Τον τελευταίο καιρό δεν μπαίνω στο cm, παρά μόνο για καθιερωμένες συναντήσεις με άτομα από το εξωτερικό. Με τους ανθρώπους από Ελλάδα που ήθελα να κρατήσω επαφή, τους έχω μαζί μου εκτός site.
Βρίσκω όμως mails από αναγνώστες του blog, που η ευρηματικότητά τους με ξαφνιάζει. Δεν ξέρω αν εγώ θα έφτανα να ψάξω κάποιον συγγραφέα κάποιου blog, για οποιονδήποτε λόγο. Και αυτό που με ξαφνιάζει περισσότερο, είναι ότι για να έρθουν σε επαφή μαζί μου, μπαίνουν σε ένα χωράφι απάτητο για εκείνους.
Βέβαια, υπάρχει και το χαριτωμένο του πράγματος. Ερωτήσεις με μορφή υστερόγραφου: «Αυτός γιατί έχει μία φωτογραφία σαν αυτή;» «Τι θέλει να πει ο ποιητής με αυτό το κείμενο;» «Να ρωτήσω τι είναι το τάδε;» ή «Μου εξηγείτε τι σημαίνει το δείνα;»
Τα άτομα αυτά – και από τα δύο φύλα – δεν έχουν σχέση με το BDSM και το πολύ-πολύ να είναι λίγο kinky στη σεξουαλική τους ζωή. Μου γράφουν για τη σχέση των δύο φύλων: τα ζητούμενα, τα παρεξηγήσιμα, τα ανεπίτρεπτα και για την άποψή τους για το blog. Για το BDSM απλώς διαβάζουν αυτά που γράφω. Πολλές ερωτήσεις, πολλές απορίες.
Γράφω, όμως, αυτό το post για να απαντήσω σε μία ερώτηση όλων αλλά και σε κάτι, που από την αρχή υποψιαζόμουν πως θα ήταν στο μυαλό τους: μέχρι που θα φτάσει.
Η ερώτηση είναι γιατί δεν υπάρχει ένα mail επικοινωνίας.
Η απάντηση είναι γιατί αυτό το blog δεν έχει γίνει για ανταλλαγή απόψεων.
Το blog δημιουργήθηκε για να πω τη δική μου ιστορία, τις δικές μου σκέψεις και για να δημοσιεύσω ιστορίες που μου στέλνουν και βρίσκω για κάποιον λόγο ενδιαφέρουσες.
Και το blog αυτό, όπως είχε αρχή θα έχει και τέλος.
Δεν έχω να πω πολλά. Δεν θεωρώ το BDSM ευαγγέλιο. Δεν το ασπάστηκα ξεχνώντας την υπόλοιπη κοινωνική μου ζωή. Έχω πολλά πράγματα που θέλω να κάνω. Και που δεν έχουν σχέση με το BDSM. Ούτε είμαι κάτι ιδανικό. Είμαι αυτή που είμαι και αισθάνομαι όπως αισθάνομαι. Ξεχωριστά. Ιδιαίτερα. Και ό,τι είμαι, μπορεί να το χαίρονται πολλοί. Το κατανοούν πλήρως, όμως, λίγοι. Που είναι κι εκείνοι ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι.
Το blog είναι εδώ για να γράφω, όποτε νοιώθω ότι θέλω να εκφράσω κάτι που μου συνέβη στο παρελθόν και ποτέ δεν μπορούσα να το μοιραστώ με άτομα του κύκλου μου. Διότι ποτέ δεν θα καταλάβαιναν. Όπως ακριβώς δεν θα μιλούσα ποτέ για τον Magritte, με έναν άνθρωπο που δεν τον απασχολούν τα εικαστικά. Δεν θα καταλάβαινε ποτέ το πάθος μου γι’ αυτόν και το τι μου προκαλεί το κάθε έργο του.
Γράφω, γιατί ξέρω πως υπάρχουν άτομα εκεί έξω, που αισθάνονται όπως εγώ, που θα ήθελαν να ξέρουν πως σκέφτεται μία κυριαρχική γυναίκα, τι μπορεί να έχει βιώσει – από την καλύτερη έως την χειρότερη περίπτωση. Και που και εκείνα, δεν μπορούν να κάνουν συζητήσεις αλλά θα ήθελαν να ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει. Δίχως υπερβολές, δίχως ωραιοποιήσεις, δίχως εξιδανικεύσεις. Απλά.
Και δεν το κάνω με ελαφρά τη καρδία. Δεν είναι τόσο εύκολο για μένα να αναμοχλεύω γεγονότα, που έμειναν για χρόνια στο μυαλό μου, για τα οποία δεν άκουσα ποτέ μία άποψη από κάποιον, που ίσως να με βοηθούσε να κατανοήσω πολλά, να απορρίψω κάποια άλλα. Όπως σε ό,τι συμβαίνει στον καθένα. Και δεν είμαι η μόνη.
Ούτε μου είναι αρεστό να μιλώ για μένα. Κάθε άλλο παρά… Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πω ό,τι θέλω και ό,τι έχω ζήσει. Με τον δικό μου τρόπο.
