Ο Ψ δεν ήταν ένα τυχαίο άτομο.Έδειχνε χαρακτήρα συγκροτημένο, με προσωπικότητα, σοβαρό.
Καμμία σχέση με την εντύπωση που αποκόμισα εκείνο το βράδυ.
Φυσικά, αλλιώς είμαστε ως παιδιά, αλλιώς ως γονείς, αλλιώς ως φίλοι, αλλιώς ως εραστές.
Είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι αλλά με διαφορετικές αντιδράσεις.
Και η αντίδρασή του - σε ό,τι αφορούσε τα απολύτως προσωπικά - ήταν άκρως γελοία.
Ο Ψ είχε σπουδάσει στο μεγαλύτερο και πιο διάσημο πανεπιστήμιο του κλάδου του.
Μέσα στο γραφείο τού σπιτιού του, τα πτυχία, οι βραβεύσεις και τα συναφή, έμοιαζαν με ταπετσαρία. Από τότε που αποφοίτησε, μεγάλες εταιρείες τής ειδικότητάς του τον ζητούσαν στην χώρα που σπούδασε, αλλά εκείνος ήθελε να γυρίσει στην μητέρα του - που είχε χηρέψει λίγο μετά την αποφοίτησή του - και να κάνει την δική του επιχείρηση στην μαμά-πατρίδα. Πήρε, λοιπόν, το ρίσκο, και τα κατάφερε. Και από ό,τι μάθαινα από την φίλη μου, στην Ελληνική αγορά, ήταν από τα πιο αξιόπιστα ονόματα αλλά και τα πιο δύσκολα για να κλείσει κανείς συμφωνία μαζί του. Όλα αυτά, μου έδειχναν το σκαρίφημα ενός πολύ ικανού ανθρώπου και - αν μη τι άλλο - ενός ανθρώπου που είχε μάθει να εργάζεται σκληρά.
Παρ' όλα αυτά.
Τώρα που γράφω για εκείνον - και είμαι τεταρτοετής τού cm -, όλα αυτά που μου είχε πει, μου μοιάζουν παραμύθια τού Disney μπροστά σε ό,τι έχω ακούσει από τους χρήστες τού site. Τότε, όμως, ήταν τεράστιο σοκ. Τεράστιο. Να έχεις έναν άνθρωπο απέναντί σου, 2 μέτρα άνδρα, και να σου λέει τέτοιες μαλακίες, που να αναρωτιέσαι που είναι οι δράκοι και οι μάγισσες, και αν του πιάσεις το πρόσωπο από το πηγούνι, μήπως βγει καμμία μάσκα και αποκαλυφθεί κανένα 15χρονο...
Από την άλλη, το μεγαλύτερο πρόβλημά μου - αυτό με το οποίο δεν έχω συμβιβαστεί έως σήμερα - ήταν άλλο. Καλά τα παραμύθια και η μαλακία που κουβαλάει ο καθένας. Ήξερα ότι τα πανεπιστήμια δεν διαμορφώνουν χαρακτήρες αλλά χτίζουν ειδικότητες - κι εμένα δεν με τράβηξε για ό,τι είχε ή δεν είχε σπουδάσει. Αυτό που δεν μπορούσα να χωρέσω στο μυαλό μου, ήταν πως αυτός ο άνθρωπος, έχοντας διαβάσει την βιβλιοθήκη τής Αλεξάνδρειας - εν συγκρίσει με έναν μέσο Έλληνα, που είναι απίθανο να διαβάζει πάνω από ένα βιβλίο τον χρόνο, κι αυτό στις διακοπές, και, μάλιστα, επιπέδου Κώδικα Da Vinci... -, ήταν στον κόσμο του. Πως ένας άνθρωπος που είχε διαβάσει όλους τους φιλοσόφους - δεν υπήρχε περίοδος, στην ιστορία, ακάλυπτη... -, ό,τι υπήρχε σε ψυχολογία, management, της Παναγιάς τα μάτια, έλεγε τέτοιες παπαριές.
