Παρατηρήθηκε κάτι στο προηγούμενο post;
Όχι;
Να βοηθήσω;
Ο Ψ είχε περάσει - με χαρακτηριστική άνεση - στον ενικό.
Τι είναι ο ενικός για έναν υποτακτικό;
Να το πούμε απλά.
Ό,τι είναι και για έναν υπάλληλο που πηγαίνει για συνέντευξη και χτυπάει το πιθανό αφεντικό του στην πλάτη, βάζοντας τα πόδια στο γραφείο του.
Και το χειρότερο;
Έχει πάει ποτέ υποψήφιος υπάλληλος στο αφεντικό, υποδεικνύοντας ποια πρέπει να είναι η θέση του στην εταιρεία;
Έχει πει ποτέ υποψήφιος υπάλληλος στο αφεντικό πόσες ώρες θέλει να δουλεύει, με πόσα χρήματα πρέπει να αμοίβεται και ποιες ώρες θα κάνει διάλειμμα;
Ρητορικές ερωτήσεις.
Εκεί, όμως, ξεκινά μία άλλη, πολύ μεγάλη διαστροφή μου.
Όταν αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως με περνάς για μαλάκα - υποτιμώντας την νοημοσύνη μου(;), προσπαθώντας να φανείς ικανότερός μου(;), αγνοώντας τα "θέλω"/"πιστεύω" μου(;), τότε γουστάρω αφάνταστα. Αν θα σου πω τίποτα; Κουβέντα. Θα σε αφήσω να πιστεύεις ότι με 'χεις. Αυτή η αίσθηση ότι τα έχεις καταφέρει, η μακαριότητα που σου δίνει η στρεβλή αντίληψή σου περί εμού, με διασκεδάζει όσο δεν φαντάζεσαι.
Σίγουρα, αν ανατρέξεις σε παρελθούσες συζητήσεις μας, θα βρεις ψήγματα - εν είδει αστεϊσμού, πάντα... - που θα σου αποδεικνύουν ότι κάτι καταλάβαινε το ξανθό μου μυαλό. Αλλά. Εάν είσαι εγωπάθης ή εγωκεντρικός, μάλλον δεν θα βρεις τίποτα, γιατί δεν θα μπεις στον κόπο να ψάξεις.
Και αφήνουμε τα περί αντίληψής του για εμένα και την οπτική του - θολή - γωνία.
Ας πάμε σε κάτι πιο ουσιώδες.
Τον δογματισμό του.
Ο Ψ έμοιαζε να είναι δογματικός στα πάντα.
Από τις απόψεις του για τον σαδομαζοχισμό και τις σχέσεις - που εδώ αναφέρονται - μέχρι για τα πιο τετριμμένα - που δεν θα αναφερθούν. Είχες την αίσθηση ότι μαζί του κουβαλούσε πάντα ένα pontium, και όποτε χρειαζόταν να πει την γνώμη του για κάτι, άνοιγε τα κιτάπια του και διάβαζε νοερά. Δεν υπήρχε χαρακτήρας. Υπήρχαν νόμοι, κανόνες, κάτι που είχε πει κάποιος άλλος, κάτι που είχε αναφερθεί σε ένα σεμινάριο, οτιδήποτε. Όχι κάτι που ζυμώθηκε από όλα αυτά και έγινε δικό του.
Όταν, λοιπόν, έχεις έναν άνθρωπο που περισσότερο σου θυμίζει ηγέτη μίας αίρεσης, παρά έναν φίλο ή σύντροφο ή δεν ξέρω τι άλλο, τα πράγματα είναι δυσκοίλια. Δεν μπορείς να κάνεις συζήτηση μαζί του. Προκαλείσαι να τον αντικρούσεις με τα ίδια όπλα. Να καθήσεις, δηλαδή, να στίψεις το μυαλό σου να θυμηθεί τι έχει διαβάσει/ακούσει που, για να αντιπαρατεθείς. Κι αυτό δεν είναι συζήτηση. Είναι πόλεμος.
Και υπάρχουν 2 είδη καταστάσεων που ασχολούμαι.
Το 1ο είναι το ενδιαφέρον μου για τον χαρακτήρα ενός ατόμου.
Το 2ο είναι για την περίπτωσή του.
Στην 1η κατάσταση, εάν ενδιαφέρομαι για εσένα, σου μιλάω. Δεν μπορώ να σταματήσω. Δεν θέλω να σταματήσω. Θα σου μιλάω μέχρι τελικής πτώσεως. Μπορώ. Θα σου λέω ό,τι βλέπω σε εσένα, θα σου δίνω την προσοχή μου, θα είμαι εκεί, θα κάνω τα πάντα. Θα σου μιλάω για τα θετικά σου, τα αρνητικά σου, τι μπορείς να κάνεις, πως μπορώ να βοηθήσω εγώ. Έτσι εκδηλώνεται το ενδιαφέρον μου.
