Είμαι ένας άνθρωπος πολύ αφηρημένος.Και αυτό είναι, κυρίως, απόρροια τής άθλιας μνήμης μου...
(Μπορεί να φταίει και η découpage που έχω κάνει κατά καιρούς;
Δεν ξέρω...).
Μου είπες κάτι.
Το σημείωσα;
Όχι;
Την πάτησες.
Ήθελα κάτι να κάνω.
Το σημείωσα;
Όχι;
Σειρά μου.
Είμαι στον υπολογιστή.
Έχω ανοιχτά 5-6 παράθυρα διαλόγου - συνεργάτες/φίλοι/διάφοροι - στον messenger.
Μιλάω άνετα ταυτόχρονα με όλους.
Με την ίδια άνεση, ωστόσο, μπορεί να μπερδέψω τα παράθυρα και να σου στέλνω οδηγίες για το πως θα φτάσεις στην Λαμία, όταν μαζί σου μιλούσα για την έκθεση Θεσσαλονίκης. Δεν έχει σημασία. Κι αν δεν μου στείλεις κανένα σχόλιο, μπορεί να το συνεχίσω μέχρι να κλείσουμε. Τόσο ωραία...
Επίσης.
Μπορώ να σου στέλνω μηνύματα - διάολε, μπορώ να σε παίρνω και τηλέφωνο, ενώ θέλω να πάρω κάποιον άλλον (...) - στο κινητό, ενώ προορίζονται για άλλον. Άπειρα τα μηνύματα που μου έχουν έρθει πίσω κατά καιρούς: "Ελένη, με λένε. Όχι Βαγγέλη. Ξαναστείλε.". Μιλάμε, έχω πάρει άνθρωπο με το ίδιο επώνυμο με εκείνον που έχω σκοπό να βρίσω - σημείωση: δεν είχαμε μιλήσει πάνω από 2 φορές μετά την γνωριμία μας... -, κι ενώ εγώ τον ξεχέζω κανονικά, εκείνος έχει σκάσει στα γέλια χωρίς να μου λέει τι συμβαίνει, κι εγώ να βρίζω περισσότερο - ναι, μερικοί άνθρωποι δεν σε βοηθούν καθόλου... Ή να θέλω να πάρω κάποιον, να παίρνω εσένα - μην ρωτάς πως, χρυσό μου... -, να βρίσκεις 100 κλήσεις στο τηλέφωνο που για κάποιον λόγο δεν μπορούσες να σηκώσεις, να με παίρνεις πίσω σαν άνθρωπος του Θεού να με ρωτήσεις τι ήθελα, κι εγώ να σου λέω με την μεγαλύτερη φυσικότητα του κόσμου: "Α! Τι κάνεις, Τάκη μου;! Πως και με θυμήθηκες;!".
Είμαι καλή, όμως, στο να βρίσκω λύσεις.
Για παράδειγμα.
Ενώ σε πραγματικό χρόνο δεν μπορώ να κάνω τίποτα - και, μάλλον, εσύ πρέπει να ζήσεις με αυτό... -, σε ό,τι αφορά το κινητό, κάνω μία εκκαθάριση στο τέλος κάθε έτους. Οπότε, αν έχουμε να μιλήσουμε πάνω από έναν χρόνο, διαγράφεσαι, κι έτσι γλυτώνεις κι εσύ κι εγώ. Μοναδική εξαίρεση το 2010, οπότε μπορεί να φανταστεί κανείς τι έχει πάθει ο κοσμάκης το 2011 από εμένα... - ευτυχώς που βρισκόμαστε ήδη στα μέσα Νοεμβρίου.
Σε ό,τι αφορά, τώρα, τα υπόλοιπα, κάνω τα γνωστά.
Post it και ξανά-μανά post it.
Post it παντού.
Κι αν δεν βρίσκω post it, σημειώνω μέχρι και σε χαρτί τουαλέτας.
(Ναι.
Είμαι θεά).
Για τα άλλα, έχω εξομολογηθεί.
Δεν θυμάμαι Χριστό.
Λειτουργώ με flash.
Που αυτό σημαίνει, ότι μπορεί να με βρεις μετά από κάποιο διάστημα, να μου πεις κάτι που υποτίθεται είχε συμβεί στο παρελθόν, υποχρεωτικά να σε πιστέψω, αλλά αλίμονό σου εάν μία μέρα, από το πουθενά, αρχίζουν κι αναβοσβήνουν τα alarm... Την έχεις γαμήσει...
Βέβαια, υπάρχει και το χαριτωμένο τού πράγματος.
Δηλαδή.
Αγαπημένη συνήθεια των φίλων μου - όταν μας δοθεί η ευκαιρία να βρεθούμε πολλοί μαζί -, είναι να αφηγούνται πράγματα που έχω κάνει, και να τα αναπαράγουν με τον δικό τους, μοναδικό τρόπο. Με άλλα λόγια, να με μιμούνται, όπως μόνον εκείνοι ξέρουν. Το γνωστό "Όλοι γέλαγαν με εμένα, έσκαγα κι εγώ στα γέλια"¨; Κάπως έτσι. Επειδή, λοιπόν, εγώ δεν μπορώ να θυμάμαι τι είπα στον τύπο, π.χ., που μας πήρε την θέση parking, και τι τσαμπουκάς ακολούθησε, όταν αυτό γίνεται παντομίμα, ξεκαρδίζομαι στο γέλιο, ρωτώντας συγχρόνως: "εγώ το είπα/έκανα αυτό;!". Και η γνωστή απάντηση είναι: "μα δεν θυμάσαι;!". Και η γνωστότερη απάντηση τής απάντησης είναι: "Όχι...".
Ή όταν βλέπουμε μία ταινία.