Περίμενα αυτόν τον άνθρωπο, με ό,τι είχε διαβάσει, να είναι αλλιώς. Αλλά, και την επιστήμη του να είχα συνυπολογίσει, διάολε, με αριθμούς καταγίνονταν, με υπολογισμούς, που σημαίνει τετράγωνη - και κυρίως -, ορθή λογική, να ήταν τελείως αλλιώς. Και μέχρι εκείνη την στιγμή, με προβλημάτιζε μόνον ό,τι είχε πει για την "σχέση". Μετά, όταν άρχιζαν να φαίνονται καθαρά και τα στοιχεία τού χαρακτήρα του, το πρόβλημα αυτό έγινε βουνό. Το θέμα των λογιστών δεν το είχα ακόμη στοιχειοθετήσει. Μετά από χρόνια μπήκαν τα πράγματα στην θέση τους και μπόρεσα να εξηγήσω πολλά, που τότε φάνταζαν αδιανόητα. Επομένως, εγώ είχα μπροστά μου έναν λογιστή και έναν κατά φαντασία σκλάβο, μαζί. Ο διαχωρισμός δεν ήταν δυνατόν να γίνει τότε. Έτσι, δεν μπορούσα να ξέρω που τελειώνει ο μαζοχιστής και που αρχίζει ο λογιστής - ή το αντίστροφο. Κι αυτό - μετά από τόσα χρόνια -, μπορώ με βεβαιότητα να πω, ήταν δύσκολο, διότι τα χαρακτηριστικά και των δύο μοιάζουν πάρα πολύ.
Θυμάμαι ότι σκεφτόμουν που είχε πάει όλος εκείνος ο ενθουσιασμός και η χαρά.
Διότι δεν ένοιωθα τίποτε άλλο από περιέργεια.
Και η περιέργεια δεν είναι συναίσθημα για να κάνω σχέση.
Από την άλλη, όλα αυτά που είχε περιγράψει δεν ήταν σχέση από την φύση τους.
Οπότε, εάν εκείνος πίστευε ό,τι μου είχε πει, είχα κι εγώ το δικαίωμα να πιστεύω ό,τι θέλω.
Εάν εκείνος έβγαζε από το μυαλό του πως είναι μία σχέση σαν την δική μας, τότε κι εγώ μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου ό,τι ήθελα γι' αυτή.
Κι ό,τι γινόταν.
Κι ήταν κρίμα.
Αυτό σκεφτόμουν.
Πόσο χαρούμενη ήμουν που τον είχα γνωρίσει.
Πόσο ήθελα πάντα έναν άνδρα να έχουμε κοινά αναγνώσματα.
Πόσο - ακόμη περισσότερο - ήθελα έναν άνδρα να είχε διαβάσει περισσότερα από εμένα.
Και έλεγα, τότε, ότι με έναν άνδρα σαν κι εκείνον που φανταζόμουν κι ήλπιζα να γνωρίσω, ακόμα και κομμένο πουλί να είχε, δεν θα με ενδιέφερε καθόλου. Και το εννοούσα. Και το εννοώ. Το ότι θα επικοινωνούσαμε, μου ήταν παραπάνω από αρκετό. Κι αυτό, γιατί ο άνθρωπος που είχα εγώ στο μυαλό μου - με ό,τι είχε διαβάσει, ακόμη και με τα μισά από όσα είχε διαβάσει ο Ψ - θα ήταν ικανός για άλλου είδους οργασμούς. Και η επικοινωνία μαζί του θα ήταν, σχεδόν, μαγική. Το εννοούσα. Και το εννοώ.
Αλλά ο Ψ δεν είχε ακρωτηριασμένο πουλί.
Ο Ψ είχε ακρωτηριασμένο εγκέφαλο.