Πιθανόν - όταν καταλάβω ότι εσύ δεν ενδιαφέρεσαι(;), ότι πληγώνεσαι(;), δυσφορείς(;), στενοχωριέσαι(;), θυμώνεις(;) ή ότι στην τελική δεν άξιζες τίποτα - να αλλάξω γνώμη. Δεν θα πάρω τίποτα πίσω. Αλλά θα σταματήσω να σου μιλάω. Θα το καταλάβεις. Όταν πάψεις, με οποιονδήποτε τρόπο, να με ενδιαφέρεις, δεν θέλω ούτε να σου μιλάω ούτε να μου μιλάς, δεν θέλω να ξέρω καν ότι υπάρχεις και θα εκτιμήσω βαθύτατα το γεγονός εάν κάνεις κι εσύ το ίδιο για εμένα. Όσο το ενδιαφέρον μου μπορεί να πάρει τεράστιες διαστάσεις, τόσο - μία μέρα - η αδιαφορία μου μπορεί να γίνει συρματόπλεγμα.
Η 2η κατάσταση είναι αποστασιοποιημένη. Για εμένα δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα περιστατικό. Θα μιλάμε, αλλά, ουσιαστικά, δεν θα λέω τίποτα. Θα ακούς συνέχεια "ναι". Με ενδιαφέρει να σε παρακολουθήσω, όχι να επικοινωνήσω μαζί σου. Εάν η περίπτωσή σου χαρακτηριστεί ως περιστατικό, δεν είσαι τίποτε περισσότερο από ένα θέαμα.
Και ο Ψ ανήκε στην Β' κατηγορία.
Δεν υπήρχε, πλέον, τίποτε που να με ενδιέφερε σε εκείνον σαν άνδρα, ούτε καν σαν άνθρωπο. Ήταν ένα περιστατικό. Θα καθόμουν απέναντι και θα παρακολουθούσα. Έπρεπε να πάρω μέρος κι εγώ. Το ήξερα. Αλλά δεν θα με απέτρεπε. Κάτι θα έχανα - τον χρόνο μου(;), την υπομονή μου(;) - αλλά θα κέρδιζα μία εμπειρία. Να το μετάνοιωνα; Ούτε λόγος. Μπορεί να έχω ξοδέψει άφθονα και από τα δύο για άτομα και καταστάσεις που δεν άξιζαν, τελικά, ούτε λεπτό από τον χρόνο μου και ούτε στιγμή από την υπομονή μου. Μπορεί να έχω εκνευριστεί, να έχω βρίσει, να έχω χτυπηθεί, να λέω σαν σχήμα λόγου ότι μετάνοιωσα, αλλά να έχω μετανοιώσει-μετανοιώσει, ποτέ. Διότι στην ζωή πρέπει να μετανοιώνει κανείς για ό,τι δεν έχει τολμήσει να κάνει. Όχι για το αντίστροφο. Για τον απλούστατο λόγο, η γνώση είναι δύναμη και οι εμπειρίες εφόδια. Και το "το έχω διαβάσει/ακούσει" ή το "το έχω κάνει/ζήσει", είναι σπουδαία όταν μπορεί να τα πει κανείς.
Με τον Ψ αντιμετώπιζα κι άλλο ένα θέμα, πολύ σημαντικό.
Δεν υπήρχε κανενός είδους επικοινωνίας.
Και όταν βλέπεις ότι δεν μπορείς να συνεννοηθείς με κάποιον γιατί δεν καταλαβαίνει ή επειδή είναι αλλού, πρέπει να σταματάς αμέσως την επικοινωνία. Όλα μπορούν να παρεξηγηθούν, και το μυαλό τού άλλου - όταν λειτουργεί με λάθος στροφές - το μόνο που κάνει είναι να παραποιεί διαστρεβλώνοντας όλα όσα του λες. Γιατί να μπλέξεις σε μία κατάσταση που χρειάζεται να δαπανήσεις ενέργεια για να αναλύεις, να εξηγείς ή να απολογείσαι πολλές φορές, όταν μία μέρα κινδυνεύεις να βγεις κατηγορούμενος, δόλιος ή χαμένος;
Το θέμα μας ήταν ο σαδομαζοχισμός;
Ok.
Εγώ ήμουν το γκομενάκι που το κατάφερε;
Ok.
Θα τον έκανα, λοιπόν, αφέντη στην θέση της Αφέντρας για να καμαρώνει την πρόοδό μου.
Θα γινόμουν η καλύτερη μαθήτρια.
