που δεν έχουν αυτό το Θεϊκό προνόμιο να ανήκουν στην Θεϊκή στρατιά των σκλάβων μου, που υπηρετούν μία Θεά σαν εμένα.
Ναι, μούφα το "lifestyle".
Κατά βάθος είμαι επαγγελματίας.
Πόσο να κρυφτώ και σε αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι το blog είναι μία θαυμάσια ιδέα για να συγκεντρώσω πελάτες, και μετά να βγάλω καταλόγους. Και τώρα που με ξεσκέπασαν, δεν έχει νόημα να κρύψω ότι βρίσκομαι κάθε μέρα με τους γραφίστες. Δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα μικρολεπτομέρειες: αν ο κατάλογος θα είναι σε γυαλιστερό ή σε ματ χαρτί, αν θα είναι μονοσέλιδος ή αν θα τον δέσουμε, πόσο θα πάει το μαλλί. Εμ, στο κουρμπέτι βγαίνεις μία φορά. Να είναι καλή.
Ναι - και αυτό θα πονέσει -, είμαι άνδρας.
Πόσο ντρέπομαι, Θεέ μου...
Ναι.
Είμαι γύρω στα 60, πούστης, είμαι τόσο άσχημος που δεν θέλει κανείς να με γαμήσει, και ό,τι γράφω είναι από το μίσος και το κόμπλεξ μου. Ήθελα πάρα πολύ να είμαι γυναίκα, αλλά δεν τα κατάφερα. Και δεν κατάφερα να ξεγελάσω κανέναν. Τι ντροπή... Τι ντροπή, πραγματικά...
Και τώρα - τώρα που τα ομολόγησα όλα - και δεν έχω να κρύψω τίποτα πια, αφήστε με.
Αφήστε με στον πόνο μου.
Δεν μπορεί εγώ να κρατώ ένα τόσο εγκεφαλικά δυνατό αναγνωστικό κοινό.
Μην ασχοληθείτε άλλο.
Παραβλέψετε αυτό το blog, και δώστε τα φώτα σας κάπου αλλού.
Σε κάποιους που το έχουν κι εκείνοι ανάγκη.
Εγώ δεν μπορώ να πω τίποτε άλλο.
Επίλογος
Somebody, somewhere, has got to be high…
