Ok...Δεν ξέρω από που να αρχίσω.
Θα τα γράψω μαζεμένα, γιατί, ειλικρινά, δεν ξέρω τι να κάνω.
Ok.
Πλησιάζοντας προς τα τελευταία post τού Χ, σκεφτόμουν ότι η τυραννία μου σύντομα θα τελειώσει με μία τελεία. Έπρεπε να θυμηθώ κάτι που είχα προσπαθήσει πολύ να ξεχάσω.
Αλλά έπρεπε να γίνει.
Στα τελευταία post τού Χ, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Και τα post τού Χ έγιναν το καταφύγιό μου. Επέστρεφα νύχτα στο σπίτι, και ήταν σαν να με περίμενε. Σαν να προσπαθούσε να μου αποσπάσει τις κακές σκέψεις που έκανα, να με παρηγορήσει. Και έγραφα... Ούτε και ξέρω τι έχω γράψει...
Αλλά ξεχνούσα ό,τι ζούσα εκείνη την στιγμή.
Αυτό που ζούσα δεν το ήξερε κανείς. Δεν είπα σε κανέναν τίποτα.
Κι όταν ήρθε η ώρα να το μάθουν εκείνοι που έπρεπε να το μάθουν, τα πράγματα είχαν μπει σε έναν δρόμο. Χωρίς να γνωρίζουμε αν αυτός βγάζει πίσω στην λεωφόρο ή αν είναι αδιέξοδο. Όταν τα τελευταία post γράφονταν, εγώ είχα ήδη εξαφανιστεί από φίλους και γνωστούς. Όταν τελείωσαν τα post, είχα δύο μέτωπα ανοιχτά. Αυτό που είχα ανοίξει κι εκείνο που είχε ανακύψει.
Αλλά έπρεπε να πολεμήσω.
Στις μάχες πάντα μετράς πτώματα.
Στην μάχη τής ζωής μετράς φίλους.
Πάντα έλεγα ότι ο φίλος φαίνεται στην χαρά, και όχι στην λύπη.
Και το εννοούσα.
Χωρίς να σημαίνει ότι και το αντίστροφο δεν παίζει ρόλο.
Γιατί το εννοώ ακόμα.
Αλλά δεν είναι της παρούσης για να το αναλύσω.
Όταν σου συμβαίνει κάτι άσχημο/δύσκολο, μετράς ποιοι σε σκέφτονται και σε αγαπούν πραγματικά. Είναι η θεωρία στην πράξη. Έχεις, λοιπόν - παράλληλα με αυτό που σου συμβαίνει -, να αντιμετωπίσεις απώλειες. Να γνωρίσεις τους λιποτάκτες. Τα γνωστά σε όλους "λαμόγια". Εκείνους που σου λένε τα πάντα, κι όταν έρθει η ώρα δεν θυμούνται τίποτα. Εκείνοι που έρχονται στην ζωή σου με φόρα, και φεύγουν με ελαφρά - και, συνήθως, πλάγια - βηματάκια. Εκείνοι που την κάνουν. Οι κάπως "μεταξωτοί".
Αλλά στο τέλος πάντα γελάς.
Αφ' ενός, γιατί πέφτουν οι μάσκες και βλέπεις τα αληθινά πρόσωπα.
Αφ' ετέρου, γιατί είναι τρομερά αστείο το θέαμα να βλέπεις κάποιον να τρέχει με κατεβασμένα τα παντελόνια - ή τις φούστες...
Αλλά εγώ έκανα το ακριβώς αντίθετο.
Στις δύσκολες στιγμές, ακόμα και ένα τηλεφώνημα για μία "καλημέρα", σου δίνει μεγάλο κουράγιο. Είναι απίστευτο υποστήριγμα. Το να ξέρεις, απλά, ότι σε σκέφτονται. Και όταν σου λένε "ό,τι θέλεις, πες μου να έρθω" ή "πως μπορώ να βοηθήσω;", τότε δεν χρειάζεσαι τίποτε άλλο. Ό,τι κι αν περνάς, θα περάσει.