Αυτό δεν ήθελε;
Όχι;
Να βοηθήσω;
Ο Ψ είχε περάσει - με χαρακτηριστική άνεση - στον ενικό.
Τι είναι ο ενικός για έναν υποτακτικό;
Να το πούμε απλά.
Ό,τι είναι και για έναν υπάλληλο που πηγαίνει για συνέντευξη και χτυπάει το πιθανό αφεντικό του στην πλάτη, βάζοντας τα πόδια στο γραφείο του.
Και το χειρότερο;
Έχει πάει ποτέ υποψήφιος υπάλληλος στο αφεντικό, υποδεικνύοντας ποια πρέπει να είναι η θέση του στην εταιρεία;
Έχει πει ποτέ υποψήφιος υπάλληλος στο αφεντικό πόσες ώρες θέλει να δουλεύει, με πόσα χρήματα πρέπει να αμοίβεται και ποιες ώρες θα κάνει διάλειμμα;
Ρητορικές ερωτήσεις.
Εκεί, όμως, ξεκινά μία άλλη, πολύ μεγάλη διαστροφή μου.
Όταν αρχίζω να αντιλαμβάνομαι πως με περνάς για μαλάκα - υποτιμώντας την νοημοσύνη μου(;), προσπαθώντας να φανείς ικανότερός μου(;), αγνοώντας τα "θέλω"/"πιστεύω" μου(;), τότε γουστάρω αφάνταστα. Αν θα σου πω τίποτα; Κουβέντα. Θα σε αφήσω να πιστεύεις ότι με 'χεις. Αυτή η αίσθηση ότι τα έχεις καταφέρει, η μακαριότητα που σου δίνει η στρεβλή αντίληψή σου περί εμού, με διασκεδάζει όσο δεν φαντάζεσαι.
Σίγουρα, αν ανατρέξεις σε παρελθούσες συζητήσεις μας, θα βρεις ψήγματα - εν είδει αστεϊσμού, πάντα... - που θα σου αποδεικνύουν ότι κάτι καταλάβαινε το ξανθό μου μυαλό. Αλλά. Εάν είσαι εγωπάθης ή εγωκεντρικός, μάλλον δεν θα βρεις τίποτα, γιατί δεν θα μπεις στον κόπο να ψάξεις.
Και αφήνουμε τα περί αντίληψής του για εμένα και την οπτική του - θολή - γωνία.
Ας πάμε σε κάτι πιο ουσιώδες.
Τον δογματισμό του.
Ο Ψ έμοιαζε να είναι δογματικός στα πάντα.
Από τις απόψεις του για τον σαδομαζοχισμό και τις σχέσεις - που εδώ αναφέρονται - μέχρι για τα πιο τετριμμένα - που δεν θα αναφερθούν. Είχες την αίσθηση ότι μαζί του κουβαλούσε πάντα ένα pontium, και όποτε χρειαζόταν να πει την γνώμη του για κάτι, άνοιγε τα κιτάπια του και διάβαζε νοερά. Δεν υπήρχε χαρακτήρας. Υπήρχαν νόμοι, κανόνες, κάτι που είχε πει κάποιος άλλος, κάτι που είχε αναφερθεί σε ένα σεμινάριο, οτιδήποτε. Όχι κάτι που ζυμώθηκε από όλα αυτά και έγινε δικό του.
Όταν, λοιπόν, έχεις έναν άνθρωπο που περισσότερο σου θυμίζει ηγέτη μίας αίρεσης, παρά έναν φίλο ή σύντροφο ή δεν ξέρω τι άλλο, τα πράγματα είναι δυσκοίλια. Δεν μπορείς να κάνεις συζήτηση μαζί του. Προκαλείσαι να τον αντικρούσεις με τα ίδια όπλα. Να καθήσεις, δηλαδή, να στίψεις το μυαλό σου να θυμηθεί τι έχει διαβάσει/ακούσει που, για να αντιπαρατεθείς. Κι αυτό δεν είναι συζήτηση. Είναι πόλεμος.
Και υπάρχουν 2 είδη καταστάσεων που ασχολούμαι.
Το 1ο είναι το ενδιαφέρον μου για τον χαρακτήρα ενός ατόμου.
Το 2ο είναι για την περίπτωσή του.
Στην 1η κατάσταση, εάν ενδιαφέρομαι για εσένα, σου μιλάω. Δεν μπορώ να σταματήσω. Δεν θέλω να σταματήσω. Θα σου μιλάω μέχρι τελικής πτώσεως. Μπορώ. Θα σου λέω ό,τι βλέπω σε εσένα, θα σου δίνω την προσοχή μου, θα είμαι εκεί, θα κάνω τα πάντα. Θα σου μιλάω για τα θετικά σου, τα αρνητικά σου, τι μπορείς να κάνεις, πως μπορώ να βοηθήσω εγώ. Έτσι εκδηλώνεται το ενδιαφέρον μου.