Βρίσκω όμως mails από αναγνώστες του blog, που η ευρηματικότητά τους με ξαφνιάζει. Δεν ξέρω αν εγώ θα έφτανα να ψάξω κάποιον συγγραφέα κάποιου blog, για οποιονδήποτε λόγο. Και αυτό που με ξαφνιάζει περισσότερο, είναι ότι για να έρθουν σε επαφή μαζί μου, μπαίνουν σε ένα χωράφι απάτητο για εκείνους.
Βέβαια, υπάρχει και το χαριτωμένο του πράγματος. Ερωτήσεις με μορφή υστερόγραφου: «Αυτός γιατί έχει μία φωτογραφία σαν αυτή;» «Τι θέλει να πει ο ποιητής με αυτό το κείμενο;» «Να ρωτήσω τι είναι το τάδε;» ή «Μου εξηγείτε τι σημαίνει το δείνα;»
Τα άτομα αυτά – και από τα δύο φύλα – δεν έχουν σχέση με το BDSM και το πολύ-πολύ να είναι λίγο kinky στη σεξουαλική τους ζωή. Μου γράφουν για τη σχέση των δύο φύλων: τα ζητούμενα, τα παρεξηγήσιμα, τα ανεπίτρεπτα και για την άποψή τους για το blog. Για το BDSM απλώς διαβάζουν αυτά που γράφω. Πολλές ερωτήσεις, πολλές απορίες.
Γράφω, όμως, αυτό το post για να απαντήσω σε μία ερώτηση όλων αλλά και σε κάτι, που από την αρχή υποψιαζόμουν πως θα ήταν στο μυαλό τους: μέχρι που θα φτάσει.
Η ερώτηση είναι γιατί δεν υπάρχει ένα mail επικοινωνίας.
Η απάντηση είναι γιατί αυτό το blog δεν έχει γίνει για ανταλλαγή απόψεων.
Το blog δημιουργήθηκε για να πω τη δική μου ιστορία, τις δικές μου σκέψεις και για να δημοσιεύσω ιστορίες που μου στέλνουν και βρίσκω για κάποιον λόγο ενδιαφέρουσες.
Και το blog αυτό, όπως είχε αρχή θα έχει και τέλος.
Δεν έχω να πω πολλά. Δεν θεωρώ το BDSM ευαγγέλιο. Δεν το ασπάστηκα ξεχνώντας την υπόλοιπη κοινωνική μου ζωή. Έχω πολλά πράγματα που θέλω να κάνω. Και που δεν έχουν σχέση με το BDSM. Ούτε είμαι κάτι ιδανικό. Είμαι αυτή που είμαι και αισθάνομαι όπως αισθάνομαι. Ξεχωριστά. Ιδιαίτερα. Και ό,τι είμαι, μπορεί να το χαίρονται πολλοί. Το κατανοούν πλήρως, όμως, λίγοι. Που είναι κι εκείνοι ξεχωριστοί και ιδιαίτεροι.
Το blog είναι εδώ για να γράφω, όποτε νοιώθω ότι θέλω να εκφράσω κάτι που μου συνέβη στο παρελθόν και ποτέ δεν μπορούσα να το μοιραστώ με άτομα του κύκλου μου. Διότι ποτέ δεν θα καταλάβαιναν. Όπως ακριβώς δεν θα μιλούσα ποτέ για τον Magritte, με έναν άνθρωπο που δεν τον απασχολούν τα εικαστικά. Δεν θα καταλάβαινε ποτέ το πάθος μου γι’ αυτόν και το τι μου προκαλεί το κάθε έργο του.
Γράφω, γιατί ξέρω πως υπάρχουν άτομα εκεί έξω, που αισθάνονται όπως εγώ, που θα ήθελαν να ξέρουν πως σκέφτεται μία κυριαρχική γυναίκα, τι μπορεί να έχει βιώσει – από την καλύτερη έως την χειρότερη περίπτωση. Και που και εκείνα, δεν μπορούν να κάνουν συζητήσεις αλλά θα ήθελαν να ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει. Δίχως υπερβολές, δίχως ωραιοποιήσεις, δίχως εξιδανικεύσεις. Απλά.
Και δεν το κάνω με ελαφρά τη καρδία. Δεν είναι τόσο εύκολο για μένα να αναμοχλεύω γεγονότα, που έμειναν για χρόνια στο μυαλό μου, για τα οποία δεν άκουσα ποτέ μία άποψη από κάποιον, που ίσως να με βοηθούσε να κατανοήσω πολλά, να απορρίψω κάποια άλλα. Όπως σε ό,τι συμβαίνει στον καθένα. Και δεν είμαι η μόνη.
Ούτε μου είναι αρεστό να μιλώ για μένα. Κάθε άλλο παρά… Αλλά δεν υπάρχει άλλος τρόπος να πω ό,τι θέλω και ό,τι έχω ζήσει. Με τον δικό μου τρόπο.