Πρέπει πάντα να έχω κάποιον δίπλα μου να τον ρωτώ: "Και τι έγινε πριν;" ή "Πότε το είπε αυτό;" ή "Ποιος είναι αυτός;". Εάν δεν μου εξηγήσουν, δεν μπορώ να ακολουθήσω. Το "24". Το έχω δει; Όχι. Θα ήθελα; Πολύ. Μπορώ; Όχι. Το "Memento"; Κι αν έχω κλάψει που δεν μπορώ να το δω! Πόσες προσπάθειες έχω κάνει; 10(;)-15(;). Όλες άκαρπες. Αν δεν βρω καμμιά 10ριά άτομα που το έχουν δει, να βοηθήσουν, δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλω άκρη. Παρ' όλα αυτά - το πάω στοίχημα -, κανείς από όσους έχουν δει την ταινία δεν τον πόνεσε αυτόν τον άνθρωπο περισσότερο από εμένα, κι ας μην έχω σώσει να δω ούτε το πρώτο τέταρτο...
(Τι τα γράφω και στενοχωριέμαι...;).
Κάποτε γνώρισα έναν τύπο, ο οποίος είχε μυαλό-ξυράφι.
Θυμόταν τα πάντα, με λεπτομέρειες, σαν να είχαν συμβεί πριν από μισό λεπτό. Οι φίλοι του μου τον σύστησαν σαν "memory bank". Δεν του ξέφευγε τίποτα. Και έχω ξεκινήσει να του λέω πόσο τον θαυμάζω, πόσο τον ζηλεύω γι' αυτήν του την ικανότητα. Και πως εγώ δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε τι έφαγα χθες. Κι αυτός ήταν ο διάλογος που ακολούθησε.
-Ξέρεις από υπολογιστές;, με ρώτησε.
-Την τύφλα μου. Γιατί;
-Θα σου πω. Ο υπολογιστής έχει μνήμη. Μπορείς να σώσεις ό,τι θέλεις. Έχει κι έναν κάδο απορριμάτων. Όταν θέλεις να διαγράψεις κάτι, τα πετάς όλα εκεί. Εάν έχεις μετανοιώσει ή αν πέταξεις κάτι κατά λάθος και θέλεις να το ανασύρεις από εκεί...
-... την πάτησες...;
-Όχι, είπε γελώντας. Ο υπολογιστής δεν "ξεχνά" ποτέ. Διαγράφει προσωρινά. Απλά σου τα "εξαφανίζει" για να κάνει χώρο. Τίποτα δεν σβήνει αν δεν του διαγράψεις τον σκληρό.
Αφού τον ρώτησα τι είναι ο σκληρός - γιατί μέχρι τότε με το "σκληρός" το μυαλό μου πήγαινε σε 1-2 πράγματα, συγκεκριμένα... - και μου εξήγησε, συνέχισε.
-Ο δικός σου υπολογιστής τα διαγράφει αυτόματα. Και, από ό,τι λες, δεν τα στέλνει καν στον κάδο. Απλά, όταν κάποια στιγμή τον ανοίγεις, αυτά πετάγονται σε παράθυρα μπροστά σου. Για να ανασύρει κάποιος άλλος δεδομένα, πρέπει να ακολουθήσει κάποια διαδικασία. Σε εσένα, και αυτή η διαδικασία γίνεται αυτόματα.
-Σ' αγαπώ..., βρήκα να του πω, και χαμογέλασε.
-Δεν είναι τίποτα, είπε σεμνά. Λειτουργείς αλλιώς.
(Η ιστορία της ζωής μου...).
-Προφανώς, του είπα σκεπτόμενη σοβαρά ό,τι μου είχε πει. Γιατί εγώ νόμιζα πως ήμουν, απλώς, ξανθιά.
-Όχι, είπε βέβαιος. Ό,τι δεν σε ενδιαφέρει όσο θα έπρεπε, η μνήμη σου το χαρακτηρίζει άχρηστο και το πετάει. Αυτό συμβαίνει και με πράγματα που σε ενδιαφέρουν; Πράγματα που σε ενδιαφέρουν πραγματικά;
Και τότε σταμάτησε λίγο ο χρόνος.
Κοίταξα άλλου, κι άρχισα να σκέφτομαι πάρα πολύ σοβαρά εκείνο που μόλις μου είχε πει.
Διότι ήταν αλήθεια.
Μπορεί να μην θυμάμαι τι έφαγα εχθές.
Μπορεί να μπερδέψω τον Βαγγέλη με τον Βασίλη, τον Γιάννη με τον Γιώργο, κ.ο.κ.
Μπορεί να μην θυμάμαι ποιος είναι ο Ben Stiller και ποιος ο Adam Sandler.
Αλλά.
Όταν κάτι με ενδιαφέρει, θυμάμαι όλες εκείνες τις λεπτομέρειες που δεν πηγαίνει το μυαλό σου ότι μπορώ να θυμηθώ...
Όταν, ειδικά, με ενδιαφέρει ένας άνθρωπος, δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι μπορώ να θυμηθώ.
Διότι, όταν με ενδιαφέρει κάποιος, τον scan-άρω όπως δεν μπορεί να scan-άρει καν εκείνος τον εαυτό του.
Όταν με ενδιαφέρει κάποιος, μπορώ να τον μάθω απ' έξω κι ανακατωτά, όπως δεν θα μπορέσει ποτέ να τον μάθει ούτε ο ίδιος.
Όταν με ενδιαφέρει κάποιος, ούτε η μάνα που τον γέννησε δεν μπορεί να τον περιγράψει καλύτερα από εμένα.
Απλά, δώσε μου λίγο χρόνο να ρυθμίσω τους φακούς στο μικροσκόπιο.
Και με τον Ψ, ο χρόνος ήταν όλος μπροστά μου...