Πιθανόν - όταν καταλάβω ότι εσύ δεν ενδιαφέρεσαι(;), ότι πληγώνεσαι(;), δυσφορείς(;), στενοχωριέσαι(;), θυμώνεις(;) ή ότι στην τελική δεν άξιζες τίποτα - να αλλάξω γνώμη. Δεν θα πάρω τίποτα πίσω. Αλλά θα σταματήσω να σου μιλάω. Θα το καταλάβεις. Όταν πάψεις, με οποιονδήποτε τρόπο, να με ενδιαφέρεις, δεν θέλω ούτε να σου μιλάω ούτε να μου μιλάς, δεν θέλω να ξέρω καν ότι υπάρχεις και θα εκτιμήσω βαθύτατα το γεγονός εάν κάνεις κι εσύ το ίδιο για εμένα. Όσο το ενδιαφέρον μου μπορεί να πάρει τεράστιες διαστάσεις, τόσο - μία μέρα - η αδιαφορία μου μπορεί να γίνει συρματόπλεγμα.
Η 2η κατάσταση είναι αποστασιοποιημένη. Για εμένα δεν είσαι τίποτα περισσότερο από ένα περιστατικό. Θα μιλάμε, αλλά, ουσιαστικά, δεν θα λέω τίποτα. Θα ακούς συνέχεια "ναι". Με ενδιαφέρει να σε παρακολουθήσω, όχι να επικοινωνήσω μαζί σου. Εάν η περίπτωσή σου χαρακτηριστεί ως περιστατικό, δεν είσαι τίποτε περισσότερο από ένα θέαμα.
Και ο Ψ ανήκε στην Β' κατηγορία.
Δεν υπήρχε, πλέον, τίποτε που να με ενδιέφερε σε εκείνον σαν άνδρα, ούτε καν σαν άνθρωπο. Ήταν ένα περιστατικό. Θα καθόμουν απέναντι και θα παρακολουθούσα. Έπρεπε να πάρω μέρος κι εγώ. Το ήξερα. Αλλά δεν θα με απέτρεπε. Κάτι θα έχανα - τον χρόνο μου(;), την υπομονή μου(;) - αλλά θα κέρδιζα μία εμπειρία. Να το μετάνοιωνα; Ούτε λόγος. Μπορεί να έχω ξοδέψει άφθονα και από τα δύο για άτομα και καταστάσεις που δεν άξιζαν, τελικά, ούτε λεπτό από τον χρόνο μου και ούτε στιγμή από την υπομονή μου. Μπορεί να έχω εκνευριστεί, να έχω βρίσει, να έχω χτυπηθεί, να λέω σαν σχήμα λόγου ότι μετάνοιωσα, αλλά να έχω μετανοιώσει-μετανοιώσει, ποτέ. Διότι στην ζωή πρέπει να μετανοιώνει κανείς για ό,τι δεν έχει τολμήσει να κάνει. Όχι για το αντίστροφο. Για τον απλούστατο λόγο, η γνώση είναι δύναμη και οι εμπειρίες εφόδια. Και το "το έχω διαβάσει/ακούσει" ή το "το έχω κάνει/ζήσει", είναι σπουδαία όταν μπορεί να τα πει κανείς.
Με τον Ψ αντιμετώπιζα κι άλλο ένα θέμα, πολύ σημαντικό.
Δεν υπήρχε κανενός είδους επικοινωνίας.
Και όταν βλέπεις ότι δεν μπορείς να συνεννοηθείς με κάποιον γιατί δεν καταλαβαίνει ή επειδή είναι αλλού, πρέπει να σταματάς αμέσως την επικοινωνία. Όλα μπορούν να παρεξηγηθούν, και το μυαλό τού άλλου - όταν λειτουργεί με λάθος στροφές - το μόνο που κάνει είναι να παραποιεί διαστρεβλώνοντας όλα όσα του λες. Γιατί να μπλέξεις σε μία κατάσταση που χρειάζεται να δαπανήσεις ενέργεια για να αναλύεις, να εξηγείς ή να απολογείσαι πολλές φορές, όταν μία μέρα κινδυνεύεις να βγεις κατηγορούμενος, δόλιος ή χαμένος;
Το θέμα μας ήταν ο σαδομαζοχισμός;
Ok.
Εγώ ήμουν το γκομενάκι που το κατάφερε;
Ok.
Θα τον έκανα, λοιπόν, αφέντη στην θέση της Αφέντρας για να καμαρώνει την πρόοδό μου.
Θα γινόμουν η καλύτερη μαθήτρια.
Αυτό δεν ήθελε;