Αλλά αυτό που θα μείνει, θα είναι οι φίλοι.
Με τον Χ, όμως, δεν είχα κανέναν δικό μου άνθρωπο δίπλα μου.
Ήταν κάτι που το πέρασα μόνη.
Κι αν γύριζε ο χρόνος πίσω, πάλι το ίδιο θα έκανα.
Αλλά ο χρόνος δεν γυρίζει ποτέ πίσω...
Μέσα σε όλα αυτά που συνέβησαν στο πρόσφατο παρελθόν, σε μία άκρη τού μυαλού μου, είχα και το blog. Ήθελα να το συνεχίσω, να αλλάξω θέμα, να προχωρήσω στα ήδη υπάρχοντα.
Αλλά δεν είχα διάθεση.
Κανείς δεν θα καταλάβαινε τίποτα.
Θα σταματούσα ό,τι κι αν γινόταν, διότι ήθελα κλείσω την πληγή που άνοιξα οικειοθελώς.
Και, ασφαλώς, δεν θα έγραφα ποτέ για ό,τι μου συνέβη, ούτε σαν αναφορά.
Αλλά...
Όπως δεν περίμενα ποτέ να μου συμβεί αυτό που μου συνέβη - τουλάχιστον όχι τώρα -, έτσι δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρθει μία μέρα που θα λάβω από 10άδες ανθρώπους συλλυπητήρια... Συλλυπητήρια, για κάτι που συνέβη πριν από χρόνια. Για κάτι που δεν ήξερε κανείς. Και όχι από τους φίλους μου. Από αγνώστους...
Από άγνωστους ανθρώπους από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που λυπήθηκαν για τον θάνατο τού Χ. Που μου γράφουν ότι τον αγάπησαν μέσα από τα γραπτά μου. Ότι σοκαρίστηκαν με το τέλος. Πως το περίμεναν αλλιώς...
Αλλά κανείς δεν έχει σοκαριστεί όπως εγώ.
Ξεκίνησα αυτό το blog, γράφοντας για το BDSM και όλους εμάς που ανήκουμε σε αυτόν τον χώρο. Στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν, και έπρεπε να γράφω και για τους vanilla. Μετά, εκτός από τους Έλληνες, έπρεπε να γράφω πιο "στρογγυλά" για να μπορούν να μεταφράζουν και οι εκτός συνόρων. Και τώρα, έπειτα από σχεδόν δύο μήνες απουσίας, ανακαλύπτω ότι πρέπει να γράφω και για κάποιους που με βλέπουν όχι σαν ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο γεμάτο σκέψεις και προβληματισμούς, αλλά σαν δικό τους άνθρωπο...
Τα mail είναι πάρα πολλά.
Και δεν έχω ρίξει παρά μια ματιά.
Έχω mail που στάλθηκαν πριν τελειώσει η ετικέττα τού Χ, και δεν έχουν ακόμη απαντηθεί/σχολιαστεί. Ήταν, όμως, τόσο σημαντικό να τελειώσω την αφήγηση, από κάποιο σημείο και ύστερα, που το ανέβαλλα σκοπίμως. Και τώρα, πραγματικά, δεν ξέρω από που να αρχίσω...
Έγραψα, ωστόσο, αυτό το post, για να σας πω πως ό,τι μου συμβαίνει από τις αρχές τού Δεκέμβρη μέχρι και σήμερα, δεν μπορώ να το πιστέψω. Τα συναισθήματα είναι τόσο αντιφατικά και ακραία, που δεν ξέρω αν θα την βγάλω καθαρή, ειλικρινά...
Αλλά σας οφείλω ένα "ευχαριστώ".
Και ας γνωρίζω πως αυτό δεν είναι αρκετό.
Δώσ΄τε μου λίγο χρόνο ακόμα.
Πριν συνεχίσω οτιδήποτε στο blog, θέλω να απαντήσω σε εσάς.
Σε όλους σας.
